Του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου
Τοὺς τελευταίους μῆνες γινόμαστε μάρτυρες μιᾶς πολὺ ἐπικίνδυνης καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα ἀδικαιολόγητης κρίσης ποὺ ξέσπασε στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφορμὴ ἡ ἐπικείμενη ἐκχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἢ μᾶλλον ἡ δημιουργία αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία.
Φαίνεται πὼς οἱ διορθόδοξες σχέσεις ἀποτελοῦν μείζων πρόβλημα στὶς μέρες μας καὶ ἐνῶ ἐπιδιώκεται ἡ ἑνότητα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ Ὀρθοδόξοι ὁμολογοῦν μὲν τὴν μεταξύ τους ἀγάπη, ἀλλὰ τὴν ἀποδομοῦν στὴ ζωή τους• διακηρύσσουν τὸν σύνδεσμο τῆς μεταξύ τους κοινωνίας, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀντίθετο.
Καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἀντικρύζει τὶς κορυφές του νὰ διαπληκτίζονται μὲ νομικίστικες ἐπιχειρηματολογίες καὶ ἀντὶ νὰ ἑνώνουν τοὺς πιστοὺς νὰ δημιουργοῦν στρατόπεδα ὀπαδῶν καὶ ὁμάδες ἀντιμαχoμένων ὑποστηρικτῶν. Τί κρῖμα! Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαμάχη ὑπάρχει μία πρόφαση καὶ μία αἰτία.
Πρόφαση εἶναι ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Καὶ αἰτία τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχώρησής της. Σὲ ποιὸν ἀνήκει, ποιὸς τὸ ἔχει.
Οἱ λέξεις ποὺ ἀκοῦμε νὰ ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμπλεκόμενες Ἐκκλησίες εἶναι ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες. Δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀκοῦμε εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι• εἶναι ἆραγε τόσο ἀναγκαία πνευματικὰ ἡ αὐτοκεφαλία; Καὶ ἂν ναί, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει λίγο ἀκόμη;
Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο• εἶναι τόσο σημαντικὰ τὰ δικαιώματά μας ποὺ πρέπει νὰ τὰ ὑπερασπιζόμαστε ἀγνοῶντας ἢ καὶ πολεμῶντας τοὺς ἀδελφούς μας ἢ καὶ διακόπτοντας τὴν χιλιόχρονη κοινωνία μας μαζί τους;
Καὶ τρίτον• ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν κανόνων εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου;
Ἡ Κωνσταντινούπολη πλέον ἀποκαλεῖ τοὺς ὡς τώρα ἀδελφοὺς τῆς Ρωσίας «φίλους», αὐτοὶ δὲ ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Ἔτσι γκρεμίζονται τὰ πιὸ βασικὰ θεμέλια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας• ἡ ἀδελφοσύνη, ἐκφραστὴς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ πανορθόδοξη κοινωνία, καὶ ἡ οἰκουμενικότητα, ἐγγυητὴς τῆς ὁποίας εἶναι, κατὰ τοὺς κανόνες καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση, ἡ Κωνσταντινούπολη.
Α. Στὴν πραγματικότητα, ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἐπείγουσα ἀνάγκη ὅσο δικαίωμα καὶ πείσμονα πολιτικὴ ἀπαίτηση. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη εὐαγγελικὴ ἐπιταγή. Τί ἔχει ἆραγε μεγαλύτερη σημασία, τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς τοπικῆς ἐκκλησίας ἢ ἡ ἑνότητα ὅλων «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»;
Αὐτοὶ δὲ ποὺ ζητοῦν τὴν αὐτοκεφαλία ποιοί εἶναι; Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀμφιβόλου πνευματικοῦ ὑποβάθρου κοσμικὸς Πρόεδρος καὶ ἕνας προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς εὐαισθησίας, μέχρι τώρα ἀπορριπτέος ὡς σχισματικός, αὐτοανακηρυχθεὶς «Πατριάρχης», νὰ εἶναι τὰ κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀνάγκη, τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία;
Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αὐτοκεφαλία, πῶς μποροῦμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας γιὰ ἑνότητα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἔχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα καὶ γιὰ χρόνια φιλοξενοῦν ὅλους τοὺς ἀδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ ὄχι μόνον;
Ἂν ὁ Φιλάρετος εἶχε ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1990, ποὺ τόσο τὸ ἐπιδίωξε, ἀλλὰ δὲν τοῦ βγῆκε, θὰ ζητοῦσε σήμερα νὰ γίνει Μητροπολίτης τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας; Καὶ ἂν ναί, ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος θὰ προήδρευε ἢ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ σήμερα ψευτοσέβεται καὶ στὴν ὁποία δῆθεν ὑποκλίνεται;
Β. Στὴ χριστιανικὴ λογικὴ δὲν ἔχει δίκιο αὐτὸς ποὺ βλέπει μόνο τὰ δικά του δικαιώματα. Δίκιο ἔχει αὐτὸς ποὺ τὰ προστατεύει μὲν διατηρῶντας ὅμως καὶ τὴν ἰσορροπία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχώρησης, τῆς συμφιλίωσης, διότι μόνον ἔτσι προστατεύονται τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ. Ἐξ ἄλλου ἡ σωτηρία μας βασίζεται στὴ μεγαλύτερη ἀδικία: «κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος». Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Κύριος δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸ δίκαιο καὶ τὰ δικαιώματά Του!
Στὴν παροῦσα φάση, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας γίνεται στὴ βάση τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκχωροῦν, δηλαδή τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Μόσχας, τῆς ἱστορικῆς ἢ πολιτικοοικονομικῆς δυνάμεως καὶ ὄχι τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἢ ἔστω τῆς ὑφισταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης στὴν Οὐκρανία. Ἐκτὸς τούτου, στὸν ὁρίζοντα διακρίνεται τὸ περίγραμμα ἰσχυρῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ὁδηγιῶν καὶ πιέσεων. Καὶ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μείνει μόνο τὸ… ἐξώφυλλο.
Γ. Ἀλήθεια, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ λογική τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεοῦ, μὲ τὸ ἦθος τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας, μὲ τὸ λέντιο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, μὲ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Κυρίου περὶ τῆς διακονίας καὶ τῆς τιμημένης θέσης τοῦ ἐσχάτου, μὲ τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», μὲ τὴ διδαχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θείου Παύλου, μὲ τὰ κηρύγματα ποὺ ἀκοῦμε κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς ἐγκυκλίους ποὺ ἐξαπολύονται στὶς μεγάλες γιορτές; Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων νὰ καταργεῖ τὸ Εὐαγγέλιο;
Ποιός μπορεῖ νὰ καταλάβει πῶς εἶναι δυνατόν χιλιόχρονες ἀδελφὲς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐπιχαίρονται ἀνακαλύπτοντας ἡ μία τὶς ἐκτροπὲς καὶ τὰ λάθη τῆς ἄλλης; Μήπως ἡ ἔνταση ποὺ ζοῦμε τώρα σημαίνει πὼς δὲν ἀγαπηθήκαμε σωστὰ στὸ παρελθόν; Πῶς δικαιολογεῖται τὰ στόματα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας στεντορίᾳ τῇ φωνῇ νὰ ὑποστηρίζουν τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ διάλογο καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν μεταξύ τους ἐπικοινωνία; Γιατί ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν οἱ μὲν ὅτι μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει λίγο διαφορετικὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρά; Εἶναι δυνατὸν ὅλος ὁ φωτισμὸς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ καμία ἀκτῖνα νὰ μὴν φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους μέχρι τώρα ἀδελφούς μας; Ποιά σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἡ σημασία τῆς λέξης κοινωνία, ἂν δὲν συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση;
Ἢ πῶς συμβαίνει νὰ μὴν ὑπολογίζουν τὶς ὀλέθριες συνέπειες ἑνὸς ἐπαπειλούμενου σχίσματος; Τί φταῖνε ἆραγε οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ καὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὴ χάρι τῶν προσκυνημάτων τῶν ἄλλων; Γιατί οἱ Ρῶσοι πιστοὶ νὰ στερηθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν Πάτμο καὶ οἱ Ἑλληνόφωνες τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τὰ Σπήλαια τοῦ Κιέβου, τὸ Βάλαμο καὶ τὴ χάρι τῶν Ρώσων νεομαρτύρων; Δὲν εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παγκόσμια γιὰ νὰ τὴν μοιράζονται ὅλοι; Ὅταν μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστη καὶ τὸ δόγμα, πῶς νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ διαίρεση στὴ βάση μιᾶς διοικητικῆς ἀσυμφωνίας;
Τελικά, τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς ἑνότητος γιὰ ποιούς γράφηκε καὶ γιατί; Ἐμᾶς ἆραγε καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας δὲν μᾶς ἀφορᾶ;
Δ. Ἐπιπλέον, ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία μας στὴ Διασπορὰ ἢ στὶς χῶρες τῆς ἱεραποστολῆς ποιά θὰ εἶναι; Ποιόν Χριστὸ θὰ κηρύξουμε καὶ θὰ ὁμολογήσουμε; Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε», ἀλλὰ καταργοῦμε τὸν λόγο Του μὲ τὴ ζωή μας, ἢ Αὐτὸν ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἑνώσει δυὸ χιλιάδες τώρα χρόνια οὔτε τοὺς πιστούς Του; Ἡ ἱκανοποίηση τοῦ κατορθώματος τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι σύντομη καὶ τῶν ὀλίγων. Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου εἶναι ἀπροσμέτρητος καὶ γενικευμένος. Ἡ ἁμαρτία τοῦ σχίσματος ἀθεράπευτη καὶ ἀσυγχώρητη.
Ε. Ἀλλὰ καὶ ἡ Μόσχα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτιμᾶ τοὺς κληρικοὺς καὶ πιστούς της ποὺ κοινωνοῦν στὸ Ἅγιον Ὄρος ἢ στὴν Πάτμο ἢ ἐνδεχομένως ἀργότερα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν Ἑλλάδα; Εἶναι δυνατὸν ἡ θεία κοινωνία νὰ γίνεται μοχλὸς πολιτικῆς πίεσης καὶ ἐκβιασμοῦ; Δηλαδὴ χίλια χρόνια μυστηρίου αὐτὸ καταλάβαμε; Θὰ μπορούσαμε νὰ κατανοήσουμε τὴν προσωρινὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου στὸ ἐπίπεδο τῶν Πατριαρχῶν, ἐνδεχομένως ὡς ἔνδειξη ἔντονης διαμαρτυρίας, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν. Δὲν μπορεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὰ ἁγιάσματα, νὰ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴ χάρι. Ἀντὶ νὰ ἀποδυναμωθεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνισχυθεῖ μήπως καὶ συνετίσει τοὺς ἡγέτες του;
Ἐλπίζουμε ὁ Πατριάρχης μας νὰ ἀνοίξει τόσο τὴν οἰκουμενική του ἀγκαλιά, ὥστε νὰ χωρέσει καὶ τοὺς Ρώσους. Ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἑνωθοῦν ἐκκλησιαστικὰ μεταξύ τους οἱ Οὐκρανοί, ἂν δὲν μάθουν μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ συγχωρήσουνε τοὺς Ρώσους καὶ νὰ ἑνωθοῦν μαζί τους. Ἡ Ἐκκλησία τότε εἶναι Ἐκκλησία ὅταν καταργεῖ τοὺς ἐχθρούς. Ὁ λόγος τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ νέου τοῦ ἐν Πάτμῳ, εἶναι τόσο ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ: «Θέλετε νὰ ἐκδικηθεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς πειράζουν; ἡ καλύτερη ἐκδίκηση εἶναι ἡ ἀγάπη. Μεταποιεῖ καὶ τὰ θηρία ἀκόμη ἡ ἀγάπη».
Περιμένουμε ὅμως νὰ καταλαβαίνουν καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες μας στὴ Ρωσία, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ λαὸς τὶς εὐχές τους στὸ τέλος κάθε ἀκολουθίας, ὅτι ἂν ἐνεργήσουν ταπεινὰ καὶ ὄχι κατακτητικὰ θὰ ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μαζὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ κερδίσουν καὶ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνουν κοσμικὰ ἡ «Τρίτη Ρώμη», ἀλλὰ πνευματικὰ ἡ «Πρώτη καὶ Ἁγία Μόσχα». Νὰ γίνουν πρῶτοι στὶς καρδιές μας.
Μαζί μὲ τὸ ἄρωμα τῆς ἐμπειρίας τοῦ πρόσφατου σκληροῦ διωγμοῦ τους καὶ τὴ χάρι τοῦ νέφους τῶν νεομαρτύρων τους, περιμένουμε νὰ προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν εὐώδη μαρτυρία τῆς ἑνότητος. Ὅσο κακὸ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ μικροῦ καὶ τοῦ ἀδύνατου, τόσο μεγάλο εἶναι ἡ ταπεινὴ σοφία τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τοῦ μεγάλου. Αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, διότι σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη ἢ τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του, ἀλλὰ ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ μεταφέρει τὴ χάρι Του.
Ἡ θεόπνευστη προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. ε΄ 15) ἴσως δείχνει τὸν δρόμο ὅλων μας. Στὶς ἐκκλησιαστικὲς συγκρούσεις μεταξὺ ἀδελφῶν δὲν ὑπάρχουν κερδισμένοι. Ὅλοι εἶναι ἡττημένοι. Ἀντίθετα, ὅταν συμφιλιωνόμαστε, δὲν ὑπάρχουνε χαμένοι. Ὅλοι εἶναι εὐλογημένοι.
Ἐδῶ τὰ βρῆκε ἡ Βόρεια Κορέα μὲ τὴ Νότια καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε ἐμεῖς ποὺ καθημερινὰ προσευχόμαστε μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη μας;
Διάπυρη προσευχή μας εἶναι νὰ δώσει ὁ Κύριος «σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν» καὶ νὰ μᾶς «ἐξαγάγῃ» σύντομα εἰς μετάνοιαν καὶ «εἰς ἀναψυχήν». Ἀμήν.
https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/24589-mesogaias-nikolaos-dixasmenoi-autokefaloi-i-enomenoi-adelfoi
Απάντηση σ ένα εξαιρετικό ιεράρχη που τιμά την ιεροσύνη και τον σέβομαι απεριόριστα αλλά διαφωνώ με την προσέγγιση του.
Διχαστικό ερώτημα.
Δηλαδή αυτοκέφαλοι και ενωμένοι δεν γίνεται?
Αυτοί που αρνούνται την αυτοκεφαλία δεν παραβιάζουν την έννοια της τοπικότητας της εκκλησίας που είναι η βάση όλου του διοικητικού οικοδομήματος της εκκλησίας?
Ο απ Παύλος γιατί έστελνε επιστολές στους κατά τόπους αδελφούς?
Δεν αναγνώριζε έτσι τα τοπικά προβλήματα της κάθε εκκλησίας?
Τις επιστολές που αφορούσαν όλες τις τοπικές εκκλησίες τις ονομάζουμε καθολικές ακριβώς γιατί δεν αφορούσαν τοπικές εκκλησίες.
«Μέ τό τί καί μέ τό πώς σάν καρκίνος θά μέ τρώς…»
«…σὲ τελικὴ ἀνάλυση,
δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη ἢ τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του, ἀλλὰ
ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ μεταφέρει τὴ χάρι Του.»,
όμως
η Χριστιανική Πίστη,
μέ τήν φραγκοεβραίϊκη κατάκτηση τής δυτικής Ρώμης,
διαστρεβλώθηκε σέ “κατόλικη” κι έξ αιτίας αυτού, σέ προτεστάντικη,
γιά νά υψωθεί τό αντιχριστιανικό χάλι όλων τους
στή νιοστή δύναμη τού money/μαμωνά/καπιτάλι
– “τί σού κάνω μάνα μου” €υρώπη μέ αέναες συγκρούσεις όλων εναντίων όλων…*
κι αυτή τήν διαστρεβλωμένη χριστιανική πίστη, η οποία
ώς Βαρθολομαίος,
μοίραζε από ένα ατσαλάκωτο χαρτονόμισμα τού ενός δολαρίου
στά παιδιά μας στή Μακεδονία,
πρίν μερικά χρόνια,
είναι πού εκφράζει
κι ό ύπερθεν
Χρίστος αντί Χρήστος
καί σεσημασμένος από χρόνια πιά εδώ μέσα ώς μέρος τού προβλήματος
τής σάπιας έως μυελού οστέων Α΄ Εκλογικής Περιφέρειας Θεσσαλονίκης τών 86 βενιζέλων
καί τών ακόμη έν Θεσσαλονίκη μισελλήνων εβραίων χανουκατζήδων
έξ εβραίων εισβολέων τού 1492(υποχρεώθηκε ό Μήτκας νά τό ψελλίσει, διαστρέφοντάς το…)
κι εβραιοχαζαροασκεναζότουρκων έκ βορείου €υρώπης, έν συνεχεία
οί οποίοι μάς σκότωσαν καί μάς εκμεταλλεύτηκαν γιά αιώνες**
μέ τίς πλάτες τών άλλων εισβολέων καί στρατηγικών συμμάχων τους από τότε
(όπως καί μέ τούς αγγλοφραγκόγαλλους καί τούς ΗΠΑτους πού έχουν καββαλικεμένους),
τής τουρκομογγολίασης,
καί πού μάς κατέσφαζαν επί μία δεκαετία, από τόν Πόντο… ώς τό 1923, τούς Έλληνες
κι όλους τούς Χριστιανούς τής Μικρασίας μας,
διά τού εβραιομασόνικου κομιτάτου τους
“ενωση και προοδος”
πού έστησαν στή Θεσσαλονίκη τό 1908,
διά τού έξ αυτών, “ατατουρκ” καί
διά τής παγκόσμιας μισόθεης/μισάνθρωπης/μισελληνικής συμμορίας τους…
*
τώρα στρώνουν τίς κατάλληλες υποδομές γιά μετασχηματισμό της €υρώπης
σέ μουσουλμανία
τών εβραίων:
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Επικεφαλής εβραϊκής κοινότητας: “Κανένα όριο στους λαθρομετανάστες”
– (εξαιρείται το Ισραήλ),
νά: http://redskywarning.blogspot.com/2016/01/blog-post_2.html
**
Ο ιστορικός Misha Glenny υπογραμμίζει ότι η Θεσσαλονίκη ήταν «η μόνη πόλη στην αυτοκρατορία, όπου οι Εβραίοι άσκησαν βία κατά του χριστιανικού πληθυσμού ως μέσον παγιώσεως της πολιτικής και οικονομικής τους ισχύος»,
βλ. Glenny M., The Balkans: nationalism, war and the great powers 1804-1999.
New York 2000 Viking Penguin, σελ. 236.
Εκείνος ο θρόνος είναι μαρτυρικός για αυτό καλό είναι να σωπαίνει κάνεις.
Στην Ουκρανία γίνεται χαμός με πατριάρχες με εκκλησίες και με Ουνίτες κι εμείς ψάχνουμε το λάθος .
Η Ρωσία πρέπει να καταλάβει ότι δεν έχει δικαίωμα λόγου αφού αρνήθηκε την μεγάλη σύνοδο για την οποία προετοίμασε κείμενα σε συνεργασία με το πατριαρχείο και επί πλέον παρέσυρε κι άλλες εκκλησίες με την πίεση της.
Ουκ έσται χρόνος λέει η αποκάλυψη.
Κι εσύ τι ανακατεύεις παντού τους Εβραίους ή μήπως φταίνε αυτοί για τα χάλια μας;
Ο,τι και να λεμε και γραφουμε ειναι εντυπωσιακη η γραπτη προσεγγιση του Αγιου Μεσογαιας πρωην Αγιορειτου κ. Νικολαου -πολλα τα ετη του και προσευχη να καταληξει και Αρχιεπισκοπος Αθηνων-, ιδιαιτερως δε τα πολλα και με ευθυκρισια διατυπωμενα ερωτηματα του , τα οποια αναμενουν απαντησεις απο τους βουλομενους να ανταπαντησουν ενα προς ενα και οχι με αφορισμους .
Ικανωτατος και αξιοσεβαστος ο ”σκλαβωμενος” στο Φαναρι Οικουμενικος Πατριαρχης μας κ.κ. Βαρθολομαιος ,- αλλα οχι και μοναδικος-και ο οποιος παρακαλειται απο τον ”Ολυμπο του” να στερξει ταπεινοφρονων και να ”πειθαναγκασει” και τους αλλους εν τη Οικουμενη Ορθοδοξους αδελφους του ,για να μαρτυρησουν απο κοινου τον Σταυρωθεντα και Ανασταντα Χριστον εις μια Αγιαν ,Καθολικην και Αποστολικην εκκλησιαν, για να μη καταληξουμε στο 2054 οπως το 1054 , με τον αλλον μοναδικο αλαθητο Παπα της Ρωμης, ο οποιος -φυσιολογικως- μπορει και να ”τριβει τα χερια του ” με αυτην την εξελιξη και να αναμενει ”πατρικως” να στραφουμε προς αυτον , οπως προ του Μωαμεθανισμου το 1438 με τις Συμφωνιες Φερραρας -Φλωρεντιας, που ευτυχως δεν ισχυσαν , παρ’οτι η ΚΠΟΛΙΣ επαρθη,αλλα δεν επαρθη η Ορθοδοξια των Αγιων Πατερων μας ,με τις επτα Οικουμενικες συνοδους.
“Γιατί ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν οἱ μὲν ὅτι μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει λίγο διαφορετικὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρά;”
μπορεῖ νά φωτίζει τό ἴδιο ἀλλά οἱ ἄλλοι νά εἶναι διαφορετικοί. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, αὐτός ὁ ΄παῖς Διός΄, ὁ γιός τοῦ Φιλίππου Β΄,
“Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.” ( Κ. Καβάφη)
θεωρεῖται πρωτεργάτης τοῦ Χριστιανισμοῦ γιατί ἐργάσθηκε γιά τήν πορεία πρός ἄλλα ἔθνη. Ἡ κατανόηση ὅλης τῆς ἱστορικῆς πορείας μπορεῖ νά βοηθήσει. Ἡ ἀγάπη, κατά τόν Ἔριχ Φρόμ στηρίζεται στή γνώση τοῦ ἄλλου καί φυσικά τοῦ ἑαυτοῦ.
“ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι” ἄν ΄ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ΄ δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐν ἀδίκῳ.
Ὁ καθένας καί ἡ ψυχή του, ὁ καθένας καί τά ταλέντα του. Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, πού σάν σήμερα γεννήθηκε, παῖς Διός κι αὐτός κατά δήλωσή του, προσέγγισε τόν Ἑλληνισμό ἀλλά καί τόν χριστιανισμό κατά ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο,
“Ο τίτλος του ποιήματος Το Άξιον Εστί παραπέμπει κατευθείαν στη χριστιανική παράδοση. […]”
http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/education/literature_history/search.html?details=44
πίστεψε στήν ἀθωότητα τοῦ ἀνθρώπου καί στόν παράδεισο σάν δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου.
https://www.thessalonikiartsandculture.gr/epilegmena-arthra/o-paradeisos-itan-ena-dikaioma-apo-ton-odyssea-elyti/
Αὐτοκεφαλία, ἀνεξαρτησία, αὐτοκράτορες,
θυμίζουν ὅλα αὐτά τήν ἱκανότητα γιά ἐλευθερία, πού δέν σημαίνει
χωρίς ἀρχές, χωρίς ἀναφορές, χωρίς ἱστορία. Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλευθερία δέν ὁρίζονται ἀπό ἄλλον.
όχι γι’ αυτό,
οί Ελληνοπρεπείς,
Ελένη!…
άν πέθαναν,
είναι γιατί έν τέλει ήσαν νεκροφόροι, οί θαυμάσιοι…
γι’ αυτό.
βάλε κάτι νά παίζει…
Πῶς γίνεται νά πέθαναν καί νά ζοῦν;
Τί ὁμοιότητες καί τί διαφορές ἔχουν δύο τόσο διαφορετικοί ἂνθρωποι ὁ Μέγας Ἀλὲξανδρος καί ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης;
https://youtu.be/7zdyIdOCbIA
Κατανοοῦν ἴσως μέ παρόμοιο τρόπο τήν ἑλληνική γλώσσα.
Σύνδεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ γλώσσα του, “μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν επήγαινε ακόμη σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες.” Μία γλώσσα πού δέν εἶναι ΄πέρασμα ΄, δέν ἀποτελεῖ μὸνο μέσον ἐπικοινωνίας, “συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. ” Ὁ Παῦλος κατανόησε ὡς φαίνεται τίς λεπτές διαφορές τῆς γλώσσας αὐτῆς.
“Η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ο ρ θ ο γ ρ α φ ί α, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.”
“Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. ” Καί τότε μόνον γίνεται μέσον ἐπικοινωνίας, ὅταν κουβαλάει ΄την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια ΄.
Ἁπλά κι ἀνθρώπινα τά ὄνειρά μας ἡμῶν τῶν Ἑλληνοπρεπῶν, ὄνειρα πού ἔχουν κτισθεῖ σέ πόλεις, πού ἔχουν γίνει στίχοι γραμμένοι μέ αἶμα, πού ἔχουν τραγουδηθεῖ, ὄνειρα μέ ψυχή πού σημαίνουν τόσα, ὄνειρα μέ ὀνοματεπώνυμο.
@ 6.1.1
ζούν,
γατί η κοινότης τών Ελλήνων είναι κοινότης ζώντων καί τεθνεώτων,
Ελένη·
ό Ιησούς Χριστός πηγαίνει πρώτα στόν Άδη
νά κηρύξει τήν αγάπη πού ουδέποτε εκπίπτει γιατί είναι Θεός
στόν «βασιλέα τών νεκρών» Αχιλλέα* καί σ’ όλους εκεί
καί μετά νά κηρύξει στούς ζώντες τήν Ανάστασή Του, καθώς
έχουμε δυνατότητα προσευχής** οί ζώντες· όχι οί νεκροί
γι’ αυτό καί ό Άγιος γέρων τών ημερών μας Παΐσιος
μάς προτρέπει νά προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς…
*
Εθελόθυτος, ό πτολεμιστής Αχιλλεύς,
ό θυσιάζων τό υπαρκτικό εγώ του ήθους χάριν,
Eθελόθυτοι, οί πτολεμιστές 700 Θεσπιείς, συναλλήλου ήθους χάριν καί
πώς ν’ αφήσουν μοναχά τους τά 301
σφαχτάρια τής ειδεχθέστερης πολιτικής δολοφονίας όλων τών εποχών παγκοσμίως.
Eθελόθυτος, ό πτολεμιστής καί πρώτος πτολεμαίος Σωκράτης,
ό αρνηθείς νά χύσει τό «αίμα τού Δήμου»,
νά καταστρέψει τούς νόμους τών Αθηναίων δηλαδή,
τών Αθηναίων πού αρνούνται(αποτυγχάνουν σσ) νά εννοήσουν πώς
ό Νόμος τής αγάπης συγκεφαλαιώνει τούς νόμους -άν είναι νόμοι![1]
Εθελόθυτος, ό Πτολεμιστής καί Διαλεκτικός Εσταυρωμένος
τής ζήτησης καί εύρεσης καθ’ Ηράκλειτον, καί
Ομοιοπαθητικός Θανάτω θάνατον πατήσας καθ’ Ιπποκράτην,
ό Ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων Σωτήρ ημών Χριστός,
ό έν ανθρώποις κορυφαίος πτολεμαίος Αυτός!
Σάν μέ δίδαξε ό Κύρ Κωνσταντίνος μας ό Ζουράριος(ό γιός τού Γιατρού, θά πεί)
νά λέω «εθελόθυτος», δέν χάνω ευκαιρία!
[1]
ακριβέστερα,
όπως δείχνει η έρευνα,
οί αρχαίοι είχαν ρήμα: «αγαπώ», όχι όμως όνομα ουσιαστικόν: «αγάπη»,
τό οποίου η παρουσία ανιχνεύεται γιά πρώτη φορά μόλις λίγα χρόνια πρό τού Ναζωραίου…
**
«Ζεύ πάτερ, …δώσε νίκη στον Αίαντα… άν πάλι τον Έκτορ’ αγαπάς…
ίση σ’ αμφοτέρους δύναμι και δόξα σύμπεψε.”
Ιλιάδος Η 202-205,
από τήν αγαπητική πρός τόν Έλληνα -φιλάνθρωπο θά πεί!- μετάφραση τού Κώστα Δούκα.
Έτσι προσεύχονται οί Έλληνες τού Ομήρου, καθώς
αποφασίστηκε ό Έκτωρ νά μονομαχήσει μέ τόν Αίαντα τόν Τελαμώνιο’
ό καθείς έξ αυτών(…ώδε δέ τις είπεσκεν…, και τούτο ο καθένας έλεγε),
αναφερόμενος σέ θεό πατέρα, προϋποθέτει τήν προσωπική σχέση μαζί του καί ζητά’ τί ζητά;
Πρώτα βέβαια νά γίνει τό δικό του!… μά, έλα πού κι ό άλλος παιδί τού ίδιου πατέρα είναι! Έ,
τότε, άς τού κάνουμε χώρο κι αυτουνού
(γιά νά σφαχτούμε στά ίσα, δηλαδή, ακόμη… «ίση… σύμπεψε…», έ;)
καί είναι από τότε ακόμη αγαπητική η επιταγή νά λαμβάνεται ό άλλος υπ’ όψιν
καί όχι μόνο τό δικό μας!
Όντας έτοιμα να σφαχτούνε
-ατομοκεντρικά ακόμη, καθώς πολιορκούν τό ίδιο τους τό πρόσωπο!-
τά μανάρια μου!
Κι άν νομίζετε πώς έχω πάψει νά αντιγράφω Κώστα Ζουράρι, είσαστε γελασμένοι.
Ό Κόσμος τού Ομήρου διαθέτει μνήμη τού μέλλοντος
-επαφή μέ τήν ουσία τών πραγμάτων, θά πεί!-
γι’ αυτό απηχεί τήν Προσευχή τής Γεθσημανή:
«πάτερ μου,
εί δυνατόν εστί,
παρελθέτω απ’ εμού τό ποτήριον τούτο’ πλήν
ούχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ώς σύ.»
Πρώτα τό δικό Του ελληνοπρεπώς -ανθρωπίνως θα πεί- ό Θεάνθρωπος!
Όμως ποιός δέν γνωρίζει πώς αυτό πού ωφελεί πραγματικά
είναι σέ γνώση τού κατασκευαστή, όχι τού χρήστη, ό οποίος νομίζει μόνον πώς ξέρει’ σιγά,
τί ξέρει ό χρήστης, «ξεράδια ξέρει»’ έξ ού καί η αξία τού εγχειριδίου τής… Φολκσβάγκεν,
άς πούμε!
απόσπασμα, από: https://www.anixneuseis.gr/?p=150297#comment-563545
Κι ακόμη, γιά τόν Αχιλλέα:
Ένας ήρωας (Αχιλλέας)
προσβάλλεται ως τέτοιος (ως ήρωας) από έναν άλλο ήρωα (τον Αγαμέμνονα)
διά της απόσπασης ενός ανθρώπινου λάφυρου (της Βρισηίδας), που εμβληματικά εκφράζει
την αναγνώριση του Αχιλλέα ως ήρωα μέσα στην κοινότητα των πολεμιστών.
Το θέμα δηλαδή που τίθεται από την αρχή του ποιήματος είναι απλό αλλά καίριο:
ποια η φύση του ηρωικού κώδικα;
Εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο αυτό το ερώτημα η Ιλιάδα
προβάλλει και ένα δεύτερο ζήτημα:
τι σημαίνει να είναι κανείς ήρωας;
Να επιλέγει, απαντά εμβληματικά ο Αχιλλέας, το κλέος στο πεδίο της μάχης,
ακόμα και αν αυτό θα του στοιχίσει τον νόστο του στην πατρίδα.
Αυτή είναι η επιλογή που έχει κάνει ο μεγάλος Θεσσαλός ήρωας, γνωρίζοντας ότι,
αν εκστρατεύσει με τους Αχαιούς στην Τροία, πρόκειται να πεθάνει εκεί.
Σε αυτό το πλέγμα ερωτημάτων η Ιλιάδα θα προσθέσει ένα τρίτο και τελευταίο ερώτημα:
υπάρχει κάτι ανώτερο από το κλέος για τον ήρωα;
Η εντυπωσιακή απάντηση που στηρίζεται σε έναν ιδιοφυή ελιγμό, έναν ελιγμό
που έδωσε στην Ιλιάδα το κλέος ἄφθιτον της κορυφαίας ποιητικής δημιουργίας είναι συγκλονιστική:
η αγάπη για τον φίλο και συμπολεμιστή,
η ύπαρξη μιας βαθύτερης κοινότητας συναισθημάτων που υπερβαίνει τον ηρωικό κώδικα.
Ο Αχιλλέας θα επιστρέψει στην μάχη
όχι όταν ικανοποιηθεί από τα δώρα του Αγαμέμνονα που αναγνωρίζει (σε κάποιο βαθμό)
το σφάλμα του αναφορικά με την αρπαγή της Βρισηίδας, αλλά όταν
αποφασίζει να εκδικηθεί τον φόνο του αδελφικού του φίλου Πατρόκλου από τον Έκτορα.
Η πρώτη οργή υποχωρεί σε μια μεγαλύτερη, τη δεύτερη.
Τo δραματικό βάθος αυτής της επιλογής εκφράζεται με τον πιο συνταρακτικό τρόπο
τη στιγμή της μεγάλης μονομαχίας στην 22η ιλιαδική ραψωδία.
Το σκηνικό θεατρικό,
οι υποκριτές δύο,
το κοινό τεράστιο.
Μπροστά στα τείχη της Τροίας,
Αχιλλέας και Έκτορας στέκονται μόνοι τους,
ο ένας απέναντι στον άλλο,
έτοιμοι να μονομαχήσουν.
Πάνω στα τείχη ο λαός της Τροίας,
στην πεδιάδα ο στρατός των Αχαιών,
βουβοί θεατές ενός δράματος που έφθασε στην κρισιμότερη καμπή του.
Όλες οι ψηφίδες είναι στη θέση τους,
σα να ήθελε ο ποιητής να υποδείξει στους αρχαίους ακροατές και σύγχρονους αναγνώστες
πώς να ερμηνεύσουν το ποίημα.
Αυτή την κορυφαία στιγμή,
μια λεπτομέρεια, φαινομενικά ασήμαντη, προβάλλεται με ιδιαίτερη προσοχή:
η περιγραφή του αφύλαχτου σημείου στην πανοπλία του Έκτορα,
εκεί ακριβώς ανάμεσα στους ώμους που θα τον τρυπήσει το δόρυ του Αχιλλέα.
Η ιδέα αυτή είναι ποιητικά μεγαλοφυής γιατί αποκαλύπτει το δραματικό βάθος της Ιλιάδας.
Η πανοπλία του Έκτορα δεν είναι άλλη από την προηγούμενη πανοπλία του Αχιλλέα,
αυτή που ο Τρωαδίτης αρχηγός αφαίρεσε από τον Πάτροκλο μόλις τον σκότωσε
και την οποία ο Πάτροκλος είχε δανειστεί από τον Αχιλλέα,
προκειμένου να απομακρύνει τους Τρώες που επιχειρούσαν να κάψουν τα πλοία των Αχαιών.
Την κρίσιμη λοιπόν στιγμή της μονομαχίας,
Έκτορας και Αχιλλέας φορούν τις δύο θεϊκές πανοπλίες του Αχιλλέα,
ο Έκτορας εκείνη που αφαίρεσε από τον Πάτροκλο
και την οποία είχαν αρχικά δώσει στον Πηλέα οι θεοί όταν παντρεύτηκε τη Θέτιδα,
ο Αχιλλέας αυτή που έφτιαξε για χάρη του ο Ήφαιστος στη 18η ραψωδία της Ιλιάδας.»
απόσπασμα, από: https://www.anixneuseis.gr/?p=153674
“ζούν,
΄γιατί ΄ η κοινότης τών Ελλήνων είναι κοινότης ζώντων καί τεθνεώτων,”
ὅταν κι ὁ θάνατος εἶναι ἀπόδειξη ζωῆς.
“ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένη”
300 ἀσπίδες ἀφιέρωσε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, αὐτός ὁ παῖς Διός, στόν Παρθενῶνα, στήν Θεά Ἀθηνᾶ.
“καθώς
έχουμε δυνατότητα προσευχής** οί ζώντες· όχι οί νεκροί
γι’ αυτό καί ό Άγιος γέρων τών ημερών μας Παΐσιος
μάς προτρέπει νά προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς…”
Καλημέρα!
https://www.anixneuseis.gr/?p=144445&cpage=12#comment-595009
https://www.anixneuseis.gr/?p=144445&cpage=12#comment-594692