από Mάριος Νοβακόπουλος 1 Ιουνίου 2019 antifono.gr
Πολλοί άνθρωποι, ιδίως όσοι τείνουν στην φιλοπαραδοσιακή, «συντηρητική» πλευρά των πραγμάτων, αφιερώνονται στην μελέτη και ερμηνεία μεγάλων και περιπλόκων ζητημάτων, εθνικής ή και πανανθρώπινης εμβέλειας. Τέτοια θέματα είναι η ελληνική και παγκόσμια δημογραφία, το μεταναστευτικό, η ενέργεια, η εξέλιξη της τεχνολογίας, τα θέματα του μετνθρωπισμού και της τεχνητής νοημοσύνης, του μέλλοντος της εργασίας. Όμως δεν δίνεται, θεωρώ, η δέουσα προσοχή σε θέματα πιο άμεσα, πιο καθημερινά. Μιλάμε πολύ για τους Τούρκους, την παγκόσμια οικονομία, τον Τραμπ και την Κομισιόν, αλλά δεν δίνουμε επαρκή προσοχή στις τάσεις και τις συνήθειες που καταστρέφουν την ταυτότητα και την παράδοση μας, μέρα με τη μέρα, συχνά ένα «κλικ» τη φορά. Οι παραδόσεις και ο κατά αυτές βίος δεν είναι μόνο ιδέες και τύποι, είναι τρόπος.
Εδώ λοιπόν δεν θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την συνταγή για μια ακτιβιστική δράση, ούτε ατζέντα διακυβέρνησης. Καλώς ή κακώς, πέρα από τις ψευδαισθήσεις της «κοινωνίας των ενεργών πολιτών» και της «αγοράς των ιδεών», λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν για να επηρεαστεί το status quo. Σημαντικό όμως είναι, όσοι είναι πιστοί στην εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, να έχουν γνώση και αντίληψη των μεγάλων προκλήσεων του μέλλοντος, ούτως ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε αυτές και να μην μένουν παρωχημένοι και άσχετοι στην κοινωνία του 21ου αιώνος. Αυτό, δίχως να χρειαστεί να υπονομεύσουν ή να υποχωρήσουν από τις αξίες τους.
Ψυχική έρημος
Κοιτάζοντας την κοινωνία, πρώτα το βλέμμα πέφτει στις ίδιες τις ζωές μας και τον άμεσο περίγυρο. Είναι πλέον εμφανή τα πολλαπλά προβλήματα που βαραίνουν τον τρόπο ζωής και κοινωνικοποίησης μας. Έχουμε ξανά κάνει λόγο για την επεκτεινόμενη και εμβαθυνόμενη μοναξιά που ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους, τα προβλήματα κοινωνικοποίησης που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά και νέοι, τους τρόπους διασκέδασης που γίνονται όλο και πιο ρηχοί και ανούσιοι. Δυστυχώς η κατάθλιψη και τα ψυχολογικά προβλήματα καλπάζουν. Αυτές οι παθογένειες δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα – σαρώνουν όλη τη Δύση και ανεπτυγμένες χώρες όπως η Ιαπωνία. Παρατηρείται λιγότερη συμμετοχή στα κοινά, μικρότεροι κύκλοι στενών φίλων, αυξανόμενη απουσία δραστηριοποίησης στην κοινότητα, ακόμη και λιγότερες σεξουαλικές επαφές (παρ’ ότι οι ηθικοκοινωνικοί φραγμοί είναι λιγότεροι από ποτέ). Οι αυτοκτονίες τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί σημαντικά, ιδιαίτερα ανησυχητικά δε σε εφήβους και κορίτσια. Η Ελλάδα έχει το θετικό πως σαν «οπισθοδρομική» χώρα έχει πιο ισχυρό το στοιχεί της οικογένειας και της συλλογικής ταυτότητας, που δρουν ως ψυχολογικό και υλικό δίκτυ ασφαλείας, με αληθινά σωτήρια αποτελέσματα εν μέσω κρίσης. Η κρίση αυτή όμως είναι το βασικό μείον της Ελλάδος σε σύγκριση με άλλες χώρες, αφού προκάλεσε την πλήρη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών σε θεσμούς όπως τα κόμματα και τα ΜΜΕ, άγχος για την καθημερινότητα και την οικονομική επιβίωση, έλλειψη ελπίδας και οράματος για το μέλλον.
Ας μιλήσουμε για την pop κουλτούρα, η οποία ναι μεν ήταν χαμηλής ποιότητος ανέκαθεν, όμως δεν είχε φθάσει το «βάθος αμέτρητο» της τελευταίας διετίας-τριετίας. Υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες και δημιουργοί και άνθρωποι των mediaπου δίνουν την ψυχή τους για να προσφέρουν έργο που είναι αγωγή της ψυχής, αληθή ψυχαγωγία. Όμως αυτά που προωθούν τα μεγάλα ΜΜΕ, οι δισκογραφικές κτλ. έχουν προ πολλού ξεπεράσει κάθε ορισμό χαμηλής ποιότητος και ευτελισμού. Βεβαίως, μία κοινωνία και μία κουλτούρα χρειάζονται κάποιες δόσεις ελαφρότητος, γελοιότητας, ρηχής και χοντροκομμένης διασκέδασης – δε γίνεται και δεν θέλουμε τα πάντα να διέπονται από «υψηλά νοήματα». Όταν όμως η χαμηλότερη ποιοτική υποστάθμη υπερεκπροσωπείται σε τόσο εξωφρενικό βαθμό, υπάρχει σαφώς πρόβλημα. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα πρότυπα που μεταδίδονται.
Κλείνοντας αυτό το πρώτο κομμάτι της εκθέσεως μας, χρειάζεται να ανοίξει το κεφάλαιο τεχνολογία. Το διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα κινητά τηλέφωνα, όλα αυτά τα θαύματα μας έχουν λύσει τα χέρια, έχουν κάνει τη ζωή εύκολη και τον ελεύθερο χρόνο πιο πολυποίκιλο. Όμως το θέμα του χρόνου και τρόπου χρήσεως αυτών των μέσων, ιδίως από εφήβους και νέους, έχει λάβει τέτοεις διαστάσεις που όλο και περισσότεροι ειδικοί μιλούν για «επιδημία». Πάντα υπήρχε ο «πανικός του γονιού» απέναντι στο διαδίκτυο και τα βιντεοπαιχνίδια, ως ένα βαθμό τροφοδοτημένος από άγνοια και υπερβολές. Όμως ειδικά με τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως (social media) και κάποιες νεώτερες εφαρμογές, οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ σοβαρές, καθώς τροφοδοτούν μία κουλτούρα ναρκισισμού, διαρκούς συγκρίσεως με τους άλλους και ενός βομβαρδισμού αχρήστων πληροφοριών. Ενώ τα social media και τα gadgets έχουνε κατακτήσει τη ζωή μας, βλέπουμε πάρα πολλούς επιχειρηματίες και τεχνικούς της Silicon Valley να απαγορεύουν στα παιδιά τoυς να ατα χρησιμοποιούν, να επιβάλουν αυστηρούς περιορισμούς ώρας, ακόμα και να απομακρύνουν τα μέσα υψηλής τενχολογίας από τα σχολεία τους. Ο πρώην αντιπρόεδρος του Facebook, Chamath Palihapitiya, έφθασε στο σημείο να ζητήσει συγγνώμη γιατί το κοινωνικό δίκτυο «διαλύει τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας…εκμεταλλεύεται τα ευάλωτα σημεία της ανθρώπινης ψυχολογίας». Ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και προγραμματιστές δουλεύουν νυχθημερόν για να αναπτύξουν ιστοσελίδες και διαφημίσεις που μπορούν με τον πιο ακριβή τρόπο να εκμεταλλευτούν τα πάθη μας, την ανασφάλεια μας, την ματαιοδοξία μας…
Που σχετίζονται όμως αυτά με όσα είπαμε αρχικά, με την εθνική και θρησκευτική συνείδηση, με την παράδοση; Ακριβώς στην αποστολή της παρφαδόσεως: να λειτουργήσει ως ένα σύστημα ιδεών, σχέσεων και εκδηλώσεων που δίνουν στην κοινότητα συνοχή και στη ζωή νόημα. Δεν υπάρχουν μόνο προβλήματα σε ένα αόριστο, θεωρητικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Η ίδια μας η ζωή, οι διαπροσωπικές σχέσεις, το ωραίο και το αγαθό έχουν διαστραφεί. Η καθημερινότητα μας, ακόμη και όσων δηλώνουν φιλοπαραδοσιακοί, είναι σε μεγάλη βαθμό παραμορφωμένη από τις παραπάνω παθογένειες. Ζητούμενο είναι λοιπόν να θεραπεύσουμε αυτές τις νοσηρές καταστάσεις, για την δική μας ποιότητα ζωής και εσωτερική ψυχοσωματική υγεία, αλλά και την καλλιέργεια καλυτέρων κοινωνικών σχέσεων και πολιτιστικών τάσεων. Για τον κάθε ένα από εμάς οι λύσεις θα πρέπει να είναι διαφορετικές, όμως παραμένουν κάποιοι κοινοί, κεντρικοί άξονες:
Η παγίδα των social media
Η στενή συνύφανση της καθημερινότητος μας με την τεχνολογία και το διαδίκτυο έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής, της ταυτότητος μας και της εικόνος που προβάλουμε προς τα έξω να λαμβάνει χώρα σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Το κοινωνικό status μετριέται σε likes, ενώ ο χρήστης βρίσκεται υπό διαρκή πίεση να επιδεικνύει πόσο καταπληκτική είναι η ζωή του, κοροϊδεύοντας τους ακολούθους του και τον εαυτό του…ενώ θλίβεται συγκρίνοντας τα δικά του προβλήματα με τους φαινομενικά χαρισαμένους βίους όσων ακολουθεί. Οι σχεδιαστές, παίρνοντας παράδειγμα από εφαρμογές και μηχανήματα τζόγου, προσπαθούν να κάνουν τα μέσα τους κατά κυριολεξίαν εθιστικά, επηρεάζοντας βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Θα αφήσω στην άκρη το πόση φαιά ουσία έχει σπαταληθεί και νεύρα έχουν σπάσει σε διαφωνίες και καυγάδες με αγνώστους στο διαδίκτυο, όπου σκοτωνόμαστε για θέματα πουδεν έχουμε επαρκή πληροφόρηση, με ανθρώπους που δεν ξέρουμε, δεν εκτιμούμε και δεν έχουν βαρύτητα στις ζωές μας. Δυστυχώς τα social mediaδεν έχουν απλά παθογένειες που επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Είναι εργαλείο πολιτικής επιρροής και ελέγχου.
Ενώ αρχικά οι άνθρωποι μπήκαν στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (κυρίως στο Facebook) με την αφέλεια της πρώτης, ελεύθερης και ανωνύμου διαδικτυακής εποχής, με την έλευση της κρίσεως και δη μετά τις αμερικανικές εκλογές του 2016 φάνηκε η πιο σκοτεινή πλευρά του πράγματος. Εταιρίες κολοσσοί όπως το Facebook και το Googleπουλάνε τι πληροφορίες της δραστηριότητος των χρηστών σε διαφημιστές, πολιτικές καμπάνιες και μυστικές υπηρεσίες. Στο όνομα της καταπολεμήσεως των fake news και του (μονίμως αορίστου και νεφελώδους) «λόγου μίσους» έχουν ξεκινήσει ολόκληρες εκστρατείες ήπιας ή ευθείας λογοκρισίας, με συγκεκριμένες απόψεις ή στοιχεία να μην επιτρέπεται να εκτεθούν. Διορίζονται «ελεγκτές» που έχουν την εξουσία να ορίσουν τι είναι «ακραίο» και τι «ψευδές». Όσον αφορά το αντεπιχείρημα πως τα μέσα αυτά είναι ιδιωτικές πλατφόρμες που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να θυμίσουμε πως μιλάμε για γιγάντια μονοπώλια αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ελέγχουν την συντριπτική πλειονότητα της διαδικτυακής αγοράς – αν συνεννοηθούν να αποκλείσουν κάποιον, όπως έχει ήδη γίνει, τον θέτουν εκτός δημοσίου διαλόγου. Και φυσικά η δικαιολογία «μα απομακρύνονται τα ακραία στοιχεία» δεν με παρηγορεί καθόλου, καθώς το τι θεωρείται «ακραίο» από την πολιτικά ορθή «αστυνομία της σκέψεως» αλλάζει διαρκώς, αυθαιρέτως και χωρίς προειδοποίηση.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι δομές που εκθέτουμε ένα τόσο μεγάλο μέρος της ζωής και των απόψεων μας, και από όπου λαμβάνουμε πληροφορίες και ειδήσεις, δεν είναι ουδέτερες αλλά αποτελούν εργαλεία ελέγχου. Αυτό μας καλεί σε εγρήγορση, να προσαρμόσουμε τον τρόπο χρήσεως τους. Αυτό το άρθρο θα κοινοποιηθεί στο Facebook αρκετές φορές, με την ελπίδα να φθάσει όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Αντιλαμβάνομαι την ειρωνία της υποθέσεως ενώ γράφω αυτές τις γραμμές. Για όσους λόγω του χαρακτήρα του έργου τους είναι τρόπον τινά δεσμευμένοι από αυτό το σύστημα, χρειάζεται μία πιο έξυπνη προσέγγιση. Για τα ιδιωτικά πρόσωπα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ας δούμε μερικές βασικές ιδέες για μια πιο υγιή σχέση με τα sm:
Ορισμένοι άνθρωποι επιλέγουν την πλήρη αποχή από αυτά τα συστήματα, κάνοντας την παρουσία τους στο διαδίκτυο όσο περισσότερο απαρατήρητη γίνεται. Είναι ίσως η καλύτερη λύση, με πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν σαφή οφέλη στην κοινωνική τους ζωή και την ψυχολογία μας. Μιλάμε συνέχεια για το πόσο συναρπαστική είναι η διάθεση τόσων πληροφοριών με το πάτημα ενός κουμπιού, δεν σκεπτόμαστε όμως πως οι περισσότερες μας είναι άχρηστες. Η απλή μείωση του θορύβου στη ζωή μας και η αποχή από την σταθερή ροή ναρκισισμού και τοξικότητος που παρεπηδημεί στις «πλατείες» των κοινωνικών μέσων αποτελούν οφέλη αφ’ εαυτά. Ιδίως στο εξωτερικό έχουν αυξηθεί εκθετικά οι φωνές που, ακόμη και αν δεν προτείνουν εγκατάλειψη των sm, συνιστούν μακρά διαστήματα «αποτοξινώσεως». Αυτή η κίνηση καλεί τους χρήστες να επανεξετάσουν την ποιότητα και ποσότητα της εκθέσεως τους όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά γενικά στην τεχνολογία (κινητά τηλέφωνα, βιντεοπαιχνίδια, τηλεόραση). Ο καθένας μπορεί να επιλέξει την οδό που χρειάζεται και τον οφελεί περισσότερο.
Εν κατακλείδει
Που μας αφήνουν όλα τα προαναφερθέντα; Συνοπτικά μιλώντας, είναι μικρές οδηγίες για να μπει η ζωή μας σε τάξη. Είναι δύσκολο να αναδημιουργήσουμε τον πολιτισμό μας και να κτίσουμε ισχυρές, ανθηρές κοινότητες όταν είμαστε αιχμάλωτοι των πολλαπλών παθογενειών της εποχής. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την οθόνη του δεν μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα, ίσως ακόμη και να συμμετέχει σε μία. Αν δεν μπορούμε ούτε λίγα δευτερόλπετα χωρίς κάοοιο ηλεκτρονικό ερέθισμα, ούτε στιγμή σε σιωπή και ηρεμία, πως θα προσευχηθούμε; Με όλα τα καλά που μας έχει δώσει σε τεχνικό επίπεδο, ο σύγχρονος κόσμος αφήνει πίσω του, σε ανησυχητικά αυξανόμενο ρυθμό, άδεια ανθρώπινα κελύφη. Ο Αμερικανός συγγραφέας Henry David Thoreau του 19ου αιώνος είχε πει πως «η μάζα των ανθρώπων διάγει τον βίο μίας αθόρυβης απελπισίας», και σε επίπεδο νοήματος και αισθήσεως του ανήκειν και του κοινωνείν βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από τότε.
Με την επικέντρωση στα πραγματικά σημαντικά στην ζωή μας και τον περίγυρο μας, με τον μετριασμό και την θεραπεία των μικρών δαιμόνων της καθημερινότητος, ανοίγει ο δρόμος για την υγιή εμπλοκή στην ενημέρωση και την πολιτκοποίηση, για τα ζητήματα της χώρας μας ή ό,τι άλλο μας ενδιαφέρει.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Το πέρασμα”) είναι έργο της Λουΐζας Κακίση.