Ερντογάν: Eχασε το δημοψήφισμα, όχι την εξουσία: Με το κόμμα των Γκρίζων Λύκων -Εθνικής Δράσης, MHP κτύπησε 52% όπως και στις προεδρικές

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε μια πύρρειο νίκη στις δημοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου. Κέρδισε μεν σε εθνικό επίπεδο αυξάνοντας και ελαφρά τα ποσοστά του κόμματος του της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του οποίου είναι ταυτόχρονα και Πρόεδρος. Και μαζί με το συμμαχικό του κόμμα των Γκρίζων Λύκων του Δεβλέτ Μπαχτσελί (Εθνικής Δράσης, MHP) κτύπησε 52%, ποσοστό με το οποίο κέρδισε της προεδρικές τον Ιούνιο του 2018.
Βγήκε, όμως, χαμένος από την εκλογική αναμέτρηση αφού ο ίδιος επέλεξε να δώσει στις εκλογές μορφή δημοψηφίσματος που θα ενίσχυε την αμφιλεγόμενη νομιμότητα του ως εκτελεστικού Προέδρου, και θα του επέτρεπε- όπως καθημερινά διατυμπάνιζε- να προστατεύει τον τουρκικό λαό που απειλείται από τους πάντες συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου.
  • Ο Ερντογάν είναι ο χαμένος των εκλογών και δεν υπάρχει υπεκφυγή γύρω από το γεγονός αυτό. Εξαρχής ανέδειξε τον ύψιστο συμβολισμό της διατήρησης του ελέγχου των δυο μεγαλύτερων μητροπολιτικών δήμων της χώρας, της Πόλης και της Άγκυρας. Η διατήρηση αυτή ταυτίστηκε από όλους – συμμετέχοντες και παρακολουθούντες- με νίκη προσωπικά του Ερντογάν. Απώλεια τους, με ήττα προσωπικά του Ερντογάν.
Στις 11:20 μμ το βράδυ της 31ης Μαρτίου όλοι στην Τουρκία κατάλαβαν πως ο Ερντογάν έχασε την Πόλη. Ήταν η στιγμή που η κρατική τηλεόραση σταμάτησε – με άνωθεν εντολές- την ροή των αποτελεσμάτων, ενώ ο υποψήφιος της Συμμαχίας του Έθνους, Εκρέμ Ιμάμογλου, προηγείτο σταθερά με 99% των καταμετρημένων ψήφων.
Η Άγκυρα, το κέντρο ισχύος, είχε ήδη χαθεί. Και συνολικά χάθηκαν όλοι οι μητροπολιτικοί δήμοι. Δεν χάθηκε μόνο η “άπιστη” Σμύρνη, κάτι αναμενόμενο. Χάθηκαν η Αττάλεια η τουριστική πρωτεύουσα. Χάθηκαν τα Άδανα, μεγάλο βιομηχανικό κέντρο. Χάθηκε η Μερσίνα, το μεγαλύτερο λιμάνι στα νότια. Χάθηκε και το Nτιγιαρμπακίρ που ήταν βέβαια χαμένο, ως η “ανεπίσημη” πρωτεύουσα των Κούρδων.
Το αναφέρω όμως διότι η κρατική τρομοκρατία κατά των Κούρδων ξεπέρασε κάθε όριο, με 10 χιλιάδες μέλη του Λαϊκού Κουρδικού Κόμματος (BDP) να βρίσκονται στη φυλακή -συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού του Σελαχατίν Ντεμιρτάς- ενώ πάνω από 80 κούρδοι δήμαρχοι είχαν καθαιρεθεί αυθαίρετα από τα αξιώματά τους λίγους μήνες πριν.
Οι Κούρδοι κέρδισαν ξανά τους δήμους που έχασαν στις περιοχές τους. Μόνο μια πόλη έχασαν, τη Σιρνάκ, που ήταν στρατοκρατούμενη αφού τρία χρόνια πριν την είχε καταστρέψει ο στρατός, χιλιάδες μέλη του οποίου ψήφισαν εκεί στις εκλογές! Επιπλέον οι Κούρδοι πριμοδότησαν τους υποψήφιους της αντιπολίτευσης στα αστικά κέντρα και, σίγουρα, έκαναν τη διαφορά στην Πόλη, για παράδειγμα, όπου υπάρχουν πάνω από πέντε εκατομμύρια!
Πέραν του ύψιστου συμβολισμού της απώλειας της Πόλης- που ανέδειξε πολιτικά τον Ερντογάν το 1994- όλες οι προαναφερθείσες περιοχές παράγουν σχεδόν όλο τον πλούτο της χώρας. Είναι δε από τον έλεγχο του κατασκευαστικού τομέα της Πόλης- που το AKP διατηρούσε από το 1994 με την εκλογή του Ερντογάν ως δημάρχου- και που η συνομοταξία του Ερντογάν και το κόμμα πλούτισαν αθέμιτα. Και είναι από την Πόλη που άρχισαν τα πρώτα οικονομικά σκάνδαλα -οι παπουτσοθήκες με τα εκατομμύρια στα σπίτια του Ερντογάν, Υπουργών και συνεργατών του- η σύγκρουση με τον Χότζα Γκιουλέν, καθώς και τα γεγονότα του Γκεζί Πάρκ το 2013, που ερμηνεύθηκαν ως εξέγερση κατά του Ερντογάν υποκινούμενη από το εξωτερικό και που καταστάληκε βίαια.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η  ΗΤΤΑ
Είναι γεγονός πως ο μέχρι τώρα αήττητος Ερντογάν υπέστη μια σημαντική πολιτική ήττα. Πέραν όμως του συμβολισμού, σηματοδοτεί η ήττα και κάτι περισσότερο; Αρχίζει μήπως η αντίστροφη μέτρηση για την πολιτική του αποκαθήλωση;
Εκτιμώ πως ο Ερντογάν θα παραμείνει στην εξουσία γιατί αυτός είναι πλέον η εξουσία στην Τουρκία. Εκτός εάν είτε από ασθένεια είτε από βία εξουδετερωθεί, θα κυβερνά ως σουλτάνος μέχρι το 2023 και ίσως και μετά. Και ο λόγος είναι απλός. Το καθεστώς της χώρας έχει αλλάξει ριζικά με το δημοψήφισμα του 2017 και την εκλογή του Ταγίπ ως Προέδρου το 2018.
Η Τουρκία δεν έχει πλέον κοινοβουλευτικό καθεστώς. Έχει ένα καθεστώς διακυβέρνησης χωρίς προηγούμενο στη μεταπολεμική εποχή. Είναι ένα δεσποτικό καθεστώς που συνδιάζει τον σουλτανισμό/χαλιφισμό της Ανατολής με τον φασισμό/ολοκληρωτισμό της Δύσης. Να θυμίσω πως πριν από μερικά χρόνια ο Ερντογάν δήλωσε δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού τρόπου διακυβέρνησης. Και εσωτερικά αρέσκεται να τον παρουσιάζουν ως Χαλίφη.
Η επίσημη ονομασία του Ερντογανικού συστήματος διακυβέρνησης είναι “Presidential System of Governance” – “Προεδρικό Σύστημα Διακυβέρνησης”. Όλες οι εξουσίες βρίσκονται στα χέρια ενός ατόμου- του Προέδρου. Αυτός είναι η εξουσία. Κυβερνά με διοικητικές πράξεις – by decree ή by fiat, που λέμε. Δεν λογοδοτεί σε κανένα. Δεν υπάρχει διάκριση εξουσιών. Το Κοινοβούλιο είναι πλέον για το θεαθείνε. Το ίδιο και το Δικαστικό Σώμα. Το Υπουργικό Συμβούλιο θα διορίζεται. Οι Δικαστές θα διορίζονται.Οι Κυβερνήτες θα διορίζονται. Και οι Δήμαρχοι που δεν συμμορφώνονται θα καθαιρούνται.
  • Παράδειγμα. Στη Πόλη, αν δεν γίνει ήδη νοθεία με την ανακαταμέτρηση που ως γνωστό ζητήθηκε από το AKP, κάποια μέρα και με αφορμή πως ο νέος δήμαρχος δεν μαζεύει αποτελεσματικά τα σκύβαλλα, μπορεί να καθαιρεθεί. Υπάρχει όμως και άλλος αποτελεσματικός τροπος. Με το νέο σύστημα η χρηματοδότηση των δήμων θα γίνεται με την απευθεία έγκριση του Προέδρου Ερντογάν. Νομίζω πως τα επιπλέον σχόλια περιττεύουν. Οι εξουσίες του Ερντογάν είναι απόλυτες.
Εκεί που ο Ερντογάν δεν θα μπορεί να σουλτανίζει αυθαίρετα είναι στα ζητήματα της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής. Και η σχέση ανάμεσα στα δυο είναι άμεση. Βέβαια ο Ερντογάν μπορεί να πιστεύει πως η οικονομία της Τουρκίας “τούμπαρε” διότι οι Δυτικοί και οι Εβραίοι “φοβούνται”, τάχατες, μια Μπουγιούκ (Μεγάλη) Τουρκία. Η πραγματικότητα είναι αλλιώς και έχει να κάνει με τα σκαμπανεβάσματα του καπιταλιστικού συστήματος, τον προστατευτισμό και τον νεοφιλελεύθερισμο. Οι συγκυρίες βοήθησαν τον Ερντογάν να αποφύγει την πρώτη φάση της πιο πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης του 2008. Αλλά το κολάνι τον έπιασε στο γύρισμα. Και ούτε ο Αλλάχ, ούτε οι Κορανικές οικονομικές επιταγές μπορούσαν να τον βοηθήσουν.
Και ενώ θα μπορούσε να βοηθηθεί από το δυτικό σύστημα – λόγω και μόνο της Νατοϊκής του ταυτότητας- πήραν τα μυαλά του αέρα και, μαζί, όλης της ισλαμιστικής του συνομοταξίας. Και σταδιακά και συσσωρευτικά το σύστημα άρχισε να τον δένει χειροπόδαρα. Οι παλληκαρισμοί του με τη “διπλωματία των ομήρων”, ο αντιαμερικανισμός, ο αντισημιτισμός, ο τζιχαντισμός και η επιδρομική του πολιτική στη Συρία και άλλου, κορυφώθηκαν με την αγορά των αντιαεροπορικών πυραύλων S- 400 από τη Ρωσία. Και τότε η Δύση άρχισε να του ζητά τον λογαριασμό. Με την οπίσθοδρόμηση της 31 Μαρτίου, η διαπραγματευτική ισχύς του Ερντογάν έναντι της Δύσης μειώθηκε αισθητά.
Στη χώρα μας και όχι μόνο, ο Ερντογάν θεωρείται μεγάλος παίκτης. Δείχνει να είναι. Και μπορεί να είναι. Παίζει όμως σε πολλά ταπλώ. Και είναι υπερξαπλωμένος (overextended). Και αυτός προσωπικά και η χώρα του. Η Τουρκία είναι ισχυρή χώρα. Δεν είναι όμως Μεγάλη Δύναμη (Great Power) ώστε να μπορεί να θεραπεύει μόνη της αδυναμίες της.
Στην ατλαντική Δύση φαίνεται να πιστεύουν πως η Τουρκία δεν έχει “χαθεί”, και πως ο Ερντογάν, μετά τις εκλογές- και με τις επόμενες μέχρι το 2023- θα βάλει νερό στο κρασί του για να περισώσει την οικονομία και τον εαυτό του. Και αναμένουν πως θα υποχωρήσει στο κρίσιμο ζήτημα των S-400. Είναι όμως τόσες οι φορές που ο Ερντογάν και οι αξιωματούχοι του έχουν δεσμευθεί δημόσια για το θέμα, που διερωτάται κανείς σε που βασίζονται οι Δυτικοί ώστε να πιστεύουν πως ο Ερντογάν θα κάνει “κωλοτούμπα”. Πέραν των δεσμεύσεων έναντι στη Μόσχα, η Άγκυρα έχει άμεση στρατιωτική ανάγκη τη Ρωσία στη Συρία για πολλαπλά ζητήματα ασφαλείας, πέρα του μείζονος που είναι το κουρδικό.
Επιπλέον υποτιμάται το γεγονός πως πλην των Κούρδων και των Αλεβιτών (25-30% του πληθυσμού) η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον σοβινισμό, τον θρησκευτικό εξτρεμισμό και τον επεκτατισμό που συστηματικά καλλιεργεί και εκπέμπει το καθεστώς Ερντογάν. Ούκ ολίγες φορές το ξεπερνούν. Αυτό είναι μεγάλο κεφάλαιο που δεν είναι του παρόντος. Σημειώνω μόνο πως οι Κεμαλιστές υπήρξαν, από καταβολής, βαθειά αντιδυτικοί και αντιευρωπαϊστές, πέραν του ότι παραμένουν ανθέλληνες, αντί- Κούρδοι και αντί-Αλεβίτες.
Υπάρχουν δηλαδή σημαντικά δομικά προβλήματα μέσα στην τουρκική κοινωνία που αν ο Ερντογάν και το “Προεδρικό Σύστημα Διακυβέρνησης” του εξαφανίζονταν ως δια μαγείας, λίγα πράγματα θα άλλαζαν στη συμπεριφορά της Άγκυρας έναντι των γειτόνων της. Ο μακαρίτης δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ το είχε παράπονο. Και σε περιόδους εντάσεων πάντοτε ρωτούσε τους αναγνώστες του. “Γιατί η χώρα μας έχει κακές σχέσεις με όλους τους γείτονές της; Μπορεί κανείς να μου απαντήσει;” Συνεχώς ρωτούσε. Έφυγε και απάντηση δεν πήρε. Υπάρχει;
spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα