Μετά τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, μεγαλειώδης ήταν η συγκέντρωση του λαού και στην Αθήνα, σήμερα. Οι αναγκαίες, σε τέτοιες στιγμές, ισορροπίες κρατήθηκαν, ο λαός εκδήλωσε με το παρών του τη βούλησή του, ο μεγάλος Θεοδωράκης πραγματοποίησε μια ιστορική ομιλία.
Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, είναι τραγικό λάθος οι χαρακτηρισμοί πατριώτες και προδότες. Δεν υπάρχουν προδότες, υπάρχουν διαφορετικές προτάσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός.
Και σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα του λαού είπε πως ζητά από την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί στη βάση ότι δεν θέλει τη λέξη Μακεδονία στην ονομασία της γειτονικής χώρας.
Οι συγκεντρωμένοι και στην Αθήνα, όπως και στη Θεσσαλονίκη, δεν εκδήλωσαν κανενός είδους μίσος για τους γείτονές μας. Ζήτησαν, όπως συμβαίνει παντού σε δημοκρατικά καθεστώτα, να καταγραφεί η φωνή τους. Και αυτό είναι απολύτως αποδεκτό.
Ο λαός μίλησε, η εκλεγμένη κυβέρνηση είναι που θα λάβει ή δεν θα θελήσει να λάβει το μήνυμα και να προχωρήσει αναλόγως τη διαπραγμάτευση.
Ο Θεοδωράκης εξέφρασε με την ομιλία του τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αλλά, ιδιαιτέρως, και των αριστερών εκείνων που βίωσαν ή έβγαλαν τα συμπεράσματά τους από την εμφυλιακή εξέλιξη του «μακεδονικού».
Η αριστερά είναι ευαίσθητη στο θέμα αυτό διότι τη δίχασε, την πλήγωσε και την έφερε σε δύσκολη θέση στις δεκαετίες ’40, 50, ΄60. Έχει ωριμάσει, έχει καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται, έχει επανεξετάσει τη θέση της.
Ο Θεοδωράκης, γνώστης αυτής της εξέλιξης, με τη σοφία του 90χρονου ανθρώπου που έζησε δύσκολες στιγμές, έδωσε το στίγμα του προβλήματος.
Οι γείτονές μας έχουν το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, χωρίς, όμως, να επιχειρούν να υφαρπάξουν την ιστορία και την ταυτότητα άλλων.
Τέλος, μια αναφορά του σε «αριστερόστροφο φασισμό» πρέπει να μας προβληματίσει. Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ της αριστεράς που πολέμησε για τις ιδέες της και της σημερινής εξουσιομανούς αριστεράς που προσπαθεί να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τίμημα.
Η εξέλιξη του ζητήματος είναι, πλέον, θέμα της κυβέρνησης αλλά, ο αρχικός ενθουσιασμός, για λύση, μάλλον, μειώνεται.
Η ηγεσία της γειτονικής χώρας δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει τίποτε πέραν μιας σύνθετης ονομασίας για διεθνή χρήση. Δεν συζητά, ούτε ταυτότητα, ούτε εθνικότητα, ούτε ονομασία της γλώσσας. Εκκρεμής παραμένει η συζήτηση και για την ονομασία της γειτονικής χώρας στο εσωτερικό.
Σ αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, η κυβέρνηση αν διαβάσει θετικά το μήνυμα της συγκέντρωσης μπορεί να βοηθηθεί στην πολιτική της.
Οι πρώτες αντιδράσεις της, όπως εκφράστηκαν με τις δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών, δείχνουν πως δεν θέλει να το κάνει.
” Οι πρωτες αντιδρασεις της , οπως εκφραστηκαν με τις δηλωσεις του υπουργου εξωτερικων, δειχνουν πως δεν θελει να το κανει ( να διαβασει θετικα το μηνυμα της συγκεντρωσης η κυβερνηση)”, κατεληξαν οι Ανιχνευσεις. Ο κ. πρωθυπουργος ομως στην στιχομυθια του , με τον αρχηγο της Αξιωματικης Αντιπολιτευσεως -που διερρευσε χθες- εδηλωσε οτι θα αντιμετωπισει το θεμα με υπευθυνοτητα και πατριωτικη ευθυνη , που σημαινει -κατα το οπερ εδει δειξαι- οτι δεν θα προχωρησει αλλο με τις ”διαπραγματευσεις” και θα προσπαθησει στο εξης, να διαχειρισθει το θεμα , για να μη φορτωθει και την αποτυχια της διαπραγμαστευσης και σαυτην την εκδοχη ”παιζουν” και οι προωρες εκλογες -προ του Ιουνιου- γιατι τον Ιουλιο θα συζητηθει το θεμα στην διασκεψη των ηγετων του ΝΑΤΟ. Εξ αλλου , τ’ωπε και ο Μικης ”Αν δεν μπορουν, ας παραμερισουν να ελθουν αλλοι” και αν και εκεινοι δεν μπορουν, αλλοι ,αρκει να μη δοθει το ονομα της Μακεδονιας με ολα τα υπολοιπα στους Σκοπιανους. Δεν το καταφεραν , ασπονδοι φιλοι και εχθροι στην δυσκολη 3ετια 1946-49, με διχασμενους και τοτε τους Ελληνες θα το καταφερουν-και πρεπει- τωρα;;;
Ἕνας λαός μόνος του διαδηλώνει. Χωρίς ταγούς.
Ἀνέβαινε σιωπηλός πρός τό Σύνταγμα, ἀπό ἐκεῖ πού τόν εἶδα ἐγώ, χωρίς θυμό, μέ μία ἐσωτερική δύναμη, μέ ψυχή
ἕνας λαός, μέ μία μορφή, μία κοψιά, τήν μορφή τοῦ Κολοκοτρώνη,
χωρίς τους λαϊφσταυλάδες, χωρίς τούς πολιτικούς, πόσοι πῆγαν; 5 στούς 300; , μέ τήν ἁγνή μορφή τοῦ ἐργαζόμενου ἀνθρώπου.
Στάθηκε ὄρθιος, ὅπως ἁρμόζει στούς Ἕλληνες, χωρίς νά γνωρίζει ποιούς θά δεῖ καί ποιούς θά ἀκούσει, ἀποφάσισε νά παρουσιαστεῖ μπροστά στήν ἱστορία, νά δώσει τό παρών στό ἱστορικό γίγνεσθαι, στάθηκε ὑπομονετικά χωρίς τίς ἐντολές τῶν συγκεντρωσιάδων, μέ τήν αὐθεντικότητα πού μοιάζει πλέον γραφικότητα στούς ξεχασμένους τῶν σαλονιῶν,
ἕνας λαός πού ἀποφασίζει χωρίς ἐντολές, ἕνας λαός πού ἀκούει ἀκόμα τήν ψυχή του,
«μή παρακαλῶ σας μή λησμονᾶτε τή χώρα μου» ὅμως τό ΄παρακαλῶ΄ εἶχε τή μορφή ἐντολῆς, ὄχι παράκλησης.
Μέ ἕναν τεράστιο Μίκη πού σκέφτηκε καί ἀνέλυσε ὅλα τά γιατί καί τά διότι, γιά νά τά ’χουν σάν ὁδηγό ὅσοι βαριῶνται νά σκεφτοῦν.