του Σταύρου Λυγερού –
Η διαπλοκή στο τρίγωνο πολιτική εξουσία, ΜΜΕ και ολιγαρχία του χρήματος είναι διεθνές φαινόμενο. Στην Ελλάδα, όμως, το αμαρτωλό αυτό τρίγωνο λειτούργησε σαν στυλοβάτης και όχημα της κλεπτοκρατίας. Η κάθε είδους προστασία των ισχυρών του χρήματος σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος είχε καταστεί περισσότερο κανόνας παρά εξαίρεση.
Η εξάρτηση των κομμάτων και των πολιτικών από το πολιτικό χρήμα και από τα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των ΜΜΕ από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, είχε μετατοπίσει το κέντρο βάρους στις σχέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας προς όφελος της δεύτερης. Σε αρκετές περιπτώσεις οι πολιτικοί περιέρχονται σε σχέση εξάρτησης, εάν όχι “υπαλληλοποίησης”.
Η διαπλοκή στο αμαρτωλό τρίγωνο καταρρακώνει κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και δημιουργεί κλίμα γενικευμένης αναξιοπιστίας. Η Λερναία Ύδρα της διαπλοκής και της διαφθοράς δηλητηριάζει τις ηθικές αξίες που στηρίζουν τον κοινωνικό ιστό, διαβρώνει το Κράτος Δικαίου, νοθεύει τους κανόνες της αγοράς, θίγει την καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα και αποτρέπει παραγωγικές πρωτοβουλίες.
Από την παρακμή, στα βράχια
Παραλλήλως, προκαλεί και σοβαρές δημοσιονομικές βλάβες. Ευθύνεται όχι μόνο για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, αλλά συχνά και για τη σπατάλη και για τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Με άλλα λόγια, λειτούργησε σαν καρκίνωμα, που αλλοίωσε την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος, καταδίκασε την Ελλάδα στην παρακμή με τελικό αποτέλεσμα το 2010 να πέσει στα βράχια.
Η διαπλοκή/διαφθορά έχει συμβάλει καθοριστικά στην αποσάθρωση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα. Όταν, όμως, ο βαθμός εμπιστοσύνης πέφτει κάτω και από το αναγκαίο ελάχιστο, ο κοινοβουλευτισμός περιέρχεται σε κρίση. Αυτό είχε αρχίσει να συμβαίνει πριν η Ελλάδα βυθιστεί στην κρίση, αλλά από το 2010 έχει προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις.
Η κοντόθωρρη στάση των τότε κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), αλλά όχι μόνο, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι είχαν χάσει την επαφή τους με την ίδια την έννοια του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος. Το αποτέλεσμα ήταν να εδραιωθεί η εντύπωση στην κοινή γνώμη πως η πολιτική είναι μια πολύ επωφελής υπόθεση για τους πρωταγωνιστές της. Η ισοπεδωτική αυτή εντύπωση αδικεί τους έντιμους πολιτικούς. Από την άλλη πλευρά, όμως, η γενική εικόνα έχει βάση αληθείας, η οποία και διευκόλυνε την ανάδυση των χειρότερων στοιχείων του Έλληνα.
Η κατάρρευση του κλεπτοκρατικού μοντέλου μεγέθυνσης της οικονομίας κατέστησε ανενεργό το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις άρχουσες ελίτ και στα μικρομεσαία στρώματα. Όταν ξέσπασε η κρίση και η Ελλάδα περιήλθε ουσιαστικά σε καθεστώς μεταμοντέρνας “αποικίας”, οι εγχώριες άρχουσες ελίτ έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από τους δανειστές., Δεν μπορούσαν, άλλωστε, δια του πολιτικού συστήματος να εξαγοράζουν τη λαϊκή συναίνεση, ανεχόμενες τη φοροδιαφυγή, τη μικροδιαφθορά και την κάθε είδους αυθαιρεσία.
Όμηρος των επιλογών του ο ΣΥΡΙΖΑ
Έτσι φθάσαμε στις τεκτονικές αλλαγές που επέφεραν στο πολιτικό σύστημα οι εκλογές του 2012 και στην κυβέρνηση Τσίπρα το 2015. Η πολιτική-εκλογική “ανταρσία” είχε μέσα από τη γνωστή ταραχώδη διαδρομή ως κατάληξη την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ να μπήκαν στο μνημονιακό μονοπάτι, αλλά οι ψηφοφόροι τους, σε αρκετές περιπτώσεις και πολίτες που δεν είχαν ψηφίσει αυτά τα κόμματα, περίμεναν τουλάχιστον από την κυβέρνηση Τσίπρα να επιδείξει έργο στο μέτωπο της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Αλλά και σ’ αυτό το επίπεδο ο απολογισμός είναι απογοητευτικός. Είναι αληθές πως εκδηλώθηκε σχετική πρόθεση και πως προσέκρουσε σε ισχυρές καθεστωτικές αντιστάσεις. Εξίσου αληθές είναι, όμως, ότι ο πόλεμος εναντίον της διαπλοκής υπονομεύθηκε και από την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει τα δικά της διαπλεκόμενα συμφέροντα. Επειδή, μάλιστα, η προσπάθεια έγινε κατά κανόνα με ερασιτεχνικό τρόπο και σε κατά κανόνα εχθρικό γήπεδο, δεν έφερε ούτε καν αξιόλογο θεσμικό αποτέλεσμα.
Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν η καταπολέμηση της διαπλοκής-διαφθοράς να εκφυλισθεί σε εργαλείο επιλεκτικής εκκαθάρισης πολιτικών λογαριασμών και κατ’ επέκτασιν σε μέσο εκτόνωσης της κοινής γνώμης δια της μεθόδου «δώσε αίμα στον λαό». Για να δημιουργήσει ένα πολιτικό προηγούμενο και μία κουλτούρα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, η καταπολέμηση της διαπλοκής-διαφθοράς πρέπει να αποτελεί οργανική θεσμική διαδικασία εξυγίανσης στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου. Μόνο έτσι θα καταστεί ευσταθής και βιώσιμη. Μόνο έτσι, δηλαδή, θα είναι δύσκολο και γι’ αυτή και για τις επόμενες κυβερνήσεις να υποκύψουν στον πειρασμό παράκαμψης των κανόνων, χωρίς να πληρώσουν πολιτικό-εκλογικό κόστος.
stavroslygeros.gr
Μονο με τροποποιηση του αρθρου 86 του Συνταγματος για μη βραχεια παραγραφη των αδικηματων και καταργηση του νομου του 2003 περ ευθυνης υπουργων, ειναι δυνατον -υπο προυποθεσεις και παλι- να αναστηθει το κρατος δικαιου, που ισχυε-με μεγαλη αποδοχη απο τον λαο – στην προ της ΑΛΛΑΓΗΣ του 1981 εποχη , η οποια Αλλαγη εφερε τον λαο στην εξουσια και αυτος την εκμεταλλευθηκε στο επακρο μαζι με τα ”γκεσεμια” των πρισινοροζ ηγεσιων του, κυριως στην Τοπικη Αυτοδιοικηση και στον κρατικοδιαιτο συνδικαλισμο και πλουτισε απ’αυτην την εξουσια περισσοτερο -τηρουμενων των αναλογιων- απο τους επιχειρηματιες και φυσικα εκτοτε συνηθισε” γιατι ποιος τυφλος δεν θελει τα ματια του”,κατα πως λεει η λαικη παροιμια. Οσοι τολμησαν στις 10ετιες του 1990 και του 2000 να του περιορισουν αυτα ”τα καλουδια” με δυο συνθηματα τους εστειλαν απ’εκει που ηρθαν. Ας τα θυμηθουμε” ο λαος δεν ξεχνα τι σημαινει Δεξια” και” λεφτα υπαρχουν”. Εν τελει κ. Λυγερε ,μη προσδοκατε κατι απο την σημερινη κυβερνηση και γιατι αυτη ηταν μερος-το μορφωμενο μαλιστα- του λαου, που ηλθε το 1981 στην Εξουσια και κυριως ,οταν κυβερνας , σωζεσαι για τα αδικηματα σου απο την ισχυουσα νομοθεσια, της ”μη” ευθυνης των υπουργων κλπ.κλπ. Πιστευετε-πιστευουμε οτι ξαφνικα κατεβηκαν ολοι οι αναμαρτητοι αγγελοι στην πολιτικη ζωη της Ελλαδος απο το 2015 και μετα.;;;. Αλλα λεει το λαικο ασμα, που ολοι σιγοτραγουδαμε και κανενας πολιτικος δεν θελει να γινει βορα του προδομενου λαου και προωρως μαλιστα.