|
|||||||||||
|
Καλώς ήρθατε πίσω στην κυριακάτικη πολιτιστική έκδοση του The Daily, όπου ένας συντάκτης ή αρθρογράφος του Atlantic αποκαλύπτει τι τον διασκεδάζει αυτόν τον καιρό. Ο σημερινός ξεχωριστός καλεσμένος είναι ο Toluse Olorunnipa, αρθρογράφος που έχει καλύψει την ιστορία του μήνα κατά τον οποίο ο πρόεδρος εξαφανίστηκε, το κλείσιμο του Project 2025 και την προσπάθεια της Kari Lake να απελάσει τους ίδιους της τους υπαλλήλους.
Ο Toluse απολαμβάνει να παρακολουθεί ταινίες του Nollywood και να διαβάζει τα βιβλία της Chimamanda Adichie. Έχει ακούσει το «Shallow» της Lady Gaga και του Bradley Cooper μερικές εκατοντάδες φορές παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει και προτείνει να ακούσετε αντ’ αυτού το συγκρότημα Shallow Alcove.
τελευταία πτήση προς την Αμπούτζα
(TCD / Alamy)
Ένα πολιτιστικό προϊόν που λάτρευα ως έφηβος και εξακολουθώ να λατρεύω: Ταινίες του Nollywood και Afrobeats. Πριν η νιγηριανή ψυχαγωγία γίνει εύκολα προσβάσιμη στο Netflix ή σε αμερικανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, θυμάμαι να περιμένω με ανυπομονησία τα ξαδέρφια μου στη Νιγηρία να μου στείλουν τα πιο πρόσφατα CD και VCD. (Ένα από τα αγαπημένα μου τότε ήταν ένα επικό θρίλερ με τίτλο Egg of Life.) Ως παιδί μεταναστών, εκείνες οι ταινίες και τα τραγούδια με βοήθησαν να συνδεθώ με τους γονείς μου και να κατανοήσω καλύτερα την παιδική τους ηλικία. Φτιαγμένες συνήθως με ελάχιστο προϋπολογισμό, οι ταινίες τότε δεν είχαν άλλη επιλογή από το να στηριχτούν στη δυνατή αφήγηση και τους διαλόγους. Οι προϋπολογισμοί έχουν αυξηθεί και η παραγωγή έχει βελτιωθεί σημαντικά καθώς η βιομηχανία έχει γίνει πιο εμπορική τα τελευταία χρόνια (King of Boys στο Netflix είναι ένα σύγχρονο αγαπημένο), αλλά η αφήγηση παραμένει εξίσου φανταστική — και φαντασμαγορική.
Κάτι που αγαπούσα αλλά τώρα δεν μου αρέσει: America’s Funniest Home Videos. Τώρα που έχω δύο μικρά παιδιά (και ένα γηρασμένο, επιρρεπές σε ατυχήματα σώμα), βρίσκω τα βίντεο με ανθρώπους που τραυματίζονται κατά λάθος πολύ λιγότερο αστεία!
Ένας συγγραφέας του οποίου θα διαβάσω οτιδήποτε: Chimamanda Adichie. Άρχισα να διαβάζω τα μυθιστορήματά της πριν από 20 χρόνια και δεν έχω απογοητευτεί ποτέ. Πιθανώς το 90 τοις εκατό όσων διαβάζω συνολικά είναι μη μυθοπλαστικά — κυρίως ακουστικά βιβλία στο 3,5x ταχύτητα — αλλά η αφήγηση της Adichie είναι τόσο πλούσια και πολυεπίπεδη, που βρίσκω χρόνο να κουλουριαστώ με τα φυσικά της βιβλία και να μεταφερθώ στις περίπλοκες και πολύχρωμες σκηνές που δημιουργεί. Αγαπώ ό,τι γράφει, αλλά τα Purple Hibiscus, Half of a Yellow Sun και Americanah είναι διαχρονικά αγαπημένα. [Σχετικό: Η Chimamanda Adichie είναι μια αθεράπευτα ρομαντική.]
Μια αγαπημένη ιστορία που έχω διαβάσει στο The Atlantic: Διαβάζω οτιδήποτε γράφει ο Clint Smith. Το προφίλ του Tim Alberta για τον πρώην CEO του CNN, Chris Licht, και το κεντρικό άρθρο της Caitlin Dickerson για τους χωρισμούς οικογενειών είναι υποδείγματα της τέχνης. Επίσης, το δοκίμιο του W. E. B. Du Bois από το 1897, Strivings of the Negro People, παραμένει διαχρονικό.
Κάτι απολαυστικό που μου σύστησε ένα παιδί της ζωής μου: Λοιπόν, η οικογένειά μου κι εγώ είχαμε μείνει αποκλεισμένοι εκτός πόλης νωρίτερα φέτος, αφού μια σφοδρή χιονοθύελλα παρέλυσε τα αεροδρόμια της Ανατολικής Ακτής για μέρες. Ο τότε δύο μηνών γιος μου μας έδειξε ξεκάθαρα πόσο δεν εκτιμούσε την ταλαιπωρία, κλαίγοντας με όλη τη δύναμή του στο καθισματάκι του ενώ οδηγούσα. Είχα ανοίξει το ραδιόφωνο για να καλύψω τα ουρλιαχτά και σκεφτόμουν να σταματήσω στην άκρη, όταν το τραγούδι άλλαξε σε το «Shallow» της Lady Gaga και του Bradley Cooper. Ηρέμησε αμέσως.
Για αρκετούς μήνες, αυτό ήταν το τραγούδι στο οποίο καταφεύγαμε κάθε φορά που ήταν ανήσυχος και χρειαζόταν να ηρεμήσει. Ήταν σαν μαγικό κόλπο — το ριφάκι της κιθάρας στην αρχή του τραγουδιού του ανέβαζε τη διάθεση και κατασίγαζε την ανησυχία του χωρίς αποτυχία. Δούλευε σχεδόν υπερβολικά καλά, σε σημείο που το είχα ακούσει εκατοντάδες φορές και άρχισα κάπως να το φοβάμαι. Προσπάθησα να δω αν παρόμοια τραγούδια, ακόμη και από το ίδιο σάουντρακ, θα έκαναν τη δουλειά, αλλά το παιδί ξεκαθάρισε με τον πιο απόλυτο τρόπο πως ήθελε το «Shallow», και μόνο το «Shallow», σε επανάληψη, για πάντα και παντοτινά. Μια μέρα, ηττημένος, ζήτησα από την Alexa να παίξει το «Shallow», κι εκείνη άρχισε να παίζει μουσική από αυτό το απολαυστικό, ανερχόμενο συγκρότημα που λέγεται Shallow Alcove. Ερωτεύτηκα αμέσως τα τραγούδια τους, και ο μικρός μου μουσικός κριτικός τα ενέκρινε επίσης. Τώρα, όταν κλαίει, βάζω το κομμάτι τους «Music Box» (το οποίο, συμπτωματικά, ξεκινά με τους στίχους «Sorry that I’m crying …»), και χαμογελάει με νόημα. Είναι ό,τι πιο γλυκό υπάρχει.
Κάτι που επανεπισκέφθηκα πρόσφατα: Το ντεμπούτο άλμπουμ των Little Dragon. Όλη η μουσική του συγκροτήματος είναι εξαιρετική, αλλά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους εξακολουθεί να με καθηλώνει σχεδόν 20 χρόνια μετά.
Ένας ηθοποιός που θα έβλεπα σε οτιδήποτε: Issa Rae. Είναι ξεκαρδιστική.
Ο αγαπημένος μου τρόπος να χάνω χρόνο στο κινητό: Να παρακολουθώ βίντεο με battle rap. Βρίσκω ολόκληρη την υποκουλτούρα παράξενα εθιστική: Τα λογοπαίγνια, τα πολυσύλλαβα σχήματα ομοιοκαταληξίας, τα διπλά και τριπλά νοήματα, οι μεταφορές, οι παρηχήσεις, οι αυθόρμητες αντιδράσεις και το χιούμορ — όλα αναμεμειγμένα με ανθυγιεινά επίπεδα επιθετικότητας — καθιστούν το όλο εγχείρημα μαγικά γελοίο.
Μια καλή πρόταση που έλαβα πρόσφατα: Quiet, της Susan Cain. Άργησα να το διαβάσω, αλλά το βιβλίο της που εξυμνεί τις αρετές της εσωστρέφειας είναι καταπληκτικό. [Σχετικό: Όταν τα σχολεία αγνοούν τους εσωστρεφείς]
Ένα ποίημα, ή στίχος ποίησης, στον οποίο επιστρέφω: «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε.» (Προς Φιλιππησίους 4:8)
