Του Αν. καθ. Παναγιώτη Μπάρκα
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ.
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑΣ
Τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τα 5-6 εκατομμύρια γηγενών Ελλήνων του ανατολικού και νοτιοανατολικού Οικουμενικού Ελληνισμού, που έφτασαν στο μικρό ελληνικό κράτος, διωγμένοι, κυνηγημένοι, γενοκτονημένοι. Ήρθαν και έδωσαν ζωή, ενέργεια, δύναμη και πρόοδο στο παραλυμένο κράτος που το ονόμασαν Μάνα Πατρίδα. Ήρθαν για να αντικαταστήσουν τα άλλα τόσα περίπου εκατομμύρια Ελλήνων που έφυγαν από την Ελλάδα για να απαλλαγούν από την εσωστρεφή και σε σκλήρυνση παθογένεια της ελληνικής πολιτείας. Έφυγαν για να αποτελέσουν τον σύγχρονο δυτικό οικουμενικό Ελληνισμό, αλλά ατομοκεντρικό και χωρίς ιδιαίτερη προσφορά για τη μάνα Πατρίδα.
Η Ελλάδα θα ήταν μια μικρή περιθωριοποιημένη χώρα που δε θα μπορούσε να επωφεληθεί ούτε από την καταστροφή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. (Ευτυχώς, ο κόσμιος όλος την είχε προλάβει και οικειοποιηθεί!)
Θα ήταν μια μικρή και ασήμαντη χώρα, όπως έχει καταλήξει, που διώκει όποια αξία προίκισε στο παρελθόν τον Ελληνισμό, ή στέκεται εμπόδιο στην εξουσία, ή όπου οι εξουσιαστές οικειοποιούνται το κράτος και το κράτος τις ατομικές και συλλογικές αξίες της κοινωνίας, ενώ έχει χρέος να τις προστατέψει και προωθήσει.
Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ
Ελληνικά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ χαρακτήρισαν πρόκληση σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, το γεγονός ότι, κατ΄ εκείνα, ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα επέτρεψε σε υποψήφιο βουλευτή του κόμματός του από τη σκοπιανή μειονότητα στην Αλβανία, να μιλήσει στη μητρική του γλώσσα, σε προεκλογική συγκέντρωση, στην πόλη της Κορυτσάς, για τον σεβασμό των δικαιωμάτων στην σκοπιανή μειονότητα στην Αλβανία.
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν ζητούν να πράξουν το ίδιο και οι εκπρόσωποι της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, αλλά κατηγορούν τον Σκοπιανό που το τολμάει και τον Ράμα που το αποδέχεται, αποτελεί δείγμα, έστω και μικρό, της μειονεκτικής θέσης της Αθήνας προς Σκόπια και Τίρανα, με σημείο αναφοράς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. (Ζητάει πρόφαση για αντίδραση) Ενισχύει το επιχείρημα το γεγονός ότι τα ίδια ΜΜΕ επικροτούν τους Βορειοηπειρώτες εκπροσώπους όταν μεταβαίνουν στην Αθήνα και μιλούν στη μητρική γλώσσα των Αλβανών μεταναστών για τα δικαιώματα που εκείνοι «δεν χαίρουν» στην Ελλάδα!
ΤΟ «ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ» ΚΑΙ Η ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ
Με ελληνική συνηγορία και στάση δεκαετιών, το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου, έχει υποβαθμιστεί, εξασθενίσει, υποβαθμιστεί, ξεπεραστεί. Όμως τελευταία, στην αυθόρμητη και περιστασιακή της εξωτερική πολιτική με την Αλβανία, η Αθήνα προτάσσει το «Βορειοηπειρωτικό». Αλλά πώς;! Περιστασιακά και χωρίς συγκεκριμένη και σταθερή στρατηγική πολιτική. Με ιδεολογικά κριτήρια του κυβερνόντος κόμματος και (πρόσεξε) για την ικανοποίηση συμφερόντων συγκεκριμένης ομάδας κυβερνητικών και μη στελεχών. Την ίδια στιγμή, ενώ η Αθήνα κατηγορεί το Ράμα για παραβίαση των εθνικών δικαιωμάτων της Ε.Ε. Μειονότητας, επίσημα στηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία ένταξης των Τιράνων που ανέλαβε προσωπικά ο Έντι Ράμα. Και όταν, δυστυχώς, οι εναπομείναντες Έλληνες την Αλβανία στηρίζουν στο 65 τοις εκατό τον Έντι Ράμα και αντιδρούν αρνητικά στις υποδείξεις της Αθήνας.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΤΑΕΙ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΔΡΑ. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ
Η αποδοχή από την Αθήνα της περιθωριοποιημένης θέσης της Ελλάδας στην 6η Σύνοδο Κορυφής της ΕΠΚ στα Τίρανα, 16 Μαΐου τρέχοντος και της απόφασης του Ράμα να αγνοήσει παντελώς την παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στη Σύνοδο, (ενώ γονάτισε υποδεχόμενος «την αδερφή» Μελιόνι και καμάρωνε τον Ερντογάν ανάμεσα σε Μακρόν, Μελιόνι, Στάρμερ και Μέρτς) δείχνει ότι η Ελλάδα διαισθάνεται ότι στις ελληνοαλβανικές παγωμένες σχέσεις δεν αντιμετωπίζει απλώς το Ράμα, αλλά το απλωμένο χέρι της Τουρκίας στη γείτονα και την αδιαφορία των προαναφερόμενων Ευρωπαίων «εταίρων της».
Το γεγονός αποτελεί συνέχεια της ρεάλ πολιτικής της Αθήνας προς την Άγκυρα. Η Αθήνα ξοδεύει πολύ αντιτουρκική μελάνη και λόγο, αλλά για εσωτερική κατανάλωση. Καλώς θυμήθηκε να μνημονεύσει την 106η επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά απέφυγε να πει μισή κουβέντα για τους Τούρκους αυτουργούς της γενοκτονίας, όπως απέφυγε πριν λίγες βδομάδες να αντιδράσει επίσημα για την επίσκεψη Ερντογάν στη Βόρεια Κύπρο και τις προκλητικές του δηλώσεις σε βάρος του Ελληνισμού, ή δεν έχει ποτέ έτοιμο επόμενο βήμα, όταν οι Τούρκοι ναυαγούν τέτοια ελληνικά στρατηγικά επενδυτικά σχέδια όπως η πόντιση του ηλεκτρικού καλωδίου στο Αιγαίο.
Η ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΠΡΟ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ
Η σημερινή Ελλάδα και ο Ελληνισμός βιώνουν την κατάσταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενόψει των Σταυροφοριών. Γνωστά τα αίτια, όπως και η συνέχεια για την μακροβιότερη αυτοκρατορία. Περικυκλωμένη από εχθρούς, διαβρωμένη από εσωτερικές έριδες και συμφέροντα, αντιπαραθέσεις παρατάξεων, φατριών και προσώπων, με γκρεμισμένα τα βάθρα του μέλλοντος, ήρθε η τελική Άλωση της συρρικνωμένης στην Κωνσταντινούπολη αυτοκρατορίας.
Ο ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕΛΠΙΔΑ .
ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στήριξε την ύπαρξή της στην πετυχημένη αξιοποίηση της οικουμενικότητας του αρχαίου Ελληνισμού. Μετά την άλωσή της, 1453, η αίγλη της τηρήθηκε ζωντανή ξανά στον Ελληνισμό, αλλά ως ελπίδα. Η Επανάσταση του 1821 ενέπνευσε την διαδοχή στην πράξη του πνεύματος της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Όχι όμως ως οικουμενικότητα, που διατυπώθηκε από τον Κωλέττη ως Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ, αλλά ως ελλαδική κρατική οντότητα. Εντούτοις, το νεοϊδρυθέν κράτος της Ελλάδας, μαζί με το αίμα των Ελλήνων έφερε και τη σφραγίδα της ταύτισης της γεωπολιτικής του θέσης με τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, που ικανοποιούνταν τότε με την ανάγκη απαλλαγής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης από την Οθ. Αυτοκρατορία και την μετέπειτα διάδοχό της, την Τουρκία.
Η συγκεκριμένη πραγματικότητα υπαγόρευσε στο «εθνικό» κράτος της Ελλάδας να στηρίξει την μελλοντική του επιβίωση στην υπακοή και αφοσίωση «στους ξένους ευεργέτες» των εξουσιαστών του.
Και έδειξαν κραυγαλέα δείγματα γραφής στην συγκεκριμένη αφοσίωση. Από τη δολοφονία Καποδίστρια και Ανδρούτσου στην εξόντωση όλης της γενιάς της Επανάστασης και της παρακαταθήκης τους. (Αργότερα δεν χρειάστηκαν δολοφονίες. Το νερό μπήκε στο αυλάκι και κηρύσσονταν εθνοπατέρες οι πατριδοκάπηλοι των εθνικών συμφερόντων, αρχίζοντας από τον Βενιζέλο.)
Η εξέλιξη συνηγορούσε στην παγίδευση και εξουθένωση του Οικουμενικού Ελληνισμού και στην περιορισμένη εθνική κυριαρχία του κράτους της Ελλάδας.
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΓΕΙΤΟΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ.
Την ίδια περίοδο, τα υπό ίδρυση εθνικά κράτη στην περιοχή και τα συμφέροντα των ίδιων μεγάλων δυνάμεων, είδαν στην επιδίωξη διαδοχής του Βυζαντίου από την Ελλάδα, ως εμπόδιο στα εθνικά τους σχέδια. Το ξεπέρασμά του καλούσε τους γείτονες σε εχθρική αντιμετώπιση της Ελλάδας, συνιστώσα που διατηρήθηκε με τα γνωστά σκαμπανεβάσματα, συμφέροντα και συμπλέγματα. Καλλιέργησαν διαχρονικά, ευτυχώς μεμονωμένα, τον κλοιό εχθρότητας των γειτόνων εναντίον της και την κατανάλωση της Ελλάδας σε στείρες και εσωστρεφείς εθνικές αντιπαραθέσεις.
Η κατάσταση γίνεται περισσότερο απτή και επικίνδυνη, ειδικά τώρα στο μεταίχμιο της παγκοσμιοποίησης, όταν ο κύκλος του χρόνου μη αναθεώρησης των κρατικών οντοτήτων στην περιοχή, έχει λάβει τέλος και η νέα αναθεώρηση έχει πάρει φόρα κυρίως μετά το 1990, είτε ως διεκδίκηση ιστορικών κεκτημένων, είτε ως ανεκπλήρωτους εθνικούς στόχους, είτε ως θρησκευτικές κυριαρχίες, είτε ως ανάγκη νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΩΣ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ.
Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής οφείλεται κατά πολύ στην προσπάθεια της επίσημης Αθήνας να ευνουχίσει κάθε προσπάθεια καλλιέργειας εθνικής αξιοπρέπειας και εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικές αποτυχίες προσφέρονται κάλλιστα για εσωπολιτική αντιπαράθεση.
Από την εποχή του Μεγάλου Πολέμου η Ελλάδα παραιτήθηκε των εθνικών αξιώσεων, (όταν υπερέβαιναν τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, η περίπτωση της Βορείου Ηπείρου) Ή είδε τα εθνικά δίκαια ως εξωτερίκευση των εσωτερικών πολιτικών κρίσεων, όπως στην περίπτωση της Μικρασιάτικης καταστροφής. Ή αδιαφόρησε για την κατοχύρωση και θωράκιση και των κεκτημένων.
Έχασε διαχρονικά, σχεδόν κάθε αντιπαράθεση εθνικής εξωστρέφειας με τους γείτονες, ή αναγκάστηκε να κάνει παραχωρήσεις που υπονομεύουν το μέλλον των εθνικών κυριαρχικών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Ακολουθεί ταχτική άμυνας, ακόμα και για κυριαρχικά εθνικά θέματα. Παριστάνοντας τη χώρα με ανώτερη ισχύ στην περιοχή, προσπαθεί να καλύψει το κενό εθνικής στρατηγικής, με απειλές προς τα έξω και προς τα έσω με εσωστρέφεια. Θυμίζει έτσι το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Περιβάλλεται από χώρες που, αν δεν είναι μαζί της εχθρικές και με αναθεωρητικές βλέψεις, εκδηλώνουν σταθερά επιφυλάξεις και καχυποψίες. Ενώ η ανάπτυξη μαζί τους γεωπολιτικών σχέσεων, όπως τελευταία, οδηγεί την Ελλάδα σε περιθωριοποίηση και εγκλεισμό.
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Η υιοθέτηση από την Ελλάδα του Διεθνούς Δικαίου ως ασπίδα της εθνικής της κυριαρχίας, αποτελεί φτηνή αυταπάτη, ειδικά όταν είναι γνωστό ότι το Διεθνές Δίκιο λειτουργεί ως άλλοθι για την ικανοποίηση των συμφερόντων του ισχυρού.
ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΡΟΛΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΔΥΣΗΣ.
Στη γηραιά Ήπειρο παρατηρούνται σήμερα συμμαχίες και αντιπαραθέσεις που θυμίζουν κατά βάθος καταστάσεις και εξελίξεις του Β’ μισού του 18ου αιώνα μέχρι την Ανατολική Κρίση που διαδραμάτισαν τα συμφέροντα των Δυτικών Δυνάμεων με άξονα τη Γαλλία και την Αυστροουγγαρία από την μια, και τη Ρωσία από την άλλη. Στο επίκεντρο είχαν τα οφέλη από την αναμενόμενη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα ευρωπαϊκά κυρίως εδάφη. Τα συγκεκριμένα συμφέροντα οδηγούσαν σε συμμαχίες και αντιπαραθέσεις, μεταξύ όλων τους. Η Ελλάδα πλήρωνε ακριβά την ενεργώ συμμετοχή στις εξελίξεις, πιο πριν και από τα Ορλωφικά, αλλά και επωφελούνταν εθνικά από την γεωπολιτική της θέση και ρόλο, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Οι όροι ασφαλώς έχουν αλλάξει σήμερα. Στην περιοχή αναπτύσσει ρόλο η Τουρκία και οι Έλληνες εξοστρακίζουν την Ελλάδα. Η Τουρκία, παίζει υπό όρους διαδόχου Οθ. Αυτοκρατορίας. Δεν αποτελεί αντίπαλο δέος των ιστορικών και νέων ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά συμμαχικό και ρυθμιστικό παράγοντα των βλέψεων τους. Η ίδια αναπτύσσει για λογαριασμό της εξωστρεφή και αναθεωρητική γεωπολιτική συμπεριφορά. (Μεταξύ των άλλων και σε βάρος της Ελλάδας). Από την ανάπτυξη και προώθηση του μουσουλμανικού τόξου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ιδέα του νεοθωμανισμού στην ευρύτερη περιοχή αργότερα, μέχρι και τη Γαλάζια Πατρίδα στο Αιγαίο σήμερα. Από ενεργή συμμετοχή στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, σε ρόλο κλειδί στο μεταναστευτικό και στη Ρώσο Ουκρανική διένεξη. Μετράει επίσης η στρατιωτική της ισχύ, η δεύτερη στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου, μάλιστα της παραχωρείται θέση και ρόλο στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλεια. Γεγονός είναι επίσης ότι η επίδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακή δύναμη σε μια σημαντική γεωπολιτική θέση, (την οποία απώλεσε η Ελλάδα) την έφεραν πιο κοντά σε χώρες όπως η Γερμανία, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και ασφαλώς οι ΗΠΑ. Από τη δική του πλευρά ο Ερντογάν προωθεί και πάλι, όπως όταν αποσύρονταν από τα ευρωπαϊκά εδάφη, τον αλβανικό παράγοντα ως το δικό του απλωμένο χέρι στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, κίνηση με την οποία, απ΄ό τι φαίνεται, συμφωνούν και οι ισχυροί της Δύσης.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΑΘΕΡΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.
Μάλιστα δεν ισχύουν αποτελεσματικά και πραχτικά ούτε οι θεσμικές συμμαχικές δεσμεύσεις στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε. Ένωσης.
Παραχωρώντας η Ελλάδα την αμυντική ικανότητα σε τρίτους, αναπτύσσει η ίδια μια περιορισμένη κυριαρχία. Αυτό προϋποθέτουν «οι συμμαχίες» με γνώμονα τα εξοπλιστικά προγράμματα με δυτικές δυνάμεις οι οποίες γεωπολιτικά στηρίζουν τις χώρες με βλέψεις εις βάρος της όπως η Τουρκία.
Η απαίτηση συμμαχιών στην Ελλάδα απέκτησαν την αρχή ικανοποίησης μονομερών συμφερόντων και εφήμερων ανταλλαγμάτων, όπως ακόμα και τη διατήρηση της πολιτικής εξουσίας από άτομα και κύκλους επικεφαλής κομμάτων.
Η διαδοχή στην εξουσία των αντιπάλων αποτελεί την συνέχιση της εθνικής μειοδοσίας, ως αλληλοσυγκάλυψη των ευθυνών τους. (Κραυγαλέα η πολυετής κρίση με τα Σκόπια και η συμφωνία των Πρεσπών, όπως και η ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο, ή στην Κύπρο. Τώρα, ως διεύρυνση της ίδιας πραγματικότητας ανοίγει το κεφάλαιο με την Αλβανία).
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.
Η βαριά κρίση της Ελλάδας στο ενδιάμεσο των δύο πρώτων δεκαετιών του αιώνα μας, έθεσε επί τάπητος την ανάγκη εθνικής εγρήγορσης από την μία και την οικονομικο-κοινωνική αφύπνισης από την άλλη. Οικειοποιήθηκαν και καρπώθηκαν τις σοβαρές αυτές εθνικές ανάγκες η Χρυσή Αυγή από την μία που αντιμετώπισε την εθνική υπόθεση ως τραμπουκισμό, αναρχισμό και εγκληματική δράση και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ο οποίος και από κυβερνητική θέση απογοήτευσε ανεπανόρθωτα, γενικώς τη διανόηση και την προσδοκία για κοινωνική και οικονομική πρόοδο και αλλαγή. Η έξοδος από την κρίση απαίτησε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, νέα και μονόπλευρη εξάρτηση στα συμφέροντα δυτικών δυνάμεων αφαιρώντας από την Ελλάδα τον παραδοσιακό γεωπολιτικό της ρόλο ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.
Δυστυχώς, τις ενέργειες που ξόδεψε η ελληνική κοινωνία για τον εξοστρακισμό τους, ανάδειξε την καταστρεπτική ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Μετατράπηκε σε απογοήτευση που τροφοδοτεί την κοινωνική και εθνική αδιαφορία και βολεύει την επιτήδεια πολιτική τάξη.
Καίτοι εκτός Ελλαδικού χώρου και κράτους ο Αλβανός ελληνικής καταγωγής καθηγητής κ. Μπάρκας ανήρτησε μια εμπεριστατωμένη -στην κυριολεξία- μελέτη για την διαχρονική πολιτική διαδρομή του ελληνισμού μετά τις Σταυροφορίες και τις κυβερνητικές δράσεις μαζί με τους εμφυλίους και τις δολερές έριδες μετά την επανάσταση του 1821 και την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
Του αξίζουν συγχαρητήρια ,παρ’ ότι θα προκαλέσει πολλούς νεοέλληνες της σήμερον για την φράση του
”Αργότερα …το νερό μπήκε στο αυλάκι και κηρύσσονταν εθνοπατέρες οι πατριδοκάπηλοι με πρώτο τον ΒΕΝΙΖΕΛΟ”(πατριδοκάπηλος ο Βενιζέλος;;;).
και τον τίτλο της παραγράφου
”ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ” .
Προσωπικώς θα μου αρκούσε ο τίτλος τού άρθρου” Η εξέλιξη της Ελληνικής παθογένειας”, χωρίς τις ”πιασάρικες” φράσεις ” Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ”και ” Η παρακμή εμποδίζει την Ελλάδα να δει τις δικές της σταυροφορίες” και θα συνιστούσα στον κ. Μπάρκα (δεκτός και ο αντίλογός του) να τις αφαιρέσει-γιατί -πως να το κάνουμε – η Ελλάδα τον 20ο αιώνα ήταν η πρωταγωνίστρια (και με μαύρες σελίδες δυστυχώς ) στα εθνικά θέματα από το 1912-1949 αι σε 30 χρόνια και στα οικονομικά θέματα αφού το 1979 συμπλήρωσε την 10άδα των κρατών της τότε ΕΟΚ .
Ο ”Ψυχρός” πόλεμος, η κομμουνιστική ενδοχώρα ,το Λιοντάρι της Αλβιόνος -που κυριαρχούσε πολιτικά από το 1915-1955- επηρέασαν και πολλούς Ελλαδίτες πολιτικούς , ενώ η 7χρονη Δικτατορία με την τελική πανεθνικη πληγή του Κυπριακού , μας απέτρεψε από το επιβαλλόμενο και αναμενόμενο μεταπολεμικό πέταγμα για ”τα πρωτινά φτερά μας τα μεγάλα ” .
ΟΜΩΣ,
αγαπητέ κύριε Μπάρκα ,να παραμείνετε και να πρωτοστατήσετε στην Αλβανία γιατί στην επόμενη 20ετία -που θα μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση Αλβανία και Σκόπια -, θα δημιουργηθεί η Βυζαντινή Υπαρχία του Ιλλυρικού, με πρωτεύουσα -όπως και τότε-την ελληνική Θεσσαλονίκη.
Ο ανέκαθεν πολυεθνικός Ελληνισμός θα γίνει οικουμενικός πολιτικά και πολιτιστικά ,με φρουρό της τον Ασιάτη που δεν τον ”έθαψε” παρ’ότι τον σκλάβωσε 500 χρόνια .
Πατροκοσμάδες θέλουμε και μορφωμένους Έλληνες.
Οι δυνάμενοι να συμβάλλουμε.
Υ.Γ. Ας μη λέμε-γράφουμε πράγματα , που είτε δεν συμβαίνουν ,είτε δεν γίνονται , συνεπεία εγγενών αρνητικών δεδομένων της ελλαδικής πραγματικότητος σε ανθρώπους και αιωνόβιες αδυναμίες .
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
῾Η ἀπόλυτη παρακμή τίνος;
Ἡ φράση`εθνική ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ` προϋποθέτει ἐθνικὴ ἐσωτερικὴ πολιτικὴ καὶ αὐτὴ δὲν γίνεται στὸν Ἑλληνισμὸ χωρὶς τὸν Ἑλληνισμό. Τὸ ἄνθος αὐτὸ ποὺ ἄνθισε ὅποτε καὶ ὅπου ἄνθισε, εἴτε στὶς πόλεις κράτη εἴτε σὲ αὐτοκρατορίες, ἔχει φανερὰ ἴχνη πνευματικὰ καὶ ὑλικὰ στὸν πολιτισμὸ καὶ συνέχεια, μεταδιδόμενη ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ ὡς μία δάδα ζώσας οὐσίας. Ζῶσα οὐσία σὰν μίας μάνας ποὺ νιώθει πάντα τὰ παιδιά της καὶ σὰν τὰ παιδιὰ ποὺ νιώθουν τὶς ρίζες τους.
Δὲν ἔχει παθογένεια ὁ Ἑλληνισμός, ἡ ἀνθοφορία του συμβαίνει σὲ καιρὸ καὶ χῶρο κατάλληλο.
Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ στηρίχθηκε στὸν πολιτισμὸ ποὺ ἔφερε καὶ εἶχε νὰ δείξει ἀναπτύσσοντάς τον συνέχεια καὶ σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄλλους λαοὺς, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὸν γνώριζαν καὶ τὸν πίστεψαν.
Ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, ἡ Βυζαντινή, ἦταν ἕνα ἄνθος τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἀνάπτυξη τοῦ Ρωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ στὰ χνάρια τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος. Συνέβη καὶ ἡ ἀνάπτυξη τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μὲ τὴν Ἀναγέννηση μετὰ τὴν κατάκτηση τοῦ Βυζαντίου. Αὐτὴ ἡ ἀνάπτυξη στὴν Δύση τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, ποὺ ξεκίνησε ὡς ἀνάπτυξη ἐπιστημῶν ἀλλὰ καὶ τεχνῶν καὶ φιλοσοφικῶν ἀναζητήσεων ἔφερε καὶ μεγάλη οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη στὶς Δυτικὲς χῶρες. Συνέβη καὶ συμβαίνει ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, ἔχει ἐπιρρεάσει τὴν παγκόσμια ἐξέλιξη, ἀλλὰ πλέον ὑπάρχει μία τάση δυναμικῆς μεγάλων οἰκονομικοστρατιωτικῶν συμφερόντων ἔναντι τῶν ἀνθρωπίνων ἰδεωδῶν.
Ἡ δυναμικὴ τοῦ πνεύματος τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ Βυζαντινοῦ δὲν ἔχει γίνει κατανοητὴ στὴν Δύση καὶ διαφέρει καὶ ἀπὸ τοὺς πολυπληθεῖς λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς. Ἔχει ξεχασθεῖ, διαστρεβλωθεῖ καὶ παραποιηθεῖ καὶ ἡ σημασία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ ἀθανασία ποὺ ἑτοιμάζεται εἶναι ἡ μεταφορὰ τοῦ δυναμικοῦ του ἀνθρώπου σὲ μηχανήματα καὶ μετὰ σὲ ἄλλο σῶμα. Εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν ἔχει μελετηθεῖ πλήρως ὁ ἄνθρωπος στὴν πραγματικὴ δυναμικὴ καὶ πορεία του.
Νὰ ἀναρωτηθοῦμε `τί ἔμεινε ἀπ’ τὸ τόσο φῶς ` τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ;
Καὶ ἂν καὶ σὲ ποιές συνθῆκες μπορεῖ νὰ ξαναανθίσει ὁ Ἑλληνισμὸς μπροστὰ σὲ αὐτὰ τὰ τεράστια συμφέροντα καὶ δυνάμεις ποὺ ἐπικρατοῦν ἀνατολικὰ καὶ δυτικά. Σίγουρα δὲν θὰ ἀνθίσει τεχνητά. Δὲν φοριέται ὁ Ἑλληνισμὸς χωρὶς τὴν οὐσία του, σὰν ἕνα ἀδειανὸ πουκάμισο, ἕνα brand name, ποὺ μπορεῖ νά `χρησιμεύσει ` γιὰ διάφορους σκοπούς, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀνθίσει παρὰ μόνο ἀληθινὰ καὶ ὅταν πρέπει νὰ ἀνθίσει.
Ἴσως ὅταν οἱ ἄλλοι σκύψουν πάλι νὰ βροῦν αὐτὸ τὸ ἄνθος, ἂν τὸ σεβαστοῦν, ἂν τὸ ἀναζητήσουν, ἄν τό ἀναλύσουν.
´Κάτω απ’ τις παράγκες, κάτω απ’ τα γιαπιά
ζούνε κάτι Ελλάδες σαν θηρία ´
Απο την μια οι Μαφιοζοι απο την αλλη η οπισθοδρομικη Αριστερα στην μέση οι πολιτες Η χωρα δεν προκειτε να παει μακρια