Η Μαρία Κοκκίνου ήταν ένας από τους πιο σπάνιους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου.
Συνδύαζε το πείσµα και την ευθύτητα µε µια απίστευτη τρυφερότητα και ευαισθησία. Μια γυναίκα δυναµική, που γέµιζε το δωµάτιο µε την παρουσία της και γοήτευε όποιον τη συναντούσε.
∆έθηκε µε τον Ανδρέα Κούρκουλα από τα 18 της, όταν, ντροπαλή φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, γνωρίστηκαν στο πολύ ζωντανό Πολυτεχνείο την περίοδο µετά τη Μεταπολίτευση. Το ταλέντο της στην αρχιτεκτονική ήταν ξεχωριστό, όπως και το «ντουέτο» µε τον Κούρκουλα, που µε έναν µαγικό τρόπο πάντρευε τη δηµιουργική απογείωση µε γήινες και στέρεες βάσεις.
Η Κοκκίνου ήταν ό,τι καλύτερο έβγαλε µια εποχή που ταυτίστηκε µε πολύ ενθουσιασµό, όνειρα για το πού µπορεί να φθάσει αυτή η χώρα, ανησυχίες και πολλές και δυνατές εµπειρίες. Οσοι τη γνωρίσαµε θεωρούσαµε τη φιλία της, ακόµη και µε τις αυστηρές παρατηρήσεις της για πράγµατα που δεν «καταλάβαινε» ή δεν ενέκρινε, κάτι πολύ µοναδικό και αυθεντικό.
Θα µας λείψεις πολύ, Μαρία. Καλό σου ταξίδι.
Καθημερινή