Εν μέσω των δικαιολογημένων πανηγυρισμών για την επιβολή των αμερικανικών κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας, εμφανίστηκε μία διαφήμιση στην εφημερίδα New York Times, που έγινε μεγάλη είδηση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.

Δυστυχώς, αναφορά έκανε και η δική μας ιστοσελίδα, αναδημοσιεύοντας το κείμενο της εφημερίδας Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης. Και λέω δυστυχώς, διότι τέτοια γεγονότα πρέπει να παρουσιάζονται ως έχουν. Όχι όπως ευχόμαστε να είναι…

Δεν λέω. Με …εντυπωσίασε η διαφήμιση που δημοσίευσαν στην New York Times οι πέντε Ελληνοαμερικανοί επιχειρηματίες Τζον Κατσιματίδης (John A. Catsimatidis), Αντριου Λιβέρης (Andrew Liveris), Ντένις Μεχίελ (Denis Mehiel), Μάικλ Ψαρός (Michael Psaros) και Τζορτζ Στάμας (George P. Stamas).

• Και με εντυπωσίασε διότι η δημοσίευση ακολούθησε την ανακοίνωση των κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας από την αμερικανική κυβέρνηση. Όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι αναγνώστες της Hellas Journal, η μάχη για την επιβολή των κυρώσεων ξεκίνησε από μία διαφήμιση, που σχεδίασε η οργάνωση HALC και πλήρωσε ο πατριώτης επιχειρηματίας Νίκος Μούγιαρης.

Είναι επιβεβαιωμένο από το αποτέλεσμα ότι εκείνη η διαφήμιση είχε μεγάλη επίδραση στα μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου και σε αξιωματούχους της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ. Τότε, πολύ ορθά προβλέψαμε ότι η διαφήμιση με το κατάμαυρο F-35 θα προκαλούσε τσουνάμι. Και επιβεβαιώθηκαμε.

Ο τίτλος στην εν λόγω διαφήμιση των πέντε επιχειρηματιών είναι περίεργος: «Η Τουρκία και η Ελλάδα ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ να ζήσουν μαζί», έγραψαν.

Περίεργος διότι όταν διαβάζει κανείς το κείμενο της διαφήμισης, δεν έχει καμία σχέση με τον τίτλο. Και μερικοί υποψιαστήκαμε ότι μπορεί να δημοσιεύθηκε το λάθος κείμενο στη διαφήμιση. Κείμενο που πιθανότατα, εκείνοι που το έγραψαν, να υμνούσαν την (ανύπαρκτη) ελληνοτουρκική φιλία. Είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε ως γεγονός

Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι μόνο τρελοί θέλουν τον πόλεμο. Η συντριπτική πλειοψηφία είμαστε υπέρ της ειρήνης. Όμως, για να επιβληθεί η ειρήνη πρέπει να το επιθυμεί και η Τουρκία. Η Ελλάδα και οι Έλληνες την ειρήνη αγαπάμε…

Περίεργος και για ένα άλλο λόγο: Διότι οι εν λόγω Ελληνοαμερικανοί είναι επιχειρηματίες και το βασικό τους ενδιαφέρον είναι οι «μπίζνες» και όχι τα εθνικά θέματα. Και μας εκπλήσσει ότι προχώρησαν σε μία τέτοια δημοσίευση. Θα έλεγα ότι ο μόνος εκ των πέντε που στο παρελθόν είχε μία άλφα δράση σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα, ήταν ο Denis Mehiel, που επηρεαζόταν από τον φίλο του, τον Νίκο Μούγιαρη. Γενικά, όλοι είναι απόντες. Ενδιαφέρονται περισσότερο για την εκκλησία παρά για τα εθνικά θέματα.

Ο κ. Κατσιματίδης είναι στενός φίλος του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Σχέσεις μαζί του έχει και ο Άντριου Λιβέρης. Ειδικά ο κ. Κατσιματίδης είναι από τους λίγους ανθρώπους στην Αμερική που έχει το «ελεύθερο» να τηλεφωνά στον σημερινό πρόεδρο. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν τον έθεσε ενώπιον των ευθυνών του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τα ίδια, αλλά σε λιγότερο βαθμό, ισχύουν και για τον κ. Λιβέρη, ο οποίος σαν επικεφαλής της Dow Chemicals δεν είχε κάνει ούτε μία επένδυση στην Ελλάδα από τα χρόνια της κρίσης μέχρι σήμερα.

• Μαζί με άλλους ίδρυσαν την οργάνωση Hellenic Initiative, υποτίθεται για να βοηθηθεί η Ελλάδα, αλλά -με το συμπάθιο- εξελίχθηκε όπως τις άλλες. Να οργανώνει χοροεσπερίδες και να το παίζει φιλανθρωπική. Μηδενική η προσφορά για τα εθνικά θέματα.
• Το όνειρο μερικών εκ των ιδρυτών ήταν η δημιουργία μίας οργάνωσης όπως αυτές που έχουν οι Εβραιοαμερικανοί, για να βοηθά σε άλλα επίπεδα την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν τα κατάφεραν και έφυγαν, διότι επικράτησαν αυτοί που δεν έχουν προτεραιότητα τα εθνικά θέματα. Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Η δημοσίευση μίας διαφήμισης σε εφημερίδες όπως η New York Times και η Washington Post, πρέπει να έχει συνέχεια. Και να βασίζεται σε σοβαρό σχέδιο. Και να υπάρχει στόχος. Εύχομαι και ελπίζω ότι οι εν λόγω πέντε επιχειρηματίες να έχουν σχέδιο. Να μην σταματήσουν δηλαδή με τη δημοσίευση της διαφήμισης. Αλλά να στοχεύουν, ας πούμε, σε πραγματική τιμωρία της Τουρκίας. Εμείς εδώ είμαστε να τους χειροκροτήσουμε. Αλλά και να τους κρίνουμε.

Τα μέλη της ομάδας που σχεδίασαν τη διαφήμιση για την ακύρωση του τουρκικού προγράμματος για τα μαχητικά F-35 και την επιβολή των κυρώσεων, είχαν οργανωθεί τόσο καλά, που είχαν προβλέψει την κάθε αντίδραση, θετική ή αρνητική. Είχαν σχηματίσει τις καλύτερες συμμαχίες και ο καθένας που συμμετείχε είχε ένα ρόλο. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν μία εθνική επιτυχία. Ξέρετε πόσες μάχες έχασαν; Πολλές. Αλλά πίστευαν στον στόχο τους και δεν άφησαν τις όποιες αποτυχίες να κυριαρχήσουν αυτού του σκοπού: που ήταν οι κυρώσεις στην Τουρκία…

Αυτό που «βγάζει» η διαφήμιση των επιχειρηματιών είναι ότι πρόκειται για μία προσπάθεια που θα την πάρει ο άνεμος. Δεν συμφωνώ ότι είχε στόχο την αυτοδιαφήμιση. Είναι στο χέρι τους, πάντως, να μας διαψεύσουν και να αποδείξουν ότι ανέβηκαν στο …τρένο των σοβαρών ομογενειακών οργανώσεων και ότι ασχολούνται για τα εθνικά θέματα και όχι μόνο για τα συμφέροντά τους.

Συνέχεια στο Hellas Journal