Εικονογράφηση: James Jay Carafano
James Jay Carafano
Η στρατηγική αμφισημία της Ουάσινγκτον απέναντι στην Κίνα δημιουργεί αβεβαιότητα τόσο στους συμμάχους όσο και στους αντιπάλους.
30 Οκτωβρίου: Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ ανταλλάσσουν χειραψία κατά την αποχώρησή τους μετά από διμερή συνάντηση στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας.
30 Οκτωβρίου: Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ ανταλλάσσουν χειραψία κατά την αποχώρησή τους μετά από διμερή συνάντηση στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας. © Getty Images
Εν συντομία
- Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να υπερισχύσουν έναντι της Κίνας μέσω στρατιωτικής, τεχνολογικής και οικονομικής υπεροχής
- Το Πεκίνο απαντά με αντικρουόμενα σήματα· ο ανταγωνισμός συνεχίζεται χωρίς σαφή νικητή
- Οι ΗΠΑ ενισχύουν τις σχέσεις με Ευρώπη και Μέση Ανατολή· η στρατηγική για τον Ινδοειρηνικό παραμένει ασαφής
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ έχει περιστοιχίσει τον εαυτό του από αυτόκλητους «σκληροπυρηνικούς απέναντι στην Κίνα» — συμβούλους και αξιωματούχους πρόθυμους να υπερκεράσουν το Πεκίνο στον συνεχιζόμενο αμερικανοκινεζικό ανταγωνισμό. Ωστόσο, μια σειρά από αντικρουόμενα μηνύματα, ασαφείς ενέργειες και κενά σε κρίσιμες θέσεις — όπως πρεσβείες και ανώτερα στελέχη υπηρεσιών — έχουν αφήσει παρατηρητές εντός και εκτός ΗΠΑ σε σύγχυση για τη στρατηγική του Προέδρου Τραμπ απέναντι στην Κίνα. Η απουσία σαφούς και λεπτομερούς πολιτικής στρατηγικής, πέρα από μια καταιγίδα εκτελεστικών διαταγών, έχει εντείνει περαιτέρω την αβεβαιότητα γύρω από την προσέγγιση της κυβέρνησης.
Λίγοι είναι τόσο μπερδεμένοι σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης της στρατηγικής Τραμπ όσο η ίδια η Κίνα, η οποία έχει απαντήσει με δικά της μπερδεμένα μηνύματα και ενέργειες, αντανακλώντας βήμα προς βήμα την αμερικανική τακτική.
Αυτό το μοτίβο ανταλλαγής ενεργειών έχει ενταθεί τις τελευταίες εβδομάδες, με τις πιο πρόσφατες κινήσεις του Πεκίνου να στοχεύουν στην αντιμετώπιση των περιορισμών των ΗΠΑ στις εξαγωγές τεχνολογίας αιχμής. Η Κίνα ανακοίνωσε περιορισμούς στις εξαγωγές σπάνιων γαιών και άλλων κρίσιμων υλικών προκειμένου να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της θέση ενόψει της συνάντησης μεταξύ των Προέδρων Τραμπ και Σι Τζινπίνγκ. Οι περιορισμοί αυτοί σηματοδότησαν κλιμάκωση της προσπάθειας της Κίνας να ελέγξει τις εξαγωγές της, μιμούμενη τις αμερικανικές απαγορεύσεις στην πρόσβαση της Κίνας σε προηγμένα μικροκυκλώματα και εργαλεία κατασκευής.
Οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν στο περιθώριο της Συνόδου Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας‑Ειρηνικού (APEC) στην Γκιονγκτζού της Νότιας Κορέας. Ήταν η πρώτη τους δια ζώσης συνάντηση από την έναρξη της δεύτερης θητείας του Προέδρου Τραμπ. Σε ένα παιχνίδι πολιτικού τζόγου, οι δύο πλευρές ανακοίνωσαν συμφωνίες, μεταξύ των οποίων τη μείωση των αμερικανικών δασμών, την άρση περιορισμών στις εξαγωγές σπάνιων γαιών και τη δέσμευση της Κίνας να επαναλάβει τις αγορές σόγιας από Αμερικανούς αγρότες.
Από εξωτερική οπτική, αυτό που μπορεί να φαίνεται ως χάος — τόσο σε παρατηρητές όσο και σε κάποιους εκ των έσω — αντικατοπτρίζει τη χαρακτηριστική προσέγγιση του Προέδρου Τραμπ απέναντι σε μείζονα στρατηγικά ζητήματα: αυτοσχεδιαστική, ευκαιριακή και συχνά ανατρεπτική. Αυτό που γίνεται πλέον σαφές είναι ότι και οι δύο πλευρές σε αυτή την παρατεταμένη διαμάχη έχουν προετοιμαστεί για μακροχρόνιο ανταγωνισμό, παρακολουθώντας η μία την άλλη με διαρκή επιφυλακή.
Οι διμερείς δασμοί ΗΠΑ‑Κίνας χαλαρώνουν μετά από ραγδαία αύξηση που τους είχε οδηγήσει σε τριψήφια ποσοστά.
Μετά την πρόσφατη συνάντηση των Προέδρων Τραμπ και Σι, η Ουάσινγκτον ανακοίνωσε ότι θα αναστείλει για έναν ακόμη χρόνο ορισμένους από τους δασμούς κατά της Κίνας και θα ακυρώσει τα σχέδια για επιβολή δασμού 100% στις κινεζικές εξαγωγές. Επιπλέον, οι ΗΠΑ συμφώνησαν στη μείωση δασμού που σχετίζεται με τη φαιντανύλη. © GIS
Τι δεν είναι η στρατηγική των ΗΠΑ
Στους πρώτους δέκα μήνες της θητείας του Προέδρου Τραμπ, έχει γίνει σαφές ότι η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να εκδώσει κάποιο σαφές στρατηγικό δόγμα ανάλογο με τη «χωρίς όρους παράδοση» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ή την πολιτική «ανάσχεσης» του Ψυχρού Πολέμου. Ιδού τι δεν κάνει ο Τραμπ.
Ο Μεγάλος Χωρισμός. Η ιδέα μιας σκληρής αποσύνδεσης από την Κίνα, που υποστηρίζεται από ορισμένους συμμάχους του προέδρου και μέλη της κυβέρνησής του, προτείνει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να μειώσουν δραστικά τους οικονομικούς δεσμούς με το Πεκίνο, εντείνοντας παράλληλα τη στρατιωτική ανάσχεση και την πολιτική απομόνωση. Αυτός δεν είναι ο δρόμος που έχει επιλέξει ο Λευκός Οίκος. Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του προτείνοντας μια νέα εμπορική συμφωνία με την Κίνα και έχει αυξήσει την πίεση δασμών και εμπορίου πολύ περισσότερο προς συμμάχους και εταίρους των ΗΠΑ σε σχέση με την πρώτη του θητεία.
Η εμπορική πολιτική του Τραμπ έχει μάλιστα προκαλέσει ένταση με παραδοσιακούς συμμάχους, σπρώχνοντας κάποιους προς την Κίνα. Για παράδειγμα, οι εντάσεις με την ινδική κυβέρνηση — βασικό εταίρο των ΗΠΑ στην αντιμετώπιση του Πεκίνου — έχουν ενταθεί. Πρόσφατες συγκρούσεις Ουάσινγκτον και Νέου Δελχί έχουν κλιμακωθεί λόγω εμπορικών διαφορών και τιμωρητικών δασμών που προέκυψαν από την αγορά ρωσικού πετρελαίου από την Ινδία. Υπήρχε ανησυχία ότι αυτή η κατάσταση θα έφερνε την Ινδία πιο κοντά στην Κίνα και τη Ρωσία, υπονομεύοντας ενδεχομένως τη συμμαχία Quad και το πλαίσιο ασφαλείας στον Ινδοειρηνικό. Παρ’ όλα αυτά, ο νέος Αμερικανός πρέσβης έγινε δεκτός με θέρμη στο Νέο Δελχί. Οι δύο χώρες υπέγραψαν νέα 10ετή συμφωνία αμυντικής συνεργασίας και εξέφρασαν την πρόθεσή τους να αποκαταστήσουν τις σχέσεις.
Την ίδια στιγμή, η στάση της Ουάσινγκτον απέναντι στην Ταϊβάν — ένα κρίσιμο σημείο τριβής στον συνεχιζόμενο στρατιωτικό ανταγωνισμό ΗΠΑ‑Κίνας — γίνεται όλο και πιο ασαφής. Πρόσφατα, οι ΗΠΑ επανέλαβαν ότι οι δεσμεύσεις τους προς την Ταϊβάν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με το Πεκίνο. Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι δεν συζήτησε το θέμα με τον Κινέζο ομόλογό του κατά τη συνάντησή τους, ένδειξη ότι η Ουάσινγκτον δεν προτίθεται να διαταράξει το status quo στην Ταϊβάν, παρά τις πιέσεις του Πεκίνου για στήριξη της ενοποίησης.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ο Πρόεδρος Τραμπ παρέτεινε την προθεσμία για την απαγόρευση της κινεζικής πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης TikTok στις ΗΠΑ, παρότι αυτό έχει νομοθετηθεί. (Η αμερικανική λειτουργία του TikTok αναμένεται να εξαγοραστεί από όμιλο με επικεφαλής τον Larry Ellison και την Oracle, με την έγκριση του Πεκίνου.)
Πρόσφατα, ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι επιθυμεί να επιτρέψει την είσοδο 600.000 Κινέζων φοιτητών στα αμερικανικά πανεπιστήμια, αγνοώντας προφανώς μία από τις βασικές ανησυχίες της συντηρητικής του βάσης σχετικά με την υπερβολική κινεζική επιρροή και παρουσία στις ΗΠΑ.
Η συμφωνία G2. Η προσέγγιση της κυβέρνησης Τραμπ σίγουρα δεν επικεντρώνεται στην ύφεση, σε αντίθεση με τις προσπάθειες Νίξον‑Κίσινγκερ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για την οικοδόμηση μιας αμοιβαία επωφελούς σχέσης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Σοβιετικής Ένωσης.
Ακόμη και ενώ διαπραγματεύεται μια εμπορική συμφωνία με την Κίνα, οι ΗΠΑ έχουν καταστήσει σαφές ότι θεωρούν την Κίνα μακροπρόθεσμη στρατιωτική απειλή. Αυτή η αντίληψη έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ στην ενίσχυση του πυρηνικού τους οπλοστασίου, στην κλιμάκωση του ανταγωνισμού στο διάστημα και στην ανάπτυξη ενός εθνικού συστήματος αεράμυνας και αντιπυραυλικής προστασίας γνωστού ως «Χρυσός Θόλος» (Golden Dome).
Η Ουάσινγκτον πιέζει επίσης τις μεγάλες επιχειρήσεις να μειώσουν τις εμπορικές τους συναλλαγές με την Κίνα. Η έμφαση στην ενίσχυση των κυβερνοαμυνών και στην καταπολέμηση της κατασκοπείας με επίκεντρο την Κίνα αυξάνεται, ενώ οι ΗΠΑ εντείνουν την πίεση προς συμμάχους και εταίρους και παράλληλα επεκτείνουν την παρουσία τους σε παραδοσιακές ζώνες κινεζικής επιρροής — ιδίως στην Κεντρική Ασία.
Τον Οκτώβριο, ο Ειδικός Απεσταλμένος των ΗΠΑ και ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών επισκέφθηκαν την Κεντρική Ασία, μια ασυνήθιστα ισχυρή ένδειξη αμερικανικού ενδιαφέροντος για εμπλοκή στην περιοχή.
Η Αμερική, το νησί. Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει συχνά δεχθεί επικρίσεις για απομονωτισμό — μια ταμπέλα που εξακολουθεί να τον ακολουθεί, παρόλο που οι πολιτικές του κατά την πρώτη θητεία δεν ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τη στάση του «περιοριστή» που υποστήριζαν ορισμένοι από τους συμμάχους και τα στελέχη της κυβέρνησής του. Κατά τη δεύτερη θητεία του, ο πρόεδρος έχει στρέψει περισσότερο την προσοχή του στην ασφάλεια της αμερικανικής ηπείρου και της εθνικής επικράτειας, ενώ παράλληλα έχει επαναβεβαιώσει τη δέσμευσή του στο ΝΑΤΟ.
Παραμένει ενεργός στη Μέση Ανατολή, διευκολύνοντας πρόσφατα μια εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Έχει επίσης δείξει ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Αφρική και διαπραγματεύτηκε ειρηνευτική συμφωνία στον Νότιο Καύκασο μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.
Διαίρει και βασίλευε. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται σοβαρά ή είναι σε θέση να υλοποιήσουν μια «αντίστροφη-Κίσινγκερ» στρατηγική, προκειμένου να αποσπάσουν κάποιον από τους βασικούς συμμάχους της Κίνας — Ρωσία, Ιράν ή Βόρεια Κορέα. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ είναι πιο πιθανό να εστιάσουν στην εκμετάλλευση εσωτερικών ρηγμάτων μεταξύ αυτών των χωρών και στην άσκηση εξωτερικής πίεσης με σκοπό να μειώσουν την αποτελεσματικότητα της συμμαχίας τους απέναντι στα αμερικανικά συμφέροντα.
Το βάρος της παγκόσμιας ηγεσίας
Η στρατηγική των ΗΠΑ δεν στοχεύει ούτε στην πλήρη υπονόμευση της ανερχόμενης ισχύος και επιρροής του Πεκίνου παγκοσμίως, ούτε στην υποβάθμιση των επιπτώσεών της στα αμερικανικά συμφέροντα. Ωστόσο, η κατανόηση των προθέσεων πίσω από τις ενέργειες των ΗΠΑ έχει γίνει όλο και πιο δύσκολη, λόγω της πολλαπλότητας δράσεων της κυβέρνησης παγκοσμίως.
Ορισμένοι ανέμεναν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ θα υλοποιούσε την πολυαναμενόμενη «στροφή προς την Ασία», εστιάζοντας κυρίως στην αντιμετώπιση της Κίνας μέσω ανακατανομής στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών πόρων των ΗΠΑ στην περιοχή Ινδοειρηνικού. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη. Κάποιοι πιστεύουν ότι η μετατόπιση αυτή θα αποτυπωθεί τελικά στην αναθεώρηση της στρατηγικής στάσης των Ενόπλων Δυνάμεων και στη νέα εθνική στρατηγική άμυνας.
Το γεγονός ότι λαμβάνονται αποφασιστικά μέτρα σε άλλες περιοχές δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση αυτή αγνοεί την Κίνα ως κύρια παγκόσμια πρόκληση. Εξάλλου, η επιρροή του Πεκίνου — και ιδίως οι επιβλαβείς δραστηριότητές του που αποσκοπούν στην εξασθένιση της αμερικανικής ισχύος και επιρροής — γίνονται αισθητές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η κατάσταση θυμίζει τις παγκόσμιες προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και οι Σύμμαχοι συμφώνησαν στη στρατηγική του «πρώτα η ήττα της Γερμανίας», η Αμερική διέθεσε περισσότερα στρατεύματα και πόρους στον Ειρηνικό κατά τον πρώτο χρόνο του πολέμου. Η σταθεροποίηση αυτής της περιοχής θεωρήθηκε κρίσιμο βήμα πριν από τη συγκέντρωση επαρκών δυνάμεων για τη μελλοντική εισβολή στην Ευρώπη.
Σήμερα, τόσο η Ευρώπη όσο και η Μέση Ανατολή είναι εξίσου σημαντικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ασία. Η Ουάσινγκτον θα δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το Πεκίνο στην Ασία, εάν ταυτόχρονα η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν δρούσαν ανεξέλεγκτα σε ολόκληρη την Ευρασία και τη Μέση Ανατολή.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκοί και μεσανατολικοί σύμμαχοι είναι πάντα ικανοποιημένοι — αντίθετα, συχνά επικρίνουν τις ΗΠΑ, ισχυριζόμενοι ότι δεν λαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση από την κυβέρνηση Τραμπ και ζητούν μεγαλύτερη συνεργασία όσον αφορά την πολιτική έναντι της Κίνας. Αυτή η στάση δεν υποδηλώνει αδιαφορία προς τους συμμάχους, αλλά αντικατοπτρίζει την πεποίθηση του προέδρου ότι, παρόλο που χρειάζεται συμμάχους, θα τους πιέσει να γίνουν οι σύμμαχοι που θέλει, όχι απαραίτητα αυτοί που έχει σήμερα.
Αυτή η νοοτροπία επεκτείνεται και στην περιοχή του Ινδοειρηνικού, όπου ο Πρόεδρος Τραμπ απαιτεί μεγαλύτερη συμβολή στην συλλογική άμυνα, αυξημένη αυτάρκεια, πιο ισορροπημένο εμπόριο και υπεύθυνες πολιτικές σε οικονομία και ενέργεια.
Κάποιοι μπορεί να θεωρούν αυτή την πληθώρα δραστηριοτήτων ως απόσπαση της προσοχής από την πολιτική απέναντι στην Κίνα, αλλά θα μπορούσε επίσης να αποδώσει ισχυρότερους συμμάχους, πιο ανθεκτικούς στην κινεζική πίεση, περιορίζοντας παράλληλα το πεδίο για επιβλαβείς δραστηριότητες του Πεκίνου και των «χωρίς όρια εταίρων» του, όπως η Ρωσία.
Η πολυπλοκότητα στην Ασία
Παραδόξως, οι ΗΠΑ έχουν σήμερα ισχυρότερες στρατηγικές συνεργασίες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, χάρη στις συνεχιζόμενες επιχειρήσεις και την εμπλοκή τους σε δύο πολέμους. Αντίθετα, πολλές βασικές διπλωματικές θέσεις στον Ινδοειρηνικό παραμένουν κενές, χωρίς επιβεβαιωμένους πρεσβευτές ή αντίστοιχα στελέχη σε Υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας για ουσιαστική συνεργασία. Το προσωπικό του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ παίζει περιορισμένο ρόλο στη χάραξη πολιτικής, αφήνοντας πολλές χώρες σε αβεβαιότητα για το μέλλον της αμερικανικής ηγεσίας και τη στάση της Ουάσινγκτον απέναντι στην Κίνα.
Σε ακόμη μία ένδειξη της τακτικής «μπρος-πίσω» της διπλωματίας του Τραμπ, υπέγραψε μια σημαντική συμφωνία με τον Πρωθυπουργό της Αυστραλίας Άντονι Αλμπανέζε, μετά από περιορισμένη ενασχόληση με την Ασία. Την ίδια στιγμή, κατά την πρόσφατη περιοδεία του, εξασφάλισε εντυπωσιακές συμφωνίες με τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, αποδεικνύοντας ότι είναι εξίσου αφοσιωμένος στη διπλωματία και την επίτευξη συμφωνιών στην Ασία όσο και σε άλλες περιοχές.
Το πρόσφατο ταξίδι του προέδρου αναμένεται να καθησυχάσει τις ανησυχίες ότι οι ασιατικοί σύμμαχοι αγνοούνται, όμως η παρατεταμένη αβεβαιότητα σχετικά με την εξέλιξη του ανταγωνισμού ΗΠΑ‑Κίνας θα παραμείνει.
Αυτή η απρόβλεπτη πολιτική συμβάλλει ουσιαστικά στους φόβους ότι η στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Κίνας καταρρέει, καθώς ο Λευκός Οίκος φαίνεται να ταλαντεύεται μεταξύ εμπλοκής, αγνόησης ή πρόκλησης του Πεκίνου.
Σενάρια
Πιο πιθανό: Ο Τραμπ συνεχίζει με το σχέδιό του να ξεπεράσει την Κίνα
Η πολιτική του Προέδρου Τραμπ, αντί να στοχεύει στην απομόνωση, την ήττα, τον κατευνασμό ή την αδιαφορία προς την Κίνα, φαίνεται — βάσει των συλλογικών ενεργειών του — να επικεντρώνεται στο να την ξεπεράσει: με έμφαση στην ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος, στην ενδυνάμωση της οικονομίας, στη μείωση στρατηγικών εξαρτήσεων και στον σταδιακό περιορισμό του χώρου για την Κίνα να δημιουργήσει «σκληρές σφαίρες επιρροής» που απειλούν τα αμερικανικά συμφέροντα και την ασφάλεια. Στόχος δεν είναι να δημιουργήσει μια αντίστοιχη αμερικανική σφαίρα επιρροής, αλλά να αρνηθεί στην Κίνα τη δυνατότητα να καθιερώσει μια δική της που θα θέσει σε κίνδυνο τις ΗΠΑ.
Αυτή η προσέγγιση αποκλίνει από τις παραδοσιακές στρατηγικές της ανάσχεσης ή της ύφεσης. Αντιθέτως, φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στην επέκταση της ελευθερίας κινήσεων των ΗΠΑ, με στόχο τη διαμόρφωση του ανταγωνιστικού πεδίου εκ των προτέρων, αντί απλώς να αντιδρά σε κινεζικές πρωτοβουλίες. Ο Πρόεδρος Τραμπ θεωρεί το σχέδιό του όχι ως αποφυγή ρίσκου ούτε ως απερίσκεπτο, αλλά ως ρεαλιστική διαχείριση ρίσκου. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο Τραμπ θα συνεχίσει με αυτή την προσέγγιση μέχρι το τέλος της θητείας του.
Για να αξιολογηθεί η πρόοδος των ΗΠΑ, είναι κρίσιμο να παρακολουθούνται οι βραχυπρόθεμες και μεσοπρόθεσμες εξελίξεις στους τομείς που ο Πρόεδρος Τραμπ αναγνωρίζει ως κομβικούς για την επίτευξη στρατηγικού πλεονεκτήματος έναντι της Κίνας. Αυτοί περιλαμβάνουν τομείς όπως το εμπορικό και στρατιωτικό διάστημα, η τεχνητή νοημοσύνη, οι κβαντικές τεχνολογίες, οι βιοεπιστήμες, η παραγωγή ενέργειας, η στρατηγική αποτροπή και οι συμβατικές στρατιωτικές δυνατότητες. Η επίτευξη αυτών των στόχων θα απαιτήσει συνεργασία με συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τον Ινδοειρηνικό.
Ο Τραμπ θα συνεχίσει να εργάζεται για τη μείωση της εξάρτησης από ξένες πηγές για κρίσιμους πόρους, την προηγμένη βιομηχανική παραγωγή όπως τα φαρμακευτικά προϊόντα και τη ναυπήγηση πλοίων, καθώς και για την ενίσχυση της ασφάλειας στην αμερικανική ήπειρο — περιλαμβανομένων των προσπαθειών κατά του διασυνοριακού εγκλήματος, της παράτυπης μετανάστευσης και για την Αρκτική.
Τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Πεκίνο θα θεωρούν κάθε προσωρινή συμφωνία ή παραχώρηση ως μέτρο ανάγκης, χωρίς εμπιστοσύνη ότι αυτές θα διαρκέσουν.
Απρόβλεπτοι παράγοντες (Wild Cards)
Η διαρκής «μπρος-πίσω» στάση του Προέδρου Τραμπ απέναντι στο Πεκίνο ενδέχεται να προκαλέσει σύγχυση και ίσως απογοήτευση στη βάση των υποστηρικτών του, οι οποίοι επιθυμούν σκληρή στάση απέναντι στην Κίνα. Ο Λευκός Οίκος μπορεί να μετριάσει αυτές τις αντιδράσεις εφόσον μπορέσει να προσφέρει οικονομική ανάπτυξη, ασφάλεια και πολιτική ισχύ στις κάλπες.
Οι αντιδράσεις των φίλων και συμμάχων θα παραμείνουν απρόβλεπτες. Με την αβεβαιότητα που επικρατεί σχετικά με τη δέσμευση και τη στρατηγική των ΗΠΑ, οι σύμμαχοι ενδέχεται να δυσκολευτούν να διαμορφώσουν τη δική τους στάση απέναντι στην κινεζική πρόκληση. Αυτό μπορεί να περιπλέξει τη συνεργασία με την Ουάσινγκτον σε ζητήματα που αφορούν το Πεκίνο.
Όσο η αμερικανική ισχύς φαίνεται να αυξάνεται σε σχέση με την κινεζική, οι σύμμαχοι και εταίροι πιθανότατα θα εξακολουθήσουν να ευνοούν τις ΗΠΑ.
Εξίσου πιθανό: Οι στρατηγικές κινήσεις του Πεκίνου θα προκαλούν την αμερικανική επιρροή
Η Κίνα θα συνεχίσει τον στρατηγικό ανταγωνισμό παρά τις δικές της διπλωματικές, εσωτερικές και οικονομικές προκλήσεις. Δεν ασκείται επαρκής πίεση από τις ΗΠΑ ή άλλες χώρες ώστε να την εξαναγκάσουν να σταματήσει. Αν και δεν είναι πιθανό η Κίνα να έρθει σε άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ, διαθέτει πληθώρα ευκαιριών να προκαλέσει διακριτικά την αμερικανική επιρροή, εντοπίζοντας αδυναμίες και επιδιώκοντας πλεονεκτήματα χωρίς να διακινδυνεύσει μια πλήρη σύρραξη.
Τα επόμενα τρία και μισό χρόνια προβλέπεται να είναι ταραχώδη. Εκτός εάν προκύψει ένα «Μαύρο Κύκνος» γεγονός, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας θα μοιάζει με κούρσα αλόγων που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Παρ’ όλα αυτά, αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει στις ΗΠΑ να διατηρήσουν μια ασφαλή και ισχυρή θέση.
