της Πωλίνας Άνιφτου*
Βουλευτικές εκλογές Μαΐου 2021
Η Μέση Ανατολή αυτή την εποχή έχει να αντιμετωπίσει αλλαγές και μάλιστα αυτές που θα έρθουν με τις εκλογές που μετατοπίζουν το πολιτικό σκηνικό, εκλογές στην Αρμενία, το Ιράν, τη Συρία και το Ισραήλ. Αυτές οι εκλογές του Μαΐου στην Κύπρο είναι σημαντικές για δύο λόγους: αφενός γιατί σύντομα το 2023 είναι οι Προεδρικές εκλογές στο νησί οπότε θα υποδείξουν και τυχόν συνεργασίες για την επιλογή υποψηφίων, και αφετέρου γιατί η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο δημιούργησε πολλούς νέους συνδυασμούς μικρών κομμάτων που υποδεικνύουν ότι υπάρχουν νέες πολιτικές γραμμές και ιδέες με φόντο το Κυπριακό και την οικονομία.
Στις εκλογές της Κυριακής υπάρχουν εννέα συνδυασμοί κομμάτων ενυπάρχοντες και νέοι που δημιουργήθηκαν για να διεκδικήσουν τις ανάγκες μιας πιο κοινωνικής και δομικής κουλτούρας στο κράτος, έτσι οι συμμετέχοντες συνδυασμοί είναι: Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ), ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ, Οικολόγοι, Κίνημα Αλληλεγγύης, Δημοκρατική Παράταξη (ΔΗΠΑ), Αλλαγή Γενιάς με τους δύο τελευταίους συνδυασμούς να έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα η δε ΔΗΠΑ από στελέχη που έχουν αποχωρήσει από το ΔΗΚΟ ως διαφωνούντα στην πολιτική του προέδρου Νικόλα Παπαδόπουλου στη διαχείριση του κόμματος και του Κυπριακού, και η Αλλαγή Γενιάς με πρωτοστάτησα την βουλευτή Άννα Θεολόγου με νεοεμφανιζόμενα άτομα που επιθυμούν κυρίως κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή της Κύπρου.
Παρόλο που αναφέρεται πως το Κυπριακό δεν είναι το πρωταρχικό μέλημα σε αυτές τις εκλογές, φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις πως το κοινό της Κύπρου ανταποκρίνεται και σχολιάζει τα τεκταινόμενα στο Κυπριακό και δεν το αφήνουν αδιάφορο. Η πενταμερής του Απριλίου 2021 και η απόφαση για ομοσπονδία στο νησί, το περιεχόμενο αυτής, η επόμενη μέρα της όποια λύσης, οι συμμαχίες με χώρες της περιοχής και οι ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή αφορούν τους Κύπριους ψηφοφόρους και μάλιστα σε βαθμό που ήδη να συζητούν για το ποιος θα είναι ο κατάλληλος επόμενος ΠτΔ να διαχειριστεί την όποια κατάσταση. Τα εθνικά θέματα είναι από τα σημαντικότερα στο νησί όπου δεν είναι πλέον το ζήτημα μόνο της διαχείρισης της σημερινής κατάστασης του νησιού, αλλά ο Ελληνισμός να μην βρεθεί σε δεινή θέση ώστε να υποκύψει σε μια λύση που θα επηρεάσει την τύχη του υπόλοιπου Ελληνικού κόσμου.
Έτσι μια τυχόν αποδυνάμωση του σοσιαλιστικού κόμματος της ΕΔΕΚ που αντίκειται στη διζωνική ομοσπονδία και ζητά ένα ενιαίο κράτος με κοινό πρόεδρο και δυνατή κεντρική εξουσία με τους Τουρκοκύπριους στις εκλογές θα φέρει προ των πυλών τους υπέρ της διζωνικής ομοσπονδίας και στο κόμμα της ΕΔΕΚ και στα υπόλοιπα κόμματα που υποστηρίζουν μια διζωνική ομοσπονδία όπως το ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ και ΔΗΠΑ αλλά και ενισχύοντας το εθνικιστικό κόμμα του ΕΛΑΜ που θεωρείται αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο. Επίσης τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ μετρούν τις δικές τους πληγές με την έλλειψη ηγεσίας μέσα στο κόμμα, με τα εσωκομματικά τους προβλήματα αλλά και την αδιαφορία προς τα θέματα που ταλανίζουν τον λαό. Το κόμμα της αριστεράς το ΑΚΕΛ φαίνεται απόν από την μάχη των εργαζομένων και τα συμφέροντα τους και στην καθημερινή τριβή στους χώρους εργασίας. Η άλλοτε ισχυρή συντεχνία του η ΠΕΟ πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να διεκδικήσει ίσες αποστάσεις κράτους και εργοδοτών από τα κεκτημένα των εργαζομένων. Το δε ΔΗΣΥ με τον Πρόεδρο του Αβέρωφ Νεοφύτου έχει ταχθεί με τους εργοδότες απογοητεύοντας τον λαό, και με μια σκληρή και αδιαπραγμάτευτη γλώσσα δείχνει ασέβεια προς τα δικαιώματα των ευπαθών ομάδων τις οποίες και θεωρεί ως βαρίδια στην οικονομία της Κύπρου και δημιουργεί τάσεις κατηγοριοποίησης των πολιτών με βάση ταξικά κριτήρια, ενώ από την άλλη δεν δείχνει να πολεμά για το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού.
Ένα κόμμα που ενσωμάτωσε τις τάξεις των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και των εθνικών αγώνων αυτή τη στιγμή μετά το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του 2004 απομακρύνεται από τους εθνικούς στόχους του και μετατρέπεται σε ένα φιλελεύθερο κόμμα του παρείσακτου φιλελευθερισμού που ναι μεν διατείνεται ότι γνωρίζει αλλά διαφαίνεται πως δεν μπορεί να διαχειριστεί με αποτέλεσμα ψηφοφόροι του να το εγκαταλείπουν είτε για τα εθνικά θέματα και να τρέπονται προς την αντι-διζωνική ΕΔΕΚ, είτε προς το κεντρώο ΔΗΚΟ ενώ το ίδιο το ΔΗΣΥ δεν αναγνωρίζει ή λέει πως δεν αναγνωρίζει την επικινδυνότητα του εθνικισμού δια του κόμματος του ΕΛΑΜ που με τη στάση του συντηρεί.
Οι όποιες αντιστοιχίες και συνεργασίες αποτελούν μια ισορροπία του τρόμου που ίσως δημιουργήσει μια Βουλή άνευ προηγούμενου. Η ύπαρξη πέντε μικρών κομμάτων για πρώτη φορά στην ιστορία που διεκδικούν μια πράσινη Κύπρο, ένα κράτος με παροχές και ένα κράτος μακριά από την ασυδοσία ανταποκρίνεται στα όσα νοιώθουν σήμερα οι Κύπριοι οι οποίοι με την διαχείριση του ιού έμειναν άνεργοι, έχουν μείωση εισοδήματος και ζουν έντονη μετανάστευση του νέου επιστημονικού δυναμικού. Τα σκάνδαλα με τις επενδύσεις, τα κόκκινα δάνεια και τις διακρίσεις στις διαγραφές δανείων πολιτικών και οικονομικών προσώπων παράνομα, τα σκάνδαλα με το επενδυτικό πρόγραμμα των διαβατηρίων δεν φαίνεται να πείθουν πια τον κόσμο για το ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μπορούν να συνεχίσουν να εκφράζουν το τι χρειάζεται η νέα γενιά, οι συνταξιούχοι και κυρίως οι εργαζόμενοι.
Το αντίστοιχο σκηνικό των εκλογών και των συναισθημάτων του λαού εμφανίζεται και στα ψηφοδέλτια των συνδυασμών τα οποία επιλέγουν νέα πρόσωπα μη εμπλεκόμενα σε σκάνδαλα και μη έχοντα προνόμια έτσι ώστε να πείσουν τους ψηφοφόρους. Τα παιδιά της διπλανής πόρτας βρίσκονται στα ψηφοδέλτια, με δικηγόρους, γιατρούς, άνεργους, μητέρες παραδείγματα που ο πολίτης έχει στο σπίτι του. Υποψήφιοι όπως ο Γιώργος Γεωργίου στη Λευκωσία της ΕΔΕΚ που με παρρησία υπηρέτησε την δημοσιογραφία, ο Γιώργος Κουκουμάς του ΑΚΕΛ στην Αμμόχωστο με την πολιτική και κοινωνική του κρίση, η Γιούλα Πιτσιαλή της Νέας Γενιάς που διεκδικεί για τα Αμέα και άτομα με ειδικές ικανότητες, ο Πέτρος Ασιώτης της ΕΔΕΚ με την έντονη πολιτική και κοινωνική δράση, η Σάβια Ορφανίδου που συνέβαλε στα δικαιώματα των γυναικών και της μητρότητας διεκδικούν μια θέση στη Βουλή ανοίγοντας το φάσμα των υποψηφίων σε ότι μπορεί να αφορά την κοινωνία από το δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, την μητρότητα και στην αλληλεγγύη.
Έτσι το πολυσύνθετο πολιτικό σκηνικό της Κύπρου πλήγηκε από την παγκόσμια αγορά αλλά και από τα δικά του κακώς έχοντα που η σημερινή διακυβέρνηση δεν μπόρεσε να στηρίξει. Τα όσα πέρσι τον Μάιο εγκρίθηκαν για τις επιχειρήσεις ως επιχορήγηση για να μην κλείσουν, οι εργοδότες να μην απολύσουν, οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να δουλέψουν από το σπίτι και να υπάρξει ένας συντονισμός δυστυχώς δεν έγιναν εφικτά. Οι πολίτες έζησαν κακοποίηση και από το κράτος και από τον εργοδοτικό τομέα ο οποίος και υπήρξε και ιδιαίτερα χλευαστικός απέναντι στα όσα οι συντεχνίες και ο συνδικαλισμός στο νησί επιζητούσε: οι μεγαλύτερες απεργίες εκπαιδευτικών έγιναν επί ημερών Νίκου Αναστασιάδη, το σκάνδαλο των διαβατηρίων και του αλόγιστου πλούτου, οι παράνομοι διορισμοί και νομιμοποιήσεις αλλοδαπών, οι επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο, οι συντάξεις που δεν αυξήθηκαν, οι γονείς που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε τα βασικά στα παιδιά και οι εκποιήσεις ακινήτων σε μεγάλες εταιρείες και funds που ανήκουν σε πολιτικά πρόσωπα. Ξαφνικά, λοιπόν, ο Κύπριος πολίτης ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια την ηγεσία του και τα άτομα που ψήφιζε τόσα χρόνια σήμερα πια τον χλευάζουν, διασκεδάζουν σε τροπικά νησιά, διασκευάζουν τα όσα του υποσχέθηκαν και δυστυχώς το κράτος δεν επιμελήθηκε για την επόμενη μέρα του δύσκολου 2020. Οι εκλογές, λοιπόν, της Κυριακής θα μας υποδείξουν πως οι Κύπριοι επιθυμούν όχι να επιστρέψουν τις αγορές, αλλά πως θέλουν να αναδιαμορφωθεί το ίδιο το κράτος.
*Πωλίνα Άνιφτου, Νομικός- Αναλύτρια Διεθνών Σχέσεων
“Μακεδονία”
