Ο ΙΟΣ, Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

Αν είχε λίγο φιλότιμο, έπρεπε να ρίξει κι ένα σεισμό. Σήκωσε το χέρι ο Δίας και τον έριξε. Βρίσκεται πια σε φάση παρακμής και διασκεδάζει με διεστραμμένα  αστεία. Βαριέται εδώ και πολύ καιρό να περάσει ο ίδιος στη δράση. Ρευματισμοί, απώλεια ευλυγισίας, εμβοές στ’ αυτιά. Λυπάται καμιά φορά που δεν είναι άνθρωπος να μαζευτεί στο καφενείο με τους γέρους, να αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία. Ερωτικής φύσεως, φυσικά.

Τώρα χαζεύει τι θα γίνει κατά δω, που ησύχασε το σύμπαν. Χτες, ήταν σαν να έπεσε θανατικό. Ένας μάγκας του γλυκού νερού εμφανίστηκε με αργή ταχύτητα με τα παράθυρα ανοιχτά και τη Βίσση να ουρλιάζει «Εκατομμύριααααα…

            – Όχι, δεν τα χαρίζει…

…φορές κι αν προσπαθήσεις…

– Ά, για προσπάθεια απλώς πρόκειται…

….όπως μ’ αγάπησες δεν θα ξαναγαπήσεις..

«Μα αυτή είναι ντιπ χαζή», μονολογεί ο Ζευς, «αυτά τα λένε οι άντρες, δεν τα λένε οι γυναίκες μοναχές τους… ¨. Και ξανά, σαν απόμαχος γερόλυκος: “Έ, πού είναι οι παλιές γυναίκες…»

Ο μάγκας του γλυκού νερού χάθηκε χωρίς βιασύνη και χωρίς να τον κυνηγήσει κανένα περιπολικό. Μετά τίποτα. Ανία. Και δεν έρχεται ο ύπνος, όταν όλη μέρα κοπροσκυλιάζεις.

Το ξεμώραμα του Δία δεν θ’ απασχολούσε κανέναν, αν δεν του είχαν απομείνει κάποιες δυνάμεις για να επηρεάζει την τύχη των θνητών κι αν δεν δυσκολευόταν να αποδεχθεί την πτώση από τα ψηλά στα χαμηλά. Τώρα τον φαγουρίζουν τα χέρια να ρίξει πάλι καμιά φάπα.

Και να, εκεί, πρωί πρωί, στη γαλήνη του δρόμου, βλέπει ένα σκεβρωμένο πρώην παλληκαράκι, να κουβαλάει τις παραγεμισμένες σακούλες από το σούπερ μάρκετ και να σταματάει κάθε τόσο να σκουπίσει τα νοτισμένα από τη μάσκα γυαλιά του. Παίρνει φόρα να του ρίξει μια ύπουλη φάπα στο σβέρκο και μετά να κάνει ότι έβλεπε τις βιτρίνες. Μα ο σκεβρωμένος λιπόσαρκος γκριζομάλλης του αρπάζει το χέρι στον αέρα και τον στήνει στον τοίχο.

– Λέγε, ποιός σ’ έβαλε και τί θέλεις!

Και πριν προλάβει ο γέρο παραλυμένος να μιλήσει, τον πιάνει μονότερμα, σαν άνθρωπος που του λείπει η κατανόηση στο σπίτι και βρήκε κι αυτός θύμα να τα πει.

– Μας λένε ν’ ακολουθήσουμε τα μέτρα και τ’ ακολουθούμε, φροντίζουμε όσους μπορούμε να φροντίσουμε, μας τρώει η έννοια κι οι υπολογισμοί εσόδων-εξόδων. Κι έρχεσαι εσύ ο έξυπνος της νύχτας και θέλεις να βγάλεις τα σπασμένα και κάνεις το μαγαζί σου νάιτ κλαμπ όλη μέρα κι όλη νύχτα με τα παιδιά το ένα πάνω στ’ άλλο, βρίζεις την κυβέρνηση και τους ειδικούς που σε καταστρέφουν, εσένα ειδικά, και ρίχνεσαι για το κέρδος σου απτόητος να καταστρέψεις.

• Σε διαβεβαιώ, με τα νυχτερινά μαγαζιά δεν έχω σχέση…

«Έχεις!», φωνάζει ο γκριζομάλλης που γέρνει κι όλας και όταν μιλάει θέλει να κοιτάει το έδαφος.

 -Έχεις, άτιμε! Και με τη δουλειά μου έχεις, που διευθύνεις εσύ κι ορίζεις τις ζωές μας και μας πουλάς και μας αγοράζεις και λές ότι το κάνεις για τα παιδιά σου. Και πουλάς και αγοράζεις και το σχολειό και το δημόσιο πλούτο και τις οικονομίες που μάζεψαν οι πατεράδες για μια ώρα ανάγκης τις τρως εσύ, κι εγώ πρέπει να λέω ευχαριστώ που δεν με πέταξες στο δρόμο. Και δεν είσαι άξιος,  αφού ρήμαξες τη γη και χάλασες τα μυαλά των ανθρώπων, ούτε τον τόπο να υπερασπιστείς, μόνο κοιτάς πώς να σκάσει η βόμβα σ’ αλλουνού τα χέρια, δηλαδή στα δικά μου. Και για να σπάσεις πλάκα, βάζεις τους μισούς να δείχνουν υποταγή και να σε προσκυνάνε και τους άλλους μισούς να φωνάζουν σαν υστερικές Κασσάνδρες. Κι όλοι μας, παραζαλισμένοι από το φόβο και ανίκανοι να ενεργήσουμε σωστά και να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια τάξη.

– Με μπέρδεψες με άλλον, σε διαβεβαιώ, ούτε μου πέρασαν από το νου όλα αυτά…

– Σε ξέρω, τι άτιμο πράγμα είσαι. Ζητάς διασκέδαση για να περάσει η μέρα σου και εμάς μας έριξες εδώ, να κουβαλάμε, να σερνόμαστε και νάμαστε ευχαριστημένοι από πάνω. Ως πότε αδέλφια,

– … ως πότε στα στενά…

– Ως πότε αδέλφια θα βγάζουμε τα μάτια μας στις βιβλιοθήκες για να κάνουμε ηλεκτρονικές πληρωμές, να αγοράζουμε ότι μας λένε ν’ αγοράσουμε, να τρέχουμε τα παιδιά μας στους παιδότοπους και τα παιδικά πάρτυ, ως πότε θα χάνουμε και θα χάνουμε και η ανταμοιβή θα είναι τηλεόραση και αναισθησία… Ως πότε αδέλφια, το έθνος θα ποδοπατάει τους ήρωες και θα δοξάζει τα υποκείμενα που το υποδουλώνουν; Ως πότε αδέλφια… 

Πάνω στη συγκίνηση χαλάρωσε το σφίξιμο στους ώμους του Δία. Πήρε μερικές ανάσες με κλειστά μάτια κι ύστερα κοίταξε τις σακούλες που είχαν απλώσει στο πεζοδρόμιο και μάζεψε τα φρούτα που είχαν κυλήσει.

“Και με σε ξαναδώ εδώ γύρω”, του είπε κι έφυγε, φορτωμένος, με τα γυαλιά θολωμένα και ιδρωμένο το πρόσωπο.

“Ένας ασήμαντος που φωνάζει για να πάρουν χαμπάρι οι άλλοι ότι υπάρχει”, σκέφτηκε ο Δίας. “Καμιά φορά είναι επικίνδυνοι. Έπεσα μια δυό φορές σε τέτοιους, σε κάτι παλιές γυναικοδουλειές, καμιά φορά θα σας τα πω”.

Με αυτά και με κείνα του χάλασε η διάθεση, αλλά αντί να το ξεχάσει, κάτι

στράβωσε πάλι μέσα του κι είπε πως μια φάπα δεν είναι τίποτα, αυτό που χρειάζονται είναι μια περιποιημένη καταιγίδα.

Φωτογραφία: Πουλάς κι αγοράζεις την κληρονομιά και λές ότι το κάνεις για τα παιδιά σου.