πηγή: εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”
Του Παντελή Σαββίδη
Η κρίση είναι βαθιά και δεν είναι, μόνο, οικονομική. Είναι και κοινωνική και, κυρίως, είναι κρίση πνευματική. Ο άνθρωπος νοιώθει μίζερη την καθημερινότητά του αν δεν έχει κάποιο στόχο, κάποιο όραμα.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί φορείς που άλλοτε παρείχαν αυτήν την δυνατότητα πνίγονται στην διαφθορά και την ανηθικότητα. Η κατοχή και η νομή της εξουσίας παντί τρόπω είναι ο απόλυτος και μοναδικός στόχος τους.
Η κοινωνία ζήτησε στήριγμα στην Εκκλησία. Παρόλη την αποδόμησή της που επιχείρησε μια ιδεολογική τάση που διατρέχει το πολιτικό σκηνικό από την αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική αριστερά ως τον σημτισμό και τον μητσοτακισμό, μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρεί, ακόμη, την Εκκλησία ως βασικό του στήριγμα.
Δεν είναι όλοι θρησκόληπτοι.
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως η Εκκλησία ήταν ο θεσμός που βοήθησε στην διατήρηση της ταυτότητάς τους κάτι που, ακόμη, και διαπρεπείς αποδομιστές όπως ο Φουκουγιάμα, αποδέχονται, πλέον πως ο άνθρωπος την έχει ανάγκη και δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτήν.
Περιμένουν, όμως, και κάτι από την Εκκλησία. Κυρίως, αυτό που έχουν στη συνείδησή τους ως αποστολή της. Πέραν της σωτηρίας των ψυχών, την σωτηρία των επι γης ανθρώπων που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί, υφίστανται λιμούς, καταποντισμούς, αδικίες.
Με λίγα λόγια την Εκκλησία κοντά στον λαό που πάσχει.
Δυστυχώς, η διοίκηση της Εκκλησίας, σε αντίθεση με τον απλό κλήρο και, κυρίως, τις μονές δεν ανταποκρίνεται σε αυτήν την αποστολή.
Δύο τρία παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά. Η μεθοδευμένη εκδίωξη του ιερέα Αντώνιου από την Κιβωτό του Κόσμου (αθωώθηκε από τις κατηγορίες), η υποστήριξη του καθαιρεθέντος Ηγουμένου της Μονής Σινά με τις πολλές αμαρτίες στα γεράματά του, αλλά και η κραυγαλέα απουσία, έστω και μ τη μορφή ενός παρηγορητικού λόγου προς τις οικογένειες των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη και αναζητούν την αλήθεια για τον θάνατο τους ερχόμενοι σε αντίθεση με τις πιο ισχυρές-και αμοραλιστικές δυνάμεις της πολιτικής εξουσίας και των ΜΜΕ.
Μόλις, χθες, ο προκαθήμενος της Εκκλησίας καθώς τελείωσε τον αγιασμό της κοινοβουλευτικής περιόδου εδέησε να περάσει από τον χώρο του Συντάγματος όπου πραγματοποιεί απεργία πείνας ένας εκ των γονέων και να κάνει μια δήλωση που θα την ζήλευε και ο καλύτερος διπλωμάτης.
Κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό από αυτό που δίνει ως εικόνα της σήμερα, περιμένει ο κόσμος από την Εκκλησία.
Κάτι σαν και αυτό που την δεκαετία του 60 διαμορφώθηκε στην Λατινική Αμερική και ονομάστηκε Θεολογία της Απελευθέρωσης και στα καθ ημάς, Νεοορθοδοξία.
Η Θεολογία της Απελευθέρωσης υπήρξε μια ριζοσπαστική θεολογική κίνηση που έφερε τον χριστιανισμό αντιμέτωπο με το ίδιο του το καθήκον: την έμπρακτη υπεράσπιση των φτωχών και καταπιεσμένων. Ο Περουβιανός θεολόγος Γκουστάβο Γκουτιέρες, ο Βραζιλιάνος Λεονάρντο Μποφ, ο Ερνέστο Καρντέλ στη Νικαράγουα και άλλοι διανοητές της εποχής πρόβαλαν μια Εκκλησία που δεν περιορίζεται στην προσευχή και τα μυστήρια, αλλά βυθίζεται ενεργά μέσα στην ιστορία, στον πόνο, στις αδικίες και στους αγώνες των ανθρώπων. «Ο Θεός της Βίβλου είναι ο Θεός των φτωχών», έλεγαν, και η φτώχεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά πολιτική επιλογή και αποτέλεσμα δομικών αμαρτιών — της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς, του ατομισμού.
Αν και γεννήθηκε μακριά από την Ευρώπη, η Θεολογία της Απελευθέρωσης μίλησε με έναν τρόπο που άγγιξε οικουμενικά τις κοινωνίες. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος προήρχετοι από την Αργεντινή, ήταν, ίσως, ο πιο άμεσος συνεχιστής αυτής της παράδοσης.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν και διαφέρει θεσμικά και ιστορικά από τη λατινοαμερικανική καθολική εμπειρία, αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια προκλήσεις που την έφεραν κοντά —ή και απέναντι— σε αντίστοιχα ερωτήματα. Η οικονομική κρίση μετά το 2010 αποκάλυψε το βάθος της κοινωνικής αδικίας και την ευθραυστότητα των θεσμών. Μέσα σε αυτό το τοπίο, η Εκκλησία θα πρέπει να βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα: να λειτουργήσει ως θεσμός φιλανθρωπίας ή ως παράγοντας απελευθέρωσης;
Σε πολλές περιπτώσεις, η απάντηση υπήρξε διττή. Από τη μία, τα συσσίτια, τα κοινωνικά παντοπωλεία και οι ενοριακές δράσεις αλληλεγγύης αποτελούν πραγματικές πράξεις στήριξης των αδυνάτων. Από την άλλη, η πλειονότητα αυτών των δράσεων αντιμετωπίζει τη φτώχεια ως αναπόφευκτη πραγματικότητα, χωρίς να θίγει τις πολιτικές και οικονομικές αιτίες της. Έτσι, η Εκκλησία λειτουργεί συχνά ως «μαλακό μαξιλάρι» που απορροφά κοινωνικές εντάσεις και να διευκολύνει την εξουσία.
Ωστόσο, δεν έλειψαν φωνές μέσα στην Ορθοδοξία που συνομιλούν ουσιαστικά με το πνεύμα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης.
Μορφές όπως ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, ο Χρήστος Γιανναράς, απεδήμησαν και οι δύο, ακόμη και ο Χρυσόστομος Σταμούλης που και αυτός έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, καθώς και αρκετοί άλλοι νεότεροι θεολόγοι, έχουν υπογραμμίσει ότι η ευχαριστιακή κοινότητα δεν είναι απλώς τελετουργική, αλλά πολιτική πράξη· μια μορφή κοινωνίας που αντιστρατεύεται τη λογική του ατομισμού και του καταναλωτισμού.
Η Ορθοδοξία, με την έμφαση στη «θέωση» και τη συμμετοχή, μπορεί να συνδεθεί βαθιά με την απελευθερωτική διάσταση του χριστιανισμού, εφόσον επιλέξει να διαβάσει ξανά το Ευαγγέλιο υπό το φως της κοινωνικής αδικίας.
Σήμερα, μπροστά σε φαινόμενα όπως η μεταναστευτική κρίση, η περιβαλλοντική καταστροφή, η νεανική φτώχεια, ο αμοραλισμός και η κάθε είδους αποηθικοποίηση της πολιτικής εξουσίας, η Εκκλησία καλείται να αναθεωρήσει τον ρόλο της. Δεν αρκεί να παρηγορεί — πρέπει να μαρτυρεί.
Η Θεολογία της Απελευθέρωσης- και το Νεοορθόδοξο ρεύμα-υπενθυμίζουν ότι η πίστη χωρίς κοινωνική πράξη είναι κενή.
Αν η Εκκλησία στην Ελλάδα επιθυμεί να είναι πραγματικά σύγχρονη και ουσιαστική, οφείλει να σταθεί στο πλευρό όσων δεν έχουν φωνή: των ανέργων, των αστέγων, των προσφύγων, των νέων που ζουν χωρίς προοπτική.
Η Εκκλησία, αν θέλει να παραμείνει ζωντανή, πρέπει να ξαναγίνει αυτό που ήταν στην πρώτη της μορφή: μια κοινότητα πίστης που αγωνίζεται για δικαιοσύνη, ειρήνη και αξιοπρέπεια. Μια Εκκλησία που δεν φοβάται να συγκρουστεί με την αδικία — γιατί ξέρει ότι ο Θεός της ιστορίας βρίσκεται πάντα με τους φτωχούς.
Δυστυχώς, στις ημέρες μας δεν αναδεικνύονται ανάλογα ρεύματα. Και ο καιρός το απαιτεί, καθώς περνάμε στην φάση του μεταανθρώπου. Με τον άνθρωπο τι γίνεται και, μάλιστα, τον πλέον αδύναμο εξ αυτών;
Θα θεωρηθεί παράπλευρη απώλεια, όπως οι άμαχοι της Γάζας; Ή τα θύματα των Τεμπών;
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.
”Η Θεολογία της Απελευθέρωσης -όταν θεολογία (λέξη ελληνική) σημαίνει όχι την απελευθέρωση ,αλλά την επιστήμη που μελετά και ερμηνεύει τα ιερά κείμενα της χριστιανικής θρησκείας καθώς και των σύνολο των αντιλήψεων περί Θείου – είναι ένα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ χριστιανικό ΡΕΥΜΑ (αίρεση θα την έλεγαν οι πρωτοχριστιανοί που μαρτυρούσαν για τον Χριστό -που μας δίδαξε την αγάπη και προς τους εχθρούς μας-), ξεκίνησε στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1960 , με κύριο ιδρυτή τον Περουβιανό ιερέα Γκουστάβο Γκουτιέρες .
Βασίζεται στην ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ (ο Χριστός και τα τα 12 Ευαγγέλια δεν επιτρέπουν δημιουργία ανθρωπίνων πεποιθήσεων) ότι , η διδασκαλία του Ιησού πρέπει να οδηγεί σε αγώνα κατά της κοινωνικής , οικονομικής και ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ αδικίας και ανισότητας για την απελευθέρωση των φτωχών και των καταπιεσμένων .
Διάβασε πολύ Μαρξ , Λένιν και Μάο ο μακαρίτης από το 2024 -πλήρης ημερών – ιερέας Γκουστάβο Γκουτιέρες .
Σε κάθε περίπτωση η Θεολογία της Ορθοδοξίας δεν μεταλλάχθηκε και ούτε θα μεταλλαχθεί σε Θεολογία -με επίθετο που τοποθετούν δίπλα της οι οποιοδήποτε ιερωμένοι και για την βοήθεια των φτωχών και καταπιεσμένων -που σε κάθε κοινωνία υπάρχουν -ο δε Χριστός μας μάς δίδαξε την φιλανθρωπία και όχι τον αγώνα για την ”υπεξαίρεση” των χρημάτων από τους έχοντες , με ΑΓΩΝΕΣ μέχρις εξοντώσεως τους .
Φρονώ -και πολλοί άλλοι-ότι οι ιερωμένοι και κυρίως οι μοναχοί-παντός βαθμού -δεν πρέπει να διαχειρίζονται οι ίδιοι χρήματα , γιατί ”πειράζονται” από τον Μαμωνά και όταν ασκούν εξουσία να μη μιμούνται τους όποιους κοσμικούς ,αλλά ΜΟΝΟ ΝΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥΝ .
Υ.Γ Από την συνάντηση του Αρχιεπισκόπου -του πρώτου μεταξύ ίσων Επισκόπων -(μάλλον εν αγνοία των άλλων) με τον κ. Ρούτσι με εντυπωσίασε το χειροφίλημα της δεξιάς του Αρχιεπισκόπου από τον κ. Ρούτσι . Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του γιού του και να παρηγορεί τους γονείς του .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
Υπήρξε ποτέ η Θεολογία της Απελευθέρωσης στην Ευρώπη για να επανεμφανιστεί τώρα; Δεν υπήρξε ποτέ. Η Θεολογία της Απελευθέρωσης εμφανίστηκε στη Λατινική Αμερική αντλώντας τη φιλοσοφία της από τις ρίζες του Χριστιανισμού διότι τα κράτη της δεν είναι αποικιοκρατικά με την κλασσική αποικιοκρατία ή τον νεοαποικισμό και εκεί οι κοινωνικές ανάγκες ήσαν οξυμένες. Αλλά και τα πολιτικά καθεστώτα με τους καουντίλος ή με με τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ και τις δικτατορίες που επέβαλαν επιδείνωναν την κατάσταση. Και στις σημερινές συνθήκες σε κράτη της Λατινικής Αμερικής η Θεολογία της Απελευθέρωσης αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες. Δεν πρέπει αν ξεχνάμε τη δολοφονία του Αρχιεπισκόπου και ιερέων στο Ελ Σαλβαδόρ λόγω του κοινωνικού τους ρόλου που αμφισβητούσε συμφέροντα Αντίθετα στην Ευρώπη η θρησκεία με τις ιεραποστολές αξιοποιήθηκε ως στήριγμα της αποικιοκρατικής επέκτασης και στήριγμα της κοσμικής εξουσίας. Ανήκει στο εποικοδόμημα του πολιτικούς συστήματος μαζί με τη δικαιοσύνη, τον στρατό κλπ σύμφωνα με τον Μαρξ και έτσι είναι
Όμως η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας είναι απελευθερωτική. Έτσι εμφανίστηκε στον κόσμο με τη διδασκαλία του Χριστού. Και φορέας της ήταν η Ορθοδοξία Κάποτε θα πρέπει η Εκκλησία μας να αξιολογήσει γιατί η Ορθοδοξία υπερέχει κοινωνικά ως ιδεολογία έναντι των άλλων εκφάνσεων του Χριστιανισμού και να υπερασπισθεί έμπρακτα την υπεροχή της στηρίζοντας την έννοια του “ανθρώπου καθαυτόν”. Δεν υπερέχει λόγω των θεολογικών δογματικών διαφορών που υπήρξαν το πρόσχημα των αποσχίσεων από την Ορθόδοξη Εκκλησία και αργότερα από την Καθολική αλλά λόγω των διαφορετικών κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που ίσχυαν κάθε φορά που συνέβαιναν αυτά. Το προνόμιο της Ορθοδοξίας έγκειται στη διαπίστωση ότι αποτελεί τις ρίζες του Χριστιανισμού και εμφανίσθηκε στην περίοδο της δουλοκτητικής κοινωνίας εκφράζοντας τους καταπιεσμένους της εποχής, σε αντίθεση με τον καθολικισμό που ταυτίσθηκε με την άρχουσα τάξη του φεουδαλισμού, τους φεουδάρχες, και σε αντίθεση με τις εκφάνσεις του προτεσταντισμού που εξ αρχής ταυτίσθηκαν με τα συμφέροντα της ανερχόμενης αστικής τάξης που επικράτησε στη συνέχεια και τον καπιταλισμό. Ποιό ήταν το πρωτογενές υλικό της πρώτης χριστιανικής κοινότητας; Ποιάς μορφής κοινωνική οργάνωση είχε αναπτύξει; Εγκλωβίστηκε όμως στις σκοπιμότητες των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου και μεταβλήθηκε σε φορέα εξουσίας και στήριγμα της πολιτικής εξουσίας.
Ούτε μπορεί να ισχύει για τον χριστιανισμό η θεωρία των “δύο βασιλείων”, δηλαδή άλλη η θεϊκή εξουσία και άλλη η πολιτική την οποία είχε προωθήσει ο λουθηρανισμός για να ιεροποιήσει την υποταγή στην εγκόσμια εξουσία, θεωρία που ασπάζεται και η Εκκλησία μας για να νίψει τας χείρας στα εγκλήματα της πολιτικής εξουσίας, σε εξορίες, πόλεμους, ακραίες ταξικές ανισότητες. Αυτή η θεωρία των “δύο βασιλείων” χρησιμοποιήθηκε στη χιτλερική Γερμανία για να δικαιολογήσει την απάθεια απέναντι στο ναζισμό από τους Γερμανούς χριστιανούς. Υπήρξαν όμως και γενναίοι θεολόγοι που υποστήριξαν ότι αυτό που εμποδίζει τον χριστιανό να προσχωρήσει στη ναζιστική ειδωλολατρία της φυλής είναι η απόλυτη υπερβατική φύση του Θεού.
Η Εκκλησία μας παραμένει απαθής σε θέματα που άπτονται της ουσίας του Χριστιανισμού. Δεν παρενέβη πχ σε όσα συνέβησαν στον Έβρο με τις φωτιές το 2023 σε βάρος προσφύγων, σιώπησε στα εγκλήματα που συμβαίνουν στη Γάζα, σιωπά για τις ακραίες ανισότητες, σιωπά για όλα τα μεγάλα ζητήματα. Αυτός είναι ο ρόλος της;
Η χριστιανική διδασκαλία υπόσχεται τον ουράνιο παράδεισο. Αυτές ήταν οι συνθήκες της εποχής εκείνης αυτό μπορούσε να γίνει κατανοητό τότε. Όμως το “δώσε από τα δύο ιμάτια το ένα” ενέπνευσε μεγάλες μάζες ανθρώπων που θυσίαζαν τη ζωή τους γιαυτό. Είναι βεβαιωμένο ιστορικά ότι υπήρξαν κινήματα που στόχευαν στην οργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Στην Αγγλική Επανάσταση του 1642 αυτό υπήρξε απαίτηση των χιλιαστικών ενώσεων, των Ισοπεδωτών, κλπ άσχετα αν ο Κρόμγουελ στη συνέχεια παγίδευσε τις αρχές με τις οποίες ξεκίνησε η Επανάσταση. Υπήρξε συνέχεια με τους ρομαντικούς σοσιαλιστές που ουσιαστικά οικειοποιήθηκαν το μήνυμα του Χριστιανισμού στις απαιτήσεις της εποχής τους. Αν ο Χριστιανισμός υπόσχονταν του ουράνιο Παράδεισο ο Μαρξισμός ήλθε να δείξει τον δρόμο για τον επίγειο Παράδεισο, μια ουτοπία εφικτή επί της γης. Η διαφορά τους ήταν ότι αντιστοιχούσαν σε διαφορετικές εποχές στις συνθήκες δύο διαφορετικών εποχών που διέφεραν χρονικά δύο χιλιετηρίδες.
Μετά τη χρεοκοπία του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ που συμπαρέσυρε και τη σοσιαλδημοκρατία, η μοναδική ελπίδα είναι ο Χριστιανισμός που υπερβαίνει εθνικά σύνορα και συμφέροντα να ξαναβρεί τις πηγές του ως κοινωνικό κίνημα. Και κάθε κοινωνικό κίνημα είναι και πολιτικό. Και τότε όταν πρωτοεμφανίστηκε στη διάρκεια της δουλοκτητικής κοινωνίας είχε απελευθερωτικές, πολιτικές διαστάσεις
«Όμως η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας είναι απελευθερωτική.» ἀπό τόν κ. Δημήτρη Μακροδημόπουλο.
Εἶναι ἀπελευθερωτικὴ ἀπὸ κάθε μορφὴ ἐξουσίας ποὺ παρεμβαίνει ὡς ἐνδιάμεσος `κριτὴς ` ἤ `δικαστής `, γιατί στὴν Ὀρθόδοξη θεώρηση ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ὑπεύθυνος νὰ ἀναλάβει τὴν πορεία του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὡριμάζοντας, μετανοώντας, ζητώντας συγχώρεση καὶ δίνοντας συγχώρεση καὶ ζητώντας τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πιὸ οὐσιαστικὴ προσέγγιση τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ προσέγγιση γιὰ βοήθεια σὲ κάθε πάσχοντα, γιατί καὶ ὁ Ἰησοῦς ἔκανε παρέα μὲ κατατρεγμένους. Κάποιοι νομίζουν ὅτι ἂν ὑποφέρεις κάπου ἔχεις φταίξει καὶ γι αὐτὸ ὑποφέρεις καὶ σὲ ἀφήνουν σὲ αὐτὸν τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου, ὅμως κάποιοι ἄλλοι δὲν κρίνουν καὶ προσπαθοῦν νὰ βοηθήσουν. Εἶναι τόσο τὸ βάθος τῆς ζωῆς καὶ τόσα τὰ ἐπίπεδα ποὺ τὸ δίκαιο δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὸ νὰ διαγνωσθεῖ γιὰ νὰ ἀποδοθεῖ. Καὶ εἶναι πολὺ εὔκολη ἡ κριτικὴ στοὺς ἄλλους. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπιλογὲς νὰ μετανοήσει ἂν αἰσθάνεται ὅτι κάπου ἔχει ἀστοχήσει καὶ μάλιστα νὰ ἀλλάξει καὶ ὡς πρὸς τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὶς πράξεις του. Ὑπάρχει μία πορεία ἀνόδου στόν ἄνθρωπο, ἕνα λογισμικό πού μπορεῖ συνεχῶς νά καλυτερεύει.
Χρειάζεται ἕνας νέος τρόπος προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων ποὺ νὰ μὴν χάνει σὲ Θεολογία, μὲ τὰ ὕψιστα νοήματα, ὅπως ἔχει ἐξ ἀρχῆς μελετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ κρατάει καὶ τὴν ἁπλῆ καθαρὴ γεμάτη ἀγάπη ἀγκαλιὰ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὑποφέρουν, ἀγνοοῦν, κάπου θέλουν νὰ κρατηθοῦν. Θέματα προσέγγισης διαφορετικῆς θεολογικῆς ὥστε νὰ γίνουν πιὸ κατανοητὰ θὰ εἶχαν ἀναλυθεῖ ἐξ ἀρχῆς, ἀλλὰ ἡ θεολογικὴ βάση ἀφορᾶ τὴν δυνατὴ ψυχολογία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ ζεῖ τὴν ζωή του, νὰ ψάχνει, νὰ ἀναρωτιέται, νὰ ἐρευνᾶ προχωρώντας. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι γιὰ λίγους, εἶναι γιὰ ὅλους.
Όλα αυτά που αναφέρει η κυρία Ελένη Π μόνον με θεσμούς και την οργάνωση της κοινωνίας μπορούν να επιτευχθούν
Η θρησκεία που έχει ως Πατέρα και Αδελφό μας τον ΧΡΙΣΤΟ και έμβλημα τον Σταυρό και δεν είναι έργο ανθρώπων , αλλά φωτισμένων μετά την Πεντηκοστή Ευαγγελιστών και διαδόχων τους Πατέρων και εκατομμυρίων μαρτύρων , είναι η μόνη που έχει τόσες ”αναγνώσεις ” και τόσες αιρέσεις , μεταξύ των οποίων και η ταυτιζόμενη με το Μαρξιστικό-κομμουνιστικό Κίνημα (το οποίο όμως έκλεισε τους χώρους λατρείας της) ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ , ρεύμα -κίνημα , που είτε το επιδιώκει είτε όχι- θέλει να εγκλωβίσει τους ”ψυχοπονιάρηδες” χριστιανούς , για να τους χρησιμοποιήσει για την και πολιτική επικράτησή του αγνοώντας την ρήση του Χριστού μας ”η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου ” .
Υ.Γ Μακάριοι οι ελεήμονες προς τους φτωχούς και τους έχοντες ανάγκην αδελφούς, καλή εβδομάδα.
Οἱ Εὐαγγελιστὲς καὶ οἱ Ἱεράρχες Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἱ μάρτυρες ἔζησαν μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Ἡ φώτιση δὲν εἶναι κατευθυνόμενη σκέψη.
Εσείς τελικώς θέλετε να μετεξελιχθεί η Χριστιανική Θρησκεία -της Αγάπης προς όλους -που παραλάβαμε πριν 2025 χρόνια σε Κίνημα Θεολογίας της Απελευθέρωσης , γιατί αλλιώς ”βυζαντινολογούμε” ή να κόψουμε την συζήτηση γιαυτήν την -ο Θεός να την κάνει Θεολογία -της Απελευθέρωσης , που θα εκδικείται όσους θεωρούμε πλούσιους και καταπιεστές και των πολιτικών ακόμη ελευθεριών μας ;;;.
Εκείνο το ”απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” μας άφησε εντολή να τα βάζουμε (και με αγώνες)-εκτός από την πίστη μας- και με τους Καίσαρες.
Έχουμε μάρτυρες χριστιανούς που θυσιάστηκαν για να μειωθεί η φτώχεια και για να αναλάβουν οι ίδιοι πολιτικές εξουσίες;;;.
ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ναι ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ και μέχρις εσχάτων ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΛΕΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΥΣ είναι υποκρισία και φενάκη.
Καλὴ φώτιση σᾶς εὔχομαι γιατί νομίζω ὅτι δὲν βγάζουν νόημα αὐτὰ ποὺ γράψατε. Τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Σαββίδη εἶναι σαφέστατο, οὔτε βυζαντινολογεῖ. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι Βυζάντιο, τὸ Βυζάντιο εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός. Δέν μετεξελίσσεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι ὁδός, εἶναι τρόπος βίου.
Ρωτεῖστε νά σᾶς βοηθήσουν σχετικά μέ τίς ἑρμηνεῖες ρήσεων ὅπως
”απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”.
Εσείς βυζαντινολογείτε και σε αυτήν -όπως και σε άλλες περιπτώσεις-αι φρονώ πως πρέπει να διαχωρίσετε τις πολιτικές από τις θρησκευτικές απόψεις σας.
Μου θυμίσατε κάποιον που στο σπίτι του είχε δίπλα-δίπλα τις φωτογραφίες του Ανδρέα και του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου.
Ας θυμηθούμε τι επιδιώκει η Θεολογία της Απελευθέρωσης που θέλει να υποκαταστήσει την μέχρι τώρα Θρησκεία του Χριστού μας, που είπε γιο τους σταυρωτές του και το ”ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν” .
”Η διδασκαλία του Ιησού πρέπει να οδηγεί σε αγώνα κατά της κοινωνικής , οικονομικής και πολιτικής αδικίας και ανισότητας για την απελευθέρωση των φτωχών και των καταπιεσμένων”
ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ . Θα μεταβληθούν οι ιερωμένοι σε αγωνιστές και με ποιους συμμάχους και με ποια μέσα θα επιβάλλουν την άρση των αδικιών και των ανισοτήτων;;; . Τέλος και τω Θεώ Δόξα.
«Η διδασκαλία του Ιησού» ἀφορᾶ μόνο τοὺς ἱερωμένους;
Δὲν διαχωρίζεται στὴν ζωὴ ἡ πολιτικὴ ἀπὸ τὴν θρησκεία. Δὲν εἶναι θέμα πολιτικῆς τοποθέτησης ἡ σωστὴ πλευρὰ ὡς πρὸς τὴν θρησκεία. Μπορεῖ ἕνας πολὺ πλούσιος νὰ εἶναι ἐνάρετος, παλιότερα οἱ ἄρχοντες ἦταν βαθειὰ πιστοὶ καὶ εὐεργετοῦσαν τὴν πατρίδα χαρίζοντας τὴν περιουσία τους γι αὐτήν. Δὲν ἦταν καὶ δὲν εἶναι θέμα προσώπου ἡ πίστη, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀληθινὴ πίστη καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη στὴν πατρίδα. Στὴν ἐποχή μας μεγαλύτερη ἀνάγκη πνευματικῆς καθοδήγησης μπορεῖ νὰ ἔχουν κάποιοι πλούσιοι καὶ σὲ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ρόλο νὰ ἐμπνεύσει, νὰ καθοδηγήσει, νὰ ξυπνήσει συνειδήσεις. Διψᾶ ἡ κοινωνία μας γιὰ πρότυπα. Αὐτὸ κατάλαβα ὅτι τόνισε ὁ κ. Σαββίδης. Οἱ ἐνάρετοι τῆς ἐποχῆς εἶναι ἀπελευθερωμένοι ὡς πρὸς τὸ τί θὰ δηλώσουν γιὰ νὰ φαίνονται σωστοί, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀπελευθέρωση, γιατί νιώθουν ὅτι ἀφήνουν πραγματικὸ ἀποτύπωμα. Οὔτε ἀκολουθοῦν κατὰ γράμμα τὰ τυπικά, ὅπως ὁ Ἐλύτης ποὺ προσέγγισε τὸν Χριστιανισμὸ στὴν οὐσία του, χωρὶς νὰ ἀκολουθεῖ τοὺς τύπους.
Η θεολογία της απελευθέρωσης είναι η πλησιέστερη εγκόσμια εκδοχή προς τον Χριστιανισμό. Πριν αιώνες, όπως ανέφερα, υπήρχαν θρησκευτικά, χριστιανικά κινήματα που απαιτούσαν να οργανωθεί η κοινωνία σύμφωνα με τις πρόνοιες του ευαγγελίου
Υπήρχε και κόμμα Χριστιανική Δημοκρατία του μακαρίτη Ψαρουδάκη , που στο δύσκολο εκλογικά για το ΠΑΣΟΟΚ 1985 συνεργάστηκε μαζί του(αντικαπιταλιστής γιατί) , με κέρδος του Ψαρουδάκη το βουλευτηλίκι . Παράδειγμα Χριστιανικού ήθους .
Σίγουρα χρειάζεται ένα απελευθερωτικό κίνημα.