Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Η κριτική μου για την φρασεολογία μιας δημόσιας ανακοίνωσης του κόμματος “Πράσινοι-Οικολογία” προκάλεσε μια πρώτη αντίδραση. Όχι επίσημη του κομματικού φορέα – προφανώς η ηγεσία της ομάδας θεωρεί ότι δεν χρειάζεται να λάβει επισήμως θέση για παρόμοιες κριτικές εφόσον δεν υπάρχει κατά την κρίση της κάτι μεμπτό – αλλά ενός στελέχους του κόμματος. Ο πολιτευτής και στέλεχος του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα Γιάννης Παρασκευόπουλος στις 24 Μαϊου 2025 (17:24) με απάντησή του κάτω από το άρθρο μου στην ιστοσελίδα “Ανιχνεύσεις”* επιχείρησε να αμβλύνει τις εντυπώσεις και να παρακάμψει την αιχμή της κριτικής μου, δηλαδή την ταύτιση της σημερινής κατάστασης στην Γάζα με το Ολοκαύτωμα και την “τελική λύση” (Endloesung) των χιτλερικών εις βάρος των Εβραίων της Ευρώπης.
Δεν θα επεκταθώ στο περιεχόμενο της απάντησης, διότι ελάχιστη σημασία έχουν διάφορες λεπτομέρειες, ανακρίβειες και ιδιάζουσες ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων. Όπως ελάχιστη σημασία έχουν διάφορες παλαιότερες ανακοινώσεις του συγκεκριμένου κόμματος για την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. Θα επιμείνω στην αντισημιτική διάσταση της ταύτισης όσων συμβαίνων σήμερα στην Γάζα με τις ναζιστικές πρακτικές της “τελικής λύσεως”. Διότι άλλο η κριτική και άλλο ο στιγματισμός ενός λαού.
Δυστυχώς η απάντηση που δόθηκε από το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο επιβεβαιώνει το αντισημιτικό υπόβαθρο των αντιλήψεων που διατρέχουν το κείμενο του πολιτικού φορέα “Πράσινοι-Οικολογία”. Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος θεωρεί φυσιολογική την χρήση του όρου “τελική λύση”, αρκεί κανείς να δώσει την δική του ερμηνεία των πραγμάτων. Αγνοώντας την σημασία της γλώσσας στην πρόσληψη της πραγματικότητας και στην σημασία της στην κατανόηση των πραγμάτων. Και έτσι με περισσή άνεση αποφαίνεται ότι “τελική λύση για τη Γάζα, θεωρείται στο κείμενο η μαζική αναγκαστική εκδίωξη του μεγαλύτερου μέρους όσων Παλαιστινίων της Γάζας επιζήσουν, μέσα από την επιβολή ακραία αφόρητων συνθηκών μέχρι και για την στοιχειώδη πρόσβαση σε τροφή”.
Από το εύρος της ελληνικής γλώσσας για την περιγραφή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής οι συντάκτες της ανακοίνωσης επέλεξαν την συνυφασμένη με το Ολοκαύτωμα ορολογία των Ναζί για να καταγγείλουν υπαρκτά και υποτιθέμενα μελλοντικά εγκλήματα του ισραηλινού στρατού στην Γάζα. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι σύμπτωση – όταν μάλιστα χρησιμοποιούνται κεφαλαία γράμματα στην γραφή του όρου “Τελική Λύση”, όπως επισήμανα στο επικρινόμενο άρθρο μου – στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί πολιτική αφέλεια.
Αλλά ο συντάκτης φροντίζει να μας απαλλάξει από την βάσανο της ερμηνείας όσων διατυπώθηκαν με την δημόσια ανακοίνωση του κόμματος και να μας στερήσει την ψευδαίσθηση ότι τα υποστηριζόμενα είναι απόρροια πολιτικής αφέλειας και όχι συνειδητής ταύτισης των δύο διαφορετικών ιστορικών και πολιτικών δεδομένων. Ο Γιάννης Παρασκευόπολος επιμένει στην ταύτιση της “τελικής λύσεως”, δηλαδή του Ολοκαυτώματος με όσα αποτρόπαια και καταδικαστέα συμβαίνουν σήμερα στην Γάζα. Και μας υπενθυμίζει το “Σχέδιο για την Μαδαγασκάρη” για να υποστηρίξει την ανακοίνωση του κόμματός του που ταυτίζει την ναζιστική “τελική λύση” της εξόντωσης των Εβραίων με τα σημερινά γεγονότα και τα εγκλήματα στην Γάζα.
Και αφού επικαλεστεί διάφορες “ειδήσεις” για σχέδιο μεταφοράς των Παλαιστινίων σε τρίτες χώρες, “όλες με εμφύλιους πολέμους όπου η ανθρώπινη ζωή στην πράξη είναι αναλώσιμη” – όπερ μεθερμηνευόμενο οι Ισραηλινοί δεν θέλουν απλώς να ξεφορτωθούν από τα “πέριξ” τους Παλαιστίνιους, αλλά και να τους οδηγήσουν στον σίγουρο αφανισμό – καταλήγει στην ταύτιση χωρίς σύνεση και αιδώ: “Αν κάποιους σοκάρει η καταγγελία του σχεδίου ως Τελικής Λύσης, βοηθάει να γνωρίζουμε ότι το 1940 (λίγο πριν το Άουσβιτς) οι ναζί είχαν υιοθετήσει το σχέδιο Μαδαγασκάρη για αναγκαστική μεταφορά των Εβραίων της Ευρώπης στον Ινδικό. Υπάρχουν αντιρρήσεις ότι και αυτό αποτελούσε μια (ηπιότερη) εκδοχή Τελικής Λύσης;”
Τελικώς, το σοκαριστικό δεν είναι η ταύτιση της “τελικής λύσεως” με όσα συμβαίνουν στην Γάζα αυτήν την περίοδο, όπως θέλει να το παρουσιάσει μέσα στoν “ανθρωπιστικό” ναρκισσισμό του ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, αλλά η αδυναμία ενός “ζώου πολιτικού” να χωνέψει τις στοιχειώδεις διαφορές των ιστορικών δεδομένων, ακόμη και εάν του προσφερθούν “μασημένες” και να αναζητήσει υποτιθέμενη κάλυψη τεκμηρίωσης σε πράγματα που επίσης αγνοεί και δεν κατέχει. Αναφέρομαι στην επίκληση του “σχεδίου της Μαδαγασκάρης”. “Έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου”, μέσω του Διαδικτύου!
Η απάντηση του Γιάννη Παρασκευόπουλου “περί (ήπιας) τελικής λύσεως” φανερώνει τόσο την πλήρη σύγχυση που επικρατεί στον ευρύτερο πολιτικό χώρο ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικός και προοδευτικός, όσο και τον φανερό αλλά και τον κρυπτο-αντισημιτισμό του ο οποίος επιμένει στις αντι-ιστορικές ταυτίσεις αρνούμενος τα όποια επιχειρήματα.
Στο “μεγαγκέτο” της Μαδαγασκάρης δεν θα μετέφεραν τους ευρωπαίους Εβραίους για θερινές διακοπές! Πόσο απέχουν αυτές οι αναφορές από τις νεοναζιστικές αθλιότητες ότι στο Άουσβιτς υπήρχε πισίνα αναψυχής;
Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος αποφεύγει να απαντήσει και σε μια βασική μομφή του κειμένου μου, ότι δηλαδή με την αναφορά σε εγκλήματα που γίνονται ενώπιον της διεθνούς “δημοσιότητας” οι Ισραηλινοί ήτοι οι Εβραίοι έχουν ξεπεράσει ακόμη και τους ναζί στις πρακτικές τους, οι οποίοι εξόντωναν “τουλάχιστον” εν κρυπτώ. Τούτη η αντισημιτική “επιχειρηματολογία” κυκλοφορεί αυτή την περίοδο ευρύτατα στους προοδευτικούς χώρους και διανθίζει τις συζητήσεις για τα γεγονότα στην Γάζα ακόμη στους πιο στενούς κύκλους μας. “Δεν ξέρεις πλέον από πού θα σου έρθει”, η γνωστή έκφραση “ταιριάζει κουτί” στην περίπτωση. Τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς οφείλουν να αποστασιοποιηθούν από την πίεση του αντισημιτικού όχλου τους.
Επίσης το γεγονός ότι μέρος της πολιτικής τάξης του Ισραήλ διατηρεί σχέσεις – αν συμβαίνει αυτό, σε τι βαθμό και γιατί είναι μια άλλη υπόθεση – με ευρωπαϊκά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα (όχι μόνο φυσικά ευρωπαϊκά) με αντισημιτικά χαρακτηριστικά δεν σημαίνει ότι αυτό είναι δικαιολογία για τις δικές μας αντισημιτικές παρεκκλίσεις.
Και επισημαίνω για πολλοστή φορά: αυτού του είδους η “κριτική” στο κράτος και στους πολίτες του Ισραήλ – και στα μουλωχτά κατά των Ελλήνων Εβραίων, με την διαρκή επίκληση στις συζητήσεις των παρεών ότι και “οι δικοί μας” σιωπούν και δεν παίρνουν δημοσίως θέση κατά των πρακτικών του κράτους του Ισραήλ, πράγμα το οποίο τους καθιστά σε αυτού του τύπου “επιχειρηματολογία” συνένοχους στα εγκλήματα – δεν βοηθάει στην κατεύθυνση μιας δίκαιης λύσης του παλαιστινιακού ζητήματος.
Τα υπόλοιπα περί δύο κρατών, αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ. είναι αυτονόητα για όποιον σκέφτεται εκτός του πλαισίου και των πιέσεων της συγκυρίας. Είναι ζήτημα επιβίωσης και για τις δύο πλευρές. Κυρίως αυτό θα πρέπει να έχουμε στον νου μας. Ό,τι αντιστρατεύεται αυτόν των μακροπρόθεσμο στόχο είναι επικίνδυνο. Και οι ταυτίσεις ανόμοιων γεγονότων και πρακτικών δεν βοηθούν τα σημερινά θύματα, ούτε δικαιώνουν τα παλαιά…
Εάν δεν έχει διαβάσει κανείς τα δύο κείμενα, το δικό σου και του Παρασκευόπουλου, ή την ανακοίνωση του κόμματος Πράσινοι – Οικολογία, δεν βγάζει άκρη από το παρόν κείμενο τι ακριβώς υποστηρίζεις. Όπως και να έχει προσωπικά θεωρώ ότι το Ισραήλ και συγκεκριμένα ο Νετανιάου, με τα μέσα που χρησιμοποιεί εξοντώνει τους Παλαιστίνιους και επιτελεί ένα έγκλημα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, που εάν είναι γενοκτονία, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή απλώς έγκλημα πολέμου μικρή σημασία έχει, είναι έγκλημα κατά αμάχων και κυρίως παιδιών που εξοντώνονται ανελέητα, ακόμη κι αν πρώτοι και μεγαλύτεροι εγκληματίες είναι οι τρομοκράτες της Χαμάς, για να το πω πιο καθαρά, ακόμη κι αν ο πατέρας Παιλαιστίνιος είναι τρομοκράτης εγκληματίας αδίστακτος να σκοτώσει κάθε Εβραίο, παραμένει έγκλημα το επίσημο κράτος με στρατό και όπλα να σκοτώνει τα παιδιά του συγκεκριμένου τρομοκράτη εγκληματία πατέρα. Όμως όσον αφορά τη διάσωση αυτών των ανθρώπων, και κυρίως των παντελώς αθώων παιδιών, ανθρωπιστικά σκεπτόμενος, απέναντι σε στο εγκληματικό κράτος του Ισραήλ υποστηρίζω την μετεγκατάσταση, διότι δίχως αυτοήν, ούτε εγώ και οι γονείς μου θα είχαμε υπάρξει, εάν ο Βενιζέλος μας είχε εγκαταλείψει στον Κεμάλ και στις ορέξεις του. https://imanomen.blogspot.com/2023/10/blog-post.html