Την Κύπρο του σήμερα την ξέρουμε. Είναι η Κύπρος της λειψής ανθεκτικότητας, των ελλιπών και ισχνών πολιτικών και οικονομικών δυνατοτήτων, της πολυδιάσπασης και της θεσμικής και ιδεολογικής αναστάτωσης. Είναι η Κύπρος που αδυνατεί να αντεπεξέλθει βιώσιμα στις επιπτώσεις της πανδημίας επειδή δεν έπραξε όσα έπρεπε να πράξει όταν έπρεπε να τα πράξει και επικεντρώθηκε, αντί τούτου, στον λαϊκισμό, την εντυπωσιολογία. Και που αναλώθηκε δυσανάλογα πολύ στις δραστηριότητες πρόχειρα σχεδιασμένων και ερασιτεχνικά εκτελεσμένων δημοσίων σχέσεων και επιφανειακού κέρδους σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς που την αφορούν ως πολιτεία. Η όποια επένδυση στην ουσία και στην αύξηση και ενίσχυση δυνατοτήτων έγινε ημιτελώς και χωρίς στρατηγική στόχευση. Η στρατηγική, άλλωστε, δεν εκτελείται μόνο με δημόσιες σχέσεις. Χρειάζεται εργαλεία και μέθοδο. Αλλιώς είναι αέρας κοπανιστός.

Η Κύπρος του σήμερα είναι η Κύπρος που δεν ξέρει πώς να κινηθεί. Προσομοιάζει με κάποιον που δεν μπορεί να κινηθεί όπως πρέπει, επειδή δεν είναι σίγουρος αν ξέρει τι θέλει και πού θέλει να πάει ή, ακόμα χειρότερα, που νομίζει ότι μπορεί να πάει προς όλες τις κατευθύνσεις την ίδια στιγμή, όταν δεν έχει καν αυτοκίνητο αλλά ένα ποδήλατο.

Είναι η Κύπρος που εξαρτά τη βραχυπρόθεσμη οικονομική επιβίωσή της από το τι θα πράξουν δύο τουριστικές αγορές, δυο-τρεις οργανωτές ταξιδιών φτηνού τουρισμού και από το αν θα πουληθούν και πόσα τρεις-τέσσερις πολυτελείς πολυκατοικίες ή αν θα πειστεί να αξιοποιήσει τις υπηρεσίες μας μια χούφτα εταιρειών.

Είναι η Κύπρος που εξαρτά την πολιτική επιβίωσή της από τα λόγια και τις εντυπώσεις (κυρίως στο εσωτερικό) και όχι από τις πράξεις και την ενίσχυση και αξιοποίηση ουσιαστικών δυνατοτήτων, διπλωματικών και στρατιωτικών στο εξωτερικό.

Είναι η Κύπρος που εξαρτά τη δημόσια διαχείρισή της από το αν θα βρεθούν δυο-τρεις άνθρωποι να στελεχώσουν την κυβέρνηση ενός Προέδρου που, σε αντίθεση με το τι πιστεύουν κάποιοι, και βαθύτατα δημοκράτης είναι, και εξαιρετικά προοδευτικός και καινοτόμος με βάση το αρχικό πρόγραμμα διακυβέρνησή του δήλωσε, και ανεκτικός απέναντι στους γύρω του και κυρίως ιδιαίτερα δεκτικός και ενσυνείδητος προς τα μηνύματα που του στέλνει η πόλη του και οι απαιτήσεις της.

Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό. Η Κύπρος του σήμερα ποδηγετείται από τα κατάλοιπα της Κύπρου του χθες… και του προχθές. Της Κύπρου του «μέσου», των «μαύρων χρημάτων», των «γκρίζων δουλειών», των ρηχών ευκαιριών και των περιορισμένων οριζόντων. Δηλαδή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και ατομικής ανασφάλειας, προϊόν της πολιτικής συμπεριφοράς των παππούδων μας, που με τη σειρά της αποτελεί τη βάση της λογικής «όσα φάμε και όσα πιούμε…» που μας διέπει. Γι’ αυτό, τόσα τρώμε και τόσα πίνουμε… αφού τόσα δείξαμε με τη συμπεριφορά και στάση μας ότι θέλουμε να φάμε και να πιούμε.

Για παράδειγμα, σε πολιτικό επίπεδο, αν θέλαμε, εμείς όχι η κυβέρνηση που εκλέξαμε και τώρα την απαξιώνουμε, θα είχαμε εμβαθύνει θεσμικά τις σχέσεις μας με το δυτικό σύστημα ασφάλειας και θα είχαμε αναπτύξει ταχύτερα, νωρίτερα και ουσιαστικότερα κάποιες στρατηγικές δυνατότητες που τελικώς καταλάβαμε ότι έχουμε και που ευτυχώς μια χούφτα πολιτικών, διπλωματών και στρατιωτικών προώθησε σε κάποιον βαθμό και διακριτικά, σε πείσμα των περισσοτέρων. Σε οικονομικό επίπεδο, θα είχαμε, για παράδειγμα, προχωρήσει με τις αποκρατικοποιήσεις και θα είχαμε «φέρει» στην αγορά περισσότερους στρατηγικούς συνεργάτες / επενδυτές σε μια σειρά από νευραλγικούς τομείς της οικονομίας, όπως η παραγωγή και διανομή ενέργειας και οι επικοινωνίες και άλλα πολλά. Θα είχαμε δομήσει και εκτελέσει διαφορετικά το «επενδυτικό» μας πρόγραμμα και ίσως σήμερα να είχαμε κάνει τα πρώτα βήματα στη διάθεση επιχειρηματικών κεφαλαίων για την ανάπτυξη νεοφυών και έξυπνων επιχειρήσεων προστιθέμενης αξίας, διεθνών ξενοδοχειακών αλυσίδων ποιότητας αντί αδειανών κτισμάτων, ξένων πανεπιστημιακών και πολιτιστικών ιδρυμάτων επιπέδου, ακόμα και εργοστασίων καθώς και πραγματικών διεθνών τραπεζικών ιδρυμάτων. Θα είχαμε παρεμποδίσει αντί ενθαρρύνει την οριζόντια πολεοδομική ανάπτυξη και θα είχαμε ανακαινίσει τα κέντρα των πόλεών μας, καθιστώντας τα όχι μόνο παραγωγικά αλλά και κομβικά κοινωνικοπολιτικά στοιχεία αστικής συνείδησης και νοοτροπίας. Αντί αυτού, «χωρκατέψαμε» ακόμα περισσότερο.

Εσχάτως όμως, η Κύπρος του σήμερα είναι και η Κύπρος της σύγχυσης, της ρήξης, της μετάβασης. Αλλά και της ενστικτώδους αντίστασης προς τη μετάβαση που επιδεικνύουν αρκετές «χθεσινές» συστημικές παράμετροί της, είτε τούτες αφορούν το πολιτικό σύστημα (κόμματα), το σύστημα διακυβέρνησης (Δημόσιο), το σύστημα της οικονομίας (αγορά, εργαζόμενοι, εργοδότες), της εκπαίδευσης (νοοτροπίας και δεξιότητας) κ.ο.κ. Αυτή την Κύπρο διαχειριζόμαστε εδώ και κάποια χρόνια και δεν έχει βγει ακόμα νικήτρια.

Η Κύπρος, λοιπόν, του αύριο δεν θα διαφέρει πολύ από την Κύπρο του σήμερα. Θα συνεχίζει να βρέχεται από τα απόνερα της όξινης βροχής του χθες και του προχθές. Γι’ αυτό, μέλημά μας πρέπει να είναι να τελειώνουμε επιτέλους με το σήμερα και το αύριο το συντομότερο δυνατόν και να στοχεύσουμε τώρα στο «κλείσιμο» του κατάλληλου πολιτικού στίγματος που θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε έστω και μεθαύριο την Κύπρο που επιλέξαμε πριν δέκα χρόνια και που με την οπορτουνιστική συμπεριφορά και αναποφασιστικότητά μας αρνηθήκαμε στους εαυτούς μας.

politis.gr