Η γερμανοτουρκική ιστορική κανονικότητα!

Αρκετοί «Βερολινέζοι» γερμανόφιλοι και φανατικοί ευρωπαϊστές στην Αθήνα απορούν που η Γερμανία στη χθεσινή σύνοδο υπουργών εξωτερικών στις Βρυξέλλες στάθηκε για μια ακόμα φορά ακλόνητος συμπαραστάτης της Τουρκίας. Και μάλιστα σε μια περίοδο που η νεοοθωμανική επιθετικότητα και η ισλαμική αναβίωση, με προοπτικές Χαλιφάτου, είναι η επίσημη πολιτική της Τουρκίας. Στο πλαίσιο του ορθοπολιτικού τους αυτοπεριορισμού οι εν λόγω κύριοι των επιφυλλίδων και των θινκ τανκ αδυνατούν ν’ αντιληφτούν ότι το αν η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια δεσποτική χώρα με το βλέμμα στραμμένο στο οθωμανικό παρελθόν της και στον Σελίμ Α΄ ή αν οι τουρκικές φυλακές είναι γεμάτες με αντιφρονούντες της «προεδρικής δικτατορίας» του Ερντογάν δεν απασχολεί ιδιαίτερα το «δημοκρατικό» Βερολίνο.

Ας το καταλάβουν, είτε με αυτοκρατορία (Β’ Ράιχ), είτε με δικτατορία (Ναζί), είτε με κοινοβουλευτική δημοκρατία (Μέρκελ), η Γερμανία, παρά τα όποια συγκυριακά «καβγαδάκια», θα βρίσκεται πάντα δίπλα στην Τουρκία, σαν μια ιστορική κανονικότητα. Γιατί, όπως διπλωματικά ανέφερε παλιότερα ο Γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας : «Για τη Γερμανία είναι στρατηγικής σημασίας να έχουμε παραγωγικές σχέσεις με την Τουρκία. Η Τουρκία είναι περισσότερο από ένας μεγάλος γείτονας, είναι ένας σημαντικός εταίρος της Γερμανίας».

Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί όμως πρωτίστως είναι, μετά τη χθεσινή γερμανική στάση και το ελληνικό φιάσκο με τις ευρωπαϊκές κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, το πόσο «δεδομένη» θεωρούν την Ελλάδα στο Βερολίνο και κυρίως πόσο εξαρτημένη είναι η ελληνική πολιτική τάξη και ιδιαίτερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τους Γερμανούς. Ευτυχώς πάντως που η «μικρή» Κύπρος, δείχνοντας περίσσιο θάρρος, κατάφερε να «σώσει την παρτίδα» και κυρίως την αξιοπρέπειά της.