Η άλωση της Πόλης και η εντολή του τελευταίου αυτοκράτορα

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Αναστάσιου Λαυρέντζου*

Κάθε φορά που πλησιάζει η 29η Μαΐου, όσοι επιμένουν να θυμούνται. δεν μπορούν να μην σταθούν σε αυτή την ημερομηνία. Σε αυτήν το 1453 συνέβη το κοσμοϊστορικό γεγονός της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. 567 χρόνια πέρασαν από τότε και το ορόσημο αυτό εξακολουθεί να σημαδεύει την παγκόσμια και την ελληνική ιστορία. Σε όρους συμβολισμού είναι μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες του Μεσαίωνα. Για τον ελληνισμό συνιστά το τυπικό τέλος του μεσαιωνικού ελληνικού κράτους.

Η Ιστορία βέβαια είναι μια αλυσίδα γεγονότων, που όσο ξεμακραίνουν από το παρόν τόσο ξεθωριάζουν. Κάποια γεγονότα όμως έχουν την ιδιότητα να διατηρούν τη σημαντικότητά τους και με κάποιο τρόπο – ίσως κάθε φορά διαφορετικό – να παραμένουν επίκαιρα.

Η 29η Μαΐου 1453 για πολλές γενιές Ελλήνων παρέμεινε μια ιδιαίτερα σημαντική ημερομηνία, γιατί στο συλλογικό υποσυνείδητο αντιπροσώπευε το τυπικό πέρασμα στους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς. Στην πραγματικότητα, για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού η σκλαβιά είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και όσον αφορά τουλάχιστον τους ελληνικούς πληθυσμούς της Μ. Ασίας είχε ξεκινήσει μερικούς αιώνες πριν.

Η Κωνσταντινούπολη που έπεσε το 1453 δεν ήταν βέβαια η πολύβουη πόλη των χρόνων της ακμής. Ήταν μια σκιά του εαυτού της, με πολλές περιοχές της ερειπωμένες, καθώς ο πληθυσμός της είχε αποδεκατιστεί από τον μεγάλο λιμό που την είχε πλήξει περίπου έναν αιώνα πριν. Ήταν ακόμη μια πόλη χωρίς ενδοχώρα, αφού το σύνολο σχεδόν των επαρχιών της είχε περάσει ήδη υπό οθωμανική κατοχή.

Επί πλέον η Άλωση του 1453 δεν ήταν καν η πρώτη. Είχε προηγηθεί η πολύ πιο σημαντική άλωση του 1204, η οποία είχε έλθει ως επιστέγασμα μιας μακράς πορείας παρακμής. Τί είναι λοιπόν αυτό που κάνει την Άλωση του 1453 τόσο σημαδιακή; Κατά τη γνώμη μου τρία πράγματα…

Το πρώτο είναι ότι το 1453 έχουμε την οριστική πτώση των συμβόλων, χωρίς να απομένουν δυνάμεις στο κέντρο ή στην περιφέρεια που θα μπορούσαν να τα ανορθώσουν έστω και προσωρινά, όπως συνέβη μετά το 1204. Το δεύτερο είναι ότι η Κωνσταντινούπολη που έπεσε το 1453 ήταν μια πόλη ολότελα ελληνική. Δεν ήταν μια πόλη που απλώς μιλούσε ελληνικά, διότι αυτό ίσχυε από την κτήση της. Ήταν μια πόλη που δήλωνε και αισθανόταν ελληνική.

Η πορεία προς τον εξελληνισμό του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, που ουδέποτε αποκάλεσε τον εαυτό του βυζαντινό, είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Ως απαρχή μπορεί να θεωρηθεί η υιοθέτηση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους από τον Ιουστινιανό, ενώ καθοριστική υπήρξε η απόσχιση των ανατολικών επαρχιών (Συρία, Αίγυπτος) που ανέδειξε τους ελληνικούς πληθυσμούς ως κορμό της αυτοκρατορίας. Η πορεία του εξελληνισμού όμως επιταχύνθηκε στους τελευταίους δραματικούς αιώνες, όταν ο ελληνισμός ανακαλύπτοντας και πάλι τον εαυτό του μέσα από την αντιπαράθεση με τους Λατίνους κατακτητές, έκανε την αυτοκρατορία κτήμα του και τα σύμβολά της σύμβολά του. Το ομολόγησε δραματικά λίγο πριν από το τέλος και ο τελευταίος αυτοκράτορας, αποκαλώντας την Κωνσταντινούπολη «χαρά και ελπίδα όλων των Ελλήνων»…

Ο τρίτος λόγος που η Άλωση του 1453 είναι σημαδιακή, είναι η θυσία του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου. Όταν ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος στέφθηκε αυτοκράτορας το 1449 στον Μυστρά, ανέλαβε τα ηνία ενός θνήσκοντος κράτους με την αγωνία ενός ανθρώπου που γνώριζε τί έρχεται, αλλά και με την ελπίδα του αγωνιστή που πίστευε ότι θα μπορούσε να βρει μια λύση. Τη λύση αυτή την αναζήτησε στην ένωση των Εκκλησιών και στη βοήθεια από τη Δύση η οποία όμως δεν έφτασε ποτέ.

Όταν λοιπόν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανέβαινε στα τείχη της Βασιλεύουσας στις 6 Απριλίου του 1453 για να αντικρύσει τα στρατεύματα του Μωάμεθ που περικύκλωναν την Πόλη ήξερε καλά ποιά θα ήταν η κατάληξη. Του προσφέρθηκε η ευκαιρία να σώσει τον εαυτό του, την οικογένειά του και μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Αυτός όμως συνειδητά επέλεξε τον δρόμο της θυσίας, γιατί αυτός άρμοζε ως τέλος σε μια υπερχιλιόχρονη πορεία. Η θυσία αυτή όμως δεν ήταν μάταιη, γιατί διέσωσε την τιμή μιας μεγάλης αυτοκρατορίας.

Πάνω από όλα όμως έθρεψε τις ελπίδες ενός λαού που ανύψωσε τον τελευταίο του αυτοκράτορα στη σφαίρα του θρύλου και μέσα από τον θρήνο του αναφώνησε: «Η Ρωμανία και αν επέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο». Και όντως, η Ρωμανία άνθισε και μετά από τέσσερις αιώνες έφερε ένα νέο ελληνικό κράτος. Και αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος δεν παραδόθηκε και δεν συνθηκολόγησε. Έπεσε στο πεδίο της τιμής, δίνοντας μέσα στους αιώνες εντολή τον αγώνα του να τον συνεχίσουν άλλοι…

*Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος κατέχει πτυχίο Φυσικής και διπλώματα μεταπτυχιακής ειδίκευσης (MSc) στα Οικονομικά Μαθηματικά και στη Θεωρητική Φυσική. Έχει εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στον τομέα Διαχείρισης Κινδύνων σε μεγάλους ελληνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Στο πλαίσιο αυτό έχει επισκεφτεί πολλές βαλκανικές χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία). Συνεργάζεται με διεθνείς ελεγκτικούς οίκους ως συμβουλος επιχειρήσεων και διδάσκει Διαχείριση Κινδύνων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει γράψει τα βιβλία: «Η Θράκη στο μεταίχμιο» και «Σιωπηρή Άλωση – Το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας».

spot_img

12 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Θάνατος και Ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

    Ι
    Ἔτσι καθὼς ἐστέκονταν ὀρθὸς μπροστὰ στὴν Πύλη κι ἄπαρτος μὲς στὴ λύπη του
    Μακριὰ τοῦ κόσμου ποὺ ἡ ψυχή του γύρευε νὰ λογαριάσει στὸ φάρδος Παραδείσου Καὶ σκληρὸς πιὸ κι ἀπ’ τὴν πέτρα ποὺ δὲν τὸν εἴχανε κοιτάξει τρυφερὰ ποτὲ – κάποτε τὰ στραβὰ δόντια του ἄσπριζαν παράξενα
    Κι ὅπως περνοῦσε μὲ τὸ βλέμμα του λίγο πιὸ πάνω ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους κι ἔβγανε ἀπ’ ὅλους Ἔναν ποὺ τοῦ χαμογελοῦσε τὸν Ἀληθινόν ποὺ ὁ χάρος δὲν τὸν ἔπιανε
    Πρόσεχε νὰ προφέρει καθαρὰ τὴ λέξη θάλασσα ἔτσι ποὺ νὰ γυαλίσουν μέσα της ὅλα τὰ δελφίνια Κι ἡ ἐρημιὰ πολλὴ ποὺ νὰ χωρᾶ ὁ Θεός κι ἡ κάθε μιὰ σταγόνα σταθερὴ στὸν ἥλιο ν᾿ ἀνεβαίνει
    Νέος ἀκόμα εἶχε δεῖ στοὺς ὤμους τῶν μεγάλων τὰ χρυσὰ νὰ λάμπουν καὶ νὰ φεύγουν Καὶ μιὰ νύχτα θυμᾶται σ’ ὥρα μεγάλης τρικυμίας βόγκηξε ὁ λαιμός τοῦ πόντου τόσο ποὺ θολώθη μὰ δὲν ἔστερξε νὰ τοῦ σταθεῖ
    Βαρὺς ὁ κόσμος νὰ τὸν ζήσεις ὅμως γιὰ λίγη περηφάνια τὸ ἄξιζε.
    II
    Θεέ μου καὶ τώρα τι Πού ’χε μὲ χίλιους νὰ παλέψει χώρια μὲ τὴ μοναξιά του ποιος αὐτός πού ’ξερε μ’ ἕνα λόγο του νὰ δώσει ὁλάκερης τῆς γῆς νὰ ξεδιψάσει τι
    Ποὺ ὅλα του τά ’χαν πάρει Καὶ τὰ πέδιλά του τὰ σταυροδετὰ καὶ τὸ τρικράνι του τὸ μυτερὸ καὶ τὸ τοιχίο ποὺ καβαλοῦσε κάθε ἀπομεσήμερο νὰ κρατάει τὰ γκέμια ἐνάντια στὸν καιρὸ σὰν ζόρικο καὶ πηδηχτὸ βαρκάκι
    Καὶ μία φούχτα λουίζα ποὺ τὴν εἶχε τρίψει στὰ μάγουλα ἑνὸς κοριτσιοῦ μεσάνυχτα νὰ τὸ φιλήσει (πῶς κουρναλίζαν τὰ νερά τοῦ φεγγαριοῦ στὰ πέτρινα τὰ σκαλοπάτια τρεῖς γκρεμοὺς πάνω ἀπ’ τὴ θάλασσα…)
    Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα Καὶ μήτ’ ἕνας πλάι του Μονάχα οἱ λέξεις του οἱ πιστὲς πού ’σμιγαν ὅλα τους τὰ χρώματα ν᾿ ἀφήσουν μὲς στὸ χέρι του μιὰ λόγχη ἀπὸ ἄσπρο φῶς
    Καὶ ἀντίκρυ σ᾿ ὅλο τῶν τειχῶν τὸ μάκρος μυρμηκιὰ οἱ χυμένες μὲς στὸ γύψο κεφαλὲς ὅσο ἔπαιρνε τὸ μάτι του
    «Μεσημέρι ἀπὸ νύχτα – ὅλ᾿ ἡ ζωὴ μία λάμψη!» φώναξε κι ὅρμησε μὲς στὸ σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσὴ γραμμὴ ἀτελεύτητη
    Καὶ ἀμέσως ἔνιωσε ξεκινημένη ἀπὸ μακριά ἡ στερνὴ χλωμάδα νὰ τὸν κυριεύει.
    III
    Τώρα καθὼς τοῦ ἥλιου ἡ φτερωτὴ ὁλοένα γυρνοῦσε καὶ πιὸ γρήγορα οἱ αὐλὲς βουτοῦσαν μέσα στὸ χειμώνα κι ἔβγαιναν πάλι κατακόκκινες ἀπ᾿ τὰ γεράνια
    Κι οἱ μικροὶ δροσεροὶ τροῦλοι ὅμοια μέδουσες γαλάζιες ἔφταναν κάθε φορὰ καὶ πιὸ ψηλὰ στ᾿ ἀσήμια ποὺ τὰ ψιλοδούλευε ὁ ἀγέρας γι᾿ ἄλλων καιρών πιὸ μακρινῶν τὸ εἰκόνισμα
    Κόρες παρθένες φέγγοντας ἡ ἀγκαλιὰ τους ἕνα θερινὸ ξημέρωμα φρέσκα βαγιόφυλλα καὶ τῆς μυρσίνης τῆς ξεριζωμένης τῶν βυθῶν σταλάζοντας ἰώδιο τὰ κλωνάρια
    Τοῦ ’φερναν Ἐνῶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια του ἄκουγε στὴ μεγάλη καταβόθρα νὰ καταποντίζονται πλῶρες μαύρων καραβιῶν τ᾿ἀρχαῖα καὶ καπνισμένα ξύλα ὄθε μὲ στυλωμένο μάτι ὀρθὲς ἀκόμη Θεομήτορες ἐπιτιμούσανε
    Ἀναποδογυρισμένα στὶς χωματερὲς ἀλόγατα σωρὸς τὰ χτίσματα μικρὰ μεγάλα θρουβαλιασμὸς καὶ σκόνης ἄναμμα μὲς στὸν ἀέρα
    Πάντοτε μὲ μιὰ λέξη μὲς στὰ δόντια του ἄσπαστη κειτάμενος
    Αὐτὸς ὁ τελευταῖος Ἕλληνας!

    Οδυσσέας Ελύτης
    Από την ποιητική συλλογή «ΤΑ ΕΤΕΡΟΘΑΛΗ», 1969

    Τί θέλει νά πεῖ ὁ ποιητής σ’ αὐτή τή γλῶσσα τήν Ἑλληνική;

  2. Δεν πρέπει να γράφουμε σήμερα πολλά,- άπειρα- για τον Μαρμαρωμένο τελευταίο Έλληνα Βασιλιά μας ,-τον δεύτερο Μ.Αλέξανδρό μας -,αλλά θα πρέπει ΟΛΟΙ – ναι ΟΛΟΙ- να κλίνουμε την κεφαλήν μας επί 5λεπτο σαυτόν τον γενναίο Έλληνα ,που έμεινε στην Κωνσταντίνου Πόλη μας και θυσιάστηκε για όλους μας ,”τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος”.
    Ευχαριστούμε τον αλλοπαρμένο κ.Ερντογάν και τα ”αδέλφια μας” τους Τούρκους ,που σήμερα με τα ”καραγκιοζλίκια” τους γύρω από την Αγιά Σοφιά – του άλλου μεγάλου μας του Ιουστινιανού- στην 567η επέτειο της αλώσεως -της από το 330 μ.Χ πρωτεύουσας μας- ,μάς ξύπνησαν τις μνήμες ,που θα ζήσουμε δακρυσμένοι ακούγοντας ΟΛΗ μέρα τον ‘Μαρμαρωμένο Βασιλιά” του μοναδικού μας Σταμάτη Σπανουδάκη ,που ακούγαμε συχνα στην 12ετία 1997 -2009 και από τα Κρατικά Μ.Μ.Ε. και ας ”πιουν ξύδι” οι προοδευτικοί και οι κοσμοπολίτες συνέλληνες.
    Δεν ζουν τώρα πολλοί Έλληνες δίπλα από τον σκλαβωμένο Οικουμενικό Πατριάρχη μας ,αλλά ζουν εκατομμύρια στον Ελληνισμό της γης απόγονοι των Ελλήνων της Ανατολής, ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και από την μουσική του Σπανουδάκη -ας είναι καλά – και γιατι ”τον τραγουδάει στα παραμύθια η γιαγιά”.
    Ψηλά τον δικέφαλο.

    • Ἄλλο τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου – ἀναζητεῖστε τίς Ἀλεξάνδρειές του – ,
      ἄλλο τό ἔργο τοῦ Ἰουστινιανοῦ καί ἄλλο τό ἔργο τοῦ καθενός ἀπό αὐτούς τούς Ἕλληνες πού μνημονεύετε. Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος δέν θυσιάστηκε οὔτε θυσιάστηκε ΄ ”τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος” ΄, ἀλλά ὑπερασπίσθηκε τήν Πόλιν καί δέν τήν παρέδωσε, καί ὅταν ρωτήθηκε ἀπό τόν Μωάμεθ «Τί λέγεις; Θέλεις καταλείπειν τὴν πόλιν, καὶ ἀπελθεῖν ἔνθα βούλει μετὰ τῶν σῶν ἀρχόντων καὶ ὑπαρχόντων ὑμῖν;» ἀπάντησε «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι, οὔτ΄ἐμόν ἐστὶ οὔτε ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
      (ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου, «Γεννήθηκα στὸ 1402»)
      Τά μάτια τοῦ καθενός ἀπό αὐτούς τούς Ἕλληνες πού μνημονεύετε βλέπουν καθαρά καί οἱ ἴδιοι στάθηκαν μπροστά ὑπερασπιζόμενοι καί βάζοντας τήν σφραγίδα τους στόν Ἑλληνισμό.

      • Και έχετε την γνώμη ,αγαπητή κυρία Ελένη Π. ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω την προσφορά των Μεγάλων του γένους, που ανέφερα;;;.
        Εσείς όμως και κάθε Έλληνας ποιόν μεγάλο Έλληνα θυμάστε -και πρέπει να θυμόμαστε όλοι-μετά τον Μ.Αλέξανδρο ,αν όχι τον Κων/νο Παλαιολόγο;
        Ε… αυτό ήθελα να τονίσω.
        Ας μη ”βυζαντινολογούμε” αν θυσιάστηκε ,η,υπερσπίστηκε ο Παλαιολόγος και πάντως όποιος σκοτώνεται υπερασπιζόμενος την Πατρίδα ,ή, την Πόλη μας-δεν θυσιάζεται;;;.
        Δεν θυσιάστηκε υπερσπιζόμενος τις Θερμοπύλες ο Λεωνίδας μετά το ”Μολών λαβέ” και γιαυτόν και τους 300 Σπαρτιάτες του δεν εγράφη το ” ω ξείν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”;;;.
        Ακούστε τώρα τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά του Σπανουδάκη ,που μας έστειλε ευγενώς ο κ.,” λογιστής” και γυρίστε το βλέμμα σας προς την Κων/πολη και την Ανατολή.
        Καληνύχτα.

        • Τό νόημα τῆς θυσίας εἶναι διττό.
          Ἄλλη ἡ περίπτωση τοῦ Λεωνίδα τῆς Σπάρτης καί ἄλλη τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καί ἔτσι τούς ἔχει καταγράψει ἡ ἱστορία. Μήν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος μετά τήν πρώτη του νίκη, ἀφιέρωσε 300 ἀσπίδες στόν ναό τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς πρός τιμήν της.
          Ὅταν λέμε Ἕλληνες ἐννοοῦμε τούς ἂνδρες καί τίς γυναῖκες, ἀναφερόμενοι ὅμως ἀποκλειστικά σέ γυναῖκες λέμε Ἑλληνίδες.
          Πατρίδα μας εἶναι καί ἡ Κωνσταντινούπολη.

          • Αφού συμφωνήσαμε ότι ο δεύτερος ‘Ελλην-άνδρας- που πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε μετά τον Μ.Αλέξανδρο είναι ο Κων/νος Παλαιολόγος, τα άλλα είναι παρωνυχίδες.
            Και να μη τα γνωρίζω-που τα γνωρίζω- τα ξαναδιαβάζω.
            Τιμώ τις Ελληνίδες ,ιδίως τις μάνες ,που χωρίς φεμινιστικές ιδεοληψίες, γεννούν και δημιουργούν ήρωες,επιστήμονες και κυρίως καλούς καγαθούς ανθρώπους.
            Το Ελληνορθόδξο΄Εθνος μεγαλούργησε ,χωρίς τον κινηματικό φεμινισμό ,-που μας ήρθε από την Δύση- με τις Σπαρτιάτισσες μάνες ,την μητέρα του Μ.Αλεξάνδρου,την Κλεοπάτρα ,την Παναγία τις ΄άπειρες Αγίες ,τις Βυζαντινές Βασίλισσες και Πριγκήπισσες ,την Μπουμπουλίνα , την Δόμνα Βισβίζη ,την Πηνελόπη Δέλτα ,την Βασίλισσα Φρειδερίκη -κατά τόν επάρατο ”εμφύλιο”- κλπ και αν θέλουμε τη συνέχεια αυτού του Έθνους ,μας αρκούν οι Ελληνίδες μάνες και οι δασκάλες .

          • Σπάνια διαβάζει κανείς τόσες ανοησίες μαζεμένες…

            “Ελληνορθόδξο΄Εθνος” Δεν υπάρχει τέτοιο έθνος.

            “Το Ελληνορθόδξο΄Εθνος μεγαλούργησε … με τις Σπαρτιάτισσες μάνες … την Παναγία τις ΄άπειρες Αγίες … την Βασίλισσα Φρειδερίκη (!!!) …”

            Οι Σπαρτιάτισσες ήσαν … καθολικές, η Παναγία από τα … Πατήσια και η Φρειδερίκη από κοντά με τις Σπαρτιάτισσες, την Μπουμπουλίνα και τις Βυζαντινές Πριγκήπισσες ….. 🙂 🙂 🙂

            Πλήρης τρικυμία εν κρανίω…

            Τι Μ. Αλέξανδρος, τι Παλαιολόγος, βρε βάλε και τον Μαυρομανλή να δέσει το γλυκό 🙂 🙂

          • Ἡ αὐθεντικότητα τῶν προσώπων χαρακτηρίζει τούς γνωστούς ἥρωες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ὄχι ἡ σειρά σπουδαιότητας. Διότι τέτοια σειρά δέν σημαίνει πολλά.
            Εἴναι γνωστό τό ἔργο τού Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, δέν πῆγε νά φυτέψει μαρούλια. Ὁ ἴδιος ἄν ξαναζοῦσε σίγουρα θά εἶχε μνῆμες ἀπό τό ἔργο του, αὐτό θά ἀναζητοῦσε καί ὄχι τό ἔργο κάποιου ἄλλου Μεγάλου. Καί βέβαια θά ἐπιζητοῦσε νέα ἐπεισόδια.
            Ὅσο γιά τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, πόσοι νέοι σήμερα μαθαίνουν νά ἀφουγκράζονται τήν ἀγωνία του, τί σημαίνουν τά λόγια του;

  3. Έσπασε επιτέλους και το 10ήμερο εμπάργκο σιωπής του ο κ.Επισκέπτης .
    Μίλησε και είπε ”προ-πό”.
    Ούτε ο Κων/νος Παλαιολόγος του κ.Σταμάτη Σπανουδάκη-που ευγενώς μας τον έστειλε ο κ.”λογιστής”- δεν τον συγκίνησε ,ίσως γιατί δεν τον άκουγε όταν από το 1997 μέχρι το 2009 τον καθιέρωσε μαζί με τον Αλέξανδρο στις προσυγκεντρωτικές μουσικές ο κ.Κώστας Καραμανλής (όχι ο Μαυρομανλής ,όπως τον αναφέρει ο κ.Επισκέπτης) ,που δεν είναι ο μόνος που απορρίπτει τους καλύτερους από το όνομά τους .
    Όλα δεκτά .

  4. Με το τραγούδι και το παραμύθι αφουγκράζονται όλα τα παιδιά και άμα τα παιδιά τραγουδούν δακρυσμένα με τον Σπανουδάκη τον Μ.Αλέξανδρο και τον Κων/νο Παλαιολόγο και από την γιαγιά το ”παλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θ’άναι, τα υπόλοιπα θα τα μάθουν ,όπως τα μάθαμε και στα Σχολεία οι παληές- μέχρι το 1980- γενηές.
    Φλογερούς Έλληνες θέλουμε και όχι καθηγητάδες,γιατι ”καθηγηταί τρεις εχάθη η πατρίς”,κατά την γνωστή ρήση.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα