Γράφει ο Ελευθέριος ΤΖΙΟΛΑΣ
Αναδημοσίευση από το περιοδικό “e–Δίαυλος”
Οι πραγματικές συνθήκες.
Η Ελλάδα έχει πέσει σε άλλη κατηγορία.
Η συζήτηση για τον Αύγουστο 2018 περιφέρεται γύρω από το άν θα είναι ‘‘καθαρή’’, ή όχι η έξοδος από τα Μνημόνια, και τί σημαίνει η μία ή η άλλη εκδοχή.
H συζήτηση αυτή αγκυλωμένη στην λογική της μικροκομματικής διένεξης και των ευκαιριακών εντυπώσεων, κυριαρχείται αποκλειστικά από την επιδίωξη βελτίωσης της δημοσκοπικής θέσης των κομμάτων, χωρίς κανένα πραγματικό, ιδιαίτερο
ενδιαφέρον για την πορεία της χώρας και της οικονομίας της. Όσο μάλιστα θα πλησιάζουμε στον μήνα Αύγουστο, και με στημένο το προεκλογικό σκηνικό του φθινοπώρου, δεν μπορούμε να αναμένουμε, – δυστυχώς για την Πατρίδα – , αλλαγή
στάσης, πολύ περισσότερο και νοοτροπιών.
Το πιθανότερο είναι, μετά τις μάλλον βέβαιες εκλογές του Οκτωβρίου 2018, να εισέλθουμε ασύντακτα και πάλι σε μια διαπραγμάτευση με τους εταίρους και το ΔΝΤ για τις υπαρκτές δεσμεύσεις από το Μνημόνιο (το 3ο και τα προηγούμενα), καθώς και το είδος και τον τρόπο μιας πιστοληπτικής γραμμής σχετικής με τον μηχανισμό δανεισμό στη μεταβατική περίοδο.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τουλάχιστον τα βασικά, σχετιζόμενα με ειλημμένες αποφάσεις που θα υλοποιηθούν και θα «πονέσουν» τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να ξεχνιούνται : -18% στις συντάξεις το 2019, το
χαμηλότερο αφορολόγητο όλων των ετών από το 2019, εξαίρεση για πρώτη φορά δαπανών υγείας και παιδείας, υψηλά πλεονάσματα +3,5% μέχρι το 2022 (= νέα οικονομική αφαίμαξη λόγω οριακών ρυθμών ανάπτυξης, κίνδυνος εφαρμογής “κόφτη”), Υπερταμείο εκχώρησης εθνικών περιουσιακών στοιχείων για 99 χρόνια !
Το καυτό ερώτημα, το ζωτικό θέμα, πάντως, είναι : τι σχεδιασμός υπάρχει για μετά τον Αύγουστο 2018.
Ουδείς μιλάει για αυτό σοβαρά, τεκμηριωμένα, πειστικά.
Κανείς δεν αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας που είναι η παραγωγική της υποβάθμιση, σχεδόν αποσάθρωση, την περίοδο 2009 -2017.
Υπογραμμίζουμε ότι :
– Η αποεπένδυση φυσικού κεφαλαίου είναι μεγαλύτερη από 100 δις ευρώ, πράγμα που απλούστερα σημαίνει ότι για να βρεθεί η ελληνική παραγωγική οικονομία, εκεί όπου ήταν πριν εισέλθει στην περίοδο της κρίσης και των μνημονίων (δηλαδή,
στο 2009), θα απαιτηθούν επενδύσεις αυτού του ύψους (100 δις ευρώ).
– Η μείωση της απασχόλησης την ίδια περίοδο ήταν 900.000 θέσεις εργασίας, εξ αυτών οι 400.000 αφορούν σε νεανικό επιστημονικό δυναμικό που μετανάστευσε στο εξωτερικό, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στον δυναμισμό και στα ποιοτικά στοιχεία
της ελληνικής οικονομίας, αποκαλύπτοντας, ταυτόχρονα, την απάτη της αυτάρεσκης παρόλας περί μείωσης της ανεργίας, η οποία προέρχεται από την αναφερόμενη μείωση του εργατικού δυναμικού, ενώ το τοπίο απασχόλησης διατηρείται απογοητευτικό και πλήρες αυθαιρεσιών.
– Η μείωση του αγροτικού δυναμικού που έχει συντελεσθεί είναι κατά 320.000 άτομα (!) και η όποια αμυδρή αντικυκλική συμπεριφορά του αγροτικού τομέα είχε εμφανισθεί μεταξύ 2013 -2015 έχει εξανεμισθεί.
– Η επιδείνωση του χρέους, μετά από τρία Μνημόνια, είναι τραγική. Από 127% του ΑΕΠ το 2010 (έτος εισόδου στο 1ο Μνημόνιο), το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί σήμερα, μετά από τρία Μνημόνια, στο 180%, παρά και τη διαγραφή κρατικών ομολόγων με το PSI, που ταυτόχρονα επέφερε θεαματική απαξίωση των αποθεμάτων των κοινωνικοασφαλιστικών φορέων.
– Το ιδιωτικό χρέος από 87% του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών πριν την κρίση (2009), από τα χαμηλότερατης ευρωζώνης τότε, βρίσκεται σήμερα στο 120% και συγκαταλέγεται μεταξύ των υψηλότερων στην ευρωζώνη, με την ελληνική
κοινωνία να δίνει την εικόνα μιας αφαιμαγμένης, απισχνασμένης κοινωνίας.
– Το 1919, η χώρα έχει να αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος χρέους μέχρι το 2060, ύψους 13,7 δισ. €, παρόμοιου ύψους χρέος επαναλαμβάνεται τα έτη 2037, ’38, ’39. Το 2019, η Ελλάδα πρέπει να βρει από τις αγορές αυτά τα 13,7 δισ. € της αποπληρωμής. Αν προστεθούν και τα τυχόν ελλείμματα προηγούμενων χρήσεων, που θα έχουν απομείνει, η Ελλάδα, το 2019, θα αναζητάει 14 δις € και πλέον.
Τα στοιχεία αυτά, σε συνάρτηση με τις διοικητικές και διαχειριστικές υστερήσεις του κράτους και των περιφερειακών και δημοτικών θεσμών, παρά την εξύμνηση των μεταρρυθμίσεων, δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει πέσει σε άλλη κατηγορία.
Τα πολλά λόγια για την ανάπτυξη, δεν είναι ανάπτυξη.
Στοιχεία μιας ρεαλιστικής αναπτυξιακής προσέγγισης.
To ζήτημα του χρέους, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει, οφείλει, σε αντίθεση με ότι κυρίαρχα συμβαίνει, αξιολογικά να ακολουθεί της αναπτυξιακής στρατηγικής και όλων των αντίστοιχων υποστηρικτικών επιλογών και μέτρων. Είναι φανερό ότι η ρύθμιση του θα αφορά μετάθεση πληρωμών, μετακίνηση και άπλωμα τμηματικών πληρωμών σε βαθύτερο χρόνο.
Γεγονός, που διατηρεί το βάρος του χρέους και σε…..
