Άγγελος Συρίγος – 17 Σεπτεμβρίου 2017
Το σύνηθες ερώτημα που ακούγεται ανά την Ελλάδα είναι: γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν και να εκφράζουν μεγάλες ιδέες; Ουσιαστικά υπονοείται ότι κάπου πρέπει να υπάρχει μία πεφωτισμένη ηγεσία που θα έλθει και θα τα αλλάξει-διορθώσει όλα.
Η απάντηση είναι απλή: Η πολιτική ηγεσία αντανακλά αυτό που είναι ο λαός, ή ορθότερα, αυτό που θέλει ο λαός. Δεν μπορεί να προκύψει πεφωτισμένη ηγεσία από έναν λαό που δεν ψηφίζει με υψηλόφρονα κριτήρια.
Ένα από τα πράγματα που έχουμε επιτύχει ύστερα από χρόνια επίσημης ανεξαρτησίας είναι ότι η πολιτική ηγεσία δεν μας προκύπτει, αλλά εκλέγεται. Παρά τα φημολογούμενα (και συχνά βάσιμα) περί εκλεκτικών προτιμήσεων κάποιων πρεσβειών προς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, οι εκλογείς δεν πιέζονται από κάποιον Αμερικανό, Γερμανό ή Ρώσο κατά την επιλογή του τοπικού βουλευτή τους.
Κατώτερες των περιστάσεων
Δεν είναι τυχαίο ότι, τουλάχιστον στη νεότερη ελληνική ιστορία, κατά τη χρονική στιγμή που ξεσπούν οι σοβαρές κρίσεις, οι πολιτικές μας ηγεσίες είναι κατώτερες των περιστάσεων. Έχουν εκλεγεί για άλλο σκοπό, κατά κανόνα για την ικανοποίηση των μικροκομματικών, απολύτως ωφελιμιστικών σε ατομικό επίπεδο προσδοκιών των ψηφοφόρων: για το διορισμό (διαχρονικό αίτημα), για την μείωση των φόρων (επίσης διαχρονικό με πλέον εμβληματική την περίοδο Θεόδωρου Δηλιγιάννη πριν το 1897), για την τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου σε καλύτερη υπηρεσία, για τη μετάθεση του στρατευμένου, για να γυρίσει το παιδί από τον πολυετή πόλεμο (βλ. 1920), για το σβήσιμο της κλήσεως κ.λ.π. Οι δε κρίσεις γίνονται πιο σοβαρές λόγω του ότι οι ανεπαρκείς ηγεσίες επιχειρούν να ανταποκριθούν, συνήθως λαϊκίζοντας.
Ενδεικτικώς μπορούμε να θυμηθούμε την περίπτωση του Δημητρίου Ράλλη με τη συνέχιση του πολέμου το 1897 που κατέληξε σε συνθηκολόγηση. Το οίκαδε των Βασιλοφρόνων το 1920 που αντικαταστάθηκε με υπερδιπλασιασμό του στρατού μας στη Μικρά Ασία. Την εκδίκηση μετά το 1945 (σε συνδυασμό με τις συνθήκες εμφυλίου πολέμου). Και σ’ αυτά τα χρόνια την κατάργηση της μνημονιακής μιζέριας με ένα άρθρο, ένα νόμο.
Ενώ κατά τη στιγμή της κρίσεως δεν υπάρχουν ικανές πολιτικές ηγεσίες, αυτές εμφανίζονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και κατά κανόνα ωθούν τη χώρα πολύ πέραν των θεωρητικών της δυνατοτήτων. Πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Ελευθέριος Βενιζέλος 12 χρόνια μετά την ατιμωτική ήττα του 1897 και ο Καραμανλής έξι χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου και ακολούθως μετά την κυπριακή τραγωδία.
Η εμφάνιση σοβαρών ηγεσιών μετά την κρίση είναι ευεξήγητη. Οι ηγέτες εμφανίζονται όταν τους αναζητά ο λαός. Για την ακρίβεια εμφανίζονται, επειδή ακριβώς τους αναζητά ο λαός. Τί πιθανότητες είχε να εκλεγεί πριν το 2010 ένα άτομο με ηγετικές ικανότητες που θα μπορούσε να βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας; Μηδενικές. Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν μπορεί να έλθει δια νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά μόνον μέσα από σκληρή δουλειά.
Η νέα κανονικότητα
Ποιός θα είναι αυτός ο πολιτικός ηγέτης; Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι δεν προκύπτει εκ παρθενογενέσεως. Προέρχεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και έχει αφήσει αξιομνημόνευτο αποτύπωμα σοβαρότητας στη δουλειά του.
Οι λοιποί ανεπαρκείς πολιτικοί αντιδρούν με την αντίληψη του μεσογειακού δάσους που καίγεται από τις φλόγες: θεωρούν ότι θα αναγεννηθούν (όπως και το μεσογειακό δάσος). Στην πραγματικότητα το δάσος που θα ξαναβγεί, θα είναι εντελώς διαφορετικό από το παλαιό. Θα είναι ένα νέο δάσος. Όπως συμβαίνει και με τις πυρκαγιές, κάποια λίγα δένδρα (δηλαδή κάποιοι πολιτικοί) από το παλαιό δάσος θα επιβιώσουν. Τα υπόλοιπα, όμως, θα εξαφανισθούν για πάντα.
Έχοντας αυτές τις ιστορικές εμπειρίες υπ’ όψιν, η ακριβοπληρωμένη αποτυχία της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας φέρνει πιο κοντά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι ενδεικτικό ότι μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούμε να λέμε ότι περνάμε κρίση. Η κρίση υπονοεί ότι βρισκόμαστε για ένα σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα σε μία εξαιρετική και δύσκολη φάση που έχει διαταράξει την ομαλή μας πορεία. Αυτό, όμως, που ζούμε δεν είναι πλέον κρίση. Είναι η νέα μας κανονικότητα, στην οποία θα ζούμε τα επόμενα πολλά χρόνια.
Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα προβάλλει η απαίτηση για σοβαρή λύση των προβλημάτων μας. Τόσο πιο γρήγορα θα αναζητήσουμε το κάτι διαφορετικό στην πολιτική μας ηγεσία. Ακόμη και οι σωτήρες χρειάζονται κάποιον να τους καλέσει.
Ενταξει δεν απαγορευονται ουτε οι πολιτικες προτιμησεις και εκτιμησεις, ουτε το γνωστο μας παιδιοθεν”εκ παραδρομης γλωσσής”, γιατι αλλοιως δεν εξηγειται οτι ο κ. καθηγητης θυμηθηκε και το ”οικαδε των βασιλοφρονων”-προφανεστατα εδειξε οτι ειναι αντιμοναρχικος, γιατι ουδεποτε υπηρξε πολιτικο κομμα με τετοια επωνυμια-και την εκδικηση -πως του ηρθε- μετα το 1945 , δικαιολογωντας ετσι ολα τα ανταρτικα κατα του Δημοκρατικου Κρατους μετα τις πολυκομματικες εκλογες του 1946, αγνοωντας οτι αυτα τα ανταρτικα δεν ”σηκωσαν χερι ΄΄ στην Πατριδα και τους συνελληνες για Δημοκρατια, αλλα για την κομμουνιστοποιηση και τον διαμελισμο της. Μετα απο ολα αυτα πως να λαβεις σοβαρα υπ’οψιν τις πολιτικες αποψεις τον φερελπιδος καθηγητου κ. Αγγελου Συριγου . Ευτυχως που ”υπηρετει επιστημονικως τις Διεθνεις Σχεσεις ” και οχι τις εσωτερικες του Ελληνικου μας κρατους. Η μονη φραση με δογματικο περιεχομενο για τις πολυκομματικες Δημοκρατιες ειναι η τελευταια στο κειμενο του. ” Ακομη και οι σωτητρες χρειαζεται καποιον να τους καλεσεςι”. Υ.Γ (1). Αληθεια δεν θεωρει ανεπαρκεις για τις περιστασεις τις εκλεγεισες ηγεσιες το 1981 και το 2009, που ”ξεγελασαν ” τον λαο με αμετρο λαικισμο;;; (2) . Μηπως απασχολησε την σκεψη του κ. Συριγου η μη διακοπη των πολεμικων επιχειρησεων σε ολα τα κρατη της Υδρογειουτ απο πολιτικους( εν Ελλαδι το 1897 ΚΑΙ 1920), αλλα ΜΟΝΟΝ απο τους νικητες ,η,τους ηττημενους στρατιωτικους ηγητορες;;;;;;. Φανταζομαστε να διεκοπτε την επεμβαση στην Κυπρο της Τουρκιας ο μακαριτης Ετσεβιτ. Δεν θα ειχε την τυχη του απαγχονισθεντος προκατοχου του;;; . Εχουν βαθος αυτα τα θεματα αγαπητοι μου και ετσι πρεπει να αντιμετωπιζονται στα γραπτα τουλαχιστον.
“Ουσιαστικά υπονοείται ότι κάπου πρέπει να υπάρχει μία πεφωτισμένη ηγεσία που θα έλθει και θα τα αλλάξει-διορθώσει όλα”
Από πού βγαίνει αυτό; Σίγουρα όχι από την διαπίστωση ανυπαρξίας ηγέτη.
“Η απάντηση είναι απλή:” Σωστή η διαπίστωση, αλλά να προστεθεί ότι το πολιτικό μας σύστημα (κομματαρχία) δεν ευνοεί την ανάδειξη ηγέτη, διότι αυτός πρέπει αναγκαστικά να περάσει μέσα από τα κομματικά γρανάζια.
“Σήμερα, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν μπορεί να έλθει δια νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά μόνον μέσα από σκληρή δουλειά”
Αρχίζουμε; Δεν το βλέπω. Μετά από μία περίπου τριετή ανάπαυλα (2010-2013), που ο κόσμος είχε αποστασιοποιηθεί από τα κόμματα και είχε δείξει ότι κατάλαβε ότι δεν μπορούν να τον σώσουν αυτοί που τον έριξαν στο χάος, αποδοκίμαζε παντού τούς πολιτικούς κλπ., μετά (ξαναλέω, περίπου) το 2013 επέστρεψε στα κόμματα και τις κομματικές έριδες. Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα, δηλαδή.
Ποτέ δεν περνούσαμε κρίση. Κρίση πέρασαν άλλα κράτη, γι αυτό βγήκαν απ’ αυτήν. Η Ελλάδα, μετά την Μεταπολίτευση, χρεοκόπησε πολιτικά, πολιτισμικά, εθνικά, κοινωνικά, ηθικά και τέλος οικονομικά. Αυτό δεν είναι κρίση, αλλά όλεθρος. Από την κρίση μπορεί να βγει κανείς. Κι εμείς βγήκαμε το 1950, μετά από 10 χρόνια βαθυτάτης κρίσεως. Είχαμε τις αντοχές να παλέψουμε. Από τον όλεθρο, όμως, δεν βγήκε ποτέ κανείς. ΠΟΤΕ!
Τώρα πώς γίνεται μέσα σ’αυτόν τον όλεθρο, να πηγαίνεις κάθε πρώτη του μηνός και να τραβάς μαζί με κανα δυο εκατομμύρια ακόμη, περί τα 1300 ΚΑΙ βάλε Ευρώ, ενώ πεντακοσαριά χιλιάδες συνέλληνές ΣΑΣ πληρώνουν εγχώριους φόρους εισοδημάτων που σκίστηκαν να αποκτήσουν στο εξωτερικό…ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ…
ΥΓ:Το κείμενο του κ. Συρίγου, είναι πασάλημα και μένοντας στην πρώτη μόλις παράγραφο, τονίζω πως η επιλογή των υποψηφίων στο όποιο ψηφοδέλτιο, υπονομεύει πλήρως την όποια δημοκρατική διαδικασία και την όποια επιλογή από τους ήδη ΠΡΟεπιλεγμένους.
Έτσι φυσικά λειτουργεί και το πανεπιστήμιο που διδάσκει προφανώς, οπότε δε χρειάζεται να ψαχνόμαστε και πολύ..
Ανάθεμα κι αν κατάλαβα λέξη. Πού είναι το ερώτημα; Με τα € 1300 ανατρέπεις αυτά που γράφω στην τελευταία παράγραφο τού σχολίου μου; Πού θέλεις να καταλήξεις, αν βέβαια κατάλαβες τι γράφω;
Εάν παρουσιάσεις/ετε τα Ε τις εφορίας, όλοι εσείς/αυτοί, που αξιολογούν κοινωνίες και παγκόσμια ζητήματα(με οπτική που διαπερνά πρωτίστως το πορτοφόλι τους) , τότε θα σου/σας το αναλύσω..διεξοδικά!
Την καλημέρα μου!