του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η φυσιολογική ικανοποίηση που αποπνέουν οι δηλώσεις Μακρόν, καλό θα είναι να μην τροφοδοτεί παραλογισμούς και αυταπάτες. Προφανώς τις έχουμε ανάγκη αυτές τις δηλώσεις. Αλλά είναι ένας σπόρος που ΔΕΝ θα ανθίσει, αν δεν καλλιεργηθεί στο έδαφος μιας παραγωγικής και στρατηγικά στοχευμένης Εξωτερικής πολιτικής.
Είναι φανερό πως η Ελλάδα έχει επενδύσει πολλά στην «αλληλεγγύη» των Ευρωπαίων «συμμάχων» της αναφορικά με την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, αλλά όλα δείχνουν πως οι προσδοκίες αυτές θα καταρρεύσουν με πάταγο στην προγραμματισμένη Σύνοδο Κορυφής στα τέλη του Σεπτέμβρη…
Φαίνεται πως οι κυρίαρχοι της Ευρώπης με προεξάρχουσα την Γερμανία, διολισθαίνουν σταδιακά σε πρακτικές που οδηγούν στον εκφυλισμό την έννοια της «συμμαχικής αλληλεγγύης», και παράλληλα υιοθετούν πρακτικές αδόκιμες όσο και δόλιες, στο πλαίσιο μιας νέου τύπου εκβιαστικής πειθαρχίας των ασθενέστερων στις κυρίαρχες επιλογές τους.
Η Ελλάδα την βίωσε αυτή την νέα πρακτική –έστω και αν αρνείται πεισματικά να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα – από τον κατάφωρο τρόπο με τον οποίο παραγκωνίστηκε κατά την απαράδεκτη Σύνοδο του Βερολίνου για το Λυβικό. Πρωταγωνιστής της αθλιότητας, ήταν η Γερμανία. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκό ή αμιγώς Γερμανικό.
Η πατρίδα μας την βίωσε επίσης αυτήν την πρακτική ως πράξη ταπείνωσης και προσβολής, και τον περυσινό Αύγουστο, όταν εκβιάστηκε δημόσια και προκαταβολικά, με αφορμή την αμφιλεγόμενη πληροφορία για τον πιθανό ελλιμενισμό του Ιρανικού τάνκερ Adrian Darya1 στο λιμάνι της Καλαμάτας. Ο πρωταγωνιστής αυτής της αθλιότητας, αυτήν την φορά, ήταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Αντίστοιχη ταπείνωση γνώρισε μόλις χθες και ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσις, όχι μονάχα εξ αιτίας της υποτιμητικής εικόνας με την πλήρως απαξιωμένη παρουσία του καθηλωμένος απέναντι από τον Τραμπ, αλλά κυρίως με την δημόσια εξαπάτησή του, όταν του δόθηκε να υπογράψει συμφωνία με όρους που ουδέποτε συμφώνησε και δεν κατάφερε να κρύψει τον αιφνιδιασμό του. Πρωταγωνιστής αυτής της αθλιότητας, ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ και το επιτελείο του.
Πρόκειται για συγκεκριμένα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι οι πρόθυμοι και οι δεδομένοι, εισπράττουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη όταν και για όσο οι περιστάσεις και οι ανάγκες των ισχυρών το απαιτούν, αλλά την κρίσιμη ώρα δεν ανταμείβονται. Πρόκειται για μια πραγματικότητα την οποία αρνείται να συνειδητοποιήσει η Ελληνική πολιτική ελίτ, και δυστυχώς αυτό θα έχει κόστος για την χώρα.
Η φυσιολογική ικανοποίηση που αποπνέουν οι δηλώσεις Μακρόν, καλό θα είναι να μην τροφοδοτεί παραλογισμούς και αυταπάτες. Προφανώς τις έχουμε ανάγκη αυτές τις δηλώσεις. Αλλά είναι ένας σπόρος που ΔΕΝ θα ανθίσει, αν δεν καλλιεργηθεί στο έδαφος μιας παραγωγικής και στρατηγικά στοχευμένης Εξωτερικής πολιτικής.
Ο Μακρόν προφανώς μιλά την γλώσσα που καταλαβαίνει ο Ερντογάν, αλλά αυτό ΔΕΝ το κάνει για να προστατεύσει την Ελλάδα από στρατηγικές ήττες. Το κάνει για να τον αποθαρρύνει… Το κάνει για να τον αποτρέψει από το να αποτολμήσει το απονενοημένο… Το κάνει για να του θυμίσει πως δεν είναι διατεθειμένη η Γαλλία να συμβιβαστεί με το βρώμικο Βρετανοτουρκικό παιχνίδι που επιδιώκει να την αποκόψει από το ζωτικό χώρο στον οποίο ασελγούσε παραδοσιακά.
Ο Μακρόν ΔΕΝ θα προστατεύσει τον Μητσοτάκη από τον πιθανό εκβιασμό που θα υποστεί… ΔΕΝ θα τον εμποδίσει να στρογγυλοκαθήσει στο τραπέζι του συμβιβασμού που του ετοιμάζουν… Και φυσικά ΔΕΝ θα του τσακίσει το χέρι αν δεχτεί να προσυπογράψει οποιαδήποτε επιζήμια εθνικά συμφωνία για να αγοράσει παράταση στο καθεστώς του ΜΗ πολέμου.
Στην συνάντηση της Κορσικής μεταξύ Μητσοτάκη Μακρόν, φαίνεται πως θα υπάρξει το τυπικό «κλείδωμα» μιας συμφωνίας κυρίων για ένα εξοπλιστικό πακέτο το οποίο προφανώς χρειάζεται η χώρα. Διαρρέεται επίσης πως αυτό το πακέτο θα συνοδεύεται και από μια ευρύτερη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην ουσία της την έχουν ανάγκη ΚΑΙ οι δυο.
Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν, είναι το πως η Ελλάδα μπορεί να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από μια τέτοια συνολική συμφωνία, και με ποιο τρόπο μπορεί να αναβαθμίσει στρατηγικά τα ιδιαίτερα προσδιοριστικά της χαρακτηριστικά.
Η απάντηση προφανώς δεν είναι μια εύκολη και τυπική διαδικασία, αλλά μια δυναμική διεργασία που θα χτίζεται σε συνάρτηση πάντα με τον τρόπο που θα απαντώνται τα παρακάτω ερωτήματα τα οποία στο σύνολό τους θεωρούνται θεμελιώδη…
- 1. Είναι προσανατολισμένη η Ελληνική Εξωτερική πολιτική να καταδείξει πως η χώρα μας ΔΕΝ είναι ο φτωχός συγγενής στο πλαίσιο αυτής της αμυντικής συνεργασίας, αλλά ένας εν δυνάμει πολύτιμος σύμμαχος σε μια στρατηγική σύμπραξη την οποία έχει απόλυτη ανάγκη ΚΑΙ η Γαλλία στο περιβάλλον της νέας στρατηγικής ισορροπίας ισχύος που διαμορφώνεται;;;
- 2. Τι ακριβώς προσδοκούμε ως χώρα από την Ευρωμεσογειακή Σύνοδο Κορυφής, αναφορικά με την διαχείριση της Τουρκικής επιθετικότητας;;; Ξέρουμε τι ακριβώς περιμένουμε από την Ισπανία, την Πορτογαλία και κυρίως την Μάλτα και την Ιταλία;;;
- 3. Έχουμε φορτώσει τα πάντα στον κόκορα ενός ανακοινωθέντος που θα προσφέρεται για περισσότερες της μιας αναγνώσεις ή στο πλαίσιο της Ελληνογαλλικής συνεννόησης προσβλέπουμε και προετοιμαζόμαστε για δυναμικές ανατροπές σε ένα περιβάλλον με ανελέητες ενδοσυμμαχικές αντιθέσεις, «χτίζοντας» ή πιο σωστά επενδύοντας σε ένα πρόπλασμα νέων δυναμικών και στρατηγικά συνεκτικών προσεταιρισμών;;;
Και τέλος, σε ότι αφορά την πολυσυζητημένη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε για την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, οι πάντες έχουν προϊδεάσει τους πάντες πως τα συμφέροντα είναι ισχυρά και πως οι καλοί μας «σύμμαχοι» με χορογράφο την Μέρκελ και φτηνοκομπάρσο τον ψευτοπαλληκαρά Κόντε, μετρούν και ξαναμετρούν το κόστος των κυρώσεων, και όλα δείχνουν ότι στο τέλος θα ξεκαρδίζονται τα τούρκικα πόμολα με όσο πρόκειται να αποφασιστούν.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι αμείλικτο, και οι απαντήσεις θα πρέπει να δοθούν στην πράξη με τρόπο που δεν θα επιδέχεται δεύτερη ερμηνεία…
Έχοντας η Ελλάδα απέναντί της «συμμάχους» που μετρούν το κόστος των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας, τι ακριβώς έχει σχεδιάσει η Ελληνική κυβέρνηση για να εξαναγκάσει τους πάντες να μετρήσουν στις 24 του Σεπτέμβρη, όχι το κόστος των κυρώσεων αλλά κυρίως το κόστος των ΜΗ κυρώσεων, έτσι ώστε να μην διανοηθούν να καταφύγουν σε λύσεις που θα «εξαναγκάσουν» τον Ερντογάν ν ανοίγει σαμπάνιες με την κατάντια της Ευρώπης;;;
Επίλογος…
Η Τουρκική επιθετικότητα, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και τα πεδία της κλιμάκωσής της, διατηρεί ανοικτή και ενεργή μια ευρύτατη αναθεωρητική ατζέντα, η οποία απειλεί την χώρα μας τόσο στο νομικοπολιτικό όσο και στο επιχειρησιακό επίπεδο.
Οι καιροί δεν προσφέρονται για στείρα και άγονη ομφαλοσκόπηση σε όλα όσα δεν κάναμε στο παρελθόν, αλλά για αποφάσεις και σχεδιασμούς που πρέπει να αναληφθούν στο παρόν, εάν θέλουμε η χώρα μας να έχει μέλλον.
Ο κίνδυνος της επίθεσης με στόχο την κατάληψη Ελληνικού εδάφους, είναι ορατός… Η πιθανότητα να αποτολμήσει να προσδώσει η Τουρκία συντριπτικό χαρακτήρα στο πλήγμα που θα επιχειρήσει παραμένει ισχυρή… Επομένως… Η ανάγκη ενός σχεδιασμού ικανού να την αναγκάσει να μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που θα το αποτολμήσει, είναι εξαιρετικά επείγουσα.
Όπως είναι και απολύτως αναγκαία η ενσωμάτωση του σχεδιασμού που θα διασφαλίζει Ελληνική ταυτότητα στο πρώτο συντριπτικό πλήγμα, σε μια ευρύτερη λογική που να προωθεί με δυναμισμό το στρατηγικό όραμα της επόμενης μέρας.
