Του Γιώργου Μουρουζίδη, Ταξίαρχου ε.α.
Οι τελευταίες δεκαετίες χαρακτηρίζονται ως οι πλέον ειρηνικές στην ανθρώπινη ιστορία. Εάν παλαιότερα οι νικηφόρες μάχες απέφεραν οικονομικό πλούτο, πολιτική δύναμη και ισχύ στην ελίτ μιας χώρας, σήμερα, οι ευρείες και καθολικές πολεμικές συγκρούσεις είναι σημαντικά λιγότερες από προηγούμενες εποχές. Ενώ στις πρώτες αγροτικές κοινωνίες η βία ήταν υπεύθυνη για το 15 % των θανάτων, στον 200 αιώνα το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 5 %, για να περιοριστεί στο 1 % τις τελευταίες δύο δεκαετίες
Στην ευρύτερη περιοχή του μαλακού υπογαστρίου της Ρωσίας, εξακολουθούν λαμβάνουν χώρα συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις και κρίσεις, με κυριότερες :
Στη Λιβύη και στη Συρία από το 2011 (Αραβική Άνοιξη), με τρομακτικές μετακινήσεις πληθυσμών και την οπλοποίηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, από την γείτονα και «σύμμαχο» χώρα.
Τις τουρκικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία.
Την εξάσκηση της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, με την βιαία προσάρτηση της Κριμαίας και τον υβριδικό πόλεμο το 2014.
Την συμβατική Ρωσική εισβολή στην Γεωργία το 2008 και τις αντιανταρτικές ρωσικές επιχειρήσεις στον Καύκασο (π.χ., Νταγκεστάν, Τσέτσνυα).
Τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις στο Αφγανιστάν από το 2001 (19 + χρόνια)
Τα συνεχιζόμενα φαινόμενα της Άλ Κάϊντα και του Ισλαμικού Κράτους στην Μ. Ανατολή και στην Αφρική.
Τη συμμετοχή της Ρωσίας και της Τουρκίας στο Αζερμπαϊτζάν, κατά την διάρκεια των πρόσφατων εχθροπραξιών του Σεπ-Νοε 2020 στον θύλακα Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Όλες οι παραπάνω επιχειρήσεις διεξήχθησαν ή διεξάγονται εκ του ασφαλούς, απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους, με χαμηλό ρίσκο, μικρές απώλειες και κυρίως αδυναμία πρόκλησης σοβαρών αντιποίνων έναντι στρατηγικών στόχων της επιτιθέμενης χώρας, από την χώρα που υφίσταται την επίθεση.
Η επέμβαση των ΗΠΑ στον Κόλπο, παρά το αρχικό της δέλεαρ, κόστισε σε χρήμα, υποβάθμισε την ισχύ και την αξιοπιστία της Αμερικής και τελικά εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο φιάσκο της Αμερικάνικης ιστορίας. Τα ίδια αποτελέσματα είχαν και οι επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, τόσο για τις Η.Π.Α., όσο και για την Σοβιετική Ένωση.
Η Κίνα, η ανερχόμενη δύναμη του 21ου αιώνα, έχει επιμελώς αποφύγει οποιαδήποτε στρατιωτική εμπλοκή, μετά την αποτυχημένη εισβολή της στο Βιετνάμ το 1979, εστιάζοντας στον αλματώδη ρυθμό της οικονομικής και τεχνολογικής της ανάπτυξης, χωρίς να υστερεί στην αμυντική της ικανότητα.
Επίσης, ούτε το Ισραήλ, αλλά ούτε και το αντίπαλο Ιράν, δείχνουν κάποια πρόθεση να εμπλακούν άμεσα σε πολεμικές διαμάχες. Το Ιράν ενώ απέστειλε τμήματα των Φρουρών της Επανάστασης να συνδράμουν τους συμμάχους του, στη Συρία και στην Υεμένη, παρέμεινε μακριά από κάθε σκέψη πολεμικής επέμβασης. Το Ισραήλ, μολονότι θα μπορούσε εύκολα να εισβάλει στη Γάζα και να ανατρέψει την Χαμάζ, επανειλημμένα αρνήθηκε να αναλάβει τέτοια δράση.
Στις μέρες μας έχει αλλάξει το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης των κρατών. Τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τις ακαδημαϊκές γνώσεις, την ψηφιακή εποχή, την προηγμένη επιχειρηματικότητα και τις προκλήσεις γενικότερα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Η τεχνογνωσία τείνει να γίνει περισσότερο σημαντική ακόμα και από το πετρέλαιο.
Η Google, η Apple, η Facebook, κλπ…, αξίζουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, αποτελούν πόλους εξουσίας και δεν κατακτώνται με την στρατιωτική ισχύ.
Εάν οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ε.Σ.Σ.Δ., αξιοποίησαν την νίκη τους στον Β΄ΠΠ, ενισχύοντας τη θέση τους στον κόσμο, δεν έμειναν πίσω στην ανάπτυξη και οι ηττημένες δυνάμεις (Γερμανία, η Ιαπωνία, Ιταλία), δεδομένου ότι όλες, πλην της Σοβιετικής Ένωσης, ακολούθησαν το σύγχρονο οικονομικό πρότυπο.
Η μεγαλύτερη νίκη στην πρόσφατη ιστορία, αυτή της Αμερικής σε βάρος της Ε.Σ.Σ.Δ., επιτεύχθηκε χωρίς καμία κύρια πολεμική αναμέτρηση.
Πολλοί εθνικιστές ηγέτες σήμερα, όπως ο Ερτογάν, ο Μόντι, ο Νετανιάχου κλπ…, μιλάνε συχνά και μάλιστα φωναχτά για πόλεμο, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ προσεκτικοί και επιφυλακτικοί στην ανάληψη επικίνδυνων πολεμικών επιχειρήσεων. Την σύγχρονη αυτή στάση απέδειξε περίτρανα και ο ίδιος ο Τραμπ. Η ανθρώπινη ανοησία βέβαια, δεν θα πάψει ποτέ να αποτελεί διαχρονικό κίνδυνο για την ειρήνη στον κόσμο.
Η Άγκυρα επιθυμεί να καταστεί η G8 χώρα του κόσμου, και η προοπτική αυτή δεν περνάει μέσα από την εμπλοκή της σε μια γενικευμένη σύρραξη, με έναν ισχυρό αντίπαλο όπως η Ελλάδα. Η πολιτική και οικονομική ελίτ στην Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά, ότι εάν αποφασίσει να αντιπαρατεθεί σε μια καθολική διαμάχη με την Ελλάδα, θα καταβάλλει βαρύ τίμημα, το ύψος του οποίου ενδεχομένως να αγγίξει και την ίδια την υπόσταση της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Πριν η Τουρκία εισβάλει στην προδομένη Κύπρο, είχε την διαβεβαίωση ότι δεν επρόκειτο να υποστεί οποιαδήποτε αντίδραση από την πλευρά της Ελλάδας. Σήμερα για παράδειγμα, ένα κατευθυνόμενο βλήμα πλεύσης SCALP, μπορεί να καταστρέψει στρατηγικούς στόχους σε μεγάλες αποστάσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, και τέτοιου είδους στρατηγικά όπλα η Ελλάδα διαθέτει σε επαρκείς ποσότητες.
Τα σύγχρονα πολεμικά μέσα είναι σε θέση να καταστρέψουν μια χώρα, δεν μπορούν όμως να χτίσουν πλέον αυτοκρατορίες.
Η Τουρκία δεν θα πάψει να διεκδικεί και να δημιουργεί μικρής κλίμακας επεισόδια σε βάρος μας, προκειμένου να διευρύνει τις διεκδικήσεις της και στην συνέχεια να παγιώσει την παρουσία της, την οποία θα επιδιώξει να εμπεδώσει και να κεφαλαιοποιήσει στο διπλωματικό επίπεδο και στα διεθνή συνέδρια ( ὅρα πενταμερή).
Οι λαοί, θύματα του τουρκικού επεκτατισμού, φέρουν ευθύνη για όσα υφίστανται. Εάν η Ελλάδα ήταν Συρία ή Λιβύη, ενδεχομένως να είχε ήδη υποστεί ακρωτηριασμό κάποιου άκρου της.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η άμεση τουρκική εισβολή, την οποία η Τουρκία επιμελώς αποφεύγει, είναι κυρίως η έκρηξη στον τομέα της έρευνας και της ανάπτυξης της βιομηχανίας (πολιτικής και αμυντικής) της γειτονικής χώρας, σε συνδυασμό με την κρίση και την έλλειψη αποφασιστικότητας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Την επικίνδυνη αυτή προοπτική, οφείλει να διερευνήσει σοβαρά και να ανατρέψει ο Ελληνισμός σήμερα που δύναται[1] . Ο κόσμος βγήκε από τον Ψυχρό Πόλεμο για να μπει στην Ψηφιακή Εποχή και η εποχή αυτή θα καθορίσει και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η αντίδραση αυτή δεν πρόκειται να προκύψει από το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος των Αθηνών.
Η ιστορία λίγο εξαρτάται από την λογική και ακόμα λιγότερο από το συναίσθημα. Kυρίως αποτελεί συνάρτηση του συσχετισμού των δυνάμεων που διαμορφώνουν την ιστορική πορεία των λαών.
“Μακεδονία”
