ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΤΩΡΑ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

Ήθελα πολύ καιρό να σας πω για μια σπουδαία γυναίκα που μας άφησε, ήρεμα και ευγενικά, όπως το είπε: “je vous quitte”, ενενήντα πατημένα, όχι ειρηνικά, αλλά χτυπημένη από τον καρκίνο (φαντάζομαι σημαίνει χειρότερα από τα “φυσικά αίτια”, με περισσότερο πόνο και περισσότερες ανώφελες άσπρες μπλούζες). Αλλά σήμερα έχει και δώρο, μαζί και η τελευταία αναχώρηση, μόλις έκλεισε τις πόρτες το διαστημόπλοιο. Η πρώτη είναι η Ανιές Βαρντά, η Αγνή Βάρδα, κόρη του Ευγένιου, Έλληνα μετανάστη, κινηματογραφίστρια πρώτου μεγέθους. Η δεύτερη, η Κλαιρ Μπρετεσέ, το ακαταμάχητο αιώνια εφηβικό πενάκι. Θα μπορούσαν και οι δυό να είναι μαμάδες της γενιάς μου, αλλά ήταν κάτι καλύτερο: έμπνευση και σπίθα.

Όσο την κρατούσαν ακόμη τα πόδια της, η Ανιές έφτιαξε μια ταινία με τίτλο “H Βαρντά με τα μάτια της Ανιές”. Έβαλε μέσα κομμάτια από τις ταινίες της, κομμάτια από τη ζωή της και τα έδεσε με σχόλια και αποφθέγματα. Ήθελε να πει τον τελευταίο λόγο για όλα αυτά. Από τις πρώτες ταινίες με τον ελάχιστο προϋπολογισμό, μέχρι την καθολική αποδοχή και τους πειραματισμούς με τις εικαστικές τέχνες. Ογδόντα χρονών  έκανε εγκαταστάσεις με τα απομεινάρια της κινηματογραφικής της τέχνης. Ενενήντα χρονών έκανε γύρισμα ακόμα, στην αυλή του σπιτιού της, στη γαλλική επαρχία, στις ακτές που παραθέριζε στα νιάτα της για έναν τελευταίο περίπατο, υποβασταζόμενη. Ο ήλιος δύει. Μικρόσωμη, σκεβρωμένη η Ανιές, που δεν άφηνε διαδήλωση για διαδήλωση φεμινιστριών, κάνει ένα τελευταίο λαμπρό πέρασμα. Σε μια σημερινή διαδήλωση βάζει τον καμεραμάν να την τραβήξει, ενώ προσπερνά το πλήθος από το πλάι μ’ ένα πανό που γράφει: «πονάω παντού». Πονάνε τα γέρικα κόκκαλα που σήκωναν παιδιά, που έσκυβαν απάνω στη μουβιόλα, που κουβαλούσαν για να κάνουνε ταινίες οι άλλοι, που αρκούνταν σε μια τρύπα σε ακάλυπτο για να μπορούν να γίνονται οι ταινίες. «Σας αγαπώ πάντα Ανιές, αλλά μου είναι δύσκολο να πω όχι σε όλες τις άλλες» είπε ο Ζακ Ντεμύ, σύζυγος και πατέρας των παιδιών της και η Ανιές το δέχτηκε χωρίς πολλή διαπραγμάτευση, όπως δέχτηκε τη σύντομη ασθένειά του και τη μοναξιά. «Πονάω παντού», η τελική κραυγή διαμαρτυρίας μετά από τόσους αγώνες για να ακούγονται οι γυναίκες, να αποφασίζουν οι γυναίκες, να ζούνε οι γυναίκες, να μένουν μόνες οι γυναίκες και να πονάνε παντού. Και μέχρι το τέλος, δεν άφησε τον πόνο σε χλωρό κλαρί. Γύρισε την γαλλική επαρχία μ’ ένα φορτηγό παρέα μ΄ένα νεαρό καλλιτέχνη και φωτογράφιζε τους ανθρώπους που συναντούσε. Τύπωναν σε γιγάντιες διαστάσεις τα πορτραίτα και τα σήκωναν σε τοίχους πολυκατοικιών κι εργοστασίων. Ακόμα μία μέρα ξύνοντας την ανθρώπινη ύπαρξη σαν μολύβι.

Η Κλαιρ Μπρετεσέ, από την άλλη, πήρε τη γυναικεία φιγούρα του μετά-φεμινισμού και την ανέλυσε σε όλη της την υστερία. Ανικανοποίητη, ελεύθερη, γενναία. Με κυταρρίτιδα. Με χαλάρωση. Αρνούμενη να μεγαλώσει. Και το θρασύτερο όλων: αστεία!

Θέλει πολύ θάρρος να είσαι γυναίκα με ανάστημα, όταν ο κόσμος που ξέραμε σπάει σε κινούμενες πλάκες.

Ευχαριστούμε κορίτσια, μόνες μας τώρα.

 

 

Φωτογραφία:

Claire Bretecher, 1940-2020

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Γιατί δέν μιλάμε;

    Αν κι ένας γλωσσοδέτης δικαιολογείται στήν περίπτωση τής εξόχου κ.

    Αριάδνης Χατζηγιώργη,

    έκ τών ουσιωδών ωφελημάτων
    από τή συμμετοχή μας εδώ μέσα!…

Leave a Reply to . Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα