Η θεμελιακή Σημασία του Δικαίου στον ελληνικό Πολιτισμό ή Πώς μας υποτιμούν για να πλασάρονται ως ανώτεροι:

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Μαρίας Μαγγιώρου

1) Η ελληνική Σημασία της Δικαιοσύνης είναι συνώνυμη με τη Σημασία της Αρετής. Δεν είναι μέρος της, αλλά ταυτίζεται με την συλλύβδην Αρετή ως του τρόπου ψυχικής ύπαρξης της Πόλης [Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, Ε,1130a5-10, 1129b15].

Η Αρετή είναι η δυνατότητα, το μη δεδομένο της Ανθρωπιάς: Είναι μια ψυχική Ενέργεια που εκδηλώνεται με το κατ’ Αρετήν πράττειν του πολίτη, που θα πει ολοκληρωμένος άνθρωπος [Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1276b,  1295b, 1262b, 1280b, 1283a].Ο πολίτης ή πολιτικός ή αγαθός άνθρωπος είναι αυτός που έχει επιλέξει τον ψυχικό τρόπο του πολιτικού βίου: το να βρίσκει ευχαρίστηση στην Ελευθερία του Άχρηστου, στις  Ωραίες Πράξεις [Αρ. Ηθικά Νικομάχεια 1098b-1099b]. Ο σύγχρονος ελληνικός όρος του πολίτη είναι ο φιλότιμος!  Ο φιλότιμος ή πολίτης είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από πράξεις που γίνονται για τον έπαινο, όχι για χρήματα ή άλλο υλικό όφελος [Αρ. Ρητορική, 1366b].

Ο Δυτικός άνθρωπος, όντας«απολίτευτος» ή «άπολις», είναι εξ ορισμού  φαύλος. Ζει για το χρήσιμο, κάτι που δεν ταιριάζει στους Ελεύθερους ανθρώπους [Αρ. Πολιτικά, 1338a40-1338b4]. Επομένως, έχει διαζύγιο από την Δίκη και τον Νόμο, οπότε είναι το χείριστο πάντων των ζώων [Αρ. Πολιτικά, Α, 15, 30-35].

Ο Έλληνας, όντας πολιτικό όν ή αλλιώς ενάρετος, διαθέτει Κρίση περί του Δικαίου και αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της ελληνικής Πολιτικής [Αρ. Πολιτικά, 1275a].

Από τη στιγμή που οι Δυτικοί επέβαλαν την ερμηνεία της Πόλης ως Κράτους (και του πολίτη ως του υπηκόου που συμμετέχει στην πολιτική δραστηριότητα), α) αποφάνθηκαν ότι ο πολιτισμός των αρχαίων Ελλήνων εξαφανίστηκε μαζί με την πόλη-κράτος και β) ότι οι δήθεν Έλληνες των επόμενων αιώνων δεν διαθέτουν καμία αρετή, ούτε καν την Αρετή του ψυχικού τρόπου τους.

Για να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό που μας εμποδίζει να πάμε μπροστά, αρκεί να αναγνωρίσουμε ότι ισχύει το αντίστροφο: Εμείς μόνοι διαθέτουμε τη «φρόνιμη Ελευθερία» που έλεγε ο αγράμματος Κολοκοτρώνης. Ο ψυχικός τρόπος μας δεν περιορίζεται στην βουλευτική αρχή αλλά έχει αναπτύξει την κριτική αρχή. Η ελληνική Ελευθερία είναι συνυφασμένη με το Ίσον, το Δίκαιο, ενώ η δυτική με το άνισον, αυτό που παραβιάζει τη Δικαιοσύνη [Αρ. ΗΝ, 1130a-1131a].

2) Ο ελληνικός πολιτισμός δεν είναι για τον καθένα. Είναι μόνο για ανθρώπους που αγαπούν την ψυχονοητική Ελευθερία του πολιτικού τρόπου ζωής, δηλαδή της Καλοκαγαθίας. Η Καλοκαγαθία δεν είναι ηθική ζωή αλλά ο τρόπος του να υπολειτουργεί το επίπεδο της Αναγκαιότητας (Χρησιμότητας) για να λειτουργήσει το επίπεδο της Ελευθερίας (του Άχρηστου=Ωραίου). Πρόκειται για τον «άριστο όρο της ψυχής»: τη ελαχιστοποίηση του μέρους της ψυχής του εγωιστικού«φιλελεύθερου-ορθολογικού-βουλησιαρχικού»υποκειμένου [Αρ. Ηθικά Ευδήμεια, Θ 1249b20].

Οι αμόρφωτοι Έλληνες, λόγω της φιλοσοφικής τους Παιδείας (που διατηρεί η λαϊκή Παράδοση και η ελληνική Ορθοδοξία), γνωρίζουν ότι «δεν επιτάσσει ο θεός, αλλά η Σοφία μέσω της Φρόνησης». Γνωρίζουν ότι στο επίπεδο της Ελευθερίας, η Πολιτική είναι η Φρόνηση, αυτή επιτάσσει περί τα πάντα που αφορούν τα Κοινά [Αρ. Ηθικά Νικομάχεια,  1145a].

Οι Δυτικοί δεν κατανοούν τον ελληνικό πολιτισμό επειδή νομίζουν πως ο άνθρωπος είναι ένα ον σαν όλα τα άλλα. Δεν πιστεύουν ότι η φύση του ανθρώπου είναι Γίγνεσθαι, είναι το να γίνει αληθινός-ολοκληρωμένος άνθρωπος.  Δεν πιστεύουν ότι ο Λόγος και η Ελευθερία του είναι κάτι που αποκτάται με την εξάλειψη της δικής τους οντολογίας.

Αν θέλουμε να πάρουμε τα πάνω μας, πρέπει να δεχτούμε ότι δεν γνωρίζουν οι Δυτικοί εν γένει και οι διανούμενοι ειδικά την αρχαία σοφία μας. Στη λαϊκή ψυχή είναι φυλαγμένη η γνώση της αληθινής Φιλοσοφίας ως «θεραπεύειν και θεωρείν» τον θεό με την έννοια της υπακοής σε μια Αρχή υπεράνω της θνητής ύπαρξης [Αρ. Ηθικά Ευδήμεια, 1249b].

Η κοινή έκφραση πως η «η αρχή θα δείξει τον άνδρα» είναι μια πανάρχαια ελληνική ρήση που εννοεί ότι η Αρετή δεν είναι για τους πολλούς. Το σύνηθες είναι η αδυναμία του να βάλεις στην άκρη το ιδιωτικό συμφέρον για να υπηρετήσεις το κοινό όφελος.  Αν δεν είναι κανείς ήδη δίκαιος, δεν εθίζεται στην Κρίση περί Δικαίου [Αρ. Ηθικά Νικομάχεια, 1129b-1130a].

Με την αφυπνισμένη τους Σοφία, οι Έλληνες γνωρίζουν ότι το Δίκαιο  χαρακτηρίζει το επίπεδο των καθολικών όντων και ότι το άδικο περιορίζεται στο επίπεδο των χωριστών. Η ελληνική Σοφία δεν είναι για τους σοφούς, ο καθένας ξέρει πως το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων σε σχέση με τα άλλα έμβια είναι ο Λόγος (τούτο γαρ προς τα άλλα ζώα τοις ανθρώποις ίδιον), το μόνον αγαθού και κακού και δικαίου και των άλλων αίσθησιν έχειν. Έτσι, η δημοτική μας ποίηση λέει τα ίδια με τους σοφούς: ‘Γλώσσα δε σ’έχω για σπαθί, δε σ’ έχω για τουφέκι, Σ’ έχω να κλαις το δίκιο σου, να κλαις το μερτικό σου’. Δηλαδή, ο Λόγος υπάρχει για να λέει τι μας ωφελεί και τι μας βλάπτει (ο δε λόγος επί τω δηλούν εστί το συμφέρον και το βλαβερόν), συνεπώς  για να δηλώνει το δίκαιο και το άδικο, το άδικον [Πολιτικά, Β2, 1253a14-18].

3) Η διαφορά της σύγχρονης ψευδο-δημοκρατίας από την γνήσια έγκειται στην άγνοια της Δικαιοσύνης της Πόλης και της Ελευθερίας της Φρόνησης. Ο Νόμος για τους Έλληνες είναι ζήτημα Κοινωνίας, όχι ζήτημα ατόμων-μορίων του Είναι. Το ελληνικό Κράτος Δικαίου σημαίνει ότι η εξουσία του Δήμου, η Βουλή, η δικαστική εξουσία, δεν συνίσταται από άτομα που άρχουν, που ασκούν εξουσία [Αρ. Πολιτικά 1281a11–1284b34]. Κράτος Δικαίου μπορεί να υπάρχει μόνο σε μία Κοινωνία Πολιτείας,σε  μια Κοινωνία φιλότιμων ανθρώπων.

Αυτό που καταλαβαίνουν οι Δυτικοί από τον ελληνικό Νόμο και τον ελληνικό Λόγο είναι το Reason is Law without Passion. Και μόνο αυτή η παρερμηνεία αρκεί για να συλλάβουμε το μέγεθος της υποτίμησής μας. Το αριστοτελικό «άνευ ορέξεως νους ο νόμος εστίν» δεν έχει καμιά σχέση με τη «λογική». Το θέμα είναι ο Νόμος ως καθολική Αρχή υπεράνω των ατομικών πράξεων.

Η ελληνική πολιτική, όπως η ελληνική φιλοσοφία δεν αφορούν το επίπεδο ύπαρξης των ατομικών όντων, αλλά αποκλειστικά το επίπεδο των καθολικών όντων, όπως ο ολοκληρωμένος-αληθινός άνθρωπος. Ο ελληνικός Νόμος, η Δικαιοσύνη, δεν συνίσταται από τις ατομικές γνώμες και βουλήσεις. Σημαίνει «τα καθόλου περί την Πόλη».

Το πλαίσιο αναφορά της φράσης «άνευ ορέξεως νους» είναι η αντίθεση της Δικαιοσύνης από το ατομικό επίπεδο της αυθαιρεσίας και της αδικίας. Ο Νόμος είναι οι Αρχές της Πόλης ως κάτι έξω και πέρα από τις ατομικές εμπειρίες.

Ενώ η Αρχή (το «τι εστί», το ουσιαστικό αίτιο) των Πράξεων είναι ο Νους και η Όρεξη,  η Αρχή του Νόμου είναι ο Νους μόνον. Δεν γίνεται να αποτελεί ουσιαστικό αίτιο για τον Νόμο η Όρεξη, ο Θυμός ή Ορεκτικό μέρος της ψυχής, που εκδηλώνεται με Πάθη (δηλαδή με τις δυνατότητες από τις οποίες πάσχουμε και μας καθιστούν ικανούς να μετατρέπουμε τις επιθυμίες σε Ελεύθερη Βούληση [Πολιτικά, 1254b9, ΗΝ, 1168b20-21]. Ο Νους (η Σοφία και η Φρόνηση) είναι το άρχον μέρος και η Όρεξη είναι αρχόμενο.

Με διαφορετικά λόγια, Αυτεξουσιότητα υπάρχει μόνο στα καθολικά όντα, όχι στα ατομικά [Αρ. Περί Ψυχής, Γ Θ, 433a]. Σημειωτέο, ότι η επιθυμία (η όρεξη του ηδέως) δεν εξαφανίζεται επειδή είναι ζωτική λειτουργία. Η δυτική ηθικολογία περί της δήθεν κυρίαρχης λογικής επί των παθών αποτελεί μια οντολογική γελοιότητα. Είναι σαν να πιστεύουμε ότι το να κατέχει κάποιος την ιατρική συνεπάγεται ότι θεραπεύεται με την κατοχή της.

Απλώς μεταμορφώνεται η επιθυμία σε μετά Λόγου Βούληση και Επιλογή, σε σπουδαία Προαίρεση. Οι φυσικές δυνάμεις των έμβιων δεν χάνουν την ισχύ τους.

Το ελληνικό κείμενο που μιλά για τον Νόμο ως Νου χωρίς Όρεξη (και όχι για την Λογική σαν Νόμο χωρίς Πάθη) αναφέρεται στη σχέση Αρχής και αρχομένου προκειμένου να προσδιορίσει το νόημα του Κράτους Δικαίου. Λέει λοιπόν στο σύνολό του τα εξής: «Ο κυβερνήτης που ζητά να άρχει ο Νόμος είναι σαν να ζητά να κυβερνούν μόνοι τους ο Νους με τον Θεό. Αυτός όμως που ζητά να άρχει ο ίδιος, δίνει την εξουσία σε ένα θηρίο αφού η επιθυμία είναι μια άλογη (χωρίς Φρόνηση) Όρεξη. Και όταν κυβερνά η επιθυμία καταστρέφονται και οι καλύτεροι [Πολιτικά 1287a 32-37].

 

 

spot_img

14 ΣΧΟΛΙΑ

    • Ακριβώς, Χρήστο. Λέξη προς λέξη ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Γρηγόριος Παλαμάς.
      Γέφυρα: οι Καππαδόκες Πατέρες.
      Αυτή είναι η Παιδεία της Ανθρωπιάς.

  1. …νά προσκυνήσω τήν Τουρκιά, σκιαέτι νά τούς κάμω.

    Κι αυτό τό μοιρολόϊ:
    «Γλώσσα, δε σ’ έχω για σπαθί, δε σ’ έχω για τουφέκι,
    σ’ έχω να κλαις το δίκιο σου, να κλαις το μερτικό σου…»[1],
    ουδέν τού λόγου πάρεξ απελπισιά, δηλώνει

    «απελπισιά» έκ χώρας δολοφόνων Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια,
    απ’ όπου εισβάλουν μ’ αερόπλανα κι όχι μόνο
    κι όχι μόνον από κεί, βέβαια
    στίς μέρες μας,
    οι προαιώνιοι εχθροί τού Γένους μας, εβραιοι[2]
    έ;!

    Γιά ν’ απολησμονήσουμε τή σοφή διάκριση καλού-κακού(ώς… «πρωτόγονη», τάχα μου τά μανάρια μας, τρομάρα τους) πού λέγει ότι:
    «Ἄλλοι παινᾶνε τὸν πασᾶ καὶ ἄλλοι τὸ βεζίρη,
    μά ’γὼ παινάω τὸ σπαθὶ τὸ τουρκοματωμένο,
    τό ᾿χει καμάρι ἡ λεβεντιά, κι ὁ κλέφτης περηφάνεια…»,
    νά: https://messinia24.gr/το-δημοτικό-τραγούδι/

    κι αυτό πού αναφέρεται:
    «Ο φιλότιμος ή πολίτης είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από πράξεις που γίνονται για τον έπαινο, όχι για χρήματα ή άλλο υλικό όφελος [Αρ. Ρητορική, 1366b].»,
    δέ είναι βέβαια «Ορθόδοξη ανθρωπολογία και θεολογία του προσώπου!»,
    όχι ακόμη,

    καμία έκπληξη, όμως, από τήν επανεμφάνιση,
    φραγκοφορεμένου et dona φέροντος ίνα κολακογοητεύσει,
    τού σεσημασμένου παρ’ ημίν μετά δοκιμασία χρόνων πολλών, εδώ μέσα

    Χρίστου, αντί Χρήστου

    όρα:
    https://www.anixneuseis.gr/eastmed-ο-αγωγός-που-δημιουργεί-τετελεσμένο/comment-page-1/#comment-914031

    [1]
    Κ. Πασαγιάννης (1928), Μανιάτικα μοιρολόγια και τραγούδια, Αθήνα, 29, 63(; σσ).,
    αφ’ τήν υποσημείωση 2.,
    στό άρθρο «Το δημοτικό τραγούδι (β’ μέρος) τού Γ. Κοντογιώργη,
    εκεί: https://ardin-rixi.gr/archives/221711

    [2]
    α. Η μεγάλη σφαγή των Ελλήνων από τους Εβραίους 38-116 μ.Χ.,
    νά: https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/04/38-116.html

    β. «Όλο το Κιόσκι είχε μετασχηματιστεί εις πανηγύρι κλαυθμώνος,
    ένθεν ανθρωπομακελείον, ένθεν αγοραπώλησις αιχμαλώτων, γυναικών, παιδιών,
    διηρημένον εις πωλητάς, διαφόρους, ένας έχων την μητέρα, άλλος τα τέκνα,
    έσκουζαν και τσίριζαν τα παιδιά δια τας μάνας των, αλλά αδύνατον,
    διότι άλλος είχε τους μεν, άλλος τους δε…
    ».,
    νά: http://www.pare-dose.net/3963

    γ. άμα…

    • Θυμάσαι να ήθελα να γοητεψω ? Το κείμενο είναι άριστα οργανωμένο. Πάντως Μάξιμο δείχνει παρά Γρηγόριο αλλά τι σημασία έχει? Κάποτε να φύγουμε από την προσέγγιση της μαγείας για την πίστη μας και την υποταγή σε απαίδευτους πνευματικά παπάδες. Η ορθοδοξία είναι ελευθερία προσώπου.
      Κι εσύ δεν άλλαξες. Όχι μόνο αντέχει ς αλλά είσαι πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρων.

  2. ¨ η φύση του ανθρώπου είναι Γίγνεσθαι ¨

    Συγκρίνετε καί ἀναγνωρίζετε στήν ρίζα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θεώρησης ´ορθόδοξη ανθρωπολογία καί θεολογία του προσώπου ´ , καί μιλᾶτε γιά ἐμβαθύνσεις πού θά ἄξιζε νά φωτίσουν, δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο, ὅσους εἶναι πολύ μακριά καί ἀνυποψίαστοι περί αὐτῶν τῶν θεμάτων.
    Πιστεύω δέ πώς ἡ μαγεία καί ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου εἶναι ἐντελώς ἀντίθετες ἔννοιες. Οἱ μύθοι καί οἱ θρύλοι μπορεῖ νά φαντάζουν μαγικοί, πῶς νά πιστέψεις ὅτι ἡ Παναγία μπορεῖ νά ζωντανέψει τά ψαράκια, ἄν δέν πιστεύεις στήν Παναγία ὡς πρόσωπο.
    Πολλές φορές δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἐμβάθυνση ἀλλά χρειάζεται καί ἡ σύγκριση.
    Ἄκουγα ἀπό τόν Σταμάτη Σπανουδάκη μία φράση ¨ ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος ¨ καί σκεφτόμουνα ὅτι οἱ ὀρθές ἑρμηνεῖες ἤ ἡ προσέγγιση ἤ πιθανόν καί οἱ ἴδιες αὐτές οἱ διατυπώσεις, μποροῦν νά προκύψουν ἀπό τήν ἐπαφή μέ ἐντελῶς ἀντίθετες θεωρήσεις, ἀπό ἄλλες γλῶσσες.

  3. Για την Ελένη:
    Η μετά Λόγου Γνώση ή Γνώση του θεωρείν της Σοφίας, δεν χρειάζεται ούτε εμβάθυνση ούτε σύγκριση γιατί δεν λειτουργεί όπως η σκέψη. Για την σκέψη, το επίπεδο ύπαρξης του Προσώπου είναι σαν τα «κρεμαστάρια» που κάνει η αλεπού όσα δεν φτάνει.
    Το νοείν είναι Ενέργεια/Νους που φανερώνει αδιάψευστα την Αλήθεια για το επίπεδο ύπαρξης του Γίγνεσθαι.

    Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ μαγείας και Προσώπου, μεταξύ κτιστού και άκτιστου, μεταξύ σκέψης και Νου. Υπάρχει σχέση μη όντος και όντος. Οι θρύλοι(του κάθε λαού) είναι ένα μύθευμα αλλά ο (ελληνικός) μύθος είναι μια Αλήθεια.
    Οι αντιθέσεις ισχύουν μόνο για το επίπεδο του φαίνεσθαι, των χωριστών όντων. Τι επίπεδο του Λόγου δεν είναι κάτι σαν το «πνεύμα» που είναι το αντίθετο της «ύλης».

    Σημειωτέο ότι τον όρο Ύλη τον δημιούργησε ο Αριστοτέλης για να συμβάλει στη διάκριση της Αληθινής Ζωής από την Matrix ζωή των απλώς έμβιων όντων. Θεώρησε χρέος του προς την Πατρίδα, όπως και ο Πλάτων, σε μια εποχή γενικευμένου σχετικισμού όπως η δικιά μας, να περισώσει τα Πάτρια: την επιλογή του επιπέδου της Μορφής/Προσώπου.
    Το ίδιο έκανε ο Επίκουρος και μετά οι σπουδαγμένοι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Καππαδόκες Πατέρες. Αργότερα, πάλι μπροστά σε παρόμοιους κινδύνους, ο Μάξιμος Ομολογητής έγραψε για τους Λόγους των όντων αξιοποιώντας λέξη προς λέξη τον Αριστοτέλη. Τέλος, μπροστά στον κίνδυνο που θα σφράγιζε την απάνθρωπη πορεία της Δύσης, τον Θωμά Ακινάτη.

    Ελληνικός πολιτισμός σημαίνει επιλογή της όντως Ζωής που υπάρχει μετά την τρίτη διάσταση και που μας κάνει αληθινά τέκνα του Όντος! Ο Ών, είναι Πρόσωπο/Μορφή = Γίγνεσθαι (εξ ού το ών – ήν – ερχόμενος)
    Η ορθότητα της ερμηνείας, η ορθο-δοξία, είναι αδύνατη να προκύψει από άλλες γλώσσες και από αντίθετες θεωρήσεις, όπως λες. Το ορθοφρονείν υπάρχει μόνο όταν είναι αφυπνισμένη η Σοφία, δηλαδή μόνον όταν κοιμάται η συνήθης σκέψη.

    • Μαρία, σ´ εὐχαριστῶ γιά ὅσα προσπαθεῖς νά μοῦ ἐξηγήσεις καί γιά τόν τρόπο πού κατανοεῖς καί διατυπώνεις τόσες πολύτιμες γνώσεις.
      Δέν ἐννοῶ καθόλου ὅτι προκύπτει ἡ ᾿Ορθοδοξία ἀπό ἄλλες γλῶσσες καί ἀπό ἀντίθετες θεωρήσεις, ἀλλά ἡ διατύπωση τῶν ὅσων ἔχουν ὀρθῶς καταγραφεῖ στά ἱερά κείμενα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, νομίζω ὅτι προέκυψε καί ἔχοντας γνώση ἐκεῖνοι καί τῶν ἄλλων γλωσσῶν, ὅπως ἐσύ διατυπώνεις τά περί Δημοκρατίας γνωρίζοντας καί πῶς καί τί κατανοοῦν καί τί δέν κατανοοῦν λαοί πού δέν ἀνήκουν σέ αὐτήν τήν ᾿Οντολογία.
      ῾Η σύγκριση λοιπόν ἀφορᾶ τήν κατανόηση τῶν ἄλλων, γνωρίζοντας τόν δικό μας ὀντολογικά ἑαυτό, τήν δική μας γλώσσα καί διαβάζοντας τόν τρόπο τών ἄλλων. Πιστεύω στήν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας μέ τούς ἄλλους, πιστεύω στόν σκοπό τῆς ἐπικοινωνίας μέ τούς ἄλλους, καί γιατί ἄν αὐτοί δέν μποροῦν νά μᾶς κατανοήσουν, μποροῦν καί νά μᾶς ὑποτιμοῦν ἤ νά παρεξηγοῦν τίς πράξεις μας καί νά τίς ἑρμηνεύουν σύμφωνα μέ τίς δικές τους παραστάσεις, χωρίς νά ἔχουν φθάσει νά κατανοοῦν τήν δική μας γλώσσα καί τόν τρόπο σκέψης μας.

      • Διαφαίνεται σε όλα τα κείμενα σου η έμφαση που δίνεις στην επικοινωνία και καλά κάνεις. Η δική μου εμμονή είναι στο ότι δεν υπάρχει στα ελληνικά το “επικοινωνώ” που έχει γίνει της μόδας (καθόλου τυχαία). Το σήμα κατατεθέν του ελληνικού πολιτισμού είναι το κοινωνώ (καθόλου τυχαία σε άλλο επίπεδο ψυχικής ύπαρξης).
        Μήπως έχεις διαβάσει Άρθουρ Καίσλερ; Περιγράφει πολύ παραστατικά πώς ο “από πάνω” καταλαβαίνει τον “από κάτω”, ο οποίος βεβαίως αδυνατεί να καταλάβει τι βρίσκεται από πάνω του. Η αντίληψη λειτουργεί μόνο για το κατώτερο επίπεδο.

        • Δέν ἔχω διαβάσει Άρθουρ Καίσλερ, ἀλλά οἱ Ἕλληνες, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, αὐτό τό πρόβλημα ἔχουν, ὅτι δέν τούς καταλαβαίνουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά καί μέ αὐτό πορεύτηκαν, φιλοσόφησαν, δημιούργησαν πολιτισμό, ἔστησαν γέφυρες, σέ πολλά ἐπίπεδα.
          Αὐτό πού γράφεις γιά τό κοινωνῶ εἶναι πολύ καίριο καί πολύ σημαῖνον. Χρειάζεται ὅμως νά ὑπάρχει τό ἴδιο μῆκος κύματος, χρειάζεται καί αὐτογνωσία καί ἀγάπη.

          http://etymologia.gr/etymologia/tag/κοινωνώ/

          https://el.wikipedia.org/wiki/Κατηγορία:Κοινωνία

          Ἕνα μικρό παράδειγμα μιᾶς μικρῆς κοινωνίας καί πῶς δραστηριοποιεῖται.

          https://www.protagon.gr/themata/to-mikro-ekpaideftiko-thavma-me-ta-paidia-twn-akritikwn-riziwn-tou-evrou-44342260315

          • όπως θα διάβασες στην ετυμολογία του κοινωνώ, το Νόημά του είναι το έχω μερίδιο.
            Η Κοινωνία λοιπόν του Ανθρώπου είναι το έχειν μερίδιο στον “Λόγο των όντων”.
            Πρόκειται δηλαδή για το υπαρξιακό ευ Είναι των εν Χριστώ αδελφών = το Ζητούμενο του ευ Ζην των Καλοκάγαθων πολιτών.

          • Μαρία, εὐχαριστῶ γιά ὅσα ἀναλύεις.
            Τό ἔχειν μερίδιο σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζει τήν ὕπαρξη τοῦ κάθε ἀνθρώπου. ᾿Εγώ πιστεύω σέ Χριστιανισμό πού ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι καί αἰσθάνεται ὑπεύθυνος γιά τίς πράξεις του. Ἔτσι ἔχει λόγο ἡ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί ἡ Θεία Κρίση. ῾Υπάρχουν τόσες ἑρμηνεῖες καί παρερμηνεῖες γιά τόν ῾Ελληνισμό ὡς φιλοσοφία καί γιά τόν Χριστιανισμό. Καί στήν ἐποχή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ὑπῆρχαν ζῶσες τότε οἱ διάφορες θεωρήσεις ἀφού ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ Χριστιανισμοῦ, καί ὁ ἴδιος θεμελίωσε τήν Κωνσταντινούπολη μέ ἱερά φύλακτρα τοῦ 12θεου, ἔφτιαξε ἄγαλμα τῆς Ρέας πού ἦταν προστάτις τῆς πόλης τοῦ Βυζαντίου, καί φύλαξε καί καρφιά ἀπό τήν Σταύρωση. Εἶναι πιό εὔκολο νά βρεῖς τήν πίστη στήν ἀλήθεια σέ ἕναν ἁπλό ἁγνό ἂνθρωπο πού δέν γνωρίζει οὔτε τά τυπικά, παρά σέ πολλούς παρασπουδασμένους ἀνθρώπους.

          • Καί βέβαια ὑπάρχει ὁ Ἔρωτας πού ξεχνᾶνε πολλοί. ῾Η μεγαλύτερη ἁμαρτία θεωρεῖται τό «Ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω». Καί στήν πραγματικότητα ὁ ἕνας ἀναζητάει τόν ἄλλο, ἕνας ἄνδρας ζηλεύει ἄν ἡ γυναίκα του ἔχει ζήσει πολλά μακριά του, τό ἴδιο βέβαια καί ἡ γυναίκα.

            https://youtu.be/ofYZPSOkljA

  4. Ελένη στα θέματα πίστης δεν υπάρχει σύγκριση. Η πίστη αφορά το αληθές (ή την αντίληψη γι αυτό) άρα μη διαπραγματεύσιμο.
    Έτσι ούτε η έννοια του προσώπου είναι διαπραγματεύσιμη αφού είναι καθ ομοίωση του προσώπου προς το οποίο η πίστη.
    Το θέμα την ανθρωπολογίας να μπορεί και να είναι θέμα σύγκρισης.

Leave a Reply to CT Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα