Του Νίκου Κανέλλου, Πρέσβη ε.τ.
Μετά από 40, σχεδόν, χρόνια έντονης διπλωματικής σταδιοδρομίας δεν περίμενα ποτέ να φτάσω σε ένα τόσο αβίαστο συμπέρασμα που θα δημιουργούσε τόσους πολλούς συνειρμούς
Όσο πιο σημαντικά θέματα χειριζόμαστε τόσο πιο ερασιτεχνικά τα αντιμετωπίζουμε
Ως σύνολο προφανώς
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου πολιτικό μυθιστόρημα (εν ενεργεία διπλωματικός υπάλληλος, πρέσβυς, τότε, στη Σλοβακία), λίγες μόνο μέρες πριν την έκδοση του έβαλα τον τίτλο « η τελευταία προειδοποίηση»….
Τίτλος που, λογικά, δεν ταίριαζε σε βιβλίο ενός εν ενεργεία διπλωμάτη.
Το επιχείρησα για να φανώ χρήσιμος στην πορεία μας σαν Κράτος , σαν Λαός και σαν Έθνος
Ήταν εμφανές ότι κοίταζα το Κράτος κατάματα.
Η τελευταία προειδοποίηση αντικατόπτριζε την πάλη μεταξύ αλήθειας και ψέματος, μεταξύ του ήρωα και του προδότη, μεταξύ του άκρατου εγωισμού μας και του τελικού συλλογικού καλού, μεταξύ της περήφανης ιστορίας μας και της λήθης.
Ο ρόλος της ηγετικής τάξεως δεν ήταν, εξάλλου, μόνο λόγος καταστολής ούτε λόγος καταπραυντικός και πολύ περισσότερο ευχάριστος.
Είναι, πρωτίστως, λόγος προειδοποιητικός.
Η φιλοσοφία της πολιτικής έγκειται στη δημιουργία ενός κλίματος δικαιοσύνης, ελευθερίας και ασφάλειας.
Θα πρόσθετα και ενός κλίματος ισχυρού, θεμιτού συναγωνισμού που ως αιχμή του δόρατος θα έπρεπε να έχει την ευτυχία των πολλών.
Η φιλοσοφία, η εμπειρία από κρίσιμες διπλωματικές αποστολές και η αναγκαία κοινωνική καθημερινή πράξη οδηγούν στο αδιέξοδο του τίτλου που είναι, πάντως, ρεαλιστικός.
ΥΓ
Τα δυο βιβλία μου, με τον ίδιο τίτλο, θα παρουσιαστούν, σύντομα, στη Θεσσαλονίκη.
( εκδ Ιανός και Θερμαϊκός)
