Μια υποχώρηση της αριστερής τρέλας μπορεί—λέμε τώρα, μπορεί—να οδηγούσε και σε μια μείωση της δεξιάς παραφροσύνης.

Αγαπητέ/ή Αναγνώστη/ρια (ιδιαίτερα εσένα που δεν αφήνεις τη σωματική σου διάπλαση να σταθεί εμπόδιο στην αθλητική δόξα),

Όπως μου είπε ο τύπος στο ράφτινγκ όταν μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορούσα να φέρω το ψυγείο πλήρους μεγέθους στην εκδρομή μας, ας το κρατήσουμε ελαφρύ.

Μιλώντας για το να κρατάμε τα πράγματα ελαφριά, έχεις δει τη Μέγκαν Τρέινορ; Είναι η τραγουδίστρια που είναι περισσότερο γνωστή για δύο πράγματα: το τραγούδι της που αποτελεί τον ανεπίσημο ύμνο των δύο «μεγάλων» πολιτικών μας κομμάτων, το “All About That Base” (αν και το έγραψε “bass”), και για το ότι είναι εκείνη η μέτρια επιτυχημένη τραγουδίστρια που ο Χάνιμπαλ Λέκτερ θα περιέγραφε ως «φαρδιά στους γοφούς, ευρύχωρη».

Αλλά να το θέμα. Πλέον είναι αρκετά λεπτή. Εγώ λέω, μπράβο της.

Και μπράβο στον Τζόνα Χιλ, τον Μάικ Πομπέο, την Κάθι Μπέιτς, τον Τζον Γκούντμαν και όλους όσοι έχουν επιδείξει αξιοσημείωτη απώλεια βάρους τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι είναι υπέροχο όταν οι άνθρωποι μπορούν να πετυχαίνουν το βάρος ή άλλους στόχους υγείας που θέτουν για τον εαυτό τους. Κάποια στιγμή ίσως το προσπαθήσω ξανά κι εγώ.

Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι καλό για την ιδέα της «σωματικής αποδοχής».  Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το κίνημα της «σωματικής αποδοχής» σημείωνε εντυπωσιακή πρόοδο. Αν και η ατζέντα συνοδευόταν από αρκετές ανοησίες (ένα παράδειγμα σε λίγο), υπάρχουν και πολύ βάσιμα επιχειρήματα πίσω από την προσπάθεια αυτή. Η «Αστυνομία του Δείκτη Μάζας Σώματος» χαρακτήριζε πολλούς υπερστάρ αθλητές ως «παχύσαρκους», ενώ άτομα που έμοιαζαν με σκελετούς καλυμμένους με λεπτή ζύμη πίτσας θεωρούνταν υγιή.

Τα μοντέλα με φωτοσοπ στα περιοδικά μεταδίδουν μια ανθυγιεινή αντίληψη για το τι σημαίνει υγεία—ιδιαίτερα στα νεαρά κορίτσια—και μια προβληματική έννοια της επιθυμητότητας στα αγόρια.

Δεν πρόκειται να αρχίσω να σκαλίζω τη λαγουδότρυπα των εξελισσόμενων και παγκοσμίως διαφορετικών ορισμών της ομορφιάς—κάνε έναν περίπατο στο Λούβρο και θα δεις ότι οι κατάλευκες, πληθωρικές γυναίκες ήταν κάποτε οι Margot Robbie της εποχής τους. Το να αποκαλέσεις μια γυναίκα «ρουμπενσκική» ήταν κάποτε περισσότερο κομπλιμέντο απ’ όσο είναι πλέον. Προσωπικά, πάντα ένιωθα έναν ελαφρύ φθόνο για τις ασιατικές κουλτούρες που θεωρούσαν ότι μια κοιλιά από μπύρες—συγγνώμη, «κοιλιά από σάκε»—ήταν σημάδι κύρους και ευημερίας.

Πιστεύω όμως πως υπάρχει ένα γερό ηθικό θεμέλιο πίσω από τη μη επικριτική στάση απέναντι στο πλούσιο μωσαϊκό των τύπων σώματος και των αντιλήψεων περί ομορφιάς.

Αλλά, όπως είπα, υποσχέθηκα παραδείγματα ανοησίας.

Έχω αναφέρει αυτό το άρθρο στο παρελθόν, αλλά το σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Πριν από μερικά χρόνια, η εφημερίδα Philadelphia Inquirer δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Για να τελειώσουμε με τη λιποφοβία, πρέπει να διαλύσουμε τον δυτικό πολιτισμό, λέει η θεραπεύτρια της Φιλαδέλφειας, Σονάλι Ράσατουαρ».

Μαθαίνουμε ότι «η Ράσατουαρ αποδίδει τη σύγχρονη λιποφοβία στη αποικιοκρατική βαρβαρότητα και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν οι υποδουλωμένοι άνθρωποι. Επικαλούμενη τον ερευνητή‑ακτιβιστή Κάλεμπ Λούνα, η Ράσατουαρ είπε ότι η θεραπεία της αντιπαχυντικής προκατάληψης θα σήμαινε την αποδόμηση των θεμελίων της κοινωνίας:

“Λατρεύω να μιλάω για το ξεθεμέλιωμα του δυτικού πολιτισμού γιατί είναι απλώς τόσο ρομαντικό για μένα.”»

Αν πρέπει, αποκάλεσέ με υπερασπιστή της δομικής λιποφοβίας, αλλά το να βάλουμε φωτιά στο χωριό του δυτικού πολιτισμού για να σώσουμε την αυτοεκτίμηση ανθρώπων που ψωνίζουν από μαγαζιά Big and Tall μοιάζει με αρκετά τσουχτερό τίμημα.

«Μου λείπει, δεν λέω, το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, η ιουδαιοχριστιανική ηθική και η ελευθερία του λόγου, αλλά φίλε, είναι ωραίο να πεις αντίο στα Spanx μου.»

Ο λόγος που αυτή η τρέχουσα τάση αδυνατίσματος είναι κακή για τη «σωματική αποδοχή» είναι ότι τα καλύτερα πρότυπά της επιλέγουν να χάσουν βάρος αντί να αγκαλιάσουν τον ρόλο τους ως πρότυπα. Φαντάσου αν υπήρχε κάποια διαδικασία με την οποία οι μαύροι άνθρωποι θα μπορούσαν απλώς να γίνουν λευκοί, και όλοι, από τον Ντένζελ Ουάσινγκτον μέχρι τον Σπάικ Λι, την εκμεταλλεύονταν. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν τρομερό—και όχι για κάποιους περίεργους ρατσιστικούς λόγους—αλλά, άνθρωπέ μου, η αντιπαράθεση θα ήταν τρελή εμπειρία.

Αυτό μου φέρνει στο μυαλό το θρυλικό σκετς του Έντι Μέρφι, «White Like Me», στο Saturday Night Live:

Το πραγματικό μου πρόβλημα με τη «σωματική αποδοχή» είναι ότι αποτελεί μέρος αυτής της αρχαίας παράδοσης σκέψης, σύμφωνα με την οποία, αν απλώς ξαναβαφτίσεις πράγματα που φέρουν αρνητικούς συνειρμούς—πραγματικούς ή υποτιθέμενους—μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα.

Μερικοί από εσάς μπορεί να είστε αρκετά μεγάλοι ώστε να μεγαλώσατε με την τηλεόραση, όπως κι εγώ. Και αν ναι, ίσως θυμάστε τις «Περιπέτειες του Λέτερμαν» («Γρηγορότερος από ένα κυλιόμενο ‘Ο.’ Δυνατότερος από ένα σιωπηλό ‘Ε.’ Ικανός να υπερπηδήσει ένα κεφαλαίο ‘Τ’ με ένα μόνο άλμα!») σε μια παιδική εκπομπή του PBS που λεγόταν The Electric Company. Σε κάθε επεισόδιο, ο Λέτερμαν και ο αντίπαλός του, ο Σπέλ Μπάιντερ, αφαιρούσαν γράμματα από λέξεις για να αλλάξουν την πραγματικότητα. Ο Σπέλ Μπάιντερ επισκεπτόταν ένα παιδί που έπλενε τα χέρια του για το δείπνο στον νεροχύτη και μετέτρεπε το “sink” (νεροχύτη) σε “ink.” (μελάνι) Ωχ όχι, έγινε χάλια! Αλλά τότε εμφανίζεται ο Λέτερμαν, τραβάει ένα “S” από τη φανέλα του και μεταμορφώνει το “ink” ξανά σε “sink”! Αν αυτό ακούγεται πολύ παρανοϊκό για να είναι αληθινό, δες το μόνος σου.

Οι ακτιβιστές πολεμιστές της γλώσσας πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο, όχι με γλωσσικές ταχυδακτυλουργίες γραμμάτων, αλλά με εξίσου παρόμοιες λεξιλογικές αλλαγές ενδυμασίας.

Ονομάστε τους δικηγόρους που κυνηγούν αποζημιώσεις «δικηγόρους προστασίας της κοινότητας» και μπαμ, όλοι θα τους αγαπήσουν!

Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι. Αν τους κάνεις όλους να αποκαλούν τα περιττώματα «Σάινολα», σύντομα θα αρχίσουν να λένε: «Γαμώτο. Ένα πουλί έκανε Σάινολα στο παρμπρίζ μου» και «Ο Πίτερ Ναβάρο είναι τίγκα στη Σάινολα».

Υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή στη τηλεοπτική σειρά The Boys, όπου μερικά στελέχη μάρκετινγκ προτείνουν έναν νέο υπερήρωα για να ενταχθεί στην ομάδα (είναι πολύ περίπλοκο για να εξηγηθεί το παρασκήνιο, οπότε απλώς μείνε μαζί μου). Ένα από τα στελέχη λέει κάτι σαν: «Είναι φανταστική. Τσεκάρει όλα τα δημογραφικά… είναι body positive αλλά ακόμα “βάλε‑να‑πάει”».

Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο νευροδιαφορετικός όσο μια αλεπού για να καταλάβεις το αστείο.

Μιλώντας για νευροδιαφορετικότητα, πρόσφατα είχα τον Έμετ Ρένσιν στο The Remnant για να συζητήσουμε το φανταστικό του άρθρο για μας σχετικά με την τρέλα, ένα θέμα με το οποίο έχει και προσωπική εμπειρία. Ένα από τα πραγματικά αναζωογονητικά στοιχεία στον τρόπο με τον οποίο μιλάει για το ζήτημα—όντας άνθρωπος της αριστεράς—είναι ότι δεν αποφεύγει λέξεις όπως «παλαβός», «τρελός» ή «σαλεμένος».

Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για όρους όπως «νευροδιαφορετικός», αλλά ένα από τα προβλήματα με αυτόν τον εθισμό στη μαγική αλλαγή λέξεων είναι ότι οι συνδηλώσεις που κάποιοι θέλουν να εξαφανίσουν υπάρχουν για κάποιο λόγο.

Αν απαγορεύσεις τη χρήση όλων των λέξεων με αρνητικές συνδηλώσεις και τις αντικαταστήσεις με καινούργιες, η αρνητική συνδήλωση απλώς θα ακολουθήσει τη νέα λέξη, σαν έναν εξορκισμένο δαίμονα που καταλαμβάνει νέο ξενιστή.

Όταν ήμουν παιδί στο μετρό της Νέας Υόρκης, μπορεί να βλέπαμε κάποιον τύπο να μουρμουρίζει στον εαυτό του για τη CIA ή την οικογένεια Μπράντι και να τρώει Cheetos από ένα αθλητικό παπούτσι. Ο πατέρας μου θα έλεγε: «Μείνε μακριά από αυτόν, είναι τρελός».

Αν είχες απαγορεύσει τη λέξη «τρελός», θα έλεγε: «Μείνε μακριά από αυτόν, είναι νευροδιαφορετικός».

Και αν πεις στους ανθρώπους ότι είναι προκατειλημμένοι επειδή νιώθουν νευρικότητα απέναντι σε τέτοια άτομα, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την κοινή λογική και να συμφωνήσουν μαζί σου—θα καταλήξουν στο εύλογο συμπέρασμα ότι αυτοί που τους αποκαλούν προκατειλημμένους είναι οι ίδιοι… νευροδιαφορετικοί. Αποδεικνύεται ότι είναι αντιπαραγωγικό να χρησιμοποιείς περίεργη, βαθιά πολιτικοποιημένη και ακατανόητα ιδεολογική γλώσσα και μετά να την επιβάλλεις με ηθικολογική αυστηρότητα στους άλλους.

Στην πραγματικότητα, ένας λόγος για αισιοδοξία στην πολιτική μας σήμερα είναι ότι η αριστερά κάνει τα πρώτα της μωρουδιακά βήματα προς αυτή τη συνειδητοποίηση. Το κεντροαριστερό think tank Third Way πρόσφατα κατήρτισε έναν κατάλογο λέξεων που θεωρεί ό,τι οι προοδευτικοί πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν. Χαιρετίζω την προσπάθεια.

Αλλά έχω ενστάσεις για κάποιες από τις αιτιολογίες τους ως προς το γιατί οι προοδευτικοί πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν όρους όπως «θηλασμός από στήθος», «γεννήτορας» ( “birthing person”), «Latinx»(«Λατινοαμερικανοί χωρίς έμφυλο προσδιορισμό») κ.λπ.

Για παράδειγμα, θεωρώ ότι ο όρος «γεννήτορας» δεν είναι απλώς εξωφρενικά ηλίθιος πολιτικά, είναι και κάπως προκατειλημμένος ακόμη και με βάση τα προοδευτικά κριτήρια. Δηλαδή, οι φεμινίστριες καθηγήτριές μου με είχαν διδάξει ότι το να μειώνεις τις γυναίκες αποκλειστικά στον ρόλο ή—φρίκη!—στη λειτουργία τους ως άτομα που γεννούν είναι βαθιά σεξιστικό. Δηλαδή, είναι σαν The Handmaid’s Tale άμα το σκεφτείς.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, το CNN παρουσίασε το προφίλ της εκκλησίας του χριστιανού εθνικιστή πάστορα Νταγκ Γουίλσον (στην οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει παρευρεθεί και ο υπουργός Άμυνάς μας). Ο Γουίλσον είπε στην Πάμ Μπράουν του CNN ότι οι γυναίκες είναι απλώς «το είδος των ανθρώπων απ’ όπου βγαίνουν άλλοι άνθρωποι» και αυτό το γεγονός καθορίζει τη θέση τους στην κοινωνία. Γι’ αυτό δεν τους επιτρέπεται να έχουν ηγετικούς ρόλους στην εκκλησία του και γι’ αυτό θεωρεί ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου.

Αν αφαιρέσουμε τη συζήτηση γύρω από την τρανσεξουαλικότητα, οι υποστηρικτές του όρου «γεννήτορας» μοιράζονται με τους χριστιανούς εθνικιστές μια πολύ παρόμοια άποψη για τα άτομα που γεννούν.

Αλλά δεδομένου του ακροατηρίου του Third Way, τρέφω αρκετή συμπάθεια, επειδή αυτή η ομάδα δεν απευθύνεται σε μένα. Απευθύνεται στους προοδευτικούς. Και το να ζητάς από ανθρώπους που έχουν επενδύσει τις καριέρες τους στην προώθηση αυτών των όρων—σε ορισμένες περιπτώσεις κυριολεκτικά αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη από τη χρήση αυτών των ευφημισμών και κωδικών λέξεων—να τους εγκαταλείψουν είναι σαν να ζητάς από έναν σαμουράι να εγκαταλείψει το σπαθί του ή να πεις στον Αρτ Λάφερ να μην ξαναμιλήσει ποτέ για φοροελαφρύνσεις.

Θα είμαι ειλικρινής—ο τεμπέλης αναλυτής μέσα μου θέλει εν μέρει να αποτύχουν, έστω και μόνο επειδή τέτοια θέματα προσφέρουν τόσο εύκολη ύλη για άρθρα. Νιώθω λίγο σαν τον Τζέρι Σάινφελντ, όταν έκανε ολόκληρο HBO σπέσιαλ με αφορμή την «κηδεία» των πιο αγαπημένων του—αλλά πλέον ξεφτισμένων—αστείων.

Αλλά νομίζω ότι θα ήταν υπέροχο αν το εγχείρημα του Third Way πετύχαινε. Ναι, η αριστερά θα γινόταν πιο αποτελεσματική και πειστική, αλλά θα γινόταν και λιγότερο νευροδιαφορετική στη διαδικασία.

Μια υποχώρηση της αριστερής τρέλας μπορεί—λέμε τώρα, μπορεί—να οδηγούσε και σε μια μείωση της δεξιάς παραφροσύνης.

Φαντάσου τον πανικό που θα πιάσει, ας πούμε, τους παραγωγούς του Τζέσι Γουότερς αν η αριστερά άρχιζε να μιλάει σαν φιλελεύθεροι με το ύφος του Χιούμπερτ Χάμφρι, του Σκουπ Τζάκσον ή ακόμη και του Μπιλ Κλίντον. Θα κοιτούσαν αποσβολωμένοι την οθόνη, προσπαθώντας να καταλάβουν πώς να αντιμετωπίσουν σοβαρά επιχειρήματα. «Τι είμαστε υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτό τώρα;»