Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης*
Διερωτώνται πολλοί που γνώρισαν τον Κωνσταντίνο Κεραμέα και ως φοιτητές και ως συντοπίτες του, αφού στη Θεσσαλονίκη έζησε τα περισσότερά του χρόνια, πως είναι δυνατόν να υπήρξε πατέρας της Νίκης, της αγέλαστης και βλοσυρής κυρίας που υποδύεται την υπουργό παιδείας, επιχειρώντας να επαναφέρει το μαύρο πανεπιστημιακό καθεστώς που ίσχυε ως τα τέλη της Χούντας.
Συντηρητικός, λιγόλογος, επιστήμονας αφιερωμένος στην εξειδίκευσή του, όπου ασφαλώς διέπρεψε, πιθανότατα δεξιός χωρίς να το επιδεικνύει και να το διατυμπανίζει, έκανε ένα σημαντικό λάθος.
Διαπρεπής νομικός ο ίδιος των πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Αθηνών, έστειλε την κόρη του να σπουδάσει στις ΗΠΑ, υπογραμμίζοντας προφανώς έτσι την ανεπάρκεια των νομικών σπουδών στην Ελλάδα. Και για κάτι άλλο ίσως. Να προετοιμάσει την κόρη του για μεγάλη καριέρα, αφού είναι γνωστό πως στην ταλαίπωρη χώρα μας μόνο τα εισαγωγής θεωρούνται πρώτης ποιότητας. Μεταξύ αυτών και οι ντομάτες που έχουμε την ευτυχία να καταναλώνουμε τα πολύ ζεστά καλοκαίρια, όταν οι δικές μας, περιέργως, παίρνουν τέλος.
Γι αυτό ακριβώς την επέλεξε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φρούτο εισαγωγής κι αυτός, αναθέτοντάς της την μεγάλη υπόθεση της παιδείας. Σε μια γυναίκα που δεν έζησε, ως φοιτήτρια στην χώρα της, δεν βρέθηκε στην ανάγκη να διαδηλώσει, να διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που της χρωστούσαν, γιατί απλώς δεν αγωνίσθηκε για καμιά μα καμιά κατάκτηση, αφού όλα της χορηγήθηκαν απλόχερα. Και πιστεύει, φαντάζομαι κρίνοντάς την όσο πιο καλόπιστα μπορώ, πως όλοι οι φοιτητές απολαμβάνουν αυτά που απολάμβανε κι εκείνη.
Θέλει λοιπόν πανεπιστήμια αποστειρωμένα, μη σκεπτόμενα, μη βουλευόμενα, άπραγα και πειθήνια, στις αποφάσεις εκείνων «που ξέρουν».
Στόχο τον οποίο οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, όχι όλων, χειροκροτούν, οπότε προχωρεί στην υλοποίηση του. Άλλωστε και η Χούντα δεν έβρισκε πρόθυμους καθηγητάδες, να ακούν τις συμβουλές και νουθεσίες του αγράμματου Παπαδόπουλου και να χειροκροτούν με ενθουσιασμό;.
Και μη ξεχνάμε πως η διαπρεπής σοσιαλίστρια Άννα Διαμαντοπούλου, είχε σκοπό να κάνει τα ίδια; Αλλά δεν μπόρεσε.
Τώρα βέβαια η κυρία Νίκη, έχει κι έναν σπουδαίο σύμμαχο. Τον πρώην γραμματέα της ΚΝΕ, Τάκη Θεοδωρικάκο, που χωρίς να μας εξηγήσει πώς και γιατί έκανε την μεγάλη κωλοτούμπα, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για όσα, κατά τη σημερινή του γνώμη, έπραξε σε βάρος του, παριστάνει τον τηρητή του δόγματος «νόμος και τάξη». Αυτός που δεν τήρησε ούτε καν το νόμο της αξιοπρέπειας.
Και ενώ το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης βράζει, με καθημερινές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, πορείες, αντιδρώντας ουσιαστικά στην επαναφορά του Σπουδαστικού Τμήματος Ασφαλείας, εκσυγχρονισμένου και εξοπλισμένου με ό, τι καινούργιο, όπως μας διαβεβαιώνει με υπερηφάνεια, η «ταγματάρχης» αστυνομική συντάκτρια του ΟΠΕΝ Μίνα Καραμήτρου, η κυρία Νίκη πετάει και μια «διαρροή». Αλλάζει, λέει ο τρόπος εκλογής των φοιτητικών οργάνων, των οποίων όλοι οι υποψήφιοι θα αναγράφονται σε μια λίστα, με συνέπεια να καταργηθούν οι παρατάξεις και ως εκ τούτου η απλή αναλογική. Για την οποία τόσοι αγώνες δόθηκαν.
Το σίγουρο είναι πως την πρώτη ανατριχίλα τη δοκίμασαν οι φοιτητές που πρόσκεινται στη Ν.Δ. και όπως φαίνεται την άφησαν να διαφανεί και γι αυτό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευσε να διευκρινίσει ότι τέτοια διάταξη δεν υπάρχει στο νομοσχέδιο (ανατροπή) που ετοιμάζει η κυρία Νίκη.
Ανεξάρτητα απ΄ την αναδίπλωση στο θέμα αυτό, που βεβαίως είναι μείζον η υπουργός προστάτις των ξενόφερτων κολλεγίων που «παρέχουν» εκπαίδευση πανεπιστημιακού χαρακτήρα, δεν φαίνεται να γνωρίζει την ιστορία του ελληνικού φοιτητικού κινήματος. Το οποίο στα χρόνια πριν τη δικτατορία τέθηκε νικηφόρα επικεφαλής των λαϊκών δημοκρατικών αγώνων και με το ηρωικό του Πολυτεχνείο μετά, στάθηκε ο προπομπός ανατροπής των γελοίων δικτατόρων.
Αν είχε την παραμικρή ιδέα της ιστορίας και των αγώνων των νέων η κυρία Νίκη, δεν θα επιχειρούσε το σχέδιο «πάμε σαν άλλοτε» και δεν θα έθετε σε τεράστιο κίνδυνο τόσο τις σπουδές, όσο και τις ήρεμες συνθήκες πανεπιστημιακής ζωής.
Γιατί η επιχείρηση επιστροφής στις προ του 1950 συνθήκες, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να νικήσει.
*Δικηγόρος-Δημοσιογράφος
Και το μήλο κάτω από την μηλιά έπεσε και η μορφή της Υπουργού κ. Κεραμέως είναι του πατρός της Κωνσταντίνου ,για τον οποίον ,κύριε Μαυραγάνη, γράψατε ένα ωραίο φιλολογικό μνημόσυνο , αλλά στο οποίο προσβάλετε την κόρη του , η οποία δεν αποκλείεται να εφαρμόζει τις ιδέες του αειμνήστου πατρός της στην Παιδεία.
Η τελευταία φράση του άρθρου σας προδίδει την δογματική κοσμοθεωρία σας τώρα μάλιστα που πανταχόθεν και εκ τω οικτρών αποτελεσμάτων της διαπιστώνεται ότι η δημόσια Παιδεία μας πάει ”κατά διαβόλου” .
ΜΗ ΠΡΟΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ,κύριε Μαυραγάνη ,την εποχή που βλέπουμε με εικόνες τι γίνεται στα άλλα πανεπιστήμια μαζί με τους Έλληνες φοιτητές που διακινούνται παντού με το ΕΡΑΣΜΟΣ και γνωρίζουν τι γίνεται στα πανεπιστήμια των άλλων χωρών.
Αγώνα ιδεολογικής οπισθοφυλακής κάνετε με πολλούς άλλους και δυστυχώς και με ”δημοκρατικά” κόμματα παρά τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης και της Ε.Ε .
”ΑΧ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΧΡΌΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ”.
Λυπούμαι γιατί αν και συμφωνώ με το χαρακτηρισμό της κας Κεραμέως ως σιδηράς και βλοσυρής, το οποίο βγαίνει όμως από τη συνολική της παρουσία στο υπουργείο Παιδείας, ωστόσο δεν μπορώ να συμφωνήσω στο χαρακτήρα του άρθρου.
Απορώ μάλιστα γιατί ακόμα υπάρχουν αμετανόητα άτομα που αναπολούν με νοσταλγία εκείνη την περίεργη εποχή που επαναστάτησαν εναντίον των κρατών τους, εισάγοντας όμως βίαια συνήθειες και κοινωνικές αντιφάσεις που παράχθηκαν σε άλλες κοινωνίες με άλλη εξέλιξη και με άλλη ιστορία.
Γιατί όπως αποδείχτηκε, στη χώρα μας οι ίδιοι δημοκρατικοί θεσμοί σε όποιο τομέα κι αν εφαρμόστηκαν, δε λειτούργησαν λυτρωτικά και προοδευτικά, αλλά από την πολλή μας δημοκρατία, είχαμε και πάλι ρεύμα μετανάστευσης των νέων προς το εξωτερικό την προηγούμενη δεκαετία.
Συνεπώς, είτε με το σύστημα της δεξιάς, είτε σήμερα με πλήρη δημοκρατία, η αναξιοκρατία και η μακρόχρονη ανάδειξη μορφωμένων ατόμων σε καλές θέσεις, αυξήθηκαν.
Συμφωνώ ότι πολλά άτομα από το κυβερνών κόμμα, αλλά κι από την αντιπολίτευση, σνομπάρισαν το εγχώριο σύστημα επιλογής γιά τα ΑΕΙ αλλά και τα ίδια τα εγχώρια ΑΕΙ. Κι εμείς που τα στηρίζουμε μέχρι το τέλος σχεδόν της ζωής μας, τί καταλάβαμε; Ότι αυτό το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα δεν είναι ικανό να συγκροτηθεί σε σώμα πενήντα χρόνια μετά; Ότι δεν είναι ικανό να φυλάξει τα αδύναμα μέλη του(γυναίκες, ΑΜΕΑ κλπ) από επιθέσεις τραμπούκων παρακρατικών φοιτητών, οι οποίοι με τη σιγουριά της ατιμωρησίας επιβάλλουν τα “δημοκρατικά” ιδεώδη τους; Μήπως όλα αυτά τα αστικά κηρύγματα περί μη βίας δεν ισχύουν πίσω από τους τοίχους των πανεπιστημίων.
Τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Ο χρόνος δείχνει στις γενιές τί είναι το προτιμότερο. Οι Δυτικοί έχοντας μακρόχρονη ιστορία δημοκρατίας σε σχέση με μάς, είχαν τα ίδια προβλήματα στο χώρο των πανεπιστημίων. Αλλά αυτά τα έχουν ήδη ξεχάσει, επειδή είχαν και τη στοιχειώδη ψυχραιμία, η οποία επιβάλλεται στην ακραία ευαισθησία που είναι ελληνικό προνόμιο, γιά να τα επιλύσουν.