του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο πλανήτης φυσικά ΚΑΙ η Ευρώπη, εισέρχονται σε μια κρίση πρωτοφανή, σε μια αποσταθεροποίηση γενικευμένη, και το τυπικό έναυσμα για την «πρεμιέρα» αυτού του Αρμαγεδδόνα, θα είναι η ημερομηνία έναρξης της χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων…
Η Γερμανία επεδίωξε ήδη για λόγους προφανείς, να περάσει όλη η διαδικασία διαχείρισης αυτής της κρίσης μέσα από ενισχυμένη χρεοκρατία, για να μπορέσει έτσι με όχημα το χρέος και με εργαλείο την ΕΚΤ, να βάλει στο χέρι τα πάντα δημιουργώντας ένα περιβάλλον ερειπίων πρόθυμων να υποταχθούν και να παραδώσουν τα κλειδιά της διοίκησης.
Η κίνηση πυροτέχνημα των χωρών του Νότου για την έκδοση κορωνοομολόγου, απλώς διευκόλυνε την κυριαρχία των άλλοθι που οδήγησε τελικά στην συμβιβαστική όσο και ερμαφρόδιτη απόφαση του πρόσφατου Eurogroup.
Από την ισπανική εφημερίδα El pais, πληροφορούμαστε ότι η Ισπανία προτίθεται να προτείνει την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού ταμείου ανασυγκρότησης που θα διαχειριστεί κεφάλαια ύψους 1,5 τρις μέσω της ΕΚΤ, και τα οποία ουσιαστικά θα γραφτούν «κάτω από το σφουγγάρι». Έτσι, η ενίσχυση των εθνικών οικονομιών, θα γίνει με τρόπο που δεν θα κοινοτικοποιήσει το χρέος, και ως εκ τούτου η Γερμανία δεν θα έχει λόγο να αντιταχθεί σε μια τέτοια απόφαση. Αυτό πιστεύουν οι Ισπανοί.
Πρόκειται για μια επιφανειακή και άκρως επιπόλαια ανάγνωση του πραγματικού προβλήματος με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρώπη. Μια Ευρώπη που έχει συνθλιβεί ουσιαστικά, μεταξύ άλλων ΚΑΙ εξ αιτίας ενός ετεροβαρούς παραγωγικού και οικονομικού καταμερισμού που υλοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και αυστηροποιήθηκε κατά την δεκαετία της κρίσης, ΔΕΝ μπορεί να οδηγηθεί σε επιθετική ανάταξη της οικονομίας της μόνο με την διασφάλιση της σχετικής ρευστότητας, ακόμη και αν υιοθετηθεί η διαχειριστική «πονηριά» και τα νούμερα γραφτούν «κάτω από το σφουγγάρι».
Η επιθετική ανάταξη της Ευρώπης και φυσικά της πατρίδας μας, η οποία έχει λαμβάνειν ένα πολύ μικρό μέρος από αυτό το πακέτο του 1,5 τρις εάν τελικά υιοθετηθεί η ισπανική πρόταση, (και το οποίο μικρό μέρος έχει εξανεμιστεί προκαταβολικά με το πλιάτσικο που έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο μαξιλάρι των 37 δις) δεν μπορεί να προκύψει με ευχολόγια και ανυπόστατες προσδοκίες.
Για να υπάρξει σοβαρή και βιώσιμη οικονομική ανάταξη, αυτή θα είναι αποτέλεσμα πρωτίστως ενός εθνικού σχεδιασμού παραγωγικής και οικονομικής ανασύνταξης με τον οποίο δυστυχώς ουδείς ασχολείται. Πολύ δε περισσότερο που το δικαίωμα αυτού του σχεδιασμού, επί της ουσίας δεν απελευθερώνεται αλλά παραμένει στο ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας των ευρωκοινοτικών προβλέψεων.
Καμία απολύτως βιώσιμη ανάταξη δεν μπορεί να προκύψει εάν απλώς κατασπαταληθούν χρήματα που στην καλύτερη περίπτωση θα καταστήσουν τις χώρες της Νότιας Ευρώπης ανακαινισμένα φιλέτα ευάλωτα στην γερμανική βουλημία.
Όχι 1,5 τρις αλλά 1001,5 τρις να διατεθούν, εάν χρησιμοποιηθούν απλώς για να αναπαράξουν την πεπατημένη, η λήξη αυτού του προγράμματος θα βρει τις ευρωπαϊκές χώρες σε ένα προεκποιησιακό καθεστώς από το οποίο θα είναι πρακτικά αδύνατον να δραπετεύσουν.
Η Ε.Ε ως υπερεθνική δομή που διαχειρίστηκε την ψευδεπίγραφη συνοχή της με όρους απροκάλυπτης εξάρτησης έως και δουλοπρέπειας, έχει την πρωταρχική ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχουν συρθεί ουσιαστικά οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Καμία ανάταξη επομένως δεν μπορεί να προκύψει, όταν προϋπόθεση της χρηματοδότησης με όποια μορφή και αν επιχειρηθεί, θα είναι η διατήρηση του εξαρτησιακού στάτους.
Το κλειδί της εξόδου από τον φαύλο κύκλο αυτής της ανατροφοδοτούμενης φαυλότητας, είναι οι εθνικές πολιτικές. Είναι τα προγράμματα ανάκαμψης που θα είναι προϊόν αμιγούς εθνικού σχεδιασμού, και που θα στηρίζονται σε αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες στην οικονομία, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην διοικητική αναδιοργάνωση του κράτους, στην ανασύνταξη του συνόλου της επιτελικής του υποδομής.
Καμία οικονομική πρόταση διεξόδου δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή ως «ευρωπαϊκός δρόμος» ανάκαμψης, αν θέσει εν αμφιβόλω της κυρίαρχες πολιτικές της εξάρτησης και αμφισβητήσει το φαύλο καθεστώς της Γερμανοκρατίας…
Αλλά και καμία δυνατότητα απεμπλοκής από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορεί να προκύψει, αν δεν αμφισβητηθεί ευθέως αυτό το αδιέξοδο και καταστροφικό καθεστώς, και αν δεν αντικατασταθεί από την δυναμική επανεμφάνιση του Έθνους και της δυνατότητας των κρατών να χαράξουν μια ανεξάρτητη πολιτική σε όλα τα επίπεδα.
Πολύ δε περισσότερο σήμερα, που η ευρύτατη γεωπολιτική αποσταθεροποίηση η οποία δρομολογείται ήδη, απαιτεί ολοκληρωμένες εθνικές στρατηγικές, στην μοναδική ιστορική ευκαιρία που δίνεται στους μικρούς γεωπολιτικούς δρώντες, προκειμένου να αναβαθμίσουν και να ενδυναμώσουν τον ιδιαίτερο περιφερειακό τους ρόλο.
