Όπως χαρακτηριστικά είπε πολλοί οικογενειάρχες εργαζόμενοί του έχουν ζητήσει βοήθεια για να ταΐσουν την οικογένειά τους, αφού τα χρήματα που παίρνουν από το κράτος είναι πενιχρά.

«Επιχειρηματικά το πρώτο μέλημα μας ήταν οι εργαζόμενοί μας. Προσπαθήσαμε με όσα ξέραμε αλλά κι από τα ΜΜΕ να πληροφορηθούμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Σκεφτόμασταν τα παιδιά στα εστιατόρια επειδή έρχονταν σε επαφή με περισσότερο κόσμο από οποιονδήποτε άλλον. Φοβόντουσαν μην κολλήσουν ο ένας τον άλλον κι εγώ φοβόμουν μην μπούνε άλλοι και τους κολλήσουν.

Έπιασα κάθε μαγαζί ξεχωριστά κι είπα μέσα από την καρδιά μου στα παιδιά τι πρέπει να προσέξουν π.χ. να φροντίζουν τα τραπέζια περισσότερο για αυτούς. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε όλα τα μέτρα αλλά δυσκολευτήκαμε γιατί θέλαμε να είμαστε τυπικοί και δεν ήμασταν κι αστυνομικοί για να βρισκόμαστε πίσω από κάθε άτομο και να του λέμε βάλε την μάσκα. Δεν ήταν δική μας υποχρέωση.

Σου έλεγαν άνοιξε αλλά να είσαι κι ο σερίφης του μαγαζιού, που ουσιαστικά ήταν αδύνατον. Νιώθαμε ενοχικά μέχρι που μας έκλεισαν. Ίσως ανακουφιστήκαμε αρχικά μέχρι που ήρθαν οι πρώτοι λογαριασμοί, όπου από ανακούφιση έγινε λίγο δυσφορία αλλά εντάξει είναι αναγκαίο κακό και πάνω από όλα η υγεία, πάνω από τις επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα ήταν κυρίως με τους οικογενειάρχες που έπαιρναν ένα συγκεκριμένο μισθό και με το επίδομα υπήρχε πρόβλημα γιατί έπρεπε να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Ένας δύο μήνες εντάξει αλλά μισός χρόνος και δίνοντας 500 ευρώ είναι δύσκολο. Αρκετοί εργαζόμενοι μου έχουν χτυπήσει την πόρτα για να ζητήσουν βοήθεια. Είναι λογικό».