Στις αλήστου μνήμης εποχές του «Υπατου» επικυρίαρχου στην Ελλάδα, πρέσβη των ΗΠΑ, Πιούριφοϊ, παραπέμπουν οι εικόνες που διαδραματίστηκαν στο υπουργείο Αμυνας, με παρατεταγμένο στρατιωτικό άγημα να αποδίδει τιμές, όχι σε κάποιον ξένο υπουργό, αλλά σε μια … πρέσβη. Την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν εδώ και πολλές δεκαετίες έχει στηθεί άγημα, στο πλαίσιο της υποδοχής ενός απλού πρέσβη. Ούτε καν στην περίπτωση του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος μπαινοέβγαινε στο υπουργείο Αμυνας σαν στο σπίτι του, και εν πάση περιπτώσει ήταν ένας διπλωμάτης υψηλού επιπέδου, όχι κάποιος που ξεκινούσε την θητεία του από τα μπουζουξίδικα και τα γήπεδα μπάσκετ. Και όμως, ο υπουργός Αμυνας, Νίκος Δένδιας, υποδέχτηκε τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κ. Γκίλφοϊλ, με κάθε επισημότητα που, βάσει πρωτοκόλλου, τηρείται σε περιπτώσεις «υψηλών» επισκέψεων, ξένων υπουργών, κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σημειολογικά, σαν εικόνα, αλλά και ουσιαστικά, ξαναγυρίζει τη χώρα στις μαύρες εποχές της δουλοπρέπειας έναντι του ξένου – και ιδιαίτερα του αμερικανικού – παράγοντα. Στις εποχές του άλλοτε πρέσβη των ΗΠΑ, Τζον Πιούριφοϊ (1950 – 1953), που μετεμφυλιακά υπαγόρευε στους πολιτικούς ακόμα και ποιο εκλογικό σύστημα πρέπει να υϊοθετήσουν, καθώς και στις αλήστου μνήμης φράσεις, όπως … «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», όταν ο Αμερικανός στρατηγός, Τζέιμς Βαν Φλιτ, επιθεωρούσε ελληνικές μονάδες (1953).
Τόσο οι φιέστες και οι πανηγυρισμοί το τελευταίο διάστημα για τις συμφωνίες που έκλεισε η Αθήνα με την Ουάσιγκτον, μέσω των οποίων πρωτίστως προωθούνται τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα, δια της διοχετεύσεως του αμερικανικού LNG μέσω της Ελλάδος, τη στιγμή που είναι αμφίβολο κατά πόσον κάτι τέτοιο θα ωφελήσει τα νοικοκυριά και τη βιομηχανία, όσο και οι απαράδεκτες εικόνες στο υπουργείο Αμυνας, καταμαρτυρούν την πλήρη υποβάθμιση της χώρας και τον ενδοτισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως κομπάρσος της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, στην εξαιρετικά δραστήρια επικοινωνιακή καμπάνια της από την πρώτη στιγμή του ερχομού της στην Ελλάδα (με ιδιωτικό αεροσκάφος ελληνο-αμερικάνου επιχειρηματία), προκειμένου να να φιλοτεχνήσει το προφίλ της προς τους … ιθαγενείς.
Η ίδια, ως γνωστόν, κάνει μπαράζ δημόσιων εμφανίσεων. Τη μια στα μπουζούκια με νυκτερινή τουαλέτα, την επόμενη με σοβαρό κουστουμάκι διπλωμάτισσας να δίνει τα διαπιστευτήριά της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την άλλη με μίνι στο γήπεδο μπάσκετ για να δει το Ολυμπιακός – Ζάλγκιρις, και πάει λέγοντας. Πίσω από όλα αυτά, βέβαια, δεν υπάρχει παρά μια «απεσταλμένη» του Τραμπ που ήλθε στην Ελλάδα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της φαμίλιας που βρίσκεται σήμερα στον Λευκό Οίκο.
Αυτές οι κινήσεις της «απεσταλμένης του Τραμπ στην Ελλάδα», γίνονται εν μέσω της συνεχιζόμενης διαχρονικής ιστορικής δυσπιστίας που διατηρεί η ελληνική κοινή γνώμη ως προς τις πολιτικές των ΗΠΑ (και ανέκαθεν του ΝΑΤΟ) έναντι της Ελλάδας. Κάτι που ανέκαθεν ήταν στο κέντρο της προσοχής της αμερικανικής πρεσβείας, η οποία προσπαθούσε επικοινωνιακά να αλλάξει αυτό το κλίμα. Ως γνωστόν, εξάλλου, στις πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις, η χώρα μας εξακολουθεί να παρουσιάζει τα υψηλότερα αρνητικά ποσοστά έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αν και την τελευταία δεκαετία έχουν υποχωρήσει. Τις επιφυλάξεις των πολιτών, πάντως, ενθαρρύνει και ο ίδιος ο Τραμπ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να αποθεώνει τον «φίλο» του, Ερντογάν, αν και έως τώρα απτά μεγάλα κέρδη η Αγκυρα δεν έχει εισπράξει από την Ουάσιγκτον.
Το τι λένε οι παράγοντες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να μην δυσαρεστήσουν την «πρεσβεία», συχνά αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, κατά τη διάρκεια πρόσφατου συνεδρίου, ο οποίος όταν ερωτήθη «γιατί ο Έλληνας, δεκαετίες τώρα, αισθάνεται ότι η ασφάλεια της χώρας του δεν είναι ένα υποσύνολο της ευρωπαϊκής ή της ασφάλειας που παρέχει το ΝΑΤΟ», απάντησε το εξής ανιστόρητο: «Νομίζω ότι έχει να κάνει με την ιστορική εξέλιξη του ελληνικού κράτους. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ποια είναι η γειτονιά μας. Και νομίζω ότι αυτό είναι ένα ζήτημα συνειδησιακό, αλλά και πολιτικό. Η αντίληψη, πάντοτε, ήταν ότι πατούμε σε δύο πόδια, στο πόδι της Ανατολής και στο πόδι της Δύσης».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, μας λέει πως παρ’ ότι η Ελλάδα εδώ και πάνω από δύο αιώνες είναι ενταγμένη στη Δύση και πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής κουλτούρας, πάντα βέβαια με τις εθνικές ιδιαιτερότητές της, τις παραδόσεις και την ιστορία της, οι πολίτες της παραμένουν … Ανατολίτες. Και, ως εκ τούτου, είναι καχύποπτοι έναντι της αμερικανικής πολιτικής και του ΝΑΤΟ. Για τον ίδιον, προφανώς, το δόγμα της πολύπλευρης και ισορροπημένης εξωτερικής πολιτικής, που διαχρονικά πρέσβευε η ελληνική διπλωματία, είναι για τον κάλαθο των αχρήστων.
Για να μην τον αδικούμε, όμως, είπε ότι «η αλήθεια είναι ότι υπήρχε πάντοτε μια μεγάλη επιφύλαξη λόγω κυρίως του αμερικανικού παράγοντα και των όσων έφερε, ιδίως, η στρατιωτική δικτατορία». Πάλι καλά. Την Κύπρο, την ξέχασε, πάντως.
Δεν συμπεριφέρεται η κυβέρνηση αλλά ο υπουργός άμυνας ο οποίος πιστεύει ότι με το γλύψιμο στην πρέσβειρα θα πάρει το χρίσμα του εκλεκτού του Τράμπ και θα ρίξει τον Μητσοτάκη.
Αυτός είχε δημοσιεύσει και φωτογραφίες δηλώνοντας την υποτέλεια του στο νέο αμερικανικό κατεστημένο.
Ευτυχώς που γελοιοποιείται και γίνεται ρεζίλι στο εσωτερικό και εξωτερικό.