Το ότι τα πράγματα θα κατέληγαν με την ήττα της Ουκρανίας, ήταν μαθηματικά βέβαιο. Ουδείς σοβαρός αναλυτής άλλωστε θα μπορούσε να περιμένει ότι, μετά από τον τερματισμό αυτού του πολέμου, η Ουκρανία θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει με την μορφή και το μέγεθος που είχε όταν εισήλθε σε αυτόν…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτός ο πόλεμος, υπήρξε αυτονόητα άνισος κατ΄αρχήν ως προς τους αριθμούς, με την τεράστια πολεμική και στρατιωτική μηχανή της Ρωσίας, αποφασισμένη να εισβάλει με σκοπό να κατακτήσει μέρος μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας. Τα περί αντιδραστικού καθεστώτος και περί δήθεν αποναζιστικοποίησης, της Ουκρανίας, ήταν απλώς το πρόσχημα. Αλλοίμονο άλλωστε εάν η εδαφική κυριαρχία μιας χώρας καταλύεται, επειδή η πολιτική φυσιογνωμία της κυβέρνησής της, δεν αρέσει ή δεν συνάδει με την κυρίαρχη αντίληψη του περιβάλλοντός της. Άλλωστε και η ίδια η Ρωσία, που δεν δίστασε να καταφύγει σε χιτλερικές μεθόδους, με φερετζέ την «αποναζιστικοποίηση», δεν αποτελεί υπόδειγμα ούτε καν στοιχειώδους δημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης και από αυτήν την άποψη, ΔΕΝ διαθέτει ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά το ηθικό ανάστημα προκειμένου να αυτοαναγορεύεται σε τιμητή και υπέρμαχο του αντιναζισμού. Η πρωταρχική αιτία αυτού του κατακτητικού πολέμου, ήταν η επιμονή της Ρωσίας να πατήσει για τα καλά πόδι, στην απεριόριστη πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο και στον ορυκτό πλούτο της ευρύτερης περιοχής του Ντονμπάς. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς παραμύθια για ευκολόπιστους…
Υπήρξε όμως άνισος αυτός ο πόλεμος και στα ζητήματα που σχετίζονται με την επιχειρησιακή ικανότητα των εμπλεκομένων στο πεδίο. Οι Ουκρανοί κατάφεραν από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή, να κατεξευτελίζουν σταθερά τις Ρωσικές δυνάμεις οι οποίες, σε δημόσια θέα πλέον, απέδειξαν ότι συμπεριφέρονται περισσότερο ως ερασιτέχνες μπουνταλάδες παρά ως σωστά οργανωμένος στρατός με αξιόλογη επιτελική διοίκηση και αποτελεσματική επιμελητεία.
Τέλος αυτός ο πόλεμος υπήρξε καταφανώς άνισος ΚΑΙ ως προς το ηθικό, τον ψυχισμό, αλλά και την αποφασιστικότητα των εμπολέμων. Οι Ουκρανοί απέδειξαν σε όλον τον κόσμο, ότι δεν πολέμησαν για την επιβίωση της «νεοναζιστικής» πολιτικής τους ηγεσίας, αλλά με υποδειγματικό σθένος, δυναμισμό και αυταπάρνηση, για την εθνική τους αξιοπρέπεια και για την ίδια τους την πατρίδα σε τελευταία ανάλυση. Από την άλλη μεριά οι Ρώσοι, σε αυτόν τον καταναγκαστικό πόλεμο – αγγαρεία, ρίχτηκαν ως χυλός, ως φτηνά αναλώσιμα και ο μοναδικός «υψηλός» στόχος τόσο των στρατηγών τους όσο και των απλών Ρώσων στρατιωτών, ήταν να πεθάνουν για να φέρουν σε πέρας το βρώμικο παιγνίδι που αποφάσισε ο Πούτιν και το άβουλο επιτελείο του.
Όταν λοιπόν ξοδεύεις αλόγιστα το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας την οποία κυβερνάς, για να καταβάλεις την αντίσταση ενός μικρότερου αντίπαλου που τέσσερα ολόκληρα χρόνια σε ξεφτιλίζει στο πεδίο, τότε είναι φανερό ότι κάποια στιγμή θα «νικήσεις». Μια «νίκη» όμως που θα είναι εφήμερη και κυρίως αμφιλεγόμενη. Μια «νίκη» που δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα καταφέρεις να «κλειδώσεις» οριστικά.
Όταν λοιπόν η διεθνής κοινότητα παρεμβαίνει για να προωθήσει ένα σχέδιο ειρήνευσης στην περιοχή, το πρώτο πράγμα που δεν δικαιούται να κάνει, είναι να παραβλέπει το μεγαλείο του αγώνα που έδωσε ο ηττημένος. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι όταν διαμεσολαβείς για την Ειρήνευση…
ΔΕΝ διανοείσαι να εκβιάσεις έναν λαό που πολέμησε υποδειγματικά και ταπείνωσε τον αντίπαλό του…
ΔΕΝ διανοείσαι να συμπεριφερθείς με την λογική του πλιατσικολόγου που επιδιώκει να βάλει στο χέρι τον εθνικό πλούτο μιας χώρας που συνεχίζει να πολεμά, για να αντισταθμίσεις έτσι το κόστος της «βοήθειας» που της έχει παρέξει…
ΔΕΝ διανοείσαι να απαιτήσεις από μια χώρα που συνεχίζει να ματώνει υπερασπιζόμενη τον εαυτό της, να προσυπογράψει τον εδαφικό της ακρωτηριασμό…
ΔΕΝ διανοείσαι να επιβραβεύσεις τον τυχοδιωκτισμό, επιδιώκοντας να νομιμοποιήσεις τις επιδιώξεις του τυχοδιώκτη. Και φυσικά…
ΔΕΝ διανοείσαι να διαμηνύσεις σε φίλους και εχθρούς ότι ο μοναδικός τρόπος για να αποκαταστήσεις την ειρήνευση, είναι να πετάξεις στο καλάθι των αχρήστων, το σύνολο των ηθικών και αξιακών κανόνων που απέμειναν για να εξασφαλίζουν υπόσταση και κύρος σε αυτό που αποκαλείται Διεθνές Δίκαιο και να τοποθετήσεις στην θέση τους τους βρώμικους κανόνες, μιας βρώμικης διπλωματίας που επιβραβεύει στην πράξη τον γεωπολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Για όλους αυτούς, αλλά και για δεκάδες άλλους λόγους, η επικίνδυνη τακτική την οποία έχει εγκαινιάσει ο Αμερικανός πρόεδρος, θα πρέπει να θεωρείται κατάπτυστη, απορριπτέα χωρίς δεύτερη σκέψη και επιβάλλεται να βρει απέναντί της, την αποφασιστική καταδίκη του συνόλου της Διεθνούς κοινότητας αλλά και του συνόλου των μελών του Αμερικανικού κογκρέσου.
Οι Αμερικανοί άλλωστε έχουν την πρώτιστη υποχρέωση έναντι όλων, να συνειδητοποιήσουν ότι εάν δεν καταδικάσουν με αποφασιστικότητα αυτήν την φαιδρή και επικίνδυνη τακτική την οποία εγκαινίασε ο πρόεδρος Τραμπ, το επόμενο θύμα θα είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ και το τίμημα θα είναι η αμετάκλητη απώλεια της αξιοπιστίας τους έναντι πάντων, σε έναν κόσμο που η κορυφαία στρατηγική σύγκρουση κλιμακώνεται και η διαχείρισή της απαιτεί εξαιρετικά προσεκτικούς χειρισμούς και υπεύθυνες αποφάσεις.
