ΝΤΗΛΙΒΕΡΥ

Της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ

Θέλω να σας πω την ιστορία του κοριτσιού, που δεν είναι κορίτσι πια, αλλά μια νέα γυναίκα μετά τα τριάντα, λίγο πριν γίνει μεσήλικη. Είναι χοντρούλα, άχαρη και μόνη. Η δουλειά που κάνει δεν έχει σχέση με ό,τι σπούδασε.  Ένας επαρχιώτης μάγκας την προσέλαβε να κάνει δημόσιες σχέσεις -τρόπος του λέγειν δηλαδή, να ανανεώνει τα χαρτιά υγείας, να συμπληρώνει τα κενά, να παίρνει και να δίνει μηνύματα και φακέλους- στο καφέ, το μεσιτικό γραφείο, την εταιρεία ανακαινίσεων, το εστιατόριο και τέλος στα αιρ μπι εν μπι του, που πρόσθεσε σταδιακά στην αρχική του δραστηριότητα, που ήταν, όπως είπαμε, ένα καφέ, σε απομίμηση Starbucks, με κορίτσια που φοράνε μαύρα και αγόρια με γενειάδες Ναβουχοδονόσορα, σε γραφική πόλη, μια δρασκελιά από τα σύνορα.

Δεν έχει μέρες για να πάρει άδεια, γιατί το καλοκαίρι είναι η υψηλή περίοδος για τις δραστηριότητες του αφεντικού της. Μόνο Σαββατοκύριακα, όταν έχει μαζεμένα ρεπό. Έτσι, ήρθε στη Θεσσαλονίκη με το ΚΤΕΛ. Έκανε την κράτηση για ένα άτομο, αλλά είπε ότι θα βρει συμφοιτητές και φίλους. Μούσια. Δεν έχει κρατήσει επαφή με κανέναν κι έπειτα όλοι λείπουν. Ρώτησε τί γράφει το θυροτηλέφωνο. Της είπαν. “Θα έρθει κόσμος;” τη ρώτησαν. Όχι, ομολόγησε, για να ξέρουνε πού να χτυπήσουν, όταν παραγγείλει. Κατέβασε τα στόρια κι έμεινε μέρα μεσημέρι με τα φώτα ανοιχτά.

Παρήγγειλε το πρώτο βράδυ. Της έφεραν δύο σακούλες. Έφαγε στον δερμάτινο καναπέ, μετά ξάπλωσε με το χάρτινο κουτί στον υφασμάτινο καναπέ και το γλυκό με τα τρίμματα από κορν φλέηκς το έφαγε στο κρεββάτι. Το άλλο πρωί βγήκε για λίγο. Είδε τάχα μια έκθεση σύγχρονης τέχνης, όπου όμως μπορούσες να κάνεις το δικό σου έργο και μετά να το δεις να προβάλλεται σε μια οθόνη. Πολύ δημιουργικό! Το βράδυ ξαναέμεινε μέσα.  Έψαξε καμιά τσόντα στην τηλεόραση. Οι ιδιοκτήτες είχαν αποσυνδέσει τη συσκευή από το ίντερνετ γιατί αηδίαζαν από τα κανάλια που είχαν σώσει για να ανοίγουν πρώτα, άλλοι παρόμοιοι επισκέπτες με το κορίτσι μας.

Και πάλι δεν είχε πού να πάει και ντρέπονταν να καθίσει κάπου μόνη να παραγγείλει πίτσα ή μπέργκερ. Ξαναπαρήγγειλε από το τηλέφωνο, σαλάτα και μπιφτέκια με σάλτσα και δύο σουφλέ σοκολάτα με την κρέμα γάλακτος χώρια. Έφαγε στο κρεββάτι βλέποντας ταινίες στο κινητό. Την άλλη μέρα βαρέθηκε κι έναν καφέ να φτιάξει. Για τρίτη φορά παρήγγειλε καφέ και σάντουιτς. Ήταν έτοιμη να παραδώσει τα κλειδιά και το διαμέρισμα. Άφησε επιδεικτικά όλα τα σκουπίδια της και άπλυτα τα πιάτα που χρησιμοποίησε. Το μπαλκόνι ήταν γεμάτο αποτσίγαρα. Προσφέρεται η θέα του Θερμαϊκού για το ντέρτι του να φοβάσαι να βγεις στον κόσμο και παράλληλα να νιώθεις τόσο καλά, όταν τα έχεις καταφέρει να μη νιώθεις πανικό. Για τρεις μέρες έζησε όπως αυτοί που τη διατάζουν και τη λένε πίσω από την πλάτη της ακατάλληλη για συνεύρεση και χοντρή. Έβαλε τα δυνατά της να παραμείνει χοντρή και συνηθίζει από καταναγκασμό σχεδόν να τρώει και να σκορπίζει τα σκουπίδια. Το άλλο τριήμερο, όποτε προκύψει, θα πάει αλλού. Δεν θέλει να τη σταμπάρουν, ότι έρχεται με το ΚΤΕΛ για να τρώει και να καπνίζει και να χαζεύει με τις ώρες, σαν γριά με αρθριτικά, από το μπαλκόνι.

Δεν θα παντρευτεί, ούτε θα κάνει καμιά προσπάθεια κοινωνικοποίησης. Οι συμφοιτητές της δεν την καλούσαν για φαγητό ούτε τότε, πόσο μάλλον τώρα. Έχει πολλά ντηλίβερυ στη Θεσσαλονίκη. Τι ηλίθιοι ιδιοκτήτες, να μην έχουν ίντερνετ στην τηλεόραση! Πέρασε καλό τριήμερο. Ξέφυγε  από την επαρχιακή πόλη, τα ενενήντα κιλά, το σουτιέν που κάνει σημάδια στους ώμους από το βάρος και το αφεντικό που την πληρώνει για τις τόσες ικανότητές της, με σημαντικότερη από όλες την εχεμύθεια.