Η Λίνα Βερτμίλερ, η τολμηρή και προκλητική σκηνοθέτις του ιταλικού κινηματογράφου, πέθανε χθες σε ηλικία 93 ετών.
Στην απονομή του τιμητικού Οσκαρ 2019 για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο, η Λίνα Βερτμίλερ, κοντούλα τόσο που μόλις έφτανε το μικρόφωνο, περιστοιχιζόταν από άξιες γυναίκες του κινηματογράφου. Δίπλα της στεκόταν η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, με την οποία μιλούσε ιταλικά κι εκείνη μετέφραζε, πίσω της η Αμερικανίδα σκηνοθέτις Γκρέτα Γκέργουιγκ και η Αυστραλή Τζέιν Κάμπιον, δίπλα της η Σοφία Λόρεν. Πριν προχωρήσει στις ευχαριστίες, φρόντισε να μετονομάσει το βραβείο από «Οσκαρ» σε «Αννα», υπογραμμίζοντας με χιούμορ ότι το σινεμά είναι εξίσου ανδρική και γυναικεία υπόθεση.
Η θρυλική σκηνοθέτις του ιταλικού κινηματογράφου, τολμηρή και προκλητική δημιουργός, πέθανε χθες σε ηλικία 93 ετών, «ήσυχα στο σπίτι της», σύμφωνα με το ιταλικό υπουργείο Πολιτισμού. Τα διεθνή δημοσιογραφικά Μέσα την αποχαιρετούν με πολλά άρθρα. Οι τίτλοι τους τονίζουν ότι υπήρξε η πρώτη σκηνοθέτις που έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Οσκαρ, με την ταινία που στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές». Ηταν η μεγαλύτερη επιτυχία της, μια ταινία που μιλούσε για τον Πασκουαλίνο ο οποίος προσπαθούσε να επιβιώσει πρώτα στη φασιστική Ιταλία και αργότερα ως αιχμάλωτος σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εντέλει το αγαλματάκι κέρδισε ο Τζον Αβιλντσεν για το «Rocky», όσο για γυναικείο Οσκαρ σκηνοθεσίας δεν απονεμήθηκε παρά το 2010 στην Κάθριν Μπίγκελοου.
Το ατίθασο κορίτσι που μεγάλωσε στη Ρώμη και αποβλήθηκε από αρκετά καθολικά σχολεία της πόλης, κατέκτησε εντέλει μεγαλώνοντας τη θέση του στο σινεμά. Στη δε συνεργασία με τον Φελίνι βρήκε έναν μοναδικό μέντορα, κι έτσι επί χρόνια υπήρξε βοηθός του. Σε μια παλιότερη συνέντευξή της στον Guardian είχε πει: «Πραγματικά, δύο πλευρές –δύο ψυχές– συνυπάρχουν στη δουλειά μου: η ανάλαφρη που συνδέεται με τις μουσικές κωμωδίες και η πιο κοινωνικά συνειδητοποιημένη».
Η Βερτμίλερ υπήρξε μια φυσιογνωμία για τον χώρο του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού κινηματογράφου, παιδί της ιταλικής κουλτούρας του Μεσοπολέμου, που γέννησε σπουδαίους δημιουργούς σαν τον Φελίνι και τον Παζολίνι. Ηταν φεμινίστρια, πολιτικοποιημένη και σάρκαζε τον εαυτό της με το ίδιο κέφι και θράσος που σατίριζε την κοινωνία – άλλωστε «χρυσή» δεκαετία της ήταν τα ’70s. Στην Ελλάδα, ο κινηματογράφος της αγαπήθηκε ιδιαιτέρως και οι ταινίες της «Μίμης ο σιδεράς», «Ιστορία έρωτα και αναρχίας», «Η κυρία και ο ναύτης» δεν έλειψαν ποτέ από κανένα σινεφιλικό αφιέρωμα.
“Καθημερινή”
