ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΤΟΥ ΤΑΚΗ

Αριάδνη Χατζηγιώργη

O Tάκης είναι στην ευθεία, παραδίπλα από το σχολείο. Μαζεύονται το πρωί οι μαμάδες, αφού αφήσουν τα παιδιά στη σιδερένια πόρτα. Ένας μόνο μπαμπάς κάθεται πότε πότε πριν πιάσει μεροκάματο.  Πίνουν καφέ το πρωί, τρώνε σάντουιτς και σαλάτες το απόγευμα, πριν τα μαζέψουν από το ολοήμερο.

Τα βράδυα των μεγάλων γιορτών του σχολείου ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων ψήνει σουβλάκια στον πεζόδρομο, ο Τάκης πουλάει  μπύρες και ποτά. Ο Τάκης έχει βοήθεια όλο του το σόι. Κρατάει τα τετράδια και τα ντενεκεδάκια φαγητού που ξέχασαν τα παιδιά, παίρνει μηνύματα από τη μιά μαμά στην άλλη, δίνει σάντουιτς στα πιτσιρίκια από τα κάγκελα που θα πληρώσει αργότερα η μαμά. Κρατάει βερεσέδια, δίνει πακέτο, λέει μια καλή κουβέντα στους γέρους της γειτονιάς που έχουν αρχίσει να το χάνουν.

Διώχνει μαλακά τους άστεγους και τους πλάνητες, εποπτεύει την υποβαθμισμένη -κατ’ όνομα μόνο- πλατεία. Ο Τάκης επιτελεί κοινωνικό έργο. Αν δεν υπήρχε, θά’ πρεπε η δημοτική αρχή να τον επιδοτεί και να μαζέψει κι άλλα καλόγνωμα και πρόθυμα παιδιά για να τα εκπαιδεύσει. Ν’ ανοίξουν κι άλλους Τάκηδες στα άλλα βρωμοπεζοδρόμια του κέντρου, να ανασαίνει ο λαός της γειτονιάς, οι ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο γονείς, οι λαλημένοι από τη μοναξιά λιπόσαρκοι γέροντες.

Στον Τάκη μπορείς να καθίσεις να πάρεις μια ανάσα χωρίς να παραγγείλεις τίποτα. Αν ζαλιστείς, θα τρέξουν να σου δώσουν νερό και να καλέσουν το ΕΚΑΒ. Αν ο άντρας σου δεν γυρίζει σπίτι, θα βρουν μια σοφία να σου πουν να σε παρηγορήσουν.

Εν χορώ οι μαμάδες θα σου δώσουν συμβουλή αν το μικρό σου στριγγλίζει περισσότερο από το αναμενόμενο, εν χορώ θα σε προετοιμάσουν για τις ημίτρελες δασκάλες (οκτώ στις δέκα με χάπια, τι περιμένεις!). Γνωρίζουν ορθογραφία, γράφουν εκθέσεις με τέλειο ύφος λειτουργικά αναλφάβητου παιδιού, έχουν τηλέφωνα από μαστόρους και υδραυλικούς, γνωρίζουν τα συμπτώματα από τις περισσότερες γνωστές ασθένειες.

Όλα αυτά στου Τάκη, στην κορυφαία μάζωξη των μαμάδων της μετά-κρίσης, της εποχής της μεγάλης εκτόξευσης από τον πάτο προς την επιφάνεια του νερού.

Το ερώτημα είναι γιατί σε πιάνει ένα πλάκωμα στου Τάκη; Γιατί δεν χαίρεσαι αυτή την όαση ανθρωπιάς στο τσιμεντένιο ξέφωτο; Γιατί μια αστεία φωνή μου λέει ότι οι γείτονες δεν είναι γείτονες πραγματικοί, αλλά ξένοι που δεν λένε μεταξύ τους καλημέρα, ότι οι μαμάδες χασκογελάνε το πρωί και το απόγευμα προπαγανδίζουν η μια εναντίον της άλλης στο viber και σ’ άλλα ευγενή μέσα, ότι οι οκτώ δασκάλες με τα χάπια δεν είναι οκτώ, αλλά οι δέκα στις δέκα, ότι τα αδύναμα γεροντάκια διέπραξαν αδικίες τρομερές, όταν τους κράταγαν τα πόδια τους ακόμα, ότι τα σπίτια θα χαλάσουν παρά τις καλές συμβουλές και τα διδάγματα της πείρας κι ότι τα μικρά δεν θα μάθουν ποτέ ορθογραφία, ούτε θα καταφέρουν να γράψουν μία παράγραφο με τίτλο “πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο». (Τη γράφω εγώ, τί νομίζατε, να μου το αφήσουνε στην ίδια τάξη;)

«Το πέρασα στου Τάκη. Οι μαμάδες μας πίνανε διάφορα ποτά και γελούσαν, εμείς παίζαμε πίσω από το άγαλμα για να μην μας βλέπουν. Ο Τάκης μας δίνει χάρτινους χυμούς και δεν μας ζητάει λεφτά. Ας πληρώσουν όποτε θέλουν οι μαμάδες. Μας δίνει και πατατάκια, αν και δεν τα δίνουν αυτά με τους χυμούς. Πέρασε ο «Μπου» που έχει να πλυθεί πολλά χρόνια και φύγαμε τρέχοντας στις γωνίες. Πέρασαν και δύο ναρκομανείς, αλλά αυτούς δεν τους φοβόμαστε γιατί δεν πατάνε καλά κι είναι έτοιμοι να πέσουν. Μ’ αρέσει πολύ στου Τάκη, γιατί οι μαμάδες όταν γελάνε πολύ μας δίνουνε ό,τι λεφτά ζητάμε. Τα παίρνουμε καραμέλες που βάφουν τη γλώσσα και γρανίτα. Έτσι πέρασα ωραίο Σαββατοκύριακο στου Τάκη».