Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΠΑ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 

Του Παντελή Σαββίδη

Τρία κείμενα που με απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες αποκαλύπτουν το πως αντιμετωπίζει μια Μεγάλη Δύναμη χώρες τις οποίες μπορεί να διαχειριστεί και άλλες, ακόμη και μεσαίες, τις οποίες αδυνατεί να ελέγξει.

Θα παραθέσω απο κείμενα αναφοράς πως συμπεριφέρονται οι ΗΠΑ σε δυνάμεις όπως η Γαλλία και η Τουρκία και πως στην Ελλάδα.

Η αναφορά στην Τουρκία γίνεται σε ένα κείμενο-συνέντευξη στην “Καθημερινή” του αμερικανού στρατηγού πέντε αστέρων και πρώην Αρχηγού της CIA Ντέιβιντ Πετρέους. Ο κ. Πετρέους θεωρεί πως

η Τουρκία βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση, ενδιαφέρεται, πρωτίστως, για τα συμφέροντά της και γι αυτό πρέπει να επιδείξει το ΝΑΤΟ και η δύση ανοχή στην συμπεριφορά της. Η οποία συμπεριφορά της με την επαμφοτερίζουσα στάση της απέναντι σε Δύση και Ρωσία μπορεί να είναι και βοηθητική.

Το πλήρες κείμενο της ενδιαφέρουσας συνέντευξης Πετρέους μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Η αναφορά στη Γαλλία προέρχεται απο ορισμένες σελίδες του ενδιαφέροντος βιβλίου του John Lewis Gaddis “Ο Ψυχρός Πόλεμος” και θα παρουσιάσω ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα. Περιγράφει πως οι Αμερικανοί αποδέχτηκαν αναγκαστικά την συμπεριφορά του Ντε Γκώλ. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε την γαλλική και ευρωπαϊκή εκδοχή του “γκωλισμού” την οποία εξυμνούσαμε, λόγω του αντιαμερικανισμού της. Δεν γνωρίζαμε ότι ο Τζόνσον ζήτησε απο τον υπουργό εξωτερικών Ντίν Ράσκ να ρωτήσει τον Ντε Γκώλ αν

μαζί με τα αμερικανικά στρατεύματα έπρεπε να αποσυρθούν και τα αμερικανικά νεκροταφεία απο τη Γαλλία με σαφή την σημασία της δήλωσης. 

Και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως δεδομένη και προτεκτοράτο. Μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ ολόκληρο το παρασκήνιο της συνάντησης Γεωργίου Παπανδρέου-Λίντον Τζόνσον στην Αμερική σε μια προσπάθεια του αμερικανού προέδρου να μεσολαβήσει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την προώθηση του Σχεδίου Άτσεσον για το κυπριακό, ώστε να φανεί διαλλακτικός ο αμερικανός πρόεδρος και να τονιστεί η αντίθεσή του απο τον πολεμοχαρή αντίπαλό του στις εκλογές  Μπάρυ Γκόλτγουωτερ.

Μετά την συνάντηση με τον Παπανδρέου ο Τζόνσον καλεί τον Έλληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον Αλέκο Μάτσα και του θέτει το ίδιο ζήτημα. Ο πρέσβης του επικαλείται το σύνταγμα που απαγορεύει την παραχώρηση κυριαρχίας και είναι εδώ που ο Τζόνσον του είπε

“Γαμώ το Σύνταγμά σας…”.

Θα μπορούσε ο άθλιος αμερικανός να πει το ίδιο στον Ντε Γκώλ ή στην Τουρκία;  Έχει σημασία να διαβάσετε ολόκληρο το παρασκήνιο όπως το περγράφει σε άρθρο του ο Μάριος Ευρυβιάδης. 

Και τώρα, η αναφορά στη Γαλλία απο το βιβλίο του John Lewis Gaddis Ο Ψυχρός Πόλεμος.

Η Γαλλία και η Κίνα επωφελήθηκαν από τις σχέσεις τους με τις υπερδυνάμεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδότησαν τη Γαλλική ανασυγκρότηση μετά τον πόλεμο, εξασφάλισαν τη Γαλλική ασφάλεια μέσω του ΝΑΤΟ και υποστήριξαν αθόρυβα την ανάπτυξη γαλλικού πυρηνικού οπλοστασίου. Η Σοβιετική Ένωση παρείχε την ιδεολογική έμπνευση για την επανάσταση της Κίνας και, μετά τον θάνατο του Στάλιν, στρατιωτική βοήθεια, καθώς και τεχνική βοήθεια για τις προσπάθειες του Μάο, που ξεκίνησε το 1955, για την κατασκευή κινέζικης ατομικής βόμβας.

Και όμως στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας 60 ο Ντε Γκώλ και ο Μάο βάλθηκαν να διαλύσουν τις συμμαχίες που είχαν θρέψει τα κράτη τους και είχαν αγκαλιάσει τα καθεστώτα τους.

Ο στόχος τους δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τη διάλυση του διπολικού παγκόσμιου συστήματος του Ψυχρού Πολέμου.

Η Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία που γεννήθηκε μετά την ήττα και την κατοχή της Γαλλίας από τους Γερμανούς στο Β!ΠΠ ήταν από οικονομική άποψη επιτυχημένη, αλλά από πολιτική σκέτη παράνοια.

Οι ασταθείς συνασπισμοί ανέβαιναν και κατέβαιναν με τέτοια καταθλιπτική συχνότητα, ώστε η συνταγματική μεταρρύθμιση έγινε τελικά αναπόφευκτη: μόνο ο Ντε Γκώλ ο στρατιωτικός ηγέτης των Ελεύθερων Γάλλων είχε την εξουσία και το κύρος να την επιβάλει.

Η νέα Πέμπτη Δημοκρατία η οποία ιδρύθηκε το 1958, έδωσες στον Ντε  Γκώλ τη δύναμη

{“subsource”:”done_button”,”uid”:”D6F36DED-B6FC-4BA3-BB82-CD549B447625_1586793111523″,”source”:”editor”,”origin”:”gallery”,”source_sid”:”D6F36DED-B6FC-4BA3-BB82-CD549B447625_1586793111552″}

που χρειαζόταν -με την ευλογία των Αμερικανών, που προσέβλεπαν σε μία πιο σταθερή και προβλέψιμη ηγεσία στο Παρίσι.” Η Γαλλία παρουσιάζει μία 12ετή ιστορία σχεδόν αδιάσπαστης ηθικής, πολιτικής και στρατιωτικής κατάπτωσης” σχολίαζε ο Αιζενχάουερ την εποχή εκείνη. Αυτές οι επιδόσεις ” σχεδόν επέβαλαν την παρουσία ενός «ισχυρού ανθρώπου» στο πρόσωπο του Ντε Γκωλ “.

Ο νέος Γάλλος πρόεδρος έφερε σίγουρα σταθερότητα, αλλά όχι προβλεψιμότητα. Υπήρξαν λίγες αντιρρήσεις στην Ουάσιγκτον όταν ρευστοποίησε επιδέξια τη μακρά προσπάθεια της Γαλλίας να διατηρήσει την τελευταία μεγάλη αποικία της, την Αλγερία.

Ο πόλεμος που διεξαγόταν εκεί, πίστευαν οι Αμερικάνοι, αποστράγγιζε τους γαλλικούς πόρους, ενίσχυε τον αραβικό εθνικισμό και δεν μπορούσε ποτέ να κερδηθεί.

Αυτό όμως ήταν το μόνο πράγμα που ενέκρινε η Ουάσιγκτον, επειδή σύντομα ο Ντε Γκωλ κατέστησε σαφές ότι ο επόμενος στόχος του ήταν να φέρνει διαρκώς προσκόμματα στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη.

Το γεγονός ότι το έκανε αυτό ενώ ταυτόχρονα θεωρούσε δεδομένη την προστασία της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ αναστάτωνε ακόμα περισσότερο τους Αμερικανούς.

Αλλά αυτή ακριβώς η αναστάτωση ήταν, κατά τα φαινόμενα, η επιδίωξη του Ντε Γκωλ.

Ήταν σαν να ήταν αποφασισμένος να δείξει στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι, σε μία εποχή που οι υπερδυνάμεις έκαναν επίδειξη ισχύος, η Γαλλία είχε το θάρρος όχι μόνο να διεκδικεί την αυτονομία της, αλλά και να την επιδεικνύει.

Στα μέσα του 1959, ο Αιζενχάουερ είχε αρχίσει πλέον να εξοργίζεται με το ” σύμπλεγμα του μεσσία “ του Ντε Γκωλ:  ήταν ” μία διασταύρωση μεταξύ Ναπολέοντα και Ιωάννας της Λωραίνης “.

Ο κατάλογος των αδικημάτων του Ντε Γκωλ ήταν μακρύς. Αρνήθηκε να συντονίσει την πυρηνική στρατηγική της Γαλλίας – οι Γάλλοι έκαναν την πρώτη τους ατομική δοκιμή το 1960 –με εκείνη της Αμερικής και της Μεγάλης Βρετανίας.

Η μικρή γαλλική force de frappe ήταν σχεδιασμένη για” άμυνα προς όλες τις κατευθύνσεις ” με τη σαφή πρόθεση να προκαλεί ανησυχία σε αντιπάλους και συμμάχους εξίσου.

Άσκησε βέτο στην ένταξη των Bρετανών στην Ευρωπαϊκή Oικονομική Kοινότητα, ταπεινώνοντας έτσι έναν πιστό σύμμαχο της Αμερικής και καθυστερώντας την πορεία προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για τουλάχιστον μία δεκαετία.

Προσπάθησε να πείσει τον ολοένα και γηραιότερο Αντενάουερ να χαλαρώσει τους δεσμούς της Δυτικής Γερμανίας με το ΝΑΤΟ υποστηρίζοντας ότι δεν μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη στους Αμερικανούς να αντισταθούν στη Σοβιετική πίεση στο Βερολίνο.

Στη συνέχεια διακήρυξε ένα όραμα για την Ευρώπη που θα επεκτεινόταν «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια»: Το που θα άφηνε αυτό τους Αμερικανούς – ή ακόμα και τους δυτικόγερμανούς – ήταν ασαφές. Ο Ντε Γκολ αναγνώρισε την Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ το 1964, επικρίνοντας παράλληλα αυστηρά την Αμερικάνικη κλιμάκωση στο Βιετνάμ.

Και το 1966 απέσυρε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, αναγκάζοντας να μεταφερθεί η έδρα του από το Παρίσι στις Βρυξέλλες, καθώς και να αποσυρθούν τα αμερικανικά στρατεύματα από τη χώρα που κατά τον Β! ΠΠ είχαν βοηθήσει να απελευθερωθεί.

Ο Πρόεδρος Τζόνσον έδωσε εντολή στον Υπουργό Εξωτερικών Ντιν Ράσκ να ρωτήσει τον Ντε Γκώλ:” θέλετε να μεταφέρουμε και τα αμερικανικά νεκροταφεία από τη Γαλλία “;

Η αντίδραση της Ουάσιγκτον σε αυτές τις προκλήσεις ήταν αναποτελεσματική.

Ο Ντε Γκωλ απέκρουσε τις επανειλημμένες προσπάθειες συμφιλίωσης και έμεινε αδιάφορος στις πιέσεις: Είχε υπολογίσει με μεγάλη πανουργιά ότι εκείνος θα μπορούσε να αποσπάσει τη Γαλλία από το ΝΑΤΟ, αλλά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι άλλοι σύμμαχοι του δεν θα μπορούσαν να αποστασιοποιηθούν από την ανάγκη υπεράσπισης της Γαλλίας.

Ήταν ο υπέρτατος καιροσκόπος, ένας” πολύ εγωκεντρικός” ηγέτης” με πινελιές μεγαλομανίας “, όπως το έθεσε ένας Αμερικάνος διπλωμάτης, που έβλεπε την αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως έναν τρόπο να ανακτήσει η Γαλλία την ταυτότητα της ως μεγάλη δύναμη.

Τελικά ο Τζόνσον συμπέρανε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα: Θα έπρεπε απλώς να ανεχτούν το Ντε Γκωλ.

Πραγματικά δεν έχουμε κανέναν έλεγχο επί της εξωτερικής της πολιτικής ” δήλωσε ο γερουσιαστής Richard Russell στον Πρόεδρο το 1964. ” Έτσι ακριβώς ” παραδέχτηκε ο Τζόνσον. ” Κανέναν απολύτως “.

spot_img

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Να το γράψουμε και πάλι . Από τότε -γνωρίζουμε όλοι πότε-που επιλέξαμε να υπερεκτεθούμε διχασμένοι και καταπονημένοι μετά από οκταετείς αιματηρούς πολέμους στην Ιωνία (την καρδιά της ελάσσονος Ασίας)-στην οποίαν και καταστραφήκαμε ως γένος Ελλήνων -και να μη επιδιώξουμε να κρατήσουμε με νύχια και με δόντια την Ανατολική Θράκη , με εξώστη στον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια -περιοχή στην οποίαν είχαμε συμπαγή ελληνικό πληθυσμό πάνω από 700.000 -ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΞΙΑ , την οποίαν κέρδισε -και με την βοήθεια των τότε Συμμάχων μας- η Τουρκία του Κεμάλ .
    Έκτοτε ε..ναι θα μας αντιμετωπίζει η Δύση όχι ως πρώτο και αναγκαίο προκεχωρημένο φυλάκιο για την αποτροπή της καθόδου της Ρωσίας στην Μεσόγειο, αλλά ως δεύτερο στο Αιγαίο, το οποίο πρέπει να κρατήσουμε αλώβητο -όπως μέχρι τώρα- γιατί αλλιώς πέραν του πολιτισμού και της δόξας μας σαυτό , θα χάσουμε και το αιωνόβιο -από τους Περσικούς Πολέμους-κράτος της θάλασσάς μας .
    Ας μη τρέφουμε αυταπάτες.
    Έτσι μας αντιμετώπισαν από το 1827 και έτσι θα μας αντιμετωπίζουν οι τρεις του Ναυαρίνου σύμμαχοι μας , που κράτησαν -και με σοβαρά δικά μας λάθη- την Τουρκία στην Ασία και την Ευρώπη, ίσως για να απειλούν και την Ευρωπαϊκή μας Ένωση ,τα νοτιοανατολικά σύνορα της οποίας συμπίπτουν με τα ελληνοτουρκικά.
    Για τα υπόλοιπα του άρθρου -που στο μεγαλύτερο μέρος του αναφέρ0ονται στην Γαλλία- Ε.. ας μη περιμένουμε να γίνουμε η πυρηνική Γαλλία του Ντε Γκωλ -τον οποίον ας μη ξεχνάμε τον ”κατακρήμνισαν” το 1968 η παρέα του Γερμανού Κοέν Μπεντίτ-,αφού είχε προηγηθεί και η ”κατακρήμνιση” και του δικού μας- φίλου του Ντε Γκωλ- Κων/νου Καραμανλή το 1963 με την υπόθεση Λαμπράκη.
    ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΧΤΥΠΙΕΜΑΣΤΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ”ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ” -ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΤΑΝ ΔΙΧΑΖΟΜΑΣΤΕ -ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΠΟΝΔΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ .
    ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΦΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΜΑΣ ,ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ”ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ” ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ ΦΙΛΛΕΛΛΗΝΑΣ.
    ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ .
    ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΓΝΩΣΤΟ ΚΟΣΜΟ -ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ-ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΞΕΣ ΤΟΥΣ..

    • Κι εγώ να το ξαναγράψω:
      Η ανατολική Θράκη θα ήταν άλλο τόσο ελληνική όσο και Ήπειρος, Μακεδονία οι οποίες απελευθερώθηκαν χάρη στην εμπνευσμένη άσκηση εξωτερικής πολιτικής από τον Εθνεγέρτη.
      Είναι γνωστό ποιοί είχαν επιφυλάξεις και πώς ακριβώς συνέβαλλαν στην μεγάλη εθνική καταστροφή.
      Είναι τουλάχιστο φρικτό, οι οπαδοί της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος να έρχονται σήμερα και να αναζητούν ενόχους παντού αλλού εκτός από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της εποχής.

      • Κατ’ αρχάς , φίλε κ. Λούμπεν, δεν πιστεύω να πιστεύετε ότι είμαι οπαδός της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος , διότι τότε δεν είχε απελευθερωθεί η Θράκη από την οποίαν κατάγομαι.
        Οι βορειοελλαδίτες την Ελλάδα και τον Ελληνισμό τους θέλουν οικουμενικούς σε Ανατολή και Δύση.
        Φρικτό δεν είναι να αναφερόμαστε σε εκείνη την εποχή ,όταν προκύπτουν νέα γραπτά στοιχεία (και τα οποία μέχρι πέρυσι δεν πολυδημοσιεύονταν),από τα οποία ”θαμπώνεται” -όπως ανέφερα σε άλλο σχόλιό μου -η υστεροφημία του ικανού πρωθυπουργού μέχρι το 1915 Ελευθερίου Βενιζέλου.
        Σας συνιστώ να διαβάσετε αυτά τα νέα στοιχεία στο βιβλίο του πρέσβη κ. Πουκαμισά-αξίας κάπου 13 ευρώ-, το οποίο παρουσίασε και ο κ. Σαββίδης στις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ μας .
        Πρέπει να συμφωνήσουμε όμως ότι τα πάτρια εδάφη λίγοι πολιτικοί ηγέτες τα καταλαμβάνουν χωρίς πόλεμο ΚΑΙ στον πόλεμο -παντού και πάντοτε -αναδεικνύονται ηγέτες οι στρατιωτικοί και την Μακεδονία -δυστυχώς όχι όλη-και την Ήπειρο -δυστυχώς όχι όλη και αυτήν-την κατέλαβε το 1912/13 ο ελληνικός στρατός με επικεφαλής τον Στρατηλάτη -με στραταρχική ράβδο, που ενέκρινε παρέδωσε ο ίδιος ο Βενιζέλος- Διάδοχο και Βασιλέα Κωνσταντίνο. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΕΓΡΑΨΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.

  2. • ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων στον Θουκυδίδη. https://piotita.gr/?p=3101 και https://wp.me/p3OlPy-Oa
    • «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB
    • Οι Ηγεμονικές Δυνάμεις: Η Ελλάδα και οι συναλλαγές λιγότερο ισχυρών κρατών με τις μεγάλες δυνάμεις. https://wp.me/p3OlPy-2d3 https://wp.me/p3OqMa-1ye
    ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju

Leave a Reply to Σ.Α.Ν. Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα