Ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν χρειάζεται τροπολογίες
Η κυβέρνηση φοβάται τη διαμαρτυρία, όχι την ασέβεια
Η κυβέρνηση πέρασε αιφνιδιαστικά τροπολογία που καθορίζει τον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ως «χώρο ιδιαίτερης ιστορικής και εθνικής σημασίας». Στο εξής, απαγορεύεται κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, κάθε κατάληψη ή αλλοίωση του χώρου, και η παραβίαση αυτών των διατάξεων τιμωρείται με φυλάκιση έως ενός έτους ή χρηματικό πρόστιμο.
Η συντήρηση του μνημείου περνά στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ενώ η φύλαξη και η τήρηση της τάξης στην Ελληνική Αστυνομία.
Στην πράξη, πρόκειται για ένα είδος “κατάστασης εξαίρεσης” γύρω από το πιο συμβολικό σημείο της Αθήνας. Δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία συγκέντρωση — ούτε καν αυθόρμητη ή ειρηνική. Η εικόνα του Συντάγματος θα παραμείνει «καθαρή» από πανό, συνθήματα και διαμαρτυρίες.
Η επίφαση του σεβασμού
Η επίσημη αιτιολογία είναι ο «σεβασμός» προς το Μνημείο και τους πεσόντες. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς: ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν χρειάζεται αστυνομική προστασία για να τιμηθεί.
Ο σεβασμός προς τη μνήμη των νεκρών δεν επιβάλλεται με ποινές και απαγορεύσεις. Καλλιεργείται με παιδεία, με τελετές, με ήθος δημόσιου λόγου. Όχι με ποινικοποίηση της δημόσιας παρουσίας.
Η πολιτεία δεν μπορεί να φοβίζει τον πολίτη για να του εμπνεύσει εκτίμηση· οφείλει να του τη μεταδίδει με το παράδειγμά της. Κι ο Άγνωστος Στρατιώτης, σύμβολο ενότητας και συλλογικής μνήμης, δεν μπορεί να γίνει εργαλείο πολιτικής εκμετάλλευσης.
Ο Μητσοτάκης και η “εικόνα” της Αθήνας
Η χρονική συγκυρία της τροπολογίας δεν είναι τυχαία. Ενόψει εκλογών, το Μέγαρο Μαξίμου θέλει να αποφύγει κάθε εικόνα κοινωνικής έντασης στο κέντρο της πρωτεύουσας. Οι πορείες, τα πανό, τα στιγμιότυπα διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα χαλάνε την “κανονικότητα” που προσπαθεί να επικοινωνήσει η κυβέρνηση.
Έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται την τιμή προς το Μνημείο για να θεσπίσει ουσιαστικά έναν ζώντα «νεκρό» χώρο πολιτικής έκφρασης.
Πέρα όμως από τον επικοινωνιακό υπολογισμό, η τροπολογία είχε και εσωκομματικό στόχο. Ο πρωθυπουργός έσπευσε να μετατρέψει το θέμα σε μέτρο “πατριωτικής ευαισθησίας” — και ταυτόχρονα να στριμώξει τον υπουργό Άμυνας Νίκο Δένδια. Μόνο που αυτή τη φορά ο Δένδιας αντέδρασε σωστά: τόνισε πως ο Άγνωστος Στρατιώτης ενώνει, δεν διχάζει τους Έλληνες. Ήταν από τις καλές του στιγμές.
Από την τιμή στην απαγόρευση
Είναι θεμιτό το κράτος να θέλει να προστατέψει ένα εθνικό μνημείο. Όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην προστασία και την αστυνομοκρατία.
Η απαγόρευση όλων των συναθροίσεων γύρω από το μνημείο αγγίζει τα όρια της αντισυνταγματικότητας, παραβιάζοντας το άρθρο 11 του Συντάγματος περί ελευθερίας συνάθροισης και την αρχή της αναλογικότητας. Η κοινωνική ειρήνη δεν διασφαλίζεται με ποινές και κάμερες.
Ο δημόσιος χώρος είναι πεδίο ζωής, λόγου, διαμαρτυρίας. Η ίδια η πλατεία Συντάγματος έχει σημαδέψει τις πιο κρίσιμες στιγμές της δημοκρατίας μας — από τις συγκεντρώσεις της Απελευθέρωσης ως τα κινήματα του 2011.
Αν κλείσει κι αυτός ο χώρος, πού ακριβώς επιτρέπεται να εκφραστεί ο πολίτης;
Ο αληθινός σεβασμός
Ο αληθινός σεβασμός προς τον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι να μην τον πλησιάζεις. Είναι να τον νιώθεις δικό σου.
Να θυμάσαι ότι πολέμησε και πέθανε για να μπορείς εσύ να μιλάς ελεύθερα, να διαφωνείς, να στέκεσαι στην πλατεία του Συντάγματος χωρίς φόβο.
Ο άγνωστος δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση· ανήκει στους πολίτες, στους στρατιώτες, στους απλούς ανθρώπους που υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους χωρίς όνομα και χωρίς αντάλλαγμα.
Η τροπολογία δεν τιμά το μνημείο· το περιφράσσει. Δεν ενώνει· φοβάται.
Κι αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται σήμερα αυτός ο τόπος, δεν είναι νέες απαγορεύσεις αλλά μια νέα παιδεία ελευθερίας και μνήμης — για να μην χρειάζεται κανένας νόμος να μας υποχρεώνει να σεβόμαστε εκείνους που πέθαναν για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ δεν θα χρειαζόταν καμιά τροπολογία για την προστασία του χώρου γύρω από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου ,με τους ακοίμητους φρουρούς του -τους μοναδικούς στον κόσμο εύζωνες-ΕΑΝ στα 51 χρόνια της μεταπολίτευσης οι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ έγραφαν τέτοια άρθρα, οι ΓΟΝΕΙΣ επισκέπτονταν με σεβασμό τον χώρο οικογενειακώς , οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ (μηδέ και των ιερωμένων) -κάθε βαθμίδος-δίδασκαν με λόγια και με το παράδειγμα τους την ιερότητα του χώρου και την ευγνωμοσύνη όλων των Ελλήνων προς τους πεσόντες σε όλες τις περιοχές του πάλαι ποτέ μεγάλου Ελληνισμού και τέλος ΕΑΝ οι πολιτικοί και δημοτικοί -πολιτευόμενοι και ”άρχοντες”- απέφυγαν να ” δίνουν τις προεκλογικές μάχες ” και να γιορτάζουν τα επινίκια ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΣΟΛΙΑΔΕΣ .
Για όλους αυτούς τους λόγους και για τον ”εθνικό παχυδερμισμό όλων των προαναφερθέντων” -η πλειοψηφία των Ελλήνων φρονεί ότι ”ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΝ ”,επειδή το κράτος ,το οποίο νομίμως εκπροσωπείται από την σημερινή κυβέρνηση αποφάσισε να εξασφαλίσει ό, τι αυτό το Μνημείο εκπροσωπεί με νόμο που ψηφίστηκε από την Βουλή , η οποία είναι ο μεγαλύτερος θεσμός της Αβασίλευτης Δημοκρατίας μας λες και ΔΗΜΕΥΣΕ την δική τους ή την πατρική τους περιουσία .
Όσοι θέλουμε περισσότερα ας διαβάσουμε την εισηγητική έκθεση ,στην οποίαν αναφέρονται οι λόγοι αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας ,αντί των παραπολιτικών .
Όλων των κρατών οι νόμοι για εσωτερικά θέματα θέτουν ”κόκκινες γραμμές” στους πολίτες , όπως όλοι οι γονείς θέτουν τέτοιες γραμμές στα παιδιά τους και όλοι οι δάσκαλοι στους ,μαθητές τους.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ”Ο ΛΑΟΣ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ”.
ΚΑΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟ ΟΙ ΜΕΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΝ , ΟΙ ΔΕ ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ 8ΕΤΙΑ 1981-89 ΚΑΙ ΣΤΗΝ 4ΕΤΙΑ 2015-2019 με το ”στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η Δεξιά” και το ”εμείς ή αυτοί”-
ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ ΗΘΙΚΗ;;;.
Υ.Γ ”Χωρίς κοινές ιδέες δεν υπάρχει κοινή δράση .Ναι μεν υπάρχουν άνθρωποι (Έλληνες, εδώ) δεν υπάρχει κοινωνικό σώμα , που να έχει κάποιες βασικές ιδέες , οι οποίες να ενώνουν και να κρατούν ενωμένες τις ψυχές των πολιτών” (Ελλήνων εδώ) Αλέξις ντε Τοκβίλ .
Εδώ και χρόνια βεβηλωνονται μνημεία από δυναμικές μειοψηφίες με στόχο να προσκομίσουν πολιτικά οφέλη. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να σταματήσει.
Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος κι ας γκρινιάζουν.
Όπως βλέπετε οι φίλοι συσχολιαστές ΔΙΑ ΒΡΑΧΕΩΝ θέλουν το κράτος μας να είναι άβουλο , αδύναμο και μοιραίο για να το καταλάβουν όσοι με αναρχική παιδεία , -που διδάσκει την πλήρη άρνηση κάθε αρχής , αξίας και κληρονομημένης πείρας -.
Οι άλλοι (που ευτυχώς είμαστε οι περισσότεροι)-γιορτινές μέρες που έρχονται-ας ξεφύγουμε από τα εφήμερα και με ελληνικές σημαιούλες ας κλάψουμε για την Ελλάδα του 1912-13 και του 1940-49 , που -καθώς διαπιστώνουμε καθημερινά χάνεται οριστικά-να είμαστε όλοι καλά. .
Συμφωνῶ μέ τό ἄρθρο. Σὲ αὐτὴ τὴ χώρα εἰδικὰ καλὸ εἶναι νὰ μαθαίνουμε τὴν ἱστορία μας, νὰ μὴν ξεχνάει ἡ παιδεία νὰ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι δεδομένη. Μὲ ἀγῶνες πάντα ὅλου τοῦ λαοῦ κατακτιέται ἢ διαφυλάσσεται ἡ ἐλευθερία. Καὶ αὐτὸ συμβολίζει τὸ μνημεῖο τοῦ Ἄγνωστου Στρατιώτη.
Ἡ πόλη, ἡ πολιτική, ὁ πολιτισμὸς εἶναι ἕνα στὴν Ἑλλάδα. Στὸ κέντρο τῆς πόλης λοιπόν, στὴν καρδιὰ τῆς πολιτικῆς, ἐκεῖ ποὺ ὁ λαὸς ἀποφασίζει, γιατί αὐτὸ εἶναι ἡ Βουλή, παιδιὰ τοῦ λαοῦ, οἱ Εὔζωνες εἶναι ἡ τιμητικὴ φρουρὰ τῶν πεσόντων γιὰ τὴν ἐλευθερία ὅλου τοῦ λαοῦ. Δὲν εἶναι `δίπλα ἀπὸ τοὺς τσολιάδες ` ἡ πολιτική, εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς τσολιάδες. Δὲν πολέμησαν οἱ ἄγνωστοι ἥρωες γιὰ τὴν περιουσία ἄλλων, ἀλλὰ γιὰ τὴν κοινὴ περιουσία καὶ ἐλευθερία ὅλου τοῦ λαοῦ. Καὶ γι αὐτὸ δὲν νοεῖται `δήμευση ` κοινοῦ χώρου. Δὲν ἔχουμε ἐμεῖς εὐγενεῖς ποὺ ἐκπροσωποῦν μία ἐλίτ, δὲν ἔχουμε Μαρίες Ἀντουανέτες καὶ τὰ τιμαλφῆ τους νὰ φυλᾶμε, Μαρίες πολλὲς ἔχουμε καὶ τὰ τιμαλφῆ μας εἶναι ἡ ἐλευθερία μας, οἱ μνῆμες μας, ἡ τρομερή μας ἡ λαλιὰ, ὅπως τραγούδησε ὁ κοινωνικός μας ποιητής.
Δὲν μᾶς συνδέουν ὡς λαὸ κάποιες εὐκαιριακὲς ἰδέες, εἶναι γνωστὸ τί μᾶς συνδέει
«τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα».
Κάποιες ἀπό αὐτές τίς σκέψεις ἀπευθύνονται πρός τόν κ. Σ.Α.Ν.
Αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀνησυχεῖ τοὺς ἑκάστοτε κυβερνῶντες καὶ νὰ τοὺς βάζει σὲ περίσκεψη εἶναι τί προβληματίζει τὸν λαὸ καὶ ἀντιδρᾶ.
«Όταν ο άρχων φοβάται τον λαό, είναι σημείο πως η πόλη δεν κυβερνάται με δικαιοσύνη.»
Πλάτων (Πολιτεία)
Ἄραγε τὰ drones ἐπιτρέπεται νὰ πετοῦν πάνω ἀπὸ τὸν χῶρο; Οἱ σκέψεις, οἱ μνῆμες, οἱ συγκινήσεις;
Όταν κάνεις τη σημαία σουβενίρ και το Μνημείο χώρο- Αντώνης Ανδρουλιδάκης – Militaire.gr
Καὶ μὴν ξεχνᾶμε τὴν συμπεριφορὰ Λακεδαιμονίων καὶ Ἀθηναίων γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθεῖ ἡ Ἑλλάδα, πῶς ἤθελαν νὰ μοιραστοῦν τὰ βάρη τῶν ἀναξιοπαθούντων, πῶς ἔνιωθαν τὴν συμπαράσταση.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ἱστορίαι
Συμπλήρωση
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
Ἱστορίαι (8.140α.1-8.144.5)
Το πρόβλημα με τον “Άγνωστο Στρατιώτη” είναι… χωροταξικό!
Αν δεν βρισκόταν δίπλα στο κοινοβούλιο, το πιθανότερο να είχε την εικόνα εγκαταλείψεως που έχουν τόσοι άλλοι χώροι ιστορικής μνήμης στην Ελλάδα…
https://www.anixneuseis.gr/η-ελλασ-αγνωμονουσα/
Αλλά, δυστυχώς, αποτελεί παράπλευρο θύμα όσων επιθυμούν να απευθύνουν διαμαρτυρίες προς τους ενοίκους του κτιρίου άνωθέν του!
Αυτήν την στιγμή, ο “Άγνωστος Στρατιώτης” δέχεται διασταυρούμενα πυρά από πολλαπλές κατευθύνσεις.
Στα χρόνια της μεταπολιτευτικής παρακμής είχαμε συνηθίσει την βεβήλωση του χώρου από τους συνήθεις “μπαχαλάκηδες”, τους καθοδηγητές τους και τους εμφορούμενους από την συνδικαλήτικη (sic) νοοτροπία του “παρτακισμού” διαδηλωτές της “επαναστατικής γυμναστικής” [1].
Σε αυτήν την άθλια, ασεβή συμπεριφορά, απότοκο ηθικής καταπτώσεως και εκπαιδευτικών… απορρυθμίσεων, ήλθε να προστεθεί εσχάτως η άστοχη – στα όρια της ύβρεως – απόπειρα μετατροπής του χώρου σε μνημείο για τα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, άλλο ένα δείγμα αμετροέπειας, που διακρίνει την εποχή μας [2].
Την χαριστική βολή, όμως, την έδωσε η κυβέρνηση με το υποκριτικό της ενδιαφέρον. Πώς είναι δυνατόν να επικαλούνται – ορθώς μεν – τον σεβασμό στον “Άγνωστο Στρατιώτη” οι ίδιοι που τον προσέβαλαν με την διακήρυξη των Αθηνών και την άτακτη υποχώρηση στην Κάσο; Πώς μπορούν να πείσουν για το αληθινό και όχι καιροσκοπικό ενδιαφέρον τους; Ακριβώς αυτή η ανειλικρίνεια των σκοπών είναι που υποβαθμίζει περαιτέρω ένα εθνικό σύμβολο υψίστης σημασίας, καθιστώντας το επίμαχο σημείο τριβής μικροκομματικών ανταγωνισμών.
Και αλήθεια, γιατί χρειαζόταν ειδική νομοθετική ρύθμιση για την διασφάλιση της τάξεως σε συγκεκριμένο (και πολύ περιορισμένο) χώρο των Αθηνών; Δεν επαρκούσε η κείμενη νομοθεσία για την αποτροπή και σύλληψη βανδάλων και καταχρηστικών διαδηλωτών; Μήπως, εν τέλει, η τροπολογία συνιστά έμμεση παραδοχή της θεσμοθετημένης ανομίας σε όλη την υπόλοιπη επικράτεια; Εκτός και αν μας ενοχλεί μόνο η προσβολή του μνημείου εμπρός στην Βουλή, αλλά όχι η αναγραφή εμετικών συνθημάτων στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη (ενδεικτικό πλην όχι μοναδικό παράδειγμα, δυστυχώς…)!
Αν θέλει η κυβέρνηση να πείσει για την αγαθή της προαίρεση και κατ’ επέκταση να εξασφαλίσει ευρεία στήριξη, ας φροντίσει να ξεκινήσει από τα σχολεία, καλλιεργώντας τον σεβασμό των μαθητών στα… θρανία τους (ακόμη και με χρηματική ποινή στους γονείς)! Διότι όποιος εθίζεται να μην σέβεται την ελάχιστη δημόσια περιουσία που του διατίθεται, δεν πρόκειται να σεβαστεί οτιδήποτε άλλο αργότερα. Και η νοοτροπία των βανδάλων καλώς θα κρατεί και θα διαιωνίζεται…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Ποιός μπορεί να λησμονήσει εκείνον τον ανεκδιήγητο συνδικαλιστή, να παίζει το κομπολόι του, πατώντας πάνω στο κενοτάφιο;
https://www.voria.gr/article/salos-me-ton-sindikalisti-pou-patise-pano-ston-agnosto-stratioti
[2] Είχα σχολιάσει εκτενέστερα για την υπερβολή αυτή, σε παλαιότερο κείμενό μου.
https://kak-ies.blogspot.com/2024/03/blog-post.html
Ο Αγνωστος Στρατιωτης δεν πολεμησε μονο για τα χωματα αλλα και τα Ιερα….Δηλαδη την Ηθικη την Δικαιοσυνη την Ανεξαρτησις και την Αξιοπρεπεια…Κατι που δυστηχως με τα Τεμπη δεν επιβεβαιωνεται…Αρα μια χαρα υπαρχουν τα ονοματα των αδικοχαμενων παιδιων διπλα του….
Για την αποσπασματικότητα της τροπολογίας, να προσθέσω το εξής ερώτημα.
Η κάτωθι περίπτωση βεβηλώσεως εξίσου εμβληματικού μνημείου πώς αντιμετωπίζεται;
https://www.902.gr/eidisi/politiki/402922/gigantopano-toy-kke-kai-tis-kne-stin-akropoli-na-stamatisei-i-genoktonia
Αν υφίστανται ήδη τα νομικά εργαλεία, τότε κακώς επιτρέπονται τέτοιες ενέργειες εδώ και χρόνια.
Αν δεν υπάρχουν, τότε κακώς η παρούσα νομοθετική ρύθμιση δεν είχε γενικότερο χαρακτήρα.
Σε κάθε περίπτωση, καταλήγουμε στην διαχρονική αβουλία του κράτους να επιβάλει τον νόμο, αναλωνόμενο σε ατέρμονες νομικίστικες συζητήσεις, θεωρητικού μόνο περιεχομένου (κατά τον ίδιο τρόπο, που η σπουδή για τον εξοπλισμό της χώρας δεν συμβαδίζει με βούληση χρήσεως των όπλων αυτών). Όπως έλεγε χαριτολογώντας και ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος, το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (“H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…”) κατοχυρώνει ότι η τήρηση των νόμων είναι… προαιρετική!
Και ένα πολύ ενδιαφέρον και καυστικό σχόλιο από τον Τάσο Δούση.
https://www.facebook.com/tasos.dousis/posts/1200708345208552