ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Από την στιγμή που κυριάρχησε αυτή η λογική, τόσο η πολιτική ελίτ όσο και η ελίτ των στρατηγιστών απώλεσαν σταδιακά το εθνικό τους στίγμα, με την έννοια ότι αποδέχτηκαν να ενσωματωθούν σε έναν ρόλο απολύτως εκφυλιστικό περιοριζόμενοι να διαχειριστούν… Άλλοτε την μιζέρια της ήττας… Άλλοτε την ηττοπάθεια της μη πρόκλησης. Και άλλοτε την υπαγορευμένη ατζέντα τρίτων, αποδεχόμενοι για την χώρα την ιδιότητα του failed state, οδηγώντας την στην απόλυτη περιθωριοποίηση και στην σταδιακή Ιφιγενειοποίησή της…
Φαίνεται ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς την σοβαρότητα της κατάστασης σε αυτό που είθισται να αποκαλούμε “επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων”…
Η ευθύνη βέβαια για την σταθερά αρνητική και σε βάρος της χώρας μας πορεία της ελληνοτουρκικής ατζέντας είναι πρωτίστως πολιτική, ωστόσο είναι απαραίτητο να επισημάνουμε ότι και η συμπαθής -κατά τα λοιπά- “τάξη” των στρατηγιστών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), έχει ομοίως τεράστια ευθύνη για την μη ανακοπή αυτής της ραγδαίας επιδείνωσης, της οποίας η κρίσιμη παράμετρος είναι η διαρκής αποδυνάμωση των παραγόντων ισχύος της χώρας…
Να ξεκαθαρίσουμε πως όταν μιλάμε για «παράγοντες ισχύος», δεν αναφερόμαστε μονάχα στα σχετιζόμενα με τα εξοπλιστικά και την γενικότερη φιλοσοφία που τα διέπει, ούτε βεβαίως στην επιτελική διαχείριση που αφορά στην αποτελεσματικότητα του σχεδιασμού και στην οργάνωση της άμυνας της χώρας.
Μιλώντας για “παράγοντες ισχύος”, αναφερόμαστε -παράλληλα με όλα τα παραπάνω- σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα αντιλήψεων από το οποίο θα έπρεπε να εμφορείται η πολιτική ελίτ, και μέσω αυτής να το ενστερνίζεται συνολικά και η Ελληνική κοινωνία.
Ένα σύστημα αντιλήψεων το οποίο να αφορά στο αναγκαίο εθνικό όραμα, σε μια κυρίαρχη και απολύτως αναγκαία ενότητα αδιαπραγμάτευτων εθνικών στόχων και προτεραιοτήτων, και πριν απ’ όλα στην απαραίτητη αντιστοίχιση όλων αυτών, με την ιστορική βιωσιμότητα του Ελληνισμού και με την διασφάλιση της δυνατότητάς του να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό και λόγο βαρύνοντα στην διαμόρφωση της ευρύτερης περιφερειακής ατζέντας.
Δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε περισσότερο στο περιεχόμενο των στόχων και στις κρίσιμες παραμέτρους που αφορούν σε ένα τέτοιο ολοκληρωμένο σύστημα αντιλήψεων. Έχει όμως σημασία να επισημάνουμε…
- Την ανυπαρξία του…
- Την δυσάρεστη διαπίστωση πως η απουσία του μεταφράζεται μοιραία και σε απουσία εθνικής στρατηγικής. Και φυσικά…
- Την βεβαιότητα πως η απουσία εθνικής στρατηγικής, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια στρεβλή προσέγγιση των κρίσιμων προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα, μέρος των οποίων είναι και η πλήρως αναβαθμισμένη και στρατηγικά επικαιροποιημένη επιθετική – αναθεωρητική τουρκική εξωτερική πολιτική.
Γιατί θεωρούμε πως είναι σημαντική η ευθύνη και της ελίτ των στρατηγιστών οι οποίοι διεκδικούν και απολαμβάνουν δημόσιο λόγο;;;…
Πριν απ’ όλα γιατί και η ίδια στην προσέγγιση που επιχειρεί στα σχετιζόμενα με την τουρκική επιθετικότητα, δείχνει να έχει εγκλωβιστεί αμετάκλητα στην λογική της αυτοτελώς “διμερούς αντιπαράθεσης”, αρνούμενη να αποδεχτεί πως το πρωτογενές πρόβλημα δεν είναι η ελληνοτουρκική ρήξη και οι εντάσεις στο περιβάλλον που οριοθετούν οι όποιες υπαρκτές και κυρίως κατασκευασμένες διμερείς διαφορές, αλλά η διαχρονική ατολμία της πολιτικής τάξης της χώρας, που παρέμεινε σκανδαλωδώς προσκολλημένη στην λογική του παρασιτικού προστατευτισμού.
- Στο περιβάλλον αυτής της λογικής οριοθετήθηκε κατ’ αρχήν η τουρκική επιθετικότητα…
- Στο αδιασάλευτο των «κανόνων» και των προβλέψεών της, ακυρώθηκε σταδιακά η δυναμική της όποιας εθνικής ατζέντας…
- Στο πλαίσιο του ετεροβαρούς και παραλυτικού «συμμαχικού» καταμερισμού, επιδιώκεται να δρομολογηθούν λύσεις και λοιπές διευθετήσεις, με τίμημα την τσακισμένη εθνική αξιοπρέπεια και με εισφορά επώδυνες και καταστροφικές εθνικές παραχωρήσεις.
Η φυσική συνέπεια αυτής της αντίληψης, ήταν ο συμβιβασμός με την ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να φυτοζωεί σε ένα περιβάλλον αμφιλεγόμενου προστατευτισμού ως μια χώρα χωρίς πυξίδα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς βιώσιμη εθνική στρατηγική, και με ανύπαρκτη βούληση να διεκδικήσει τον ιστορικό της ρόλο στην γεωπολιτική διεργασία, ούτε στο εγγύς, ούτε στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον.
Έτσι… Η μεταπολεμική Ελλάδα -μιας και γι’ αυτήν έχει νόημα να μιλήσουμε στην παρούσα ιστορική συγκυρία- συνάρτησε την διαδρομή της από τις επιταγές του προστάτη – ξενιστή, και δεν την καθόρισε από την ανάγκη να προωθήσει τα συμφέροντα του Έθνους στην βάση ενός ολοκληρωμένου εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού.
Η προσχηματική διαδρομή των επτά δεκαετιών που μεσολάβησαν, έφερε ήττες, έφερε εθνικές τραγωδίες, έφερε πολλαπλό διχασμό, επισημοποίησε των υποχωρητικότητα, τα φοβικά σύνδρομα και την ατολμία, αναγορεύοντάς τα σε δήθεν υπεύθυνη, νηφάλια και συνετή διαχείριση με το γνωστό κόστος.
Από την στιγμή που κυριάρχησε αυτή η λογική, τόσο η πολιτική ελίτ όσο και η ελίτ των στρατηγιστών απώλεσαν σταδιακά το εθνικό τους στίγμα, με την έννοια ότι αποδέχτηκαν να ενσωματωθούν σε έναν ρόλο απολύτως εκφυλιστικό περιοριζόμενοι να διαχειριστούν…
- Άλλοτε την μιζέρια της ήττας…
- Άλλοτε την ηττοπάθεια της μη πρόκλησης. Και…
- Άλλοτε την υπαγορευμένη ατζέντα τρίτων, αποδεχόμενοι για την χώρα την ιδιότητα του failed state, οδηγώντας την στην απόλυτη περιθωριοποίηση και στην σταδιακή Ιφιγενειοποίησή της.
Οι συνέπειες αυτής της αντίληψης, υπήρξαν καθοριστικές για την πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας.
- Η ανυπαρξία στρατηγικής στόχευσης, θεωρείται κανονικότητα.
- Η μετατροπή της Ελλάδας σε παρακολούθημα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται ως θέσφατο το οποίο θα πρέπει να μάθουμε να διαχειριστούμε προσβλέποντας στις λιγότερες δυνατές απώλειες.
- Η στρατηγική της μη πρόκλησης, εκλαμβάνεται ως επιτυχημένη επιλογή αφού μας απαλλάσσει από τον βραχνά να διαχειριστούμε με εθνικό πρόσημο την ενόχληση των Τούρκων.
Η διαρκής διολίσθηση και εν τέλει η ουσιαστική παραίτηση από την άσκηση αυτονόητων και θεμελιωμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, θεωρείται στρατηγική επιτυχία αφού αγοράζει χρόνο ΜΗ πολέμου στο ετεροβαρές παζάρι με έναν γείτονα που σπεύδει να καταλάβει κάθε κενό, κάθε ολιγωρία, κάθε μικρή και μεγάλη ευκαιρία που δημιουργείται για λογαριασμό της περιφερειακής του στρατηγικής.
Επιλογές και λύσεις που σε άλλες εποχές θα συγκέντρωναν την γενικευμένη αποδοκιμασία και κατακραυγή των πάντων, επιχειρείται θρασύτατα να πλασαριστούν ως «έξυπνες» επιλογές αφού η υιοθέτησή τους απομάκρυνε την πιθανότητα εντάσεων και αποσταθεροποίησης.
Ωστόσο, μέσα στο έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται, οι κρίσιμες προκλήσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσεγγίζονται με μονομέρεια και οι απαντήσεις δεν μπορούν πλέον να δίνονται με τρόπο απλοϊκό.
Ο καθένας βέβαια δικαιούται να θεωρεί ότι μπορεί να καμαρώνει επειδή υπήρξε εμπνευστής ή πρωτεργάτης σε χειρισμούς που δεν συνέβαλαν στην κλιμάκωση της έντασης και στην περαιτέρω αποσταθεροποίηση.
Στην γεωπολιτική όμως τα status δεν είναι ποτέ ορφανά. Διαθέτουν κτήτορα… Έχουν σταθερές αναφορές σε χαμένους και κερδισμένους… Παραπέμπουν σε τάσεις, σε υποθήκες και σε δυναμική εξελίξεων της οποίας τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι με τα αυτονόητα, διότι όλα δείχνουν πως δεν απέχουμε πολύ από την στιγμή που η μπάλα θα χαθεί οριστικά και μάλλον αμετάκλητα για τις κρίσιμες εθνικές υποθέσεις.
- Για καμιά σταθερότητα…
- Για καμία μη πρόκληση…
- Για κανενός είδους αποφυγή περαιτέρω αποσταθεροποίησης δεν μπορούμε να καμαρώνουμε σε αυτήν την χώρα…
Διότι το τίμημα αυτής της σταθερότητας είναι βαρύτατο και το κόστος δυσαναπλήρωτο με όση επιείκεια και αν αξιολογήσει κανείς τα δεδομένα.
Οι «ομόφωνες» αποφάσεις… Οι «ομόφωνες» καταδίκες… Οι κάθε λογής γιρλάντες στις οποίες καταφεύγουν οι «φίλοι και σύμμαχοί» μας με τις οποίες «καταδικάζεται» η Τουρκική πειρατική αλητεία, είναι ανώδυνες, είναι προσωρινές, είναι ευμετάβλητες, είναι μέρος μιας τακτικής διαχείρισης συγκεκριμένων και συγκροτημένων ισχυρών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, είναι το ξεροκόμματο με το οποίο παραμυθιάζεται η «πτωχή πλην τίμια Ελλάς», για να μπορούν κάποιοι να κάνουν ότι την στηρίζουν και να μπορεί το πολιτικό της προσωπικό να «πουλά» δικαίωση για τις ολέθριες επιλογές στις οποίες υποκύπτει.
Η «σταθερότητα» και το status της «μη έντασης», είναι το απροβλημάτιστο περιβάλλον που επιδιώκει η Ατλαντική συμμαχία στην Νοτιοανατολική της πτέρυγα, και καλό θα είναι όσοι σπεύδουν να πανηγυρίσουν γι’ αυτή την ολέθρια εξέλιξη, να μην ξεχνούν ότι αυτή η «σταθερότητα» πληρώθηκε από την χώρα μας με γκρίζο καθεστώς στα Ίμια, με παραπομπή στις καλένδες των 12 ναυτικών μιλίων, με την μη οριοθέτηση της ΑΟΖ ακόμη και με την Κύπρο, με συμβιβαστικές επιλογές αλλά και με ταπεινωτικές για την χώρα συμπεριφορές που σχετίζονται με την διαχείριση της Τουρκικής αλητείας στο Λιβυκό κοκ…
Την ίδια περίοδο αυτής της εφιαλτικής «σταθερότητας» η Τουρκία δεν επανέρχεται απλώς με ακόμη πιο αναβαθμισμένη την επιθετική της ρητορική και πρακτική, αλλά εμφανίζεται να έχει αποσπάσει άλλοτε δηλώσεις συμπάθειας και άλλοτε την απροκάλυπτη στήριξη των «συμμάχων» μας, για την πειρατική της συμπεριφορά σε βάρος της χώρας.
Καλό θα είναι λοιπόν, ΚΑΙ οι πολιτικοί που ενέδωσαν σε αυτή την διαχείριση, αλλά ΚΑΙ οι στρατηγιστές που καμαρώνουν γιατί την εμπνεύστηκαν και την εισηγήθηκαν, να αποτολμήσουν και έναν απολογισμό για το αποτέλεσμά της και κυρίως να κατονομάσουν με το ονοματεπώνυμό τους τους πραγματικούς κερδισμένους και τους πραγματικούς χαμένους εξ αιτίας αυτών των ολέθριων επιλογών.
Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η αθλιότητα…
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους «σταθερότητα», όταν αυτή αποσταθεροποιεί την χώρα και ροκανίζει συστηματικά το πραγματικό γεωπολιτικό της αποτύπωμα.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους «σταθερότητα» όταν το τίμημα για την διασφάλισή της είναι η εθνική της αξιοπρέπεια και η άτυπη παραίτησή της από θεμελιωμένα κυριαρχικά δικαιώματα.
Από αυτήν την «σταθερότητα» και την «μη ένταση» που αποδομεί την χώρα, ωφελημένη βγαίνει μονάχα η Τουρκική επιθετικότητα και η περιφερειακή στρατηγική των «συμμάχων». Η χώρα μας Ιφιγενοποιείται στο βωμό αυτών των επιδιώξεων, και οφείλει να εγκαταλείψει άμεσα αυτές τις καταστροφικές και αδιέξοδες επιλογές.
Η Ελληνοτουρκική κρίση, και η καθολική αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας που διευρύνεται τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ένα αυτοτελές κεφάλαιο και δεν μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται με την παραδοσιακή μέθοδο ανάγνωσης που χρησιμοποιήθηκε τον περασμένο αιώνα με τα γνωστά βεβαίως αποτελέσματα.
Η Ελληνοτουρκική κρίση, είναι μέρος της συνολικότερης γεωπολιτικής διεργασίας που συντελείται σε ολόκληρη την Ευρασία μέσα από την οποία θα προκύψουν αντικειμενικά νέα στάνταρντς και νέες ισορροπίες ισχύος στον πλανήτη, και η ραγδαία κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, είναι μονόδρομος στο πλαίσιο της ευρύτερης περιφερειακής στρατηγικής μιας Τουρκίας που διεκδικεί με επιθετικό τρόπο και στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής, ένα πολλαπλά αναβαθμισμένο ρόλο στα διεθνή δρώμενα.
Στο περιβάλλον αυτής της συγκρουσιακής διεργασίας, η Ελλάδα δεν πληρώνει το τίμημα της μειωμένης ισχύος που επικαλούνται σκοπίμως όσοι επιζητούν εναγωνίως άλλοθι για την διαχρονική ατολμία τους ή ακόμη και για πράξεις εθνικής μειοδοσίας.
Αυτό που πληρώνει είναι την επιλογή της να είναι πάντα καθηλωμένη στην θέση αυτού που υποχρεούται να απαντά… Να είναι πάντα καθηλωμένη στην θέση εκείνου που υποχρεούται να αμύνεται… Να είναι πάντα καθηλωμένη στο ρόλο του δεδομένου και πρόθυμου γεωπολιτικού κομπάρσου…
Και κυρίως αυτό που πληρώνει… Είναι την επιλογή της να μην διαθέτει επιλογή… Την εκούσια παραίτησή της από το αυτονόητο δικαίωμα και υποχρέωση κάθε χώρας να διαθέτει εθνική ατζέντα και να την υπερασπίζεται με κάθε τίμημα… Είναι την απροθυμία της να δραπετεύσει από την λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και να διεκδικήσει ρόλο και λόγο αλλά και θέση πρωταγωνιστική στις περιφερειακές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη…
Η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα της δεδομένης χώρας για την οποία ουδείς ανησυχεί… Οι πάντες έχουν το κεφάλι τους ήσυχο… Αρκεί να έχουν ενεργοποιημένο τον αναπνευστήρα που συντηρεί το χρεοκοπημένο της πολιτικό προσωπικό για να μπορούν έτσι οι πάντες να κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι.
Η Ελλάδα πληρώνει όλα αυτά τα οποία δεν τόλμησε να υιοθετήσει η ελίτ των πολιτικών, και δεν διανοήθηκε να απαιτήσει η ελίτ των στρατηγιστών, και αυτό καθιστά τους πάντες συνένοχους για το γεγονός ότι δεν αποφύγαμε τις δύσκολες μέρες που πρόκειται να ξημερώσουν.
