του Κωνσταντίνου ΤριανταφυλλάκηΑν δεν έχεις ζήσει σε χωριό, αν δεν έχεις μεγαλώσει ζωντανά, αν δεν τα έχεις βγάλει για βοσκή…δεν μπορείς να καταλάβεις…
Αυτοί οι άνθρωποι κράτησαν την Πατρίδα στα πόδια της, σε καιρούς δύσκολους…
Αυτοί οι άνθρωποι, είναι δεμένοι με τον τόπο τους…
Εχουν ρίζες, αξερίζωτες…
Ακούγοντας το μοιρολόγι του για τα ζωντανά του, θυμήθηκα τον παππού μου, τον Αναστάση…
Είχε φτάσει πολεμώντας μέχρι την Αγκυρα…
Επέστρεψε με τα πόδια στο χωριό του στην Ανατολική Θράκη, μ΄ ένα διαμπερές τραύμα, λίγο πάνω από την καρδιά…
Τον είδα να λυγίζει και να να κλαίει μόνον μια φορά…
Ηταν το 1968 όταν ήρθε ένα κτηνίατρος να …εμβολιάσει τις αγελάδες μας.
Τις ξέκανε όλες…
Γέμισε η αυλή μας πεθαμένα ζώα…
Παιδί εγώ, έβλεπα τον παππού μου, εκείνον τον ανίκητο Πεχλιβάνη, να κλαίει σαν μικρό παιδί και να τα παρακαλάει να σταθούν στα πόδια τους…
Να προσπαθεί να σηκώσει τα πεθαμένα ζώα…
Ειδικά εκείνη τη μικρή δαμάλα, που είχε γεννηθεί τον Γενάρη και την έπαιρνε στο δωμάτιο του τα βράδυα για να μη κρυώνει έξω…
Την επομένη τον παππού μου, καθώς πηγαίναμε στο χωράφι, τον χτύπησε ένα γ……. εγκεφαλικό…
Τον Γίγαντα, τον Ανίκητο που δεν χαμπάριαζε από τίποτα!
Δεν συνήλθε ποτέ….
Κράτα, ρε Μπάρμπα Κώστα…
Κράτα, γ… την ατυχία μου…
Κράτα.
Απο την σελίδα του κ. Κ. Τριανταφυλλάκη στο fb
