ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Έχει ορισμένα σημεία που φυσάει. Παίζει ρόλο η κάθετη οδός προς τη θάλασσα και η απόκλισή της από το βορρά. Όταν πιάσεις στασίδι εκεί, ανακουφίζεσαι κάπως. Έχει άλλα σημεία που είναι γούβες. Δεν κινείται φύλλο. Ανακυκλώνονται μυρωδιές από τα γειτονικά μπαλκόνια και τους κάδους των σκουπιδιών και μαζί μ΄αυτές άτονες ομιλίες ενοίκων και θρασύτατες απαντήσεις εργατών που δουλεύουν σβουράκια κατακαλόκαιρο και μάλιστα αργά το απόγευμα. Να πάτε αλλού, στριγγλίζει η γειτόνισσα με το κοντό νυχτικάκι και κείνοι ανταπαντούν: δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, άντε τράβα μέσα! Κλωθογυρίζει ο θερμός αέρας στον ακάλυπτο που τον έχουν καλύψει με πρόχειρες τέντες, στέγες από κυματοειδή λαμαρίνα, συστοιχίες από θηριώδεις γλάστρες με γιούκα για ξεκάρφωμα και απειλητικά ογκώδη κλιματιστικά βαρέος τύπου. Βουίζει ένα μεγάλο μπλοκ από τουρμπίνες. Τα πουλιά επιχειρούν σλάλομ με αναπτυγμένη ταχύτητα ανάμεσα στις δυό πλευρές του δρόμου. Ο αρχηγός τους τα ωθεί να γλιτώνουν παρά τρίχα τα τζάμια και τους τοίχους, σαν να πρόκειται να πάρουν μέρος σε διαγωνισμό και θα κριθούν για τα λιγότερα λάθη.
Δεν είναι καλό το καλοκαίρι στην πόλη. Από το αλεξικέραυνο του διατηρητέου της γωνίας περνούν τα τρεμάμενα φώτα των αεροπλάνων. Είμαστε διαγωνίως κάτω από έναν αεροδιάδρομο. Η φούντα του αλεξικέραυνου τους γαργαλά τη σκιά καθώς περνούν δεξιά-αριστερά, κι όταν έχει πολλή κίνηση διασταυρώνονται με κανένα που έρχεται από απέναντι από πολύ ψηλότερα. Μπορούν άραγε να πουν «γειά» τόσο ψηλά, όπως οι ταξιτζήδες, όταν συναντιώνται στα φανάρια;
To καλοκαίρι στην πόλη σημαίνει πολλά πραγματικά πράγματα. Σε αντίθεση με τις διακοπές, που οι διαφημίσεις σου γανώνουν το κεφάλι ότι είναι όνειρο, μύθος, μαγεία και εμπειρία, το καλοκαίρι στην πόλη σημαίνει δουλειά που δεν σηκώνει αναβολή, υποχρέωση πιεστική, αφραγκία, απροθυμία συγγενών και φίλων για φιλοξενία ή μπούχτισμα με το σόι. Φέτος σημαίνει και φόβο. Δεν τηρούν τους κανόνες στην ανέμελη επαρχία, το μυαλό τους στην άνεση και το στριμωξίδι. Όσοι έχουν επίγνωση, φοβούνται. Άσε καλύτερα. Αυτοπεριορισμός για να σωθούν από τα λίγα ρούχα τα μισά. Καλοκαίρι στην πόλη. Θα τρέξει πολύς ιδρώτας, θα βγουν τα υπαρξιακά των μεσηλίκων πιο βάρβαρα από ποτέ, τα παιδιά θα σκάσουν και θα πλαντάξουν με άγρια, παράλογα παράπονα. Το καλοκαίρι στην πόλη μυρίζει εξωτερικά ιατρεία και σειρήνα ασθενοφόρου, το βάρος των ηλικιωμένων, που δεν θέλουν το αιρ κοντίσιον γιατί τους χτυπάει και δυσκολεύονται να αλλάξουν πλευρό για να ανακουφιστούν από τον ιδρώτα. Το καλοκαίρι στην πόλη προϊδεάζει για το τέλος. Πνιγηρό, αξιέξοδο, γεμάτο γνωστούς δρόμους που είναι αλλοιώτικοι σαν από άλλο όνειρο, χτεσινό, με λιγοστούς διαβάτες κι αυτούς λίγο πιωμένους, σε βεβιασμένη ευθυμία. Το καλοκαίρι στην πόλη γυρεύει τη χαρά, που δεν τη βρίσκει εύκολα. Μετά από την πολλή δουλειά, έρχεται μια ήρεμη κατάσταση, μια παράδοση στη μοίρα. Όπου τάχθηκε ο καθένας, αντέχεται καλύτερα όταν προχωράς καλά τη δουλειά που πρέπει να κάνεις. Δεν σε νίκησε ο πνιχτός αέρας, ο θόρυβος που δεν σταματάει ποτέ σαν κολασμένος, η μοναξιά, που νομίζεις ότι έχεις περιπέσει, όταν πολλοί από αυτούς που ξέρεις, ζούνε το μύθο, το όνειρο, την απόλυτη χαλάρωση, τη μαγεία της άδειας ψευτονησιώτικης ταβέρνας, του μπαρ με τους κατηφείς ιδιοκτήτες, τους ενοικιαστές των δωματίων που κλαψουρίζουν με όλους τους τρόπους για την κακή χρονιά που θα τους γονατίσει το χειμώνα. Τα στρώματα είναι αλήθεια δεν τα αλλάζουνε ούτε στα τριάντα χρόνια, τα μαξιλάρια δεν σε βολεύουν, σκέφτεσαι το δικό σου κρεβατάκι.
Καλοκαίρι στην πόλη θα πει δουλεύω γιατί πρέπει και γιατί ακόμα αντέχω να ελπίζω σ΄ένα καλό καλοκαίρι κάποτε αργότερα. Ένα καλοκαίρι με τζιτζίκια, άγνωστους, ήμερους ανθρώπους, πεζοπορία στο ξερό, γαλήνιο τοπίο, νερό από το πλαστικό μπουκάλι που το πίνεις και αφήνεις να σου περιχύνει το πρόσωπο και τη μπλούζα. Α, και κάτι ακόμα, πολύ γλυκό. Το καλοκαίρι μαθαίνεις την πατρίδα σου, την αγαπάς και τη βρίζεις, κι όλο μια λέξη βρίσκεται, ένα μάρμαρο, ένας ασβεστωμένος τοίχος που σε κάνει να τη λαχταράς και να σου λείπει. Του χρόνου, οπωσδήποτε, μπορεί και στο τέλος Αυγούστου. Περιμένουν τα τζιτζίκια, μην αφήνοντας στιγμή το μουσικό έργο.
