του Παντελή Σαββίδη
Φωτογραφία: καρέ απο το φίλμ “Η μπάντα”, του Νίκου Ασλανίδη
Ο Νίκος Ασλανίδης, στον οποίο δεν επετράπη η είσοδος στην Τουρκία, είναι ένας δημοσιογράφος με τον οποίο πορευθήκαμε μαζί από την αρχή της εισόδου μας στο επάγγελμα.
Στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη” η κύρια ενασχόλησή του ήταν το δικαστικό ρεπορτάζ και στην ΕΡΤ3 έκανε την εκπομπή “Αληθινά Σενάρια” που άφησε το αποτύπωμά της την “χρυσή περίοδο” του καναλιού. Τότε που υπήρχε.
Μετά την συνταξιοδότησή του τον τράβηξε το ντοκυμαντέρ. Έχει αξιόπιστα δικά μου μηχανήματα και οι δουλειές που κάνει είναι αξιόλογες.
Είναι ο δημοσιογράφος που έκανε τα ντοκυμαντερ για τους Πόντιους και τους αγνοούμενους της Κύπρου τα οποία ενόχλησαν το τουρκικό καθεστώς και, χθες, σε μια αποστολή της ΕΣΗΕΜΘ στην Κωνσταντινούπολη δεν του επετράπη η είσοδος στη γειτονική χώρα.
Μιλάμε για ακρότητα, όχι ασυνήθιστη στο τουρκικό καθεστώς.
Μέχρι σήμερα είχαμε την εντύπωση ότι ο Ερντογάν φυλάκιζε και ανάγκαζε σε υπερορία τούρκους δημοσιογράφους επειδή ασκούσαν κριτική στον ίδιο και την πολιτική του. Τώρα, παρατηρούμε για πολλοστή φορά ότι αποκλείει από την είσοδο στην χώρα του την οποία διοικεί δικτατορικά, και ξένους πολίτες, ακόμη και πολίτες χωρών μελών της Ε.Ε.
Ο εγνωσμένης δημοσιογραφικής αξίας Νίκος Ασλανίδης είναι μια ευγενική και ήπια προσωπικότητα. Δεν έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά του δημοσιογράφου που κρίνει σκληρά ένα καθεστώς σαν το τουρκικό. Τα ντοκυμαντέρ του, που ενόχλησαν την Τουρκία, είναι βασισμένα σε αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων ή ανθρώπων που έχουν άμεση εμπειρία των γεγονότων. Παραθέτει, δεν σχολιάζει.
Ο Ασλανίδης είναι ένας ντοκυμαντερίστας δεν είναι ο αναλυτής διεθνών θεμάτων που θα μπορούσε με την επιμονή του στην κριτική του τουρκικού καθεστώτος να προκαλέσει την οργή του.
Και όμως, ένας δημοσιογράφος με αυτά τα χαρακτηριστικά απελάθηκε απο την Τουρκία.
Το ενοχλητικό είναι ότι αυτό το καθεστώς και αυτόν τον επικεφαλής τους λατρεύουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Για την Αθήνα δεν γίνεται λόγος. Ζει γι αυτήν την λατρεία.
Το ακόμη ενοχλητικότερο ότι και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. επικαλούνται δημοκρατικές αρχές στις οποίες είναι βασισμένη η πολιτεία τους και η λειτουργία της.
Η απορία ολοένα και περισσότερων ευρωπαίων είναι πως είναι δυνατόν Ουάσιγκτον και Βρυξέλες να θέλουν να συνεταιρίζονται, και να παρακαλούν γι αυτό, με έναν άνθρωπο σαν τον Ερντογάν που έχει καταπατήσει κάθε έννοια δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα του και ασκεί πολιτική σε βάρος πολιτών της Ένωσης σαν και αυτή απέναντι στον Ασλανίδη.
Υποστηρίξαμε-και υποστηρίζουμε- την συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. και πολίτες άλλων χωρών θα έκαναν το ίδιο, ΚΥΡΙΩΣ επειδή η Ευρώπη βασιζόταν σε ένα σύστημα αξιών με το οποίο θέλαμε να ζήσουμε και το οποίο θέλουμε να υποστηρίξουμε.
Βλέπουμε, όμως, την Ευρώπη να διολισθαίνει σε μια αξιακή παρακμή η οποία θα είναι το κύκνειο άσμα της.
Καλή η οικονομία, καλή η γεωπολιτική αλλά εκείνο που, κυρίως, μας ενδιαφέρει είναι η ελευθερία μας και ο δημοκρατικός τρόπος που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Αυτά μας τράβηξαν προς τη Ευρώπη.
Οι παρακλήσεις προς τον Ερντογάν, έναν στυγνό δικτάτορα, δεν παρέχουν κανένα στοιχείο αισιοδοξίας για το μέλλον της Ένωσης.
Η άνοδος κομμάτων στην Ευρώπη που δεν είναι αρεστά στο κυρίαρχο σύστημα εξουσίας δεν είναι τυχαία. Οι ευρωπαϊκές ελίτ με την εγκατάλειψη των ευρωπαϊκών αξιών είναι αυτές που ωθούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στα άκρα.
Ως Έλληνες πολίτες, από την Αθήνα δεν περιμένουμε τίποτε εδώ και χρόνια. Η Αθήνα είναι ένα καθεστώς, μια ελίτ, οι Βάραγκοι της Ελλάδας που έχει επικαθήσει επι της κεφαλής της κοινωνίας. Δεν περιμένουμε καμιά υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών της χώρας.
Αναζητήσαμε στην Ευρώπη καταφυγή. Οι εξελίξεις δείχνουν πως και η Ευρώπη εξαθηναϊζεται.
Θα υπάρξει κάποια ευρωπαϊκή αντίδραση απέναντι σε πολλαπλά φαινόμενα προσβολής των δικαιωμάτων ευρωπαίων πολιτών από το τουρκικό καθεστώς;
Θα πρέπει να διαμηνυθεί στον Ερντογάν πως η πολιτική της βίζας δεν είναι δεδομένη αν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.
Θα μπορούσε και από την Αθήνα να γίνει κάτι ανάλογο. Θα μπορούσε, επίσης, η Αθήνα στην πολιτική της αμοιβαιότητας που διακρίνει τα σοβαρά κράτη, να απελάσει πρόσωπα αρεστά και χρήσιμα στο καθεστώς Ερντογάν που βρίσκονται στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα έχει ξεπεράσει προ πολλού τον Ασλανίδη. Είναι πρόβλημα Ελλήνων πολιτών που απαιτούν από το κράτος τους και την Ε.Ε. προστασία.
Θα αντιδράσει η Αθήνα και οι Βρυξέλλες; Περιμένουμε.
Και η Αθήνα και οι Βρυξέλλες -που δεν τις ”αγαπάμε” όλοι οι Έλληνες -θα αντιδράσουν με ΔΙΑΒΗΜΑΤΑ (όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις αντιδρούν όλα τα κράτη -και η Τουρκία ακόμη-, χωρίς να στείλει διμοιρία στρατιωτών της στον δικό μας Έλεγχο διαβατηρίων Κήπων).
Για τους γνωρίζοντες το ”άτιμο” σημερινό ελληνικό κράτος έδρασε ταχύτατα (κάτι που δεν γίνεται ούτε επιτυγχάνεται για άλλου επαγγέλματος Ελλήνων) -υπέρ του δημοσιογράφου κυρίου Ασλανίδη -με τον Πρόξενό μας στην Αδριανούπολη και τον ”απελευθέρωσε” από την ταλαιπωρία της απέλασής του , που πάντα διατάσσεται από δικαστήριο ,το οποίο ακόμη θα τον είχε κρατούμενο τον κ. Ασλανίδη .
Γύρισε αυθημερόν -να είναι καλά ο άνθρωπος- ,αποτέλεσε είδηση από την Δημόσια Τηλεόραση (την ΕΡΤ 3 )-προς την οποίαν και όπως πάντα χαμογελαστός είπε ”τα παθήματά” του, που πάντως δεν ήταν οδυνηρά και τώρα και με αυτήν την εμπειρία του ”θα μας πει-γράψει περισσότερα ,με τα έργα του.
Υ.Γ Για το σημερινό ελληνικό κράτος , ας μη βλέπουμε μόνο το δένδρο -έχει και έχουμε να δούμε και το μεγάλο δάσος του .
ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΕΣ.
Υπάρχει κάτι στο οποίο να ακολουθήθηκε πολιτική αμοιβαιότητας..; Στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας έστω; Θα περιμένετε πολύ μάλλον…