Από παλιά, πριν ακόμη ο Λένιν γράψει τον “Αριστερισμό”, η Αριστερά περιφρονούσε τις ποικίλες αριστερίστικες ομάδες, όχι ως μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά ως οργανώσεις οι οποίες αδυνατούσαν να σκεφτούν πολιτικά. Βαθύτερος λόγος αυτής της πολιτικής περιφρόνησης ήταν και παραμένει τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, το γεγονός πως ενώ αρκετοί από αυτούς ενδιαφέρονται πράγματι για τα κοινωνικά ζητήματα, αδυνατούν ωστόσο να αντιληφθούν που βρίσκεται το κέντρο βάρους του κάθε κοινωνικού φαινομένου. Είτε πρόκειται για κρίση οποιουδήποτε τύπου είτε για κάποια έκρυθμη κατάσταση που χρήζει άμεσης πολιτικής διαχείρισης.
Έτσι, αυτό που εκφραζόταν δημόσια σαν σκέψη και καθοδηγούσε τη δράση των εν γένει αριστεριστών, ήταν, από γενέσεως Αριστεράς και παραμένει στους δικαιωματιστές, η βουλησιαρχία και ο απολιτικός λόγος. Η πολιτική ανάλυση και θέση (πρόταση) υποκαθίσταται από ιδεολογικά στερεότυπα, ενώ το αναγκαία πρακτέο από δεοντολογική αοριστολογία.
Πρόκειται, δηλαδή, για την υποκατάσταση της πραγματικότητας και της αναγκαίας διαχείρισής της, κυριολεκτικά με λόγια του αέρα. Στις καλύτερες περιπτώσεις της αριστερίστικης ρητορείας ακούμε (συχνά στο ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ “Στο Κόκκινο”) να προβάλλουν ένα τριτεύουσας σημασίας πραγματικό χαρακτηριστικό σαν να ήταν το κύριο.
Για παράδειγμα οι λίγοι ακροδεξιοί ή και ευθέως νεοναζιστές στη Μυτιλήνη και αλλού ανάγονται από τους δικαιωματιστές σε μείζον ζήτημα, εξαφανίζοντας τις αλλεπάλληλες προσπάθειες του τουρκικού κράτους να προκαλέσει σοβαρά ρήγματα στην ελληνική εθνική κυριαρχία. Έτσι, ούτε το μείζον πολιτικό επίμαχο θέμα αντιλαμβάνονται ώστε να κάνουν κάτι θετικό, ούτε δρουν ώστε οι εν λόγω ακροδεξιοί να διωχθούν με τις κλωτσιές. Τίποτε απολύτως.
Νομίζω, λοιπόν, ότι το χαρακτηριστικό τους είναι ο απολιτικός λόγος ιδεολογικά ενδεδυμένος συχνά με ροπή προς την ηθικολογία. Αυτά δεν γίνονται πάντα εκ του πονηρού ή από ιδιοτέλεια δικαιωματούχων, για παράδειγμα λόγω εκμίσθωσης από κάποια ΜΚΟ, ή λόγω δικηγορικού επαγγέλματος που αναλαμβάνει σωρηδόν μετανάστες και πρόσφυγες με το αζημίωτο, ή ακόμη λόγω ακινήτων τα οποία ενοικιάζει, στοιβάζοντας πρόσφυγες και μετανάστες.
Αν αναζητήσουμε την κοινωνική έκταση του φαινομένου του δικαιωματισμού στην χώρα μας με τυπικό τρόπο –για παράδειγμα στα εκλογικά αποτελέσματα– μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι δικαιωματιστές αποτελούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας. Ο Αλέξης Τσίπρας τους εκφράζει στον κομματικό χώρο, ενώ η Έλενα Ακρίτα στο διαδίκτυο. Αλλά, να, που ο μεν Τσίπρας, ως μεγάλος και αμετανόητος καιροσκόπος, όπου πάει να μιλήσει, εκφωνεί αυτά που θέλει το ακροατήριο να ακούσει, ενώ η κα Ακρίτα δεν έχει κάποια σημασία.
Παλαιότερα, ο αριστερισμός επικαλούταν το ταξικό κριτήριο ως το απόλυτο καλό. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» που λένε οι άλλοι. Ή στην εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ, το εξευτελιστικό για πολίτες και την παράδοση της Αριστεράς “ψιχάλισμα” επιδομάτων άπαξ του έτους, το εμφάνιζαν να αποτελεί ανθρωπιστική και ταυτόχρονα ταξική πολιτική, όπως υποστήριζαν οι Τσίπρας, Τσακαλώτος και η παρέα ενώ δημιουργούσαν επιδοτούμενους πληβείους.
Σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες
Ο ανθρωπισμός. Μια λέξη η οποία εκτός από ανοϊκό στερεότυπο στο στόμα πάμπολλων Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων, αποτελεί την λέξη κλειδί, με την οποία οι πολιτικές και οικονομικές ηγετικές τάξεις της Ευρώπης προκαλούν ή συμβάλλουν στη δημιουργία καταστροφών ολόκληρων κοινωνιών. Δηλώνουν ότι συμπονούν μεν πλην μπορούν λίγα να κάνουν για τους κατατρεγμένους πρόσφυγες, τους φτωχούς κ. ά. Πρόκειται για σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες.
Ο ανθρωπισμός μπερδεύει. Κυρίως επειδή από τότε που επινοήθηκε κατά την Αναγέννηση (μαζί με την “Ανοχή”) δεν έχει πάψει ιστορικά να διαψεύδεται διαρκώς και αδιαλείπτως επί αιώνες. Οι επαναστάτες ήδη από τον 19ο αιώνα, ορθώς τον χλεύαζαν σαν αστική υποκρισία, χονδροειδές ψέμα και υπεκφυγή απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες, την οικονομική φτώχεια, την προσφυγιά εξαιτίας της στυγνής αποικιοκρατίας, το εμπόριο σκλάβων, καταστροφές από αμέτρητους πολέμους, ο πολυβολισμός απεργών και τόσα άλλα.
Έτσι φτάνουμε στην τουρκική πλευρά του Έβρου. Τι βλέπουμε εκεί;
Χιλιάδες κατατρεγμένους, δυστυχείς όσο και εντυπωσιακά αφελείς, να έχουν ερήμην τους μετατραπεί σε άοπλο στρατό του τουρκικού κράτους εναντίον του ελληνικού. Στρατιά του Μπρανκαλεόνε που στηρίζεται, όμως, από την αστυνομία, την χωροφυλακή, τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας. Οι οποίοι επιπλέον αρπάζουν χρήματα από τους φυγάδες αυτούς για να τους δώσουν το αριθμημένο καρτελάκι που τους επιτρέπει να φτάσουν στα σύνορα να προσπαθήσουν να αλώσουν εν αγνοία τους την ελληνική εθνική κυριαρχία.
Εθνική κυριαρχία και δικαιωματιστές
Η ΕΕ περιλαμβάνει 447 εκατομμύρια πληθυσμό και ο πλούτος της ανέρχεται ετησίως σε 20 σχεδόν τρισ. ευρώ. Τι θα ήταν με αυστηρούς και διαρκείς μηχανισμούς να ενσωματώσει 4-5 εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες αναλογικά σε κάθε κράτος μέλος; Τίποτε. Παρότι πολύ απλό πληθυσμιακά, οικονομικά και τεχνικά για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, και το δικό μας, οι πολιτικές τους ελίτ αρνούνται το αυτονόητο, επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία από την ανερχόμενη Νέα Δεξιά.
Οι δικαιωματιστές, λίγο απέχουν από ένα πολιτικό και ιδεολογικό πολτό, ο οποίος στο όνομα των δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας θα υποστηρίζει τη Σαρία αντί του κράτους δικαίου, τους κορανικούς κανόνες αντί της αρχής του νόμου, και τον μουσουλμανικό κοινοτισμό αντί της τυπικής, έστω, ισότητας.
Πρέπει να θυμηθούν ότι πριν από τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων υπάρχουν τα δικά μας, και χωρίς τα δικά μας αυτοί δεν μπορούν να έχουν ούτε καν ελπίδα. Δεν είναι μόνο οι 250.000 Ελληνίδες και Έλληνες που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης για να τα θεμελιώσουν. Είναι ότι τα διακόσια χρόνια από το 1821 βρίσκουν την χώρα σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας.
Νεο-αποικία και μετανάστες
Την βρίσκουν ένα γεωπολιτικό υποπόδιο των ΗΠΑ και οικονομική νέο-αποικία των γερμανικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ πρωτίστως. Επίσης, το τουρκικό κράτος επιδιώκει να αποσπάσει ελληνική επικράτεια. Η απώλεια των δικών μας δικαιωμάτων δεν υποκαθίσταται από τις κραυγές για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων. Αν έχουν κάποια μικρή πιθανότητα να κερδίσουν κάτι αυτοί είναι μόνο με τον δικό μας αγώνα για την δική μας κυριαρχία.
Η εθνική κυριαρχία της χώρας μας, την οποία τόσο απλόχερα παραχώρησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και η παρασιτική οικονομική ελίτ, είναι δική μας, των Ελληνίδων και των Ελλήνων πολιτών και θεμελιώνεται στην λαϊκή κυριαρχία. Έχουν περάσει πάνω από τρεισήμισι αιώνες από τότε που οι Άγγλοι Levellers έθεσαν και έχασαν το ζήτημα της λαϊκής κυριαρχίας.
Για να το κερδίσουν ένα και πλέον αιώνα αργότερα οι Αμερικανοί επαναστάτες, να το κερδίσουν και να το χάσουν οι Γάλλοι Ιακωβίνοι, οι Πελοποννήσιοι πολιτοφύλακες, οι Αρματολοί της Στερεάς, οι συντροφοναύτες του Αιγαίου και τόσοι πολλοί άλλοι αργότερα σε όλη την Ευρώπη και στην χώρα μας. Θα διεκδικήσουμε και εμείς σήμερα πίσω την κυριαρχία μας για να την αποκαταστήσουμε ουσιωδώς εμπλουτισμένη κοινωνικά και θεσμικά; Αυτός θα ήταν ένας στόχος άξιος της ιστορίας της Αριστεράς.
Η Αριστερά στην Ελλάδα μας ουδέποτε έθεσε ως στόχο την ανάκτηση και διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας ,γιατί αυτά -και τα δυο -θέλουν και πριν και μετά αγάπη μέχρις αυτοθυσίας για να εξασφαλισθούν και να διατηρηθούν.
Η Αριστερά πάσης αποχρώσεως μετά το 1917 έδωσε και δίνει αγώνες είτε για να κομμουνιστοποιησει την Ελλάδα (1944-49),είτε για να προλεταριοποιοήσει–μαζοποιήσει τους Έλληνες ,με ανάξεση πληγών της εγγενούς μας διχονοίας ,για να εξασφαλίζει την εκλογική πελατεία στην πολυκομματική Ελληνική Δημοκρατία ,την οποίαν φυσικά – δεν το κρύβει- επιδιώκει να ”θάψει” ,καταργώντας το αστικό κράτος ,,η ελέγχοντας τους δημοκρατικούς κρατικούς αρμούς -νέα εκδοχή του ΤσιπροΣύριζα-.
Επαναλμβάνουμε. Η Αριστερά της Ελλάδος από το 1918 ούτε ξεχνάει και ούτε μαθαίνει από τα εθνοκτόνα λάθη της ,παρά την κατάρρευση του μαρξισμού-κομμουνισμού από την επιστήμη και την κυβερνητική πρακτική των οικονομικών θεωριών και πολιτικών ιδεών της.
Συμβιώνουμε ευχαρίστως μαζί της στην Μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας ,που καθιέρωσε ο ”πατριάρχης της Δεξιάς ”αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής,αλλά πρέπει να μη αναστείλουμς ,-όπως από το 1981 μέχρι τώρα πράξαμε- την κρίση και κατάκρισή της για όσα πίστευε και πιστεύει και έπραξε και πράττει .
Τι καλά θα ήταν αν ο κ.Πιζάνιας -και πόσοι άλλοι-”ξεσπάθωναν” νωρίτερα εναντίον της;;;.
Πόσους συνέλληνες θα ”λογίκευαν” και θα τους συγκρατούσαν για να μη μαζοποιηθουν σαν τα μόρια της ασφάλτου -που όλα είναι όμοια-και η Ελληνική κοινωνία θα ήταν ένα υπέροχο μωσαικό με ανόμοιες ,αλλά όμορφες ψηφίδες ,με την προσωπική μοναδικότητα και ευθύνη τους..