του Νίκου Κανέλλου, Πρέσβη ε.τ.
Ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά των περίεργων καιρών μας είναι ότι στις διεθνείς αγορές το 50% των έργων τέχνης είναι πλαστά. Αυτή είναι όμως μία πρώτη προσέγγιση. Η δεύτερη είναι ότι πάνω από το 50% των καλλιτεχνών αισθάνονται απελπιστικά μόνοι. Μαζί τους στην απελπιστική αυτή μοναξιά είναι και τα έργα τους. Η οποιαδήποτε κριτική δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα καταλάβεις. Η μόνη συνετή προσέγγιση είναι ο ίδιος ο δημιουργός. Μονάχα η αγάπη μπορεί να σώσει το ζωγράφο από τη μοναξιά αλλά και από τη διαστροφή της αντιγραφής.
Να βυθίζεσαι σε μια ατέρμονη μοναξιά την ώρα που προσπαθείς να δημιουργήσεις είναι κόλαση. Ποιο είναι επομένως πραγματικά πλαστό έργο; Αυτό που δεν συναντά την ανθρώπινη επικοινωνία και την αναγκαία επαφή. Όσο τέλειο και να δείχνει, δεν είναι παρά μία αντιγραφή ενός κενού λόγου ζωής! Μια κουραστική απραξία. Μια πραγματικότητα που μοιάζει με αποχαυνωτική απομόνωση. Η ομορφιά του κόσμου χάνεται και η Τέχνη θρηνεί.
Η θλιβερή αδράνεια της ψυχής δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανέναν πρωτοποριακό ακαδημαϊσμό. Η τέχνη σε αντίθεση με όσα λέγονται δεν είναι άσκηση αδράνειας και επανάληψη μάθησης. Είναι μεγαλειώδης όταν κατανικά τη μονότονη καθημερινότητα του ανθρώπου και παρακινεί σε μορφές ηρωισμού! Είμαστε ένα ανεξάντλητο κομμάτι του σύμπαντος. Κάθε λεπτό που ζούμε είναι μαζί η αρχή και το τέλος. Η μοναξιά μας και η ομορφιά να βλέπεις την ευτυχία σαν μια επαναλαμβανόμενη άσκηση της δυστυχίας.
“Μακεδονία”
