του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΥ.
“Την άνοιξη του 1948 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη Ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ, 35 χρόνων, ανταποκριτής του CBS στην Αθήνα που κάλυπτε την ευρύτερη περιοχή. Ήταν μία πολιτική δολοφονία στην καρδιά του εμφυλίου που παρέμεινε ανεξιχνίαστη σήμερα εβδομήντα χρόνια μετά μαζί με το κύριο ερώτημα ποιοι και γιατί σκότωσαν τον Πολκ.
Υπάρχει και το ερώτημα γιατί οι κυβερνήσεις τριών κρατών[ Ηνωμένων Πολιτειών, Ελλάδας και Βρετανίας] συνεργάστηκαν στενά και διαχρονικά για να συγκαλύψουν τους δράστες”
Με αυτά τα λόγια στο οπισθόφυλλο του προσφάτως [2018] εκδοθέντος βιβλίου των Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Παπαϊωάννου “οι έξι θάνατοι του Τζωρτζ Πολκ “παρουσιάζεται πεντακάθαρα μία από τις μεγαλύτερες αλλά όχι σπάνιες τραγωδίες του βροτολοιγού εμφυλίου και γενικότερα της μετά την κατοχή πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος.
Παρουσιάζονται ανάγλυφα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες , απίστευτες γιά σήμερα και που πρέπει κατά την άποψή μου να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες.
Γιά την συνταρακτική αυτή υπόθεση έχουν εκδοθεί σημαντικά βιβλία..
Προσωπικά έχω διαβάσει το βιβλίο του Φοίβου Οικονομίδη, του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανασίου Καφίρη του δικαστικού ο οποίος συνηγορησε στην αναψηλάφηση της δίκης το 2002, του Εντμουν Κήλη το οποίο κατά την άποψή μου είναι από τα πληρέστερα και όπως αναφέρει και ο ίδιος έχει προηγουμένως μελετήσει ολα τα βιβλια και άλλα στοιχεία της υπόθεσης, το βιβλίο βεβαίως των Ιγνατίου και Κώστα Παπαϊωάννου που εκδόθηκε μετά το βιβλίο του Κήλη και το θεωρώ επίσης σημαντικό γιατί έχει κάνει μία καταπληκτική έρευνα και τελικά θα έλεγα και το βιβλίο του Κώστα Χατζηαργύρη το οποίο μόλις προχθές διάβασα.
Δεν πρόκειται να αναλύσω λεπτομερώς τα γεγονότα γιατί περιγράφονται στα βιβλία που ανέφερα και γιατί θεωρώ ότι είναι σημαντικά στοιχείο της μελέτης της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας,
Είναι γνωστή σε πάρα πολλούς, εκείνο που θα επισημάνω όμως είναι ότι η παραπάνω μελέτη αποτελεί ένα μάθημα για το πως λειτούργησε εκείνα τα σκοτεινά χρόνια η πολιτική εξουσία της Ελλάδος η πολιτική ελίτ και πώς η προσπάθεια ,που όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου συγκάλυψης εξακολουθεί μέχρι σήμερα,
Προφανώς προφανέστατα η ελληνική πολιτική ζωή δεν είναι ακόμα ελεύθερη να αποτινάξει τις εντολές του Άγγλοαμερικανικού συστήματος….
Θα σταθώ ακόμα σε δύο παραγράφους από το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Παπαϊωάννου
– Το 2010 ο καθηγητής Τζον Ιατρίδης προλογίζοντας την επανέκδοση του βιβλίου του Έντμουν Κήλυ, που σας αναφέρω παραπάνω, έλεγε μεταξύ άλλων
“….αυτό που μπορούμε να δεχθούμε ως βέβαιο είναι ότι ο Στακτόπουλος δεν ήταν ένοχος των κατηγοριών για τις οποίες καταδικάστηκε και δεν είναι αρα λιγότερο προβληματική η επανειλημμένη άρνηση του ελληνικού δικαστικού συστήματος με επικεφαλής τον Αρειο Πάγο, να επανεξετάσει την όλη υπόθεση και να αναγνωρίσει ότι ο Στακτόπουλος υπήρξε θύμα συνειδητής αδικίας εκ μέρους της επίσημης δικαιοσύνης.
Ως εκ τούτου η υπόθεση παραμένει μέχρι σήμερα ντροπή για το ελληνικό νομικό σύστημα και για όλους όσοι ενδιαφέρονται για την υποχρέωση κάθε δημοκρατικής κοινωνίας να προστατεύσει τους αθώους…”
– Στο ίδιο βιβλίο στην ίδια με το παραπάνω σχόλιο σελίδα στη σελίδα 431 του βιβλίου των Ιγνατίου Παπαϊωάννου αναφέρεται ότι το 1984 ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος προλογίζοντας το βιβλίο του Γρηγόρη σΣακτόπουλου [είναι ένα βιβλίο το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμα και θα προσπαθήσω να το βρω να το διαβάσω ]έλεγε
“.. όταν η δικαιοσύνη κατασκευάζει ενόχους υπακούοντας σε σκοπιμότητες που είτε η ίδια είτε η πολιτική εξουσία της έχει τοποθετήσει παραπάνω από την αλήθεια διαπράττει βαρύτατο αδίκημα .Τέτοια ήταν η περίπτωση του Ζαν Καλάς που προκάλεσε το θαυμασμό του Βολταίρου, τέτοια η περίπτωση του λοχαγού Ντρέιφους που έκαμε τον Εμίλ Ζολά να υψώσει τη φωνή τέτοια και η περίπτωση του Γρηγόρη Στακτόπουλου, είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τριών αιώνων… και συνεχίζει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος “τι θα γίνει με το Γρηγόρη Στακτόπουλο;; αν δεν το χρειάζεται αυτό τη δικαστική δηλαδή αποκατάσταση, ο σεμνότάτος και καρτερικός Γρηγόρης Στακτόπουλος το χρειάζεται η αλήθεια και το ζητάει από τον άλλο κόσμο η μητέρα του…”
Αυτά τα ελάχιστα με έκαναν να τονίσω το διαχρονικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει αυτή η υπόθεση, είναι ένα τεράστιο μάθημα για το πώς διαμορφώθηκε η πολιτική εξουσία στην Ελλάδα μετά τη γερμανική κατοχή με κεντρικό άξονα τον βροτολοιγό εμφύλιο πόλεμο, οι επιπτώσεις αλλά και οι διαστρεβλωτικές εικόνες του οποίου δεν έχουνε χαθεί μέχρι σήμερα στην ψυχή των ανθρώπων και δεξιά και αριστερά
Επειδή είναι γνωστή η ιδιότητα του κ. αρθρογράφου(απόστρατος ανώτατος αξ/κός του στρατού)- του Στρατού ,που μαζί με την Δικαιοσύνη και τα Σώματα Ασφαλείας αποτελούν το στενό Αστικό Κράτος ,το οποίον -πλην των ελαχίστων πια κομμουνιστικών κρατών -ορκίζονται και πρέπει να υπερασπίζονται όλοι οι λειτουργοί τους- διαπορεί κάθε καλόπιστος συνέλληνας για την ”επίθεσή” του στην Ελληνική Δικαιοσύνη ,που το 1948 -επί ”Δημοκρατικής”κυβερνήσεως (Θεμ.Σοφούλη)-συνέλαβε και κατεδίκασε -όχι σε Στρατοδικείο-αλλά σε Κακουργιοδικείο -τον ομολογήσαντα ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού την συμμετοχή του στην στυγερή δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου ΠΟΛΚ μακαρίτη Στακτοπούλου .
Tου οποίου Στακτοπούλου ,μειώθηκε η ποινή του των ισοβίων σε 20ετή κάθειρξη το 1956(επί κυβερνήσεως Κων/νου Καραμανλή ) και επί της ιδίας κυβερνήσεως το 1960 έγινε η αποφυλάκισή του.
Το 1977 ,1999,2002 και 2004 υπεβλήθησαν αίτησεις για αναψηλάφιση της δίκης του στον Άρειο Πάγο ,αλλά είχαν αρνητική απάντηση ,διότι προφανώς δεν προσεκόμισαν επαρκή στοιχεία ,τα οποία ανέτρεπαν την ενώπιον του Δικαστηρίου ομολογίαν του και έκτοτε ο ίδιος και οι ”βασταζοι” του -πάσης αποχρώσεως Αριστεροί- πλην του ΚΚΕ επισήμως -καταλήγουν στο κομμουνιστικό ρεφρέν ότι ”η ταξική Δικαιοσύνη είναι θεραπαινίδα της (Αμερικανικής κλπ)υποτέλειας”.
Κανείς όμως δεν ”εισφέρει” στην Δικαιοσύνη ποιοί -και γιατί- έδεσαν χειροπόδαρα τον ΠΟΛΚ και με μαντήλι έκλεισαν- και τα μάτια του -και ποιός τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος της κεφαλής του.
Για την Ιστορία-που αγαπούν οι φιλίστορες- ως εκτελεστής του επιτελικό στέλεχος του ΚΚΕ και αντάρτης τότε στον ”Δημοκρατικό” στρατό Αδάμ Μουζενίδης καταδικαστηκε ελημην σε θάνατο και συνέργεια μαζί με τον Στακτόπουλο ένας Βασβανάς .
Περισσότερες πληροφορίες στην ”μυθιστοριογραφία της εποχής και φυσικά στα επτασφράγιστα αρχεία του ΚΚΕ στο ”Σπίτι του λαού” στον Περισσό.
Υ.Γ Ο Στακτόπουλος,όπως όλοι οι δράστες που δεν συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω -καλώς και νομίμως διαμαρτύρονται και θα διαμαρτύρονται και θα συγκινούν με την φράση ”είμαι αθώος”-,αλλά το Δίκαιο αποδίδεται από τα Δικαστήρια βάσει αποδείξεων και ενόρκων μαρτυρικών καταθέσεων και όχι με συναισθηματισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες . Αυτό δα έλειπε.
Τέτοιες όμως υποθέσεις διατηρούν ”το πόπολο” σε αντιδεξιά-αντιφασιστική κλπ, εγρήγορση και ”πριονίζουν” τις καρέκλες των κρατικών λειτουργών της Συνταγματικά Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης ,που σίγουρα είναι προτιμώτερη της ”Λαικής Δικαιοσύνης” των κάθε κυβερνήσεων του Βουνού της αλήστου μνήμης 6ετίας 1943-49, που ”κόντυνε” μια σπιθαμή πολλούς ”Φασίστες” ,αλλά και ”λαικούς” αγωνιστές,κατά τας πολλάς γραφάς.
βροτολοιγός, βέβαια
η ανικανότητα συνθέσεως τών προφανών δεδομένων, όπως:
Τό εβραιοΐδρυτο/εβραιοκίνητο ΚΚΕ
τών Βεντούρα, Κοέν, Αρντίττι, Πινχάς, Μπεναρόγια, Σουλάμ…
τής απόσπασης, σύν τοίς άλλοις, τής Μακεδονίας από τήν Ελλάδα,
επιβάλλει στή Χώρα μας εμφύλιο σπαραγμό στά χρόνια ανάδυσης τού ανόμου ισραηλ, μέ ταυτόχρονο παιδομάζωμα όχι μόνο στή Μακεδονία, αλλά καί στήν Αθήνα, διά τού Ματαρόα…
καί μέσα σ’ αυτό τό πλαίσιο:
«Την άνοιξη του 1948 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη Ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ, 35 χρόνων…» – γιατί έτσι αορίστως; συγκεκριμένα: αγνοούμενος από τήν 10η Μαΐου 1948, κατά δήλωση τού Ξενοδοχείου του καί τής συζύγου του, δηλώνεται πυροβολημένος στό κρανίο καί πεταμένος στό Θερμαϊκό, δεμένος χειροπόδαρα, τήν 15η Μαΐου 1948
«…ανταποκριτής του CBS στην Αθήνα που κάλυπτε την ευρύτερη περιοχή.»*,
γιά νά μή μεταδίδει στίς ΗΠΑ, στά πλαίσια τών δημοσιογραφικών του καθηκόντων,
καί τά εβραίϊκα εγκλήματα στήν Παλαιστίνη, λέει ό κοινός νούς· εμείς;
«Υπάρχει και το ερώτημα γιατί οι κυβερνήσεις τριών κρατών[Ηνωμένων Πολιτειών, Ελλάδας και Βρετανίας] συνεργάστηκαν στενά και διαχρονικά για να συγκαλύψουν τους δράστες»
– εβραιοκρατούμενων κρατών καί μάλιστα από αιώνων, ποιός θέλει νά τό αγνοεί;
ό εβραίος μέ ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στή Θεσσαλονίκη, Μαρκ Μαζαουερ, ζεί, αυτός μάς οδηγεί καί στήν, ιστορική τάχα μου, αυτογνωσία μας διά τού πρωθυπουργεύοντος τέκνου τού καθάρματος τού ’65…
«Προφανώς προφανέστατα η ελληνική πολιτική ζωή δεν είναι ακόμα ελεύθερη να αποτινάξει τις εντολές του Άγγλοαμερικανικού συστήματος….»
– μά πώς νά τό κάμει στρατηγέ,
όντας υπό εβραιομασόνικη αιχμαλωσία από δολοφονίας πρώτου Κυβερνήτη μας, τοκογλυφικής καί σιονιστικής αγγλοφραγκόγαλλης επιβουλής τών ροτσιλντ καί τών ντε ροτσιλντ καί βαυαροκρατίας πού δέν σημαίνει γερμανοκρατία, αλλά
εβραιοκρατία από τούς έν Βαυαρία εβραίους πού έχουν τήν αναφορά τους στήν “κόκκινη ασπιδα” τού λονδίνου… εσείς πώς τό έχετε καταλάβει;
*
στήν «ευρύτερη περιοχή» καί η Παλαιστίνη, όπου
οί αισχροί εβραίοι χανουκατζήδες καί σταυρωτήδες τής Ζωής εγκληματούν κατά τών Παλαιστινίων, προκειμένου νά στήσουν εβραίϊκο τσαντίρι μέσα στή σαλοτραπεζαρία τους!…
Μονομερής ανακήρυξής του σέ κράτος, τήν… 14η Μαΐου 1948,
αφού έσφαξαν καί κόκορα στά θεμέλια γιά τήν στερέωση τού ανόμου οικοδομήματος…
tip(κι όχι μόνο γιά τόν στρατηγό): https://www.logiosermis.net/2014/07/x-13.html#.Xkw2nW5uLx9