του Ιωάννη Φριτζαλά
Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι εξαιρετικά σοβαρή, σταθμισμένη στην κρισιμότητα της κατάστασης και δημοσιεύεται με αφορμή σωρεία ερωτήσεων που έχω λάβει τις τελευταίες ημέρες. Όποιος σκοπεύει να την αντιμετωπίσει επιδερμικά, καλλίτερα να την αγνοήσει εξ αρχής. Αφιερώνεται σε όλους τους παλαιούς μαθητές της «Στρατηγικής Αγωγής».
Προ πέντε ετών, στο πλαίσιο των σεμιναρίων «Στρατηγικής Αγωγής», και μετά από αυστηρή αξιολόγηση δεδομένων από την προσωπική μου ερευνητική δραστηριότητα, αναλύσαμε με τους συμμετέχοντες ένα υποθετικό σενάριο πιθανής ελληνοτουρκικής στρατιωτικής διένεξης, υπό τον τίτλο «Παίγνιο Ελληνοτουρκικής Σύγκρουσης», το οποίο εκλήθην αργότερα να αναλύσω σε μία εκ των ανωτάτων στρατιωτικών σχολών της Ελλάδος. Προφανώς, επρόκειτο για ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, με εκατέρωθεν επιλογές «Εμπλοκής – Μη Εμπλοκής» και τέσσερα σαφώς προσδιορισμένα αποτελέσματα, τα οποία απέδιδαν κέρδη και απώλειες, αντιστοίχως. Καταλήξαμε από κοινού στο συμπέρασμα πως ανεξαρτήτως των επιμέρους πρωτοβουλιών σε διπλωματικό, επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο, τόσο η Τουρκία (αυτοβούλως) όσο και η Ελλάδα (εξαναγκαστικώς) θα κατέληγαν στην απόφαση της «Μη Εμπλοκής», αποτέλεσμα της οποίας θα ήταν η εξασφάλιση συγκεκριμένων στόχων της τουρκικής διπλωματίας εις βάρος των «ελληνικών θέσεων». Συμφωνήσαμε, επίσης, πως η ανά τακτά χρονικά διαστήματα επανάληψη του παιγνίου, με αφορμή κάποιο παρόμοιο η διαφορετικό σενάριο, θα κατέληγε σταδιακώς στην οριστική εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας στον στρατηγικό άξονα Αιγαίου – Αν. Μεσογείου εις βάρος των ελλαδικών και ελληνοκυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αποκλειστικώς με διπλωματικά μέσα και χωρίς την παραμικρή στρατιωτική εμπλοκή. Εκτιμώ πως είμαι σαφής ως προς το πώς πιστεύω ότι θα εξελιχθεί, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, και η παρούσα κρίση.
Κρίνω σκόπιμο, όμως, να προσθέσω τα εξής: Η σημερινή ελληνοτουρκική κρίση και τα τετελεσμένα που έχει επιβάλει η τουρκική εξωτερική πολιτική σε Ελλάδα και Κύπρο είναι αποτέλεσμα μίας – διαχρονικά συνεπούς (κυρίως από το 1952 και εντεύθεν) για την αδράνεια, την απρονοησία, την ενδοτικότητα και την προχειρότητά της – «εθνικής» πολιτικής, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη στρατηγικής κουλτούρας και μακροπρόθεσμου υψηλού στρατηγικού σχεδιασμού. Δεκαετίες εθνικών υποχωρήσεων, σε συνδυασμό με τον εντέχνως μεθοδευμένο εθισμό της ελληνικής κοινωνίας στην λογική της ήσσονος προσπαθείας και του κατευνασμού, υπό το κράτος του φόβου (ο οποίος συνοδεύεται πάντα από την ανάλογη ευλογοφανή τεκμηρίωση της υποχώρησης έναντι του αντιπάλου) επέφεραν εντός μερικών δεκαετιών – και εν καιρώ «ειρήνης και σταθερότητος» – την σταδιακή απώλεια κεκτημένων, τα οποία δεν θα μπορούσαν να χαθούν ακόμα κι αν η Ελλάδα βρισκόταν σε μία διαρκή πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία.
Ως εκ τούτου, η οιαδήποτε διαφορετική εξέλιξη, τουτέστιν στρατιωτική ενέργεια εκ μέρους της Ελλάδος, με σκοπό την αποτροπή των ερευνητικών δραστηριοτήτων του Oruc Reis, θα ερχόταν αποκλειστικά και μόνο κατόπιν βουλήσεως των αμερικανικών και ευρωατλαντικών κέντρων αποφάσεων και αυτό εφ’ όσον θα είχαν προεξοφληθεί συγκεκριμένα αποτελέσματα. Μία αυτεξούσια πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση πρώτου στρατιωτικού πλήγματος εκ μέρους της Ελλάδος, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν σε επίπεδο θεάτρου πολέμου, θα κλόνιζε την συνοχή της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, θα δυσχέραινε εξαιρετικά την θέση και την αξιοπιστία της χώρας έναντι των «εταίρων» της και θα επιβάρυνε σε προσωπικό επίπεδο τα κυβερνητικά στελέχη που θα είχαν λάβει μία τέτοια απόφαση.
Ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο – παραμένοντας πιστό σε διαχρονικές δεσμεύσεις που έχουν επιφέρει την μεθοδικότερη συρρίκνωση έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητος – «νομιμοποίησε» την «ήπια τουρκική εισβολή» στην Ελλάδα με τον Ν. 2929/2000, ανέλαβε την εφαρμογή των επιταγών του CDRSEE και του Open Society Foundation, στην κατεύθυνση του αφελληνισμού, του αποχριστιανισμού και της επανοθωμανοποίησης της πατρίδος μας και πάνω απ’ όλα συνηγόρησε στην μνημονιακή αιχμαλώτιση και στην σταδιακή εκποίηση του ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου της Ελλάδος, υπό το βάρος του εκμηδενισμού της διαπραγματευτικής και στρατηγικής της ισχύος, δεν θα τολμούσε ποτέ να λάβει ένα τέτοιο πολιτικό ρίσκο, ανεξαρτήτως κόμματος εξουσίας.
Παρόλα αυτά, εύχομαι οι εξελίξεις να με διαψεύσουν!
Οφείλουμε όλοι μας να δηλώσουμε την ακλόνητη υποστήριξή μας στην ηγεσία και τα στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που βρίσκονται σε ύψιστη επιχειρησιακή ετοιμότητα, επιφορτιζόμενοι με την ευθύνη αποτροπής ενεργειών, η σκέψη και η υλοποίηση των οποίων θα έπρεπε να είναι εκ του προοιμίου απαγορευτικές για κάθε τουρκική ηγεσία. Οι ειρωνείες προς το πρόσωπο του Α/ΓΕΕΘΑ, οι οποίες έχουν διατυπωθεί στο πλαίσιο δημοσιεύσεων που χαρακτηρίζονται τουλάχιστον από υπερβολικό πατριωτικό ζήλο, παρορμητισμό και έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων διεθνούς δικαίου και στρατηγικής, καλό θα ήταν να εκλείψουν. Ας είμαστε βέβαιοι πως οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας διαθέτουν τα μέσα, την εμπειρία, την κατάρτιση και την διαύγεια να πράξουν τα δέοντα.
Η βασική μου ένσταση έγκειται στο γεγονός πως, ελλείψει υψηλής στρατηγικής, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά, όντας εγκλωβισμένες στην παγίδα της – επιβεβλημένης από «συμμαχικά» κέντρα αποφάσεων – ακροαριστερής δογματικής και ιδεολογικής ηγεμονίας, δεν διαθέτουν ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία, ούτε την βούληση για να επιτύχουν στόχους εθνικής πολιτικής, μέσω της αξιοποίησης των σαφών πλεονεκτημάτων που διαθέτουν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έναντι των αντιστοίχων τουρκικών. Ίσως, εν τέλει, τεθούμε πολύ πιο σύντομα απ’ ότι πιστεύαμε ενώπιον των διλημμάτων του Π. Κονδύλη, συνειδητοποιώντας πως ο δρόμος για την αποσόβηση του εθνικού μας αφανισμού διέρχεται από την ανάληψη του πρώτου, αποφασιστικού και συντριπτικού πλήγματος εις βάρος της Τουρκίας.
Απο τη σελίδα του Ιωάννη Φριτζαλά στο facebook.
Αξιοπρόσεκτη η ανάλυση του φερέλπιδος κ.Φριτζαλά -ωχριούν μπροστά της κάποιων ”κοσμοαναλυτών” και πρώην στρατιωτικών- με δύο ”διορθώσεις-υπογραμμίσεις”,που μάλλον λόγω της ηλικίας του-είναι παιδί της Μεταπολίτευσης-δεν έλαβε υπόψη του.
Η ΠΡΩΤΗ .Πως μπορούσε η Ελλάδα ,η οποία από το 1930 είναι επισήμως φίλη και σύμμαχος με την Τουρκία-η οποία Τουρκία μας βοήθησε κάπως στα πρώτα χρόνια της τριπλής κατοχής(1941-44)-και που μαζί της πήραμε την βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ και ταυτοχρόνως το 1952 εισήλθαμε ταυτοχρόνως στο αντιΣοβιετοκομμουνιστικό συνασπισμό -ΝΑΤΟ- να σχεδιάσει -μέσα στο διαφανές στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ – μακροπρόθεσμη αντιτουρκική στρατιωτική πολιτική ,όταν μάλιστα ”τα βρήκε μαζί της” με την υψηλή επίβλεψη της Αγγλίας στις Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1959 και συνυπήρχαν στην Κύπρο ως Εγγυήτριες Δυνάμεις μέχρι του Δεκεμβρίου του 1963 ,όταν ο ”ανυπότακτος” μετά τον Καραμανλή -επί κυβερνήσεως του ”Γέρου της Δημοκρατίας”- Πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος δημοσιοποίησε τα 13 σημεία της αλλαγής του Κυπριακού Συντάγματος,το οποίον σημειωτέον προέβλεπε στο τέλος της 5ετίας δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση ,με την τουρκοκυπριακή Κοινότητα τότε μειοψηφούσα αισθητώς,την οποίαν το 1964 έστειλε στον Βορρά και ”εξασφάλισε” την Πράσινη διχοτομική γραμμή του ΟΗΕ ;;;.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ . Γιατί χρεώνονται σε όλο το πολιτικό σύστημα τα προηγηθέντα από το 1996 και ο νόμος 2929/2000 της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη ,τότε που ήταν δυνατές οι αντίθετες πατριωτικές φωνές των μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και σχεδόν όλων των πολιτικών της -πέραν της κοσμολίτικης Αριστεράς- Αντιπολιτέυσεως;;;.
ΤΕΛΟΣ να επαναλάβουμε -για να έχουμε και συνείδηση-κατανόηση ” των ενεργειών και των παραλείψεων ”των μοναδικών υπευθύνων -για πόλεμο, ή, μη πόλεμο με την Τουρκία ,η οποιονδήποτε άλλον- ότι η Τουρκία από το 1919 αντιδρά ασύμμετρα με βίαιο τρόπο εις βάρος όλου του Ελληνισμού ,μηδέ του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξαιρουμένου-κλείσιμο της Παραγωγικής Σχολής Επισκόπων Χάλκης – και τώρα της Αγιά Σοφιάς.
Το πρώτο χτύπημα-που σίγουρα το μεθοδέυουμε τελευταία-ας γίνει μόνο όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή για την επιβίωση και την τιμή της τρισχιλιετούς Ιστορίας μας,-που δυστυχώς σε άλλες περιπτώσεις δεν την υπολογίσαμε-και τέλος-τέλος γαία πυρί μιχθήτω.
Δεν θα μας χάσει ο Θεός.
Αγαπητέ Σ.Α.Ν., ως προς την πρώτη υπογράμμιση: Με την αναφορά μου στο 1952 ουσιαστικά υπαινίσσομαι όλα όσα πολύ εύστοχα επισημαίνετε, τα οποία, προφανώς, για λόγους οικονομίας, δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν. Ως προς την δεύτερη: Προφανώς και υπήρξαν και ακόμα υπάρχουν γενναίες φωνές με θεσμικό ρόλο. Η αναφορά μου αφορά αποκλειστικά και μόνο το σύστημα εξουσίας και όχι το σύνολο των θεσμικών οργάνων της Ελλάδος. Κατά τα άλλα, με βρίσκεται απολύτως σύμφωνο σε όλα και σας ευχαριστώ για το τιμητικό σχόλιο. Σε γενικές γραμμές, γράφονται τραγελαφικά πράγματα από ανθρώπους με συγκεκριμένη κατάρτιση μεν, αλλά παντελή άγνοια πάνω σε στοιχειώδη ζητήματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δε. Ο Θεός δεν θα μας χάσει, αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Σας επαινώ και για την παραδοχή των ”λαθών”-που δείχνει γεναιότητα-,αλλά κυρίως γιατί συμφωνώντας με την πίστη μου ότι -όπως 2000 χρόνια -”ο Θεός μας δεν θα μας χάσει”αποδεικνύεται ότι είστε και ως άνθρωπος και ως επιστήμων αυτό που θέλουμε να αφήσουμε κληρονομιά στην πολύπαθη Ελλάδα μας.
Όσον αφορά στο σύστημα αυτό θα αλλάξει μόνο ,εφόσον καταργηθεί η Συνταγματική εκτροπή του 1985/86 της πρωθυπουργικής-κομματικής Δημοκρατίας.
Μήπως ορμάσθε από Κατερίνη μεριά;;;.Να είστε καλά
Η γενναιότητα ως προς την παραδοχή λαθών και είναι μία πολύτιμη αρετή που τείνει στις ημέρες μας να εκλείψει. Δυστυχώς, η έπαρση, η αυτοδικαίωση και η αυτολατρεία έχουν ισοπεδώσει κάθε έννοια ταπεινού φρονήματος. Όλα αυτα, άλλωστε, είναι συνέπειες του “φιλελεύθερου εκδημοκρατισμού” και της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”. Αν σας ενδιαφέρει μια εναλλακτική οπτική, υπό το πρίσμα μιας “ορθόδοξης κοσμοθεωρίας”, δεν έχετε παρά να προμηθευτείτε την β’ έκδοση του βιβλίου μου “Κριμαία-Η Ενεργειακή Γέφυρα της Ευρώπης”. Στο παράρτημα ειδικά ξεκαθαρίζονται πολλά… Δεν είμαι από Κατερίνη, εκεί διαμένουν κάποιοι πολύ αξιόλογοι συγγενείς. Να είστε καλά και καλή Παναγιά!
Ευτυχώς που στα δύο που αποδίδεται την έλλειψη ομολογίας των όποιων λαθών μας ,τα θέτετε εντός παρενθέσεως ,γιατί φρονώ πως αποδίδεται στην έλλειψη της πρώτης πολιτισμικής οικογενειακής αγωγής και του ήθους, που διαμορφώνεται κυρίως στην εφηβεία -που όλοι σε αποκαλούν ”μεγάλε” ,χωρίς να σου μιλούν και για τον ίσκιο σου ,που είναι το μεσημέρι όσο το μπόι σου -,όπως μας ορμήνευαν οι δικοί μας γονείς και δάσκαλοι, για να μη παίρνουν ”αέρα τα μυαλά μας”.
Το βιβλίο σας θα το προμηθευτώ ,αν και το θεωρώ ανεπίκαιρο μετά την εκδίωξή μας από την επιτυχημένη με τους αγωγούς φυσικού αερίου εμπλοκή μας σε γεωπολιτικά θέματα-τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι ,είπαν- στην περίοδο της πρωθυπουργίας του κ.Κώστα Καραμανλή από το 2004-2009.
Έγινε και εμπλοκή της Ευρωπαικής Ενώσεως με το θέμα της Ουκρανίας ,ήλθε και η Αυτοκεφαλία της Αρχιεπισκοπής της Ουκρανίας, σίγουρα μέτρησαν και οι ”βιαστικες” ενέργειες του κ.Κοτζιά το 2018 ,αλλά έπαιξε σοβαρό ρόλο η επί 2ετία στήριξη του κ.Ερντογάν από τον κ.Πούτιν,οπότε οι σχέσεις μας με την Ορθόδοξη Ρωσία ”κόλλησαν”.
Η Ρωσία όμως αργά ,ή, γρήγορα θα συμμαχήσει με την Ευρώπη προ του ”κιτρίνου” κινδύνου ,που κατά τον Βοναπάρτη -αν ξυπνήσει θα σεισθεί όλη η γη.
Να είστε καλά και εσείς και οι συγγενείς σας στην Κατερίνη.
Θα τα ξαναπούμε με αφορμή άλλο άρθρο σας.