Του Παντελή Σαββίδη
Η Κίμπερλι Γκιλφόιλ στο Μέγαρο Μαξίμου (φωτ.: EUROKINISSI / Τατιάνα Μπόλαρη)
Η Αθήνα έχει καταντήσει πασαρέλα στην οποία η νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα επιδεικνύει την ενδυμασία της, και για αρκετούς –όσους την βλέπουν και ωραία– τα κάλλη της. Πεινασμένοι κρατικοί αξιωματούχοι στριμώχνονται στη σειρά για μια φωτογραφία με την οποία θα πουλήσουν εαυτούς στους ψηφοφόρους ως συνομιλητές της απεσταλμένης του Τραμπ.
Το Χόλιγουντ ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα, η δε Κέρι Ράσελ μοιάζει με ταπεινή χωριατοπούλα στη σειρά του NETFLIX «Η διπλωμάτις», μπροστά στο μεγαλείο της Κίμπερλι Γκιλφόιλ. Είναι σίγουρο πως η θητεία της στην Αθήνα θα γίνει χολιγουντιανή ταινία.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στα ενεργειακά, η ελληνική κυβέρνηση φροντίζει να «πουλά» μια εικόνα αναβάθμισης και νέου γεωπολιτικού ρόλου. Νέα ενεργειακή ατζέντα, συμφωνίες με τις ΗΠΑ και μεγάλο «άνοιγμα» σε εταιρείες τύπου EXXON και Chevron, όλα παρουσιάζονται ως η μεγάλη αλλαγή.
Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, διαφαίνεται ότι η Ελλάδα δεν ανεβαίνει· δεσμεύεται. Δεν γίνεται κόμβος· γίνεται διάδρομος. Δεν διεκδικεί· παραδίνεται.
Και όλα αυτά θυμίζουν επικίνδυνα τα χρόνια του Πιουριφόι. Μόνο που σήμερα βρίσκεται στον πρεσβευτικό θώκο γυναίκα. Αλλά το πολιτικό σύστημα είναι παιδαριώδες σε σχέση με την εποχή του πολυμήχανου Αμερικανού διπλωμάτη.
Ο Πιουριφόι, Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα στα μέσα του 20ού αιώνα, δεν ήταν απλώς διπλωμάτης. Ήταν ο επιτελικός στρατηγός της αμερικανικής επιρροής στην Ελλάδα: καθόριζε κυβερνήσεις, επηρέαζε εκλογικά αποτελέσματα, υπαγόρευε στρατηγικές επιλογές. Η Ελλάδα τότε, μετεμφυλιακή, δεν «συνεργαζόταν»· εκτελούσε. Δεν αποφάσιζε· ανέμενε ψηφίσματα και εντολές. Η χώρα είχε χωρική και πολιτική εξάρτηση που δεν χρειάζονταν πολλές λέξεις για να εκφραστούν.
Σήμερα, η θεσμική υποκατάσταση εκείνης της εποχής δεν είναι πλήρης, αλλά τα στοιχεία της επανεμφανίζονται: υπουργοί που τρέχουν πίσω από την Αμερικανίδα πρέσβειρα, μέσα ενημέρωσης που κάνουν κύριο θέμα την άφιξή της στην Ελλάδα, πολιτικές αποφάσεις που κοιτούν πρώτα τις ανάγκες της Ουάσινγκτον και μετά της χώρας. Ένας πομπώδης επικοινωνιακός λόγος δημοσιογράφων και αναλυτών της κυβερνητικής προπαγάνδας περί «αναβάθμισης», «στρατηγικής» και «κόμβου», που στην πράξη ισοδυναμεί με παράδοση στους Αμερικανούς.
Η ενεργειακή συνθήκη είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η Ελλάς υπογράφει συμφωνίες που παρουσιάζονται ως «επενδύσεις» για την εθνική ανάπτυξη, αλλά στην ουσία εξυπηρετούν κυρίως τα αμερικανικά συμφέροντα.
Παράλληλα, το εμβληματικό έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου –που θα έπρεπε να συμβολίζει ανεξαρτησία, ενεργειακή αυτονομία, στρατηγικό αυτοκαθορισμό και απαιτεί συμμαχική υποστήριξη– έχει μπει σε σιωπηρή αναμονή. Η ανακοίνωση της ανάγκης για νέα μελέτη βιωσιμότητας δεν είναι απλώς τεχνική απόφαση. Είναι παραδοχή ότι η Ελλάδα έχασε στρατιωτική αναμέτρηση.
Διότι στην Κάσο οι Τούρκοι έστειλαν πολεμικά πλοία και η Αθήνα παραδόθηκε. Το κόστος εκτοξεύεται, οι επενδυτές λείπουν, οι γεωπολιτικές επιβαρύνσεις από την πλευρά της Τουρκίας είναι υπαρκτές. Όταν η Τουρκία μπορεί να στείλει πολεμικά πλοία σε σημείο πόντισης καλωδίου και η ελληνική πλευρά υποχωρεί, τότε μιλάμε για παράδοση.
Έτσι, η εικόνα που προβάλλεται –«η Ελλάδα αλλάζει, η Ελλάδα πρωταγωνιστεί»– συγκρούεται με την πραγματικότητα. Η χώρα αγοράζει το φθηνότερο φυσικό αέριο στην Ευρώπη αλλά το ρεύμα που φτάνει στον καταναλωτή είναι από τα ακριβότερα. Αυτό δείχνει πως δεν πρόκειται για απλή οικονομική αστοχία: είναι σύστημα, είναι επιλογή. Ενεργειακό καρτέλ που λειτουργεί υπέρ λίγων και εις βάρος των πολλών.
Ταυτόχρονα, το πολιτικό προσωπικό αναζητά την εύνοια του ξένου παράγοντα παρά υπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Οι πόζες στις κάμερες, οι τελετές και οι τιμές προς την κ. Γκιλφόιλ θυμίζουν παλαιότερες εποχές υποτελείας – όταν η εικόνα ήταν εξίσου σημαντική με την πολιτική πράξη. Σήμερα, η νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα στην Αθήνα υποδέχεται τιμές που δεν φανταζόταν και της ανοίγεται ο δρόμος για έναν ρόλο θηλυκού Πιουριφόι. Το σύστημα είναι έτοιμο να τον αποδεχθεί.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε «εύκολο κρίκο», σε «εργαλείο»: προσφέρει χώρο, υποδομές, στρατιωτικές διευκολύνσεις, και αφήνει την εξωτερική και αμυντική της πολιτική να καθορίζονται από άλλους.
Και είναι καθαρό πλέον ότι η «αναβάθμιση» που διαφημίζεται δεν αφορά την Ελλάδα, αλλά τις υπηρεσίες που προσφέρει. Η χώρα δεν αυξάνει τον εθνικό της χώρο επιρροής· τον ελαττώνει, αποποιείται. Δεν οικοδομεί αυτονομία· ενσωματώνει εξάρτηση. Η εποχή του Πιουριφόι δεν είναι παλιά ιστορία: είναι παρούσα. Οι χειρονομίες είναι πιο «εκλεπτυσμένες», τα ρούχα πιο κοσμικά, αλλά η ουσία παραμένει.
Η άποψή μου είναι ότι η Αμερικανίδα πρέσβειρα κακώς παρουσιάζεται ως θηλυκός Πιουριφόι. Όσο χώρο βρίσκει απλώνεται. Απλά η δική μας πολιτική ηγεσία εμφανίζεται να πάσχει από ακραία συμπτώματα ενδοτισμού. Όταν ο κ. Δένδιας παρατάσσει άγημα για την υποδοχή της στο υπουργείο, πώς η ίδια να μην αντιληφθεί με ποιους έχει να κάνει;Ποιό είναι κατά την άποψή μου το άλλοθι που επικαλύπτει και δικαιολογεί αυτή την πολιτική ενδοτισμού της κυβέρνησης. Η Τουρκία που έχει αναχθεί σε υπαρξιακή απειλή για τη χώρα μας. Ξυπνάμε, κοιμόμαστε με την απειλή της Τουρκίας. Αν είναι δυνατόν! Ο κ. Δένδιας κάθε τόσο είναι στον Έβρο και εξαντλεί το λόγο του σε λεονταρισμούς. Δεν έχει δει την πλήρη ερημοποίηση του Έβρου; Την εγκατάλειψη τςη Θράκης; Και όσο η ενδοτική πολιτική τους θα συνεχίζεται τόσο η ερημοποίηση της περιοχής θα προσλαμβάνει μη αναστρέψιμες διαστάσεις. Παρά την γεωπολιτική εκτίναξη της περιοχής από το 1991 την έχουν παραχωρήσει εξ ολοκλήρου στα αμερικανικά συμφέροντα σε ΒΑΡΟΣ των εθνικών μας συμφερόντων.
Η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων με χειρότερη της παρούσας κυβέρνησης είναι συγκεκριμένη έναντι των ΗΠΑ. Έχει εξαλειφθεί ο ελληνισμός της Β Η πείρου αλλά κανένας δεν το αναφέρει. Για το Κόσσοβο επίσης . Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρόβαλε την αξίωση των ομοειδών περιπτώσεων μεταξύ Β. Ηπείρου και Κοσσόβου. Το Κόσσοβο έγινε ανεξάρτητο κράτος και ο ελληνισμός της Β. Ηπείρου χάθηκε. Γιατί δεν υπάρχουν αντιδράσεις; Για να μην εναντιωθούμε στην πολιτική των ΗΠΑ και τςη ΕΕ που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία. Οι ενστάσεις μας στρέφονται μόνον ανατολικά διότι αυτή η αντιπαράθεση “διευκολύνεται” από ΗΠΑ – ΕΕ ως μέσον προώθησης των συμφερόντων τους. Θέλουν ειρήνη στην περιοχή μας αλλά τροφοδοτούν με οπλισμό και τις δύο πλευρές. Η χώρα μας όπως και οι βαλκανικές χώρες προήλθαν ως ανεξάρτητα κράτη από το Ανατολικό Ζήτημα που προσλαμβάνει νέες μορφές στην εποχή μας. Γιαυτό είμαι πολύ δύσπιστος στον κίνδυνο εξ ανατολών. Παρόλα αυτά εκτιμώ ότι μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ αρχής γενομένης από το 1991 με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου έχουν ρευστοποιηθεί όλες οι συνθήκες που διασφάλιζαν τα κράτη που ανήκουν σε περιοχές με γεωοικονομικό ενδιαφέρον. Η Δυτική Ευρώπη βαθμιαία θα βυθίζεται στην απαξίωση. Επειδή δεν μπορούμε να προβλέψουμε το όριο των εξελίξεων, φρονώ ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας μπορεί να παγιώσει τα συμφέροντά μας, υφιστάμενα και δυνητικά, μέσω της Χάγης με τη γείτονα και όχι να προσφεύγει στις ΗΠΑ και στην ΕΕ που φροντίζουν να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα μέσω της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, στην οποία η χώρα μας δεν είναι πάντα η παθητική πλευρά. Διότι τα συμφέροντά τους υπερβαίνουν τα εθνικά μας συμφέροντα και γίνονται μπούμερανγκ για εμάς
Κα’ αρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να συγχαρώ-τους κ .κ αρθρογράφο και σχολιαστή -για τις ερμηνείες των όσων συμβαίνουν και εκδοχές των όσων θα συμβούν ,που αναφέρονται στις καταγραφείσες αναλύσεις τους . ΟΜΩΣ
όλα όσα βλέπουμε ,ακούμε ή διαβάζουμε δεν είναι υποχρεωτικά αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα ΚΑΙ
οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενοχλούνται από τα γεγονότα ,αλλά από την άποψή τους γιαυτά και επειδή αυτό συμβαίνει πάντα και παντού γίνεται προσπάθεια χειραγωγήσεως των αυθαιρέτων απόψεων των πολιτών και καταναλωτών.
Έτσι προχωράει ανέκαθεν η ζωή και για άλλους το” σύστημα” και ”δεν αλλάζει ο κόσμος Κεμάλ ”.
Είναι γνωστό ότι μόνοι μας ως Δημόσιο και ιδίως μετά την οικονομική κρίση του 2010 ,ούτε να εντοπίσουμε ούτε να εξορύξουμε τους υδατάνθρακες που κρύβουν το Αιγαίο, -που κατέχουμε από το 1923 σε μεγάλο ποσοστό- και η Ανατολική και Νότια Μεσόγειος, στην οποίαν από το 1994 που κυρώσαμε το Δίκαιο της Θάλασσας έχουμε 200 ν. μ ”τράτος ”για εκμετάλλευση .
Κρατήσαμε -διαχρονικά και με διαφορετικές κυβερνήσεις -τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ανέγγιχτα -πλην της περιπτώσεως των Ιμίων- και αρρύθμιστες υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ από το 1976 , όταν υπαναχώρησε ο διάδοχος του Ντεμιρέλ ,Ετσεβίτ να υπογραφεί το Συνυποσχετικό για την παραπομπή της υποθέσεως στο Δικαστήριο της Χάγης.
ΤΩΡΑ -έστω αργά -ήρθαν οι Αμερικανοί ,με τις δυνατές σχετικές Εταιρείες τους και με δικά τους λεφτά και θέλουν να μετρήσουν τις ποσότητες τους και αν τους συμφέρει να εξορύξουν τους υδρογονάθρακες της Ανατολικής και της Νοτίου Μεσογείου , χωρίς να προηγηθεί ο καθορισμός των υφαλοκρηπίδων και των ΑΟΖ της Ελληνικής και Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ οι Αμερικανοί -κυβέρνηση και Εταιρείες -να ρωτούν την ΤΟΥΡΚΙΑ. ΚΑΙ
εμείς όλοι οι άλλοι -που δεν κυβερνάμε -με έγκριση του ελληνικού λαού-ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ την προσφορά αυτή των ΗΠΑ ,επειδή ”θέλουμε να το παίξουμε ανεξάρτητοι και ωραίοι ” και χωρίς να ρωτήσουμε τους Έλληνες με δημοψήφισμα αν συμφωνούν με αυτήν την άρνηση μας , ενώ οι περισσότεροι γεννηθήκαμε στην διασωθείσα από τον μονοκομματικό και απάνθρωπο διεθνή κομμουνισμό – με την Αμερικανική συμβολή το 1949 -ΠΑΤΡΙΔΑ μας .
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ να επαινούμε την παρούσα κυβέρνηση γιατί ”άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία” και ότι με την όλη υπόθεση σε δέκα χρόνια -με άλλη ενδεχομένως κυβέρνηση-θα γίνουμε μέλη της Παγκόσμιας Ένωσης των Χωρών παραγωγής Υδρογονανθράκων. ΤΕΛΟΣ
ο Πιουριφόι , που ήρθε το 1950 επί συμμαχικής κυβερνήσεως των λεγομένων Δημοκρατών είναι αυτός ”που ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΕ στην κυβέρνηση Πλαστήρα να φέρει και να ψηφίσει στη Βουλή το πλειοψηφικό σύστημα εκλογών’ , το οποίο το 1952 έκανε τον -παντοδύναμο Αρχιστράτηγο του 1940 και Στρατάρχη από το 1949 Αλέξανδρο Παπάγο -παντοδύναμο Έλληνα πρωθυπουργό. ”χωρίς τον Πιουριφόι στο κεφάλι του .
Υστερόγραφο .
Στην Κάσο δεν χάσαμε τίποτε ,απλώς οι Τούρκοι μας θύμισαν την υπογραφή της Ελλάδος ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ στο Σύμφωνο Καψή-Ακιμάν το 1987 ότι ” μέχρι να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο Ελλάς και Τουρκία ΘΑ ΑΠΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΟΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥΣ ΤΩΝ (6) ν. μ που έχουν καθιερωθεί από το 1936.
Φυσικά και αυτή η Ελλάδα του ”Μητσοτάκη ” ”δεν τ’ώπαιξε νταής” ίσως λόγω των Ιμίων.
Πόσοι ”από τον καναπέ ”θέλαμε ‘να βγάλει το μαχαίρι από θηκάρι ” και να έσκιζε το Σύμφωνο Καψή-Άκιμαν του 1987 ;;;.
Χρόνια περιμένει η Τουρκία να βρεθεί κανένας Ιωαννίδης στην Ελλάδα και να την προκαλέσει ,όπως το 1974.
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Σταύρος Αθαν. Ναλμπάντης.,
Μάταιες οι γκρίνιες και αχρειαστα τα κατεβατά. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ενεργειακή υ-περ-δύ-να-μη! Ακόμη δεν το καταλάβατε;
Δηλαδή αγαπητέ ΣΑΝ τί σημαίνει αυτό για τους Έλληνες και την Ελλάδα; Διερχόμενο το αέριο μέσα από τους αγωγούς, μοιράζει χρήματα; Εκατοντάδες αγωγοί διατρέχουν την Κ Ασία, την Αφρική κλπ, υπήρξε ανάπτυξη; Αδυνατούν να προσφέρουν στη χώρα μέσω μιας αναπτυξιακής πολιτικης και εμφανίζουν ως πανάκεια τις παρεμβάσεις έξωθεν. Μία έστω μία παρέμβαση στη Θράκη και στη χώρα ολόκληρη με αναπτυξιακό χαρακτήρα! Ότι γίνεται στη χώρα, καλό αλλά συνήθως κάκιστο σηματοδοτείται από τα ξένα συμφέροντα. Έφυγες από τη Θράκη, ζεις στη βοή μεγαλούπολης που θολώνει την εικόνα και αδυνατείς να δεις τί συμβαίνει στην πραγματικότητα
Τώρα είμαστε δύο ΣΑΝ ,σε ποιον απαντάτε κύριε Μακροδημόπουλε;;;.
Ζητήστε και εσείς από τον κ. Σαββίδη να διαγράψει τον ”απατεώνα” και να του συστήσει να χρησιμοποιεί άλλο ψευδώνυμο .
Εσείς βλέπετε το θέμα μόνο από οικονομική-περιβαλλοντολογική άποψη και έχετε εν μέρει δίκιο ότι θα έχουμε σοβαρά ενδεχομένως προβλήματα στην Αλεξανδρούπολη μας , τα οποία όμως σίγουρα θα περιορίζονται καθημερινά με τις νέες τεχνολογίες και τα μέτρα ασφαλείας γύρω από τις δεξαμενές , όπως συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις τέτοιων εγκαταστάσεων.
Εγώ το βλέπω πρώτα γεωπολιτικά και εθνικά ,γιατί μετά την λειτουργία αυτών των εγκαταστάσεων σε καθημερινή βάση ουδέποτε θα τεθεί θέμα συγκυριαρχίας στο Αιγαίο και απειλής νησιών του από την Τουρκία , όταν ”θα ανεβοκατεβαίνουν” Αμερικανικά ή μισθωμένα από τις ΗΠΑ τάνκερ μεταφοράς αερίου προς την Αλεξανδρούπολη -λένε και προς την Καβάλα-.
ΟΛΟΙ τώρα μακαρίζουν τον αείμνηστο επίμονο Καραμανλή που μας έβαλε το 1979 στην ΕΟΚ -με αντίθετη όλη την Αντιπολίτευση και τους περισσότερους Έλληνες-.
Για αυτές τις Συμφωνίες αφ’ ενός της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Μεσογείου και της μεταφοράς του LNG μέσω του Αιγαίου , -που θα λύσουν κατά τον καλύτερο τρόπο το Κυπριακό και το θέμα της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο και θα σταματήσουν τις συνεχείς απειλές της Τουρκίας -ΘΑ ΜΑΚΑΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ τον σημερινό πρωθυπουργό και την κυβέρνηση της Ν.Δ , που τις υπέγραψε .
”Ο Θεός μας έδωσε καλά θαλάσσια οικόπεδα, μέχρι την Κύπρο ”.
Υ. Γ. Το ξαναγράφω .
Η πρώτη και μεγάλη χαμένη-κυρίως οικονομικά-είναι η Ρωσία και η δεύτερη κυρίως γεωπολιτικά η Τουρκία.
Ας το χαρούμε .
Γενικά πάντοτε τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα αλλά τo θέμα υποβαθμίζεται κυρίως για αντιπολιτευτικούς λόγους. Αν το σχέδιο πετύχει και μειωθούν οι εξαγωγες ΦΑ από τη Ρωσία τότε αυτή θα υποβαθμιστεί οικονομικά. Θα ζημιωθεί και η Τουρκία ποικιλοτρόπως. Αν το κυνηγήσουμε θα βγούμε κερδισμένοι.
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σας, κ. Σαββίδη.
Αρχικά, οι Αμερικανοί είχαν σκεφτεί να στείλουν την Κίμπερλι στο Βατικανό (φαντάζομαι ότι θα ήταν ιδέα κανενός καλαμπουρτζή φίλου τού Αμερικανού πάππα, για να το πειράξει), αλλά μετά σκέφτηκαν να την στείλουν παρακάτω, εκεί στους κάφρους, τούς Έλληνες, με την δεδομένη κυβέρνηση. Σκέφτεστε να κατέφθανε στην Αγία Έδρα αυτή η … τρκάταρτη φρεγάτα, με τα μίνι, τα μάξι, τα βαθύτατα ντεκολτέ και σιγοψυθιρίζοντας Σακελλαρίδη (θέλω να τον δω, θέλω να τον δω, θέλω να δω τον πάππα), να κολάσει τον άγιο άνθρωπο; Και μετά τι να έκανε στο Βατικανό; Να διαβάζει συναξάρια όλη μέρα; Βέβαια θα έβγαινε και καμιμμιά βόλτα στην Ρώμη, θα έπινε το απεριτίφ της στην via Veneto, θα έκανε τις βόλτες της στα καλά μαγαζιά τής via Condotti και μετά πίσω πάλι.
Στην Αθήνα μπουζούκι, τσιφτετέλι, πρώτο τραπέζι πίστα, ξεφάντωμα μέχρι πρωίας και δεν συμμαζεύεται. Επιπλέον τεμενάδες και η “επιθυμίας σας, διαταγή μας”. Ο Πιουριφόι είχε δουλειά να κάνει, να βγάλει πρωθυπουργό τον δικό του, τον Παπάγο. Η Κίμπερλι έχει δεδομένο το τσιράκι και την παρέα του, που τής παρουσίασαν και όπλα στο ΥΠΕΞ! Τι άλλο να θέλει;
Όσο για τον παρουσιάσαντα τα όπλα σιορ Νικολάκη, υπάρχει, λένε σπουδαία προοπτική. Ο Αλ Σίσι έβαλε ξανά μπροστά τα σχέδια τού Μπουμπάρακ (είχε κτίσει το περίφημο μουσείο τού Καΐρου και την βιβλιοθήκη τής Αλεξανδρείας), για την ανάδειξη τής πολιτισμικής κληρονομιάς τής Αιγύπτου. Έκτισε νέο, θεόρατο μουσείο στην Γκίζα, ίσως ένα από τα μεγαλύτερα τού κόσμου και θα αναστηλώσει και τον φάρο τής Αλεξανδρείας. Εκεί μπορεί να φανεί χρήσιμος ο Δένδιας. Θα τού τον στείλομε να τον βάλει στο νησάκι, να φεγγοβολά μέχρι τις Στήλες τού Ηρακλέους (Γιβραλτάρ, για όσους δεν τις ξέρουν), όπως έκανε και ο παλιός, λένε. Αντ’ αυτού θα ζητήσουμε να οριοθετήσουμε την υπόλοιπη ΑΟΖ, χωρίς μειωμένες επήρειες και άλλα τερτίπια κι έτσι θα διορθωθεί το λάθος που είχε γίνει.