Η «Οδύσσεια» της ομογενούς χρυσής ολυμπιονίκη Ελένης Μαρούλη

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΥΡΗΞ

ΑΤΛΑΝΤΑ. Ενα Σάββατο πρωί, μια ομάδα γιατρών ήρθε να πάρει αίμα από την Ελένη Μαρούλη (Helen Maroulis). Ηταν θυμωμένη και μπερδεμένη. Μόλις δύο χρόνια πριν είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στην ελεύθερη πάλη στους Ολυμπιακούς του Ρίο, αφήνοντας δεύτερη την τότε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το επίτευγμα ήταν τεράστιο για μια «γυναίκα της διπλανής πόρτας», όπως η ίδια είχε δηλώσει τότε.

Ξαφνικά, το καλοκαίρι του 2018, βρέθηκε έγκλειστη σε ένα ψυχιατρικό κέντρο στη Γιούτα, έχοντας εισαχθεί με τη θέλησή της, αλλά χωρίς να έχει δικαίωμα να φύγει. Τα λόγια των γιατρών ήταν βαθειά χαραγμένα στο μυαλό της: «Διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD). Από διάσειση». Εξαιτίας της πάλης. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο στον Κόσμο.

Πάντα πίστευε ότι οι ολυμπιονίκες ήταν ανίκητοι, αλλά αφότου κατάφερε να μπει σε αυτό το κλειστό κλαμπ, όλα γύρω της κατέρρευσαν. Βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση. Ολα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά στην Ινδία στις αρχές του 2018, όπου ένα χτύπημα στο κεφάλι οδήγησε σε διάσειση και αυτή με τη σειρά της σε σύγχυση, ανεξέλεγκτο κλάμα, φωνές και τέλος στη διάγνωση με PTSD.

Για περισσότερα από δύο χρόνια, ένιωθε απελπισμένη και χαμένη. Αρκετές φορές είπε στον εαυτό της ότι είχε τελειώσει με την πάλη, μέχρι που τελικά, πέρυσι, κατάφερε να το ξεπεράσει. Μάλιστα, τον περασμένο Απρίλιο, εξασφάλισε μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

«Για πρώτη φορά δεν ένοιωθα άνετα πάνω στο ρινγκ», λέει στην Washington Post, καθισμένη στο σαλόνι του προπονητικού κέντρου της Ολυμπιακής ομάδας πάλης των ΗΠΑ έξω από την Ατλάντα.

Πίσω στο Μέριλαντ, ο πατέρας της,  Ελληνας μετανάστης, θεωρεί πως η κόρη του «δεν είναι πια η ίδια μετά τον τραυματισμό». Εύχεται να είχε σταματήσει.

Κι όμως, δεν μπορεί να τα παρατήσει – τουλάχιστον όχι ακόμα. «Κάτι την τραβάει συνέχεια πίσω», λέει ο προπονητής της. «Η πάλη την έχει πληγώσει, αλλά την έχει κάνει και πιο δυνατή. Είναι μαχήτρια», τονίζει.

«Κάτι δεν πάει καλά»

Η Μαρούλη είχε μόλις αναρρώσει από έναν τραυματισμό στο χέρι που την εμπόδιζε να σηκώνει βάρη πριν φύγει για την Ινδία στις αρχές του 2018.

«Κάτι δεν πάει καλά», έλεγε συνεχώς στους γιατρούς στην Ινδία, καθώς και σε αυτούς που την εξέτασαν διαδικτυακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Της είπαν να ξεκουραστεί, κι όμως δεν μπορούσε. Ηθελε να φύγει, αλλά τα στελέχη της ομάδας την παρακάλεσαν να μείνει. Ηταν η χρυσή Ολυμπιονίκης και ο κόσμος πλήρωνε για να την βλέπει να παλεύει.

Μερικές φορές ήθελε να κάνει εμετό. Παρόλα αυτά, κανείς δεν της έλεγε ότι είχε διάσειση. Μόνο όταν  επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και επισκέφθηκε έναν γιατρό στη Νέα Υόρκη, ο οποίος έκανε τη διάγνωση.

Μια μέρα, πήγε να αγωνιστεί εναντίον ενός άνδρα προπονητή πάλης. Ο αντίπαλος άρχισε να τη χτυπάει στο κεφάλι καθώς πάλευαν. Η ίδια κατάλαβε πως ο αντίπαλος προπονητής γνώριζε για το πρόβλημά της.

«Εμεινα άναυδη», λέει.

Την επόμενη μέρα, ξύπνησε με ίλιγγο. Εφυγε για το Κολοράντο, όπου οι γιατροί της είπαν ότι είχε ξανά διάσειση και αυτή τη φορά το νευρικό της σύστημα δύσκολα ρυθμιζόταν. Είχε πρόβλημα με το φως και ένοιωθε ζαλάδες.

«Ενιωθα σαν χάμστερ σε τροχό. Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι».

Προσπάθησε να γυμναστεί με έναν προπονητή που γνώριζε, αλλά κάθε φορά που δοκίμαζε να σηκώσει βάρη, έκλαιγε ανεξέλεγκτα. Πήγε σε ψυχιάτρους και ρώτησε τη γνώμη τους. Εκείνοι υποπτεύθηκαν μετατραυματικό στρες και της  σήστησαν να επισκεφθεί το νοσοκομείο της Γιούτα και να κάνει καθημερινές αιμοληψίες.

Το νοσοκομείο της δημιουργούσε πανικό. Περιγράφει την εμπειρία της ως «ευθεία ιδρυματοποίηση». Ηθελε να φύγει και αμέσως κάλεσε τον πατέρα λέγοντάς του στα ελληνικά να ζητήσει από τους γιατρούς να την αφήσουν να επιστρέψει στο Κολοράντο. Την επόμενη μέρα το έκανε. Αρχισε να προπονείται για το επερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, χωρίς να αναφέρει ποτέ σε κανέναν από την ομάδα κάτι για το PTSD ή το νοσοκομείο στη Γιούτα. Πήγε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αβέβαιη για την πάλη. Στον πρώτο της αγώνα τραυματίστηκε σοβαρά στον ώμο.

«Δεν είχα φτάσει ακόμη στον πάτο», λέει.

Εκείνο τον Ιούλιο, η Μαρούλη αισθάνθηκε αρκετά καλά ώστε να αρχίσει ξανά προπονήσεις. Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων, βρέθηκε αντιμέτωπη με την προπονήτρια της Ολυμπιακής ομάδας Νέων γυναικών των ΗΠΑ. Κατά λάθος τραυματίστηκε στο αυτί.

Το μυαλό της γέμισε με αρνητικές σκέψεις. Οι γιατροί την έστειλαν σε ένα άλλο νοσοκομείο που ειδικεύεται στο το PTSD, αυτή τη φορά στο Κολοράντο. Σε αντίθεση με τη Γιούτα, σκόπευε να μείνει, σίγουρη ότι είχε χάσει τα λογικά της.

Μόνο μερικές ημέρες αργότερα συνειδητοποίησε ότι είχε πράγματι τα σημάδια διάσεισης. Αργότερα, θα διαγνωστεί με τραυματισμό στο εσωτερικό του αυτιού που είχε τα ίδια συμπτώματα.

Τον Δεκέμβριο επέστρεψε σπίτι της να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Κάποια στιγμή είπε στον πατέρα της: «Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου». Την έπεισαν να μείνει μαζί τους για μερικούς μήνες για να ξεκουραστεί.

Είχε πει στον εαυτό της ότι είχε τελειώσει με την πάλη, αλλά άρχισε να επισκέπτεται ένα τοπικό γυμναστήριο. Τελικά έκανε κάποιες ελαφρές προπονήσεις, με αποτέλεσμα να πάθει κρίσεις πανικού και άγχους. Αρχισε να αναρωτιέται μήπως οι αντιδράσεις της δεν σχετίζονταν με την τελευταία διάσειση, αλλά περισσότερο με το μετατραυματικό στρες. Οι θεραπευτές της είχαν πει ότι μία από τις θεραπείες για το PTSD είναι να μιλά ανοιχτά για την αιτία μέχρι να μειωθεί η αντίδραση.

Ετσι, αύξησε τις προπονήσεις, αλλά μιλούσε επίσης ανοιχτά για την εμπειρία με τον θεραπευτή της. Μέρος του φόβου της, ήταν η σκέψη ότι οι άνθρωποι προσπαθούσαν να την πληγώσουν σκόπιμα χτυπώντας το κεφάλι της. Αρχισε να δουλεύει πιο σκληρά και για πρώτη φορά σκέφτηκε τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων, που είχαν προγραμματιστεί για τον Απρίλιο του 2020.

Εκείνο τον Φεβρουάριο, η Μαρούλη πήγε σε ένα τουρνουά. Η πρώτη γυναίκα με την οποία πάλεψε, την χτύπησε αμέσως στο κεφάλι. Η Μαρούλη ήξερε ότι τα χτυπήματα ήταν εσκεμμένα και η τακτική αυτή δεν την ενοχλούσε.

«Εχεις θεραπευτεί», έλεγε στον εαυτό της.

Οταν οι δοκιμές ακυρώθηκαν λόγω της πανδημίας, έμεινε με τους γονείς της και δούλεψε με έναν ντόπιο προπονητή. Ενιωθε όλο και περισσότερο τον παλιό της εαυτό. Στους επαναληπτικούς αγώνες του Απριλίου, η Μαρούλη κέρδισε στον τρίτο γύρο.

Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν γι’ αυτό;

Ο πατέρας της λέει αστειευόμενος ότι πρέπει «να βρει έναν καλό Ελληνα και να νοικοκυρευτεί» και να σταματήσει οριστικά την πάλη.

Κάθε φορά τους υπενθυμίζει ότι ακόμα και μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου ακόμα μέσα της δεν ξεχνά τους προπονητές που δεν άφηναν ένα κορίτσι να μπει στα γυμναστήριά τους όταν ήταν μικρή, ή τους άνδρες που έλεγαν ότι η πάλη δεν είναι για γυναίκες.

Η Μαρούλη γνωρίζει ότι παίρνει ρίσκο μιλώντας για τις διασείσεις της. Οι αντίπαλοί της την ακούνε. Σε ένα πρόσφατο τουρνουά στην Πολωνία, αντιμετώπισε έναν παλαιστή του οποίου η μόνη προσέγγιση ήταν να χτυπάει επανειλημμένα το κεφάλι της. Θυμάται ότι ένας  γιατρός που την παρακολούθησε τότε, της είπε ότι θα εκπλαγεί με το πόσοι αθλητές τον επισκέπτονται με προβλήματα ψυχικής υγείας.

Και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί η ίδια ήταν: «Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν γι’ αυτό;».

Ελπίζει ότι και άλλοι αθλητές θα την ακούσουν.

«Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι έχω ένα υγιές μυαλό».

Πηγή: «WP»

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα