Η Φόνισσα” του Πολυτεχνείου

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
του Ιωάννη Ρεβύθη*
Μία προσωπική εμπειρία που την μοιράζομαι με χαρά με τους φίλους του φβ.
Όλοι όσοι ζούμε στην Κέρκυρα, ξέρουμε ότι υπάρχουν δυο (2) μέρες του χρόνου, η μία είναι την Άνοιξη και η άλλη το φθινόπωρο, που κυριολεκτικά η πόλη μας αλλάζει πρόσωπο. Είναι η μέρα που ανάλογα με την εποχή η Κέρκυρα μεταμορφώνεται. Τότε που η τουριστική Κέρκυρα γίνεται η Κέρκυρα για τους Κερκυραίους και τανάπαλιν.
Είναι οι πρώτες μέρες του Νοέμβρη που η πολυπολιτισμική, η πολύβουη, η πολύχρωμη η λαμπερή Κέρκυρα, δίνει τη θέση της στην γκρίζα, την βροχερή την ήρεμη την δικιά μας Κέρκυρα.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αλλάζουν εμφάνιση και τα καταστήματα. Ιδιαίτερα τα καταστήματα εστίασης.
Μαζεύονται τα τραπεζάκια από τα πεζοδρόμια, επιστρέφει η ηρεμία στα πρόσωπα των καταστηματαρχών και φυσικά αλλάζει πλήρως το μενού και το πελατολόγιο.
Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, Πορτογάλοι, δίνουν τη θέση τους στο Γιώργο, το Νίκο το Γιάννη τον Κώστα. Και η Ιταλική κουζίνα μετατρέπεται αυτόματα στην παραδοσιακά Κερκυραϊκή με το μπουρδέτο και την παστιτσάδα.
Εκείνο το μεσημέρι, ενα μεσημέρι φθινοπωρινό σαν όλα τα άλλα, οι ώρες κυλούσαν πολύ ήσυχα, πολύ ήρεμα.
Ο Περικλής όπως κάθε τέτοια εποχή, ορεξάτος και χαμογελαστός, ήταν βλέπετε “φορτωμένος” με γεμάτες τις τσέπες από την πλούσια τουριστική σαιζόν, δεν πρόλαβε να μας δει και είχε δώσει ήδη τις παραγγελίες στην “κουζίνα”. Ούτε καν μας είχε ρωτήσει τι ” τραβά ” η όρεξη μας.
Η δική μας παρέα είχε πιάσει το γνωστό γωνιακό τραπέζι του Νίκου και οι δυνατές φωνές, τα γέλια, τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν.
Οι συζητήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη.
 
Από τον Giabatista Viko με τη Νέα Επιστημονική Γνώση πηγαίναμε στον Ολυμπιακό με τον Rivaldo και από την Ευρωπαϊκή νεωτερικότητα, στην Ελλάδα των μνημονίων και τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Κάποια στιγμή ήρθε η συζήτηση και στην επερχόμενη αργία της 17 του Νοέμβρη.
Μιλουσαμε για τις εκδηλώσεις και τους εορτασμούς, για την επέτειο του πολυτεχνείου και εκεί ξαφνικά τα πράγματα σοβάρεψαν.
Τα πρόσωπα αμέσως συννέφιασαν και χαμηλόφωνα πλέον μιλούσαμε για το νόημα του πολυτεχνείου, για τις τραγικές εκείνες στιγμές που βίωσαν οι φοιτητές και για το τεθωρακισμενο άρμα που έριξε την σιδερένια πύλη του πολυτεχνείου και έβαψε με το αίμα των φοιτητών, τις σελίδες της ιστορίας της νεότερης Ελλάδος.
– Ηταν τραγικές οι στιγμές που ζήσαμε όταν το τανκ έριχνε την πύλη.
Δεν φαντάζεστε την άσχημη ατμόσφαιρα που επικρατούσε μας περιέγραφε ο Νίκος που συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή συνέχισε.
Συνέχισε να μας διηγείται, αν και δεν του άρεσε να μιλά για το πολυτεχνείο, διάφορες προσωπικές εμπειρίες του, και φυσικά, κάποια στιγμή, ήρθε και η ώρα να μας μιλήσει για το άρμα που έκανε την επέμβαση.
– Το άρμα ήταν Μ-48 Αμερικανικης κατασκευής, είπε και μάς εξηγούσε με την άνεση ειδικού στα τεθωρακισμενα οχήματα τα τεχνικά του χαρακτηριστικά.
– Νίκο είσαι σίγουρος ότι το άρμα του Πολυτεχνείου ήταν Μ48, τόλμησα δειλά – δειλά να τον ρωτήσω.
Με κοίταξε με εκείνο το γνωστό ισοπεδωτικό βλέμμα, του ανθρώπου που κατέχει καλά το θέμα, πού δεν δέχεται αντιρρήσεις και συνέχισε:
– Ναι Γιάννη είμαι σίγουρος. Ηταν Αμερικανικής κατασκευής Μ-48. Ξέρω τι λέω!
– Νίκο μήπως ήταν Γαλλικό άρμα AMX-30;
– Μη συνεχίζεις. Ξέρω τι λέω, μού είπε και γύρισε το κεφάλι του από την άλλη πλευρά.
Τον κοίταξα κι εγώ συγκαταβατικά, γιατί ήμουν σίγουρος ότι πίστευε αυτά που μας έλεγε. Αυτό όμως που σίγουρα δεν γνώριζε ήταν η δική μου σχέση με το συγκεκριμένο άρμα που έριξε την σιδερένια πύλη του πολυτεχνείου. Και πώς να το ξέρει άλλωστε; που να φανταστεί την δική μου σχέση με το συγκεκριμένο άρμα!
– Ξυπνάτε στραβάδια. Σηκωθείτε. Ξυπνάτε ζαγάρια, σβέλτα, τροχάδην όλοι στο προαύλιο.
Ηταν σαν να έπεσε ο ουρανός της Θήβας και με πλάκωσε.
Έξω ηταν νύχτα ακόμη, ο ήλιος δεν είχε προλάβει να βγει. Στο θάλαμο το μικρό φωτάκι ήταν αναμμένο και ο θαλαμοφύλακας με τον δεκανέα υπηρεσίας έκαναν “το διάολο τέσσερα”.
Άνοιγαν απότομα τις πόρτες και τα παράθυρα, κτυπούσαν με τις ξιφολόγχες τα σιδερένια κράνη έβριζαν, χτυπούσαν τις άκρες από τα σιδερένια κρεβάτια και όλα αυτά για ένα …χαρούμενο πρωινό ξύπνημα !
Κάποιοι μόλις είχαν σταματήσει το ροχαλητό τους, αλλά αυτή η μυρωδιά, η μπόχα σε έπνιγε κυριολεκτικά. Μια μυρωδιά ξινιλας, βαρβατίλας, κοινώς ποδαρίλας, δεκάδων ταλαιπωρημένων στις στρατιωτικές αρβύλες, με τις άπλυτες κάλτσες, ποδιών των νεοσυλλέκτων του κέντρου εκπαίδευσης πυροβολικού στη Θήβα.
Αυτή ήταν η τελευταία μας νύχτα στη Θήβα και έχοντας το φύλλο πορείας στην τσέπη, ετοιμαζόμασταν για την μονάδα που θα υπηρετούσαμε.
Είχαν περάσει δυο πολυ άσχημοι χειμωνιάτικοι μήνες στη Θήβα σκεφτόμουν καθώς προχωρούσα, κρατώντας γερά το σάκο εκστρατείας μη μου πέσει από το REO που θα μας μετέφερε για το σταθμό του τραίνου.
Δύο μήνες με πολυ κρύο, ξεπερνώντας πολλές δύσκολες καταστάσεις, αλλά σκεφτόμουν τουλάχιστον στη μονάδα που θα πάω θα φάω επιτέλους σε πιάτο. Δεν την άντεχα με τιποτα αυτήν την καραβάνα!!
Ο Έβρος και πιο συγκεκριμένα η Αλεξανδρούπολη ήταν η πόλη που θα υπηρετούσα για το υπόλοιπο της 28μηνης θητείας μου.
Με τον σάκο στην πλάτη, ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, ξενυχτισμένος, που να κοιμηθείς σαυτό το τρένο, περίμενα τη σειρά μου για να παραδώσω τα χαρτιά στην Πύλη του στρατοπέδου Ιωάννου.
Με κοιτάζει περιφρονητικά ο ΑΜ ιτης της πύλης σφραγίζει τα χαρτιά, μου πετάει ένα ” θα πήξεις στραβάδι” και μου δείχνει νευριασμένος τη μονάδα μου. Τη μονάδα μου που ήταν στην άλλη άκρη ένός απέραντου στρατόπεδου.
Περίεργο. Δεν κυκλοφορεί κανείς, δεν ακούγεται τίποτα σκέφτηκα. Θα εχει σημάνει σιωπητήριο φαίνεται.
Ημουν στην 151 ΑΚ Μοιρα πυροβολικού και έψαχνα την 1η πυροβολαρχία. Τον τόπο των …μαρτυρίων!!
Επικρατούσε απόλυτη ησυχία . Περίεργο.
Περνάμε παρέα με τους άλλους (6) στρατιώτες την 1η πόρτα και ξαφνικά…
Ανάβουν όλα μαζί τα φώτα, μια κραυγή μας ξεκουφαίνει και όλα τα κράνη του θαλάμου μας έρχονται στο κεφάλι.
Ηταν η γνωστή υποδοχή στους νεοσυλλέκτους πού την συνόδευαν με τα γνωστά πυροφάνια, τις αγγαρείες, τα καψώνια και τα συνεχή Γερμανικά νούμερα.
Περνούσαν οι μέρες, η σκληρή εκπαίδευση, οι αγγαρείες και η έλλειψη ύπνου μας είχαν γίνει συνήθεια, αλλά είχαμε παρηγοριά ότι σε δυο μήνες θα ερχόταν η νεα σειρά, η νέα φουρνιά νεοσυλλέκτων όπου και θα τούς παραδίδαμε την σκυτάλη.
Σιγα-σιγά, περνούσαμε την φάση της προσαρμογής και όλο και..ξεμυτίζαμε προς την άλλη πλευρά του στρατοπέδου. Και εκεί μάθαμε τα..σπουδαία.
Ήμασταν λοιπόν στο στρατόπεδο Ιωάννου λίγο πιο έξω από την Αλεξανδρούπολη δυο (2) μηχανοκινητες μονάδες. Η μια ηταν μονάδα πυροβολικού και η άλλη τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης. Η αλήθεια είναι ότι όταν από περιέργεια κυρίως, ρωτούσα ποια ήταν η άλλη μονάδα, μου απαντούσαν χαμηλόφωνα και σχεδόν συνομοτικά να μην το ψάχνω.
Ημουν πολυ περίεργος γιατί όταν κοίταζα προς την πλευρά των τεθωρακισμένων έβλεπα τους μαυροσκούφηδες στρατιώτες μόνιμα να τρέχουν. Ακόμα και την ώρα που περίμεναν στην γραμμή τους με την καραβάνα στο χέρι για να πάρουν το πρωινό τους, ακόμα κι εκεί ηταν σε θέση σημειωτόν. Κάποιες δε βραδιές ακούγονταν δυνατές κραυγές από την πλευρά του πειθαρχείου. Δυνατές κραυγές που έσπαγαν τη σιωπή της νύχτας και ύστερα ξανά η ησυχία του στρατοπέδου.
Ακούγονταν διάφορα και είχε φθάσει στα αυτιά μας ή φήμη για έναν αξιωματικό που όταν ήταν επόπτης στρατοπέδου όλοι τον έτρεμαν. Είχα προσέξει ότι όλοι φρόντιζαν να μην έρθουν σε επαφή μαζί του.
Μέχρι πού κάποιο μεσημέρι, εκει πού καθαρίζαμε τις πατάτες για το βραδινό συσσίτιο, ένας φίλος μου το σφυρίζει το μυστικό.
Η άλλη μονάδα του στρατοπέδου μας, ηταν η 30η ΕΜΑ. Ηταν η γνωστή μονάδα που το 1973 είχε έδρα το Γουδί και είχε την ευθύνη για την επέμβαση στο πολυτεχνείο.
Ηταν η μονάδα εκείνη που στις τάξεις της είχε το πλήρωμα και το τεθωρακισμένο Γαλλικό άρμα ΑΜΧ-30 που έκανε την επέμβαση στο πολυτεχνείο τη νύχτα της 17 Νοέμβρη. Και ο Αξιωματικός που τον ετρεμε ολο το στρατόπεδο ηταν ο Μιχάλης Μάλλιος, αδελφός του Αξιωματικου της Αστυνομίας Ευάγγελου Μάλλιου, πού είχε κατηγορηθεί για βασανισμούς κρατουμένων κατα τη διάρκεια της δικτατορίας και βρήκε τραγικό θάνατο από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη.
– Και το άρμα; Το άρμα που έριξε την σιδερένια πόρτα από την πύλη του πολυτεχνείου τι έγινε, ηταν η επόμενη ερώτηση μου.
– Το άρμα αυτό είναι σχεδόν παροπλισμένο. Είναι καλά συντηρημένο αλλά δεν το βγάζουν στις ασκήσεις.
– Θα στο δείξω. Είναι δίπλα στη σκοπιά και κάποια στιγμή θα το φυλάξεις στα σίγουρα μου απάντησε. Κάποια στιγμή θα το μάθεις με το όνομα του. “Φόνισσα” το φωνάζουμε.
– Φονισσα τον ρωτώ απορημένος.
– Ναι φονισσα. Για να ξεχωρίζει από τα άλλα.
Φονισσα λοιπόν ηταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι μαυροσκουφηδες του Έβρου στο άρμα του Πολυτεχνείου. Πολυ αργότερα διάβασα ότι του είχαν δώσει και το παρατσούκλι “μορφωμένος” επειδή ήταν το μοναδικό άρμα που είχε μπει σε ΑΕΙ.
– Και το πλήρωμα, τι έγινε το πλήρωμα συνέχισα.
– Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Την βραδιά εκείνη που δεν συμπεριλαμβάνεται στο ημερολόγιο του άρματος, μέλη του πληρώματος ηταν οι: Κωνσταντέλλος που είναι ακόμα στη μονάδα ο Γουνελάς που απετάχθη και ο Σκευοφύλαξ 105 σειρά που απολύθηκε πριν λίγους μήνες.
Ετσι τελείωσαν και οι πατάτες και καταλαβαίνετε την περιέργεια μου να δω από κοντά την “Φόνισσα”.
Δεν άργησε να έρθει αυτή η ώρα. Το γνώρισα αυτό το άρμα και μάλιστα το γνώρισα πολύ καλά.
Μού το έλεγαν διάφοροι φίλοι μου, που είχαν υπηρετήσει στον Έβρο αλλα δεν τούς πίστευα. Τους έλεγα ότι υπερβάλλουν. Έλα όμως που είχαν δίκιο!!
Μου έλεγαν για το φοβερό κρύο του χειμώνα. Αυτό το γνώριζα. Αυτό όμως που δεν καταλάβαινα ηταν η τρομερή ένταση των ανέμων. Κυριολεκτικά οταν έπιαναν οι δυνατοί άνεμοι, σε έπαιρνε και σε σήκωνε.
Επιτέλους έφτασε η ώρα.
Οι βάρδιες βγήκαν και το αποψινό μου νούμερο ήταν από τις 4 έως τις 7 το πρωί. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Τίποτα το ιδιαίτερο.
Αυτό όμως που απόψε ξεχώριζε απο τις άλλες βραδιές ήταν οι καιρικές συνθήκες και η θέση της σκοπιάς. Απόψε θα φύλαγα σκοπιά το άρμα του Πολυτεχνείου και θα ήταν η πρώτη μου φορά.
Τώρα όσον αφορά το κρύο θα το ξεπερνούσα. ΕΙχα φορέσει τα αληθινά ζεστά ρούχα του στρατού, ειχα τυλίξει το σώμα μου και τα πόδια μου με εφημερίδες, έριξα στην πλάτη μου την τρίχινη κάπα και με συνοδο τον Δεκανέα αλλαγής πήρα την θέση του σκοπού.
Είχα εφοδιαστεί με σταφίδες και γνώριζα ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα θα μας μοίραζαν και κονιάκ. Άλλωστε ηταν τακτικές οι επισκέψεις και του Αξιωματικού εφόδου και της περιπόλου.
Αυτο ήταν λοιπόν το τανκ πού έπεσε στην σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου.
Ένα τανκ σαν ολα τα άλλα του ορχου.Το βρήκα, το ακούμπησα και ηταν ψυχρό, άψυχο, χωρίς μνήμες. Δεν είχε τίποτα που να θυμίζει τις τραγικές στιγμές εκείνης της νύχτας. Και ηταν παγωμένο σαν το διαβολόκρυο που έκανε στον όρχο οχημάτων και αρμάτων.
Το άρμα που τόσος κόσμος το μίσησε, εγώ, κρατούσα σκοπιά για να το …προστατεύω…
Μέχρι που ένας απίστευτα δυνατός άνεμος, κυριολεκτικά με σήκωσε από το έδαφος. Έντρομος αρπάχτηκα από τις ερπύστριες για να μην με πετάξει ο αγέρας χάμω. Κρατήθηκα μέχρι να ηρεμήσει κάπως ο αγέρας και σιγά σιγά σύρθηκα μέχρι το πίσω μέρος του άρματος για να προστατευθώ.
Τι ειρωνεία!
Το Γαλλικό άρμα ΑΜΧ-30 που 3 χρόνια πρίν περνούσε την Πυλη του Πολυτεχνείου και στο πέρασμα του έφερνε την καταστροφή, απόψε κρατούσα σκοπιά για να το προστατεύσω. Και μου το ανταπέδωσε. Απο τις ερπύστριες του κρατήθηκα για να προφυλακτώ από την μανία του ανέμου.
Είχε περάσει η ώρα και τα πιάτα στο τραπέζι είχαν σχεδόν αδειάσει. Αφηρημένος είχα αδειάσει το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί. Ο Περικλής ειχε ακουμπήσει στον πάγκο και άκουγε με προσοχή την ιστορία του τανκ του πολυτεχνείου.
Ηταν έτοιμος όπως πάντα για την παραγγελία του γλυκού η του φρούτου.
Γύρισα προς το μέρος του Νίκου και ήσυχα, ήρεμα, σχεδόν χαμηλόφωνα του λέω:
– Κατάλαβες Νικο γιατί είμαι σίγουρος ότι το άρμα που έκανε την επέμβαση στο Πολυτεχνείο “η Φόνισσα” ηταν το Γαλλικό AMX-30;;
– Κατάλαβα Γιάννη…
*Ο Ιωάννης Ρεβύθης είναι δημοσιογραφος. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη σελίδα του στο facebook.
spot_img

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Όντως, το εν λόγω άρμα ήταν τύπου AMX-30 (γαλλικό).

    Αλλά μάλλον είναι υπερβολή ότι “έβαψε με το αίμα των φοιτητών, τις σελίδες της ιστορίας της νεότερης Ελλάδος”.

    Δύο εκ των πρωταγωνιστών της κατεδαφίσεως της πύλης του Πολυτεχνείου από το άρμα, ο τότε επί κεφαλής του Μιχάλης Γουνελάς και το τότε μέλος της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών Κυριάκος Σταμέλος, σε μια κοινή τους συνέντευξη τον Δεκέμβριο του 2017, παρουσίασαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα για το περιστατικό, που πιθανώς δεν συμφέρει να διαθοδεί και να καταρρίψει έναν μύθο, επί του οποίου πολλοί (άνευ λοιπών προσόντων) έκτισαν τις (πολιτικές και όχι μόνον) καριέρες τους…
    https://www.youtube.com/watch?v=SjrEvFa1OTE

    ΥΓ:
    Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να δηλώσω – και μάλιστα επωνύμως, όπως πάντοτε – ότι η κατάργηση του εορτασμού του Πολυτεχνείου θα αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις για την σύγχρονη Ελλάδα, που θα σηματοδοτούσε την είσοδό της σε μια νέα εποχή, απηλλαγμένη από ανούσιες, διχαστικές και οπισθοδρομικές ιδεοληψίες.

  2. “θα αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις για την σύγχρονη Ελλάδα”

    Δεν θα το έλεγα “μεταρρύθμιση”, αλλά το αυτονόητο για ένα σοβαρό κράτος. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει τέτοιο.

    Εννοείται ότι προσυπογράφω το σχόλιό σας, κ. Καραγιαννίδη.

  3. Ορθότατη παρατήρηση/συμπλήρωση, αλλά – δυστυχώς – στην Ελλάδα είναι ακόμη πρωταρχικό ζητούμενο η μεταρρύθμιση του αυτονοήτου και της κοινής λογικής!

    Σε κάθε έκφανση του δημοσίου βίου, στον ρόλο των κομμάτων, των πανεπιστημίων, της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και η λίστα δεν έχει τελειωμό…

Leave a Reply to Κων/νος Α. Καραγιαννίδης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα