Το βιβλίο προσεγγίζει την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών όχι ως μια αλληλουχία «αναγκαίων πολέμων», αλλά ως μια διαρκή κατάσταση στρατιωτικής επέκτασης με τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Ξεκινώντας από προσωπικές ιστορίες –όπως εκείνη του Ράσελ Μάντεν, που κατατάχθηκε στον στρατό για να εξασφαλίσει ιατρική περίθαλψη στο παιδί του και τελικά σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν– ο συγγραφέας δείχνει πώς ο πόλεμος διαπερνά την καθημερινή ζωή, μετατρέποντας τους απλούς ανθρώπους σε αναλώσιμα γρανάζια. Με βάση στοιχεία του Κογκρέσου, υπογραμμίζεται ότι οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί στρατιωτικά σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής τους, με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς συνολικά και ανυπολόγιστες καταστροφές στις χώρες που βρέθηκαν στο στόχαστρο.
Κεντρικό επιχείρημα του βιβλίου είναι ότι η αδιάκοπη πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ δεν εξηγείται επαρκώς από την «κουλτούρα», τον εθνικισμό ή το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, αλλά από τις ίδιες τις στρατιωτικές υποδομές τους. Από τα πρώτα φρούρια της επέκτασης προς τη Δύση έως το σύγχρονο παγκόσμιο δίκτυο περίπου 800 βάσεων σε δεκάδες χώρες, οι βάσεις παρουσιάζονται ως ο πραγματικός μηχανισμός παραγωγής πολέμου: χτίζονται για να κερδηθούν συγκρούσεις, η ύπαρξή τους γεννά νέες απειλές και δικαιολογεί νέους πολέμους, σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο. Έτσι, οι υπερπόντιες βάσεις μετατρέπονται στο θεμέλιο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και αποκαλύπτουν τον αυτοκρατορικό χαρακτήρα ενός κράτους που συχνά αρνείται να δει τον εαυτό του ως αυτοκρατορία.
Μέσα από ιστορικά παραδείγματα όπως το Γκουαντάναμο, την αιματηρή επέκταση προς τη Δύση, τις γενοκτονικές πρακτικές κατά των ιθαγενών πληθυσμών και τις αποτυχημένες εκστρατείες στον Καναδά, το βιβλίο αποδομεί τον μύθο της «ειρηνικής δημοκρατικής γέννησης» των ΗΠΑ. Δείχνει ότι η αμερικανική ισχύς θεμελιώθηκε πάνω στη βία, τον εκτοπισμό, τα οχυρά, το εμπόριο υπό στρατιωτική προστασία και την κανονικοποίηση της κατοχής. Το τελικό συμπέρασμα είναι βαθιά ανθρωποκεντρικό: πίσω από τις βάσεις, τα δόγματα και τους χάρτες, ο πόλεμος παράγει κυρίως θύματα — και αυτή η πραγματικότητα, όσο κι αν καλύπτεται από ρητορική περί ελευθερίας και ασφάλειας, αποτελεί τον σιωπηλό πυρήνα της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
