Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΤΙΝΟΣ

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

O κύριος Ντίνος έκλεισε το βιβλίο και αποσύρθηκε τώρα. Είχε χαθεί από τους δρόμους, από τα βιβλιοπωλεία είχε χαθεί. Κυκλοφορούσε ακόμα λίγο καιρό μετά το έμφραγμα, γερά ντυμένος. Μετά σιγά σιγά τίποτα. Ούτε σχόλια, ούτε γέλια, ούτε αποφθέγματα. Τίποτα. Ήταν μοναχός του βιβλιοθήκη, αρχείο, αποθήκη πνευματικών ευρημάτων, ήταν το υπόγειο με τα μυστικά, ο τελευταίος από τον καιρό των ανθρώπων, που ζούσαν με τους ανθρώπους που συντύχαιναν στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χώρο, στη Θεσσαλονίκη, που πιά είναι σπασμένη και δεν υπάρχει κανείς να την κολλήσει.

Ο κύριος Ντίνος σε περνούσε από δοκιμασίες για να αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί σου. Συνήθως κάποια ειρωνεία, κάποια τολμηρή έκφραση για τρίτους ή αν ήσουν τυχερός μια λέξη στρεβλωμένη που να θυμίζει λαϊκά παιδιά και τις συνήθειές τους. Μια βωμολοχία από το πουθενά που στόλιζε το Παλαί ντε Σπορ, την Εγνατία ή καθιερωμένους θεσμούς. Ο κύριος Ντίνος έκανε τον πόνο νήμα και τον έπλεξε, τον τραγούδησε και τον περιγέλασε στα μούτρα. Παρόλα αυτά, «εγώ έζησα τη ζωούλα μου», έλεγε για το τίμημα και τις απολαβές του θάρρους. Αγάπησε την τέχνη και τους καλλιτέχνες («όλοι ήσσονες, αλλά τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα λες κι όλα…»), αγάπησε το χαρτί, την τυπογραφική μηχανή, τα μελάνια, τις αποστάσεις στα πρωτογράμματα και τα υποσέλιδα, στο τέλειο αντίτυπο, που είναι έργο να το χαϊδέψεις και να το φας.

Ο κύριος Ντίνος σου χάριζε την καλή κουβέντα εκεί που δεν την περίμενες, κι ήταν το μεγαλύτερο δώρο,  σαν τη φέτα ψωμί στο συσσίτιο της κατοχής, που τόσο του άρεσε να ανασκαλεύει.

Ο κύριος Ντίνος φύσηξε απαλά κι έσβησε τη λάμπα. Άλλος κόσμος τώρα, με το γαλάζιο φως από τα κινητά τηλέφωνα να φωτίζει τα πρόσωπα.

Καλό Παράδεισο, με ολιγόχρωμους αγγέλους, σαν από τις εκκλησιές της Σαλονίκης.