Καλώς ήρθατε στο Ημερολόγιο Επιστήμης της NASA για το 2026!
Ιανουάριος – Το τηλεσκόπιο Webb της NASA αποκαλύπτει την αληθινή φύση του «Κοσμικού Ανεμοστρόβιλου».
Το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb της NASA παρατήρησε το αντικείμενο Herbig-Haro 49/50, μια εκροή από ένα κοντινό άστρο που βρίσκεται ακόμη στο στάδιο του σχηματισμού, σε φως κοντινού και μέσου υπερύθρου υψηλής ανάλυσης, τον Αύγουστο του 2024. Τα περίπλοκα χαρακτηριστικά της εκροής, τα οποία αποδίδονται με κοκκινοπορτοκαλί χρώμα, προσφέρουν λεπτομερή στοιχεία για το πώς σχηματίζονται τα νεαρά άστρα, συμπεριλαμβανομένων των πρώιμων φάσεων άστρων χαμηλής μάζας όπως ο δικός μας Ήλιος, καθώς και για το πώς η δραστηριότητα των αστρικών τους πιδάκων επηρεάζει το περιβάλλον γύρω τους.
Τυχαία, το Webb κατέγραψε αυτό το κοντινό αντικείμενο Herbig-Haro ευθυγραμμισμένο στον ουρανό με έναν πιο μακρινό σπειροειδή γαλαξία στο υπόβαθρο. Ο σπειροειδής γαλαξίας διαθέτει έναν έντονο κεντρικό εξόγκωμα, το οποίο αποδίδεται με μπλε χρώμα και δείχνει τη θέση παλαιότερων άστρων. Το εξόγκωμα παρουσιάζει επίσης ενδείξεις «πλευρικών λοβών», στοιχείο που υποδηλώνει ότι πρόκειται πιθανόν για ραβδωτό σπειροειδή γαλαξία. Κοκκινωπές συσσωματώσεις μέσα στους σπειροειδείς βραχίονες δείχνουν τις θέσεις θερμής σκόνης και ομάδων άστρων που σχηματίζονται.
Η μελέτη εντυπωσιακών κοσμικών τοπίων όπως αυτό εμβαθύνει την κατανόησή μας για το πώς δημιουργήθηκαν ο δικός μας πλανήτης και το ηλιακό μας σύστημα.
Φωτογραφία και κείμενο: NASA, Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), Καναδικός Οργανισμός Διαστήματος (CSA), Ινστιτούτο Επιστήμης Διαστημικών Τηλεσκοπίων (STScI)
Φεβρουάριος – Η ανάβαση του Curiosity για ενδείξεις κλιματικής ιστορίας.
Αυτές οι εντυπωσιακές διαφοροποιήσεις των πετρωμάτων στον κρατήρα Gale του Άρη περιέχουν σημαντικά στοιχεία για την κατανόηση του πώς άλλαξε το κλίμα του πλανήτη επί εκατομμύρια χρόνια και αν υπήρξαν ποτέ συνθήκες ικανές να υποστηρίξουν μικρές μορφές ζωής, τα λεγόμενα μικρόβια. (Μικρό spoiler: υπήρξαν, ίσως.) Ο κρατήρας, που σχηματίστηκε από μια πρόσκρουση πριν από περίπου 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια, καθώς και το γειτονικό Όρος Sharp, περιέχουν πετρώματα και άλλα ιζήματα με τα βασικά χημικά στοιχεία που απαιτούνται για τη ζωή.
Το ρόβερ Curiosity της NASA εξερεύνησε τη σύσταση αυτών των πετρωμάτων και των ιζημάτων και ανακάλυψε ενδείξεις ότι ο κρατήρας φιλοξενούσε υγρό νερό πριν από εκατομμύρια χρόνια. Η παρούσα απεικόνιση, που δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2024 από την κάμερα HiRISE (High-Resolution Imaging Science Experiment) και άλλα όργανα του MRO (Mars Reconnaissance Orbiter) της NASA, δείχνει την απότομη πλαγιά που ανέβηκε το Curiosity για να φτάσει στο κανάλι Gediz Vallis, ορατό στο επάνω τμήμα της εικόνας. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα πλούσια σε θειικά άλατα, δηλαδή αλατούχα ορυκτά που σχηματίζονται καθώς το νερό εξατμίζεται.
Εικόνα και κείμενο: NASA / Jet Propulsion Laboratory (JPL) – Caltech / University of California, Berkeley / University of Arizona
Μάρτιος – Καλημέρα, Σελήνη.
Το πρωινό φως του Ήλιου φωτίζει το δυτικό τοίχωμα αυτού του ανώνυμου κρατήρα, αφήνοντας βαθιές σκιές στο έδαφος και στο εσωτερικό του. Η εικόνα ελήφθη στις 30 Αυγούστου 2023 από την κάμερα LROC (Lunar Reconnaissance Orbiter Camera). Η LROC είναι ένα σύστημα τριών καμερών και ένα από τα επτά όργανα της αποστολής LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter) της NASA, η οποία εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο του 2009 και συνεχίζει να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη.
Κύρια αποστολή του LRO ήταν η δημιουργία τρισδιάστατου χάρτη της σεληνιακής επιφάνειας, ώστε να εντοπιστούν μελλοντικές τοποθεσίες προσελήνωσης και πόροι, όπως ο πολικός πάγος, να μελετηθεί το περιβάλλον ακτινοβολίας και να δοκιμαστούν νέες τεχνολογίες, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μελλοντική ρομποτική και ανθρώπινη εξερεύνηση. Το 2011, τα δεδομένα του LRO οδήγησαν στη δημιουργία του υψηλότερης ανάλυσης, σχεδόν τοπογραφικού χάρτη της Σελήνης, ενώ το 2014 δημοσιεύθηκε ένα διαδραστικό μωσαϊκό του Βόρειου Πόλου της Σελήνης. Επιπλέον, το LRO έχει τραβήξει φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης από πλήθος σεληνιακών σημείων προσελήνωσης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των αποστολών Apollo της NASA και άλλων. Το LRO πραγματοποίησε επίσης την πρώτη επίδειξη επικοινωνίας με λέιζερ με σεληνιακό δορυφόρο.
Εικόνα και κείμενο: Goddard Space Flight Center της NASA / Intuitive Machines
Απρίλιος – Νεφικές ακτίνες πάνω από τις ακτές του Περού.
Αυτά τα χαμηλά νέφη πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό κοντά στο Περού μπορεί να θυμίζουν νιφάδες χιονιού κάτω από μεγεθυντικό φακό ή ψηλές ορεινές κορυφές όπως φαίνονται από ψηλά. Ονομάζονται ακτινομορφικά νέφη (actinoform clouds), από την ελληνική λέξη «ακτίνα», λόγω των χαρακτηριστικών ακτινωτών σχημάτων τους.
Οι ερευνητές χρησιμοποιούν δορυφορικά δεδομένα για να μελετούν τα νέφη καθώς σχηματίζονται, κινούνται σε όλο τον πλανήτη και διαλύονται, αποκτώντας μια συνολική εικόνα αυτού του βασικού στοιχείου του καιρού και του ενεργειακού ισοζυγίου της Γης. Ορισμένα νέφη αντανακλούν την ηλιακή ενέργεια πίσω στο διάστημα, ενώ άλλα λειτουργούν σαν μονωτικό «κουβερτόπανο» για τον πλανήτη, παγιδεύοντας τη θερμότητα κοντά στο έδαφος.
Η εικόνα ελήφθη στις 14 Ιουλίου 2024 από το όργανο Ocean Color Instrument του δορυφόρου PACE (Plankton, Aerosol, Cloud, ocean Ecosystem) της NASA. Ο PACE φέρει επίσης εξειδικευμένα όργανα, τα λεγόμενα πολαριμέτρα, τα οποία έχουν σχεδιαστεί για τη μέτρηση των νεφών και άλλων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα, όπως η σκόνη, ο καπνός από δασικές πυρκαγιές και η ρύπανση. Με αυτά τα νέα εργαλεία, οι επιστήμονες μπορούν να παρακολουθούν την ποιότητα του αέρα και να διερευνούν κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με το πώς σχηματίζονται τα νέφη και πώς μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου.
Εικόνα και κείμενο: NASA / PACE Ocean Color Instrument
Μάιος –Ξεκλειδώνοντας τα μυστικά της γήρανσης και των ασθενειών.
Καθώς η NASA προετοιμάζεται για την επιστροφή στη Σελήνη, η μελέτη των επιπτώσεων του διαστημικού περιβάλλοντος στον σχηματισμό θρόμβων στο ανθρώπινο αίμα είναι ζωτικής σημασίας. Για τον σκοπό αυτό, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα πρότυπο σύστημα που μιμείται τα μεγακαρυοκύτταρα — εξειδικευμένα κύτταρα του μυελού των οστών, υπεύθυνα για την παραγωγή αιμοπεταλίων. Η ανάπτυξη και η λειτουργία αυτών των κυττάρων παρατηρήθηκαν σε καλλιέργειες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, στο πλαίσιο του πειράματος Megakaryocytes Orbiting in Outer Space and Near Earth (MeF1).
Μετά την επιστροφή τους στη Γη, τα κύτταρα αναλύθηκαν με ηλεκτρονική μικροσκοπία σάρωσης και τεχνικές ψευδοχρωματισμού. Στην μπλε εικόνα, το κυτταρικό σώμα του μεγακαρυοκυττάρου φαίνεται στο επάνω κεντρικό μέρος, με την περίπλοκη δομή τύπου «στεφάνης» που σχηματίζεται από μακριούς «βραχίονες», τις λεγόμενες προεκτάσεις προαιμοπεταλίων. Οι προεκτάσεις αυτές τελικά αποσπώνται στις άκρες τους, δημιουργώντας μικρά θυγατρικά κύτταρα, τα αιμοπετάλια, τα οποία παίζουν κρίσιμο ρόλο στη ρύθμιση της αιμορραγίας. Ένα νεοσχηματισμένο αιμοπετάλιο διακρίνεται αριστερά από το κύριο κυτταρικό σώμα.
Η μελέτη του τρόπου με τον οποίο το διαστημικό περιβάλλον επηρεάζει την ανάπτυξη και τη λειτουργία των κυττάρων βοηθά τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τους κινδύνους για την υγεία των αστροναυτών και να αναπτύξουν αντίμετρα για την προστασία των πληρωμάτων σε αποστολές μεγάλης διάρκειας.
Εικόνα και κείμενο: Hansjörg Schwertz, Neal D. Tolley, Marina Tristao — Molecular Medicine Program, University of Utah, Salt Lake City, UT· Hansjörg Schwertz — Billings Clinic, Bozeman, MT· Hansjörg Schwertz — Division of Occupational Medicine, University of Utah, Salt Lake City, UT
Ιούνιος – Αποστολές της NASA καταγράφουν ένα κοσμικό «στεφάνι» που απεικονίζει τον κύκλο ζωής των άστρων.
Το αστρικό σμήνος NGC 602 βρίσκεται στα όρια του Μικρού Νέφους του Μαγγελάνου, ενός από τους πλησιέστερους γαλαξίες στον Γαλαξία μας, σε απόσταση περίπου 200.000 ετών φωτός από τη Γη. Τα άστρα του NGC 602 περιέχουν λιγότερα βαριά στοιχεία σε σύγκριση με τον Ήλιο και τα περισσότερα άστρα του Γαλαξία μας. Οι συνθήκες στο εσωτερικό του μοιάζουν με εκείνες που επικρατούσαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το σύμπαν ήταν πολύ νεότερο, προσφέροντάς μας στοιχεία για το πώς εξελίχθηκε το σύμπαν έως τη δημιουργία του δικού μας γαλαξία, του ηλιακού συστήματος και του πλανήτη μας.
Η εικόνα, που ελήφθη τον Δεκέμβριο του 2024, συνδυάζει δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ Chandra της NASA και το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb. Το σκοτεινό, δακτυλιοειδές περίγραμμα του «στεφανιού» που διακρίνεται στα δεδομένα του Webb (αποδιδόμενο με πορτοκαλί, κίτρινες, πράσινες και μπλε αποχρώσεις) αποτελείται από πυκνά νέφη σκόνης. Παράλληλα, οι ακτίνες Χ από το Chandra (κόκκινο χρώμα) αποκαλύπτουν νεαρά, μεγάλης μάζας άστρα που φωτίζουν το «στεφάνι», στέλνοντας υψηλής ενέργειας ακτινοβολία στο διαστρικό διάστημα. Οι ακτίνες Χ τροφοδοτούνται από τους αστρικούς ανέμους που προέρχονται από τα νεαρά, μαζικά άστρα τα οποία είναι διάσπαρτα μέσα στο σμήνος.
Εικόνα και κείμενο: Ακτίνες Χ: NASA / Chandra X-ray Center (CXC) · Υπέρυθρο: Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) / Webb, NASA & Καναδικός Οργανισμός Διαστήματος (CSA), P. Zeidler, E. Sabbi, A. Nota, M. Zamani · Επεξεργασία εικόνας: NASA / CXC / Smithsonian Astrophysical Observatory (SAO) / L. Frattare και K. Arcand
Ιούλιος – Ένας nor’easter κινείται προς τον Ατλαντικό.
Στις 14 Φεβρουαρίου 2024, αυτό το βαρομετρικό σύστημα τύπου nor’easter καταγράφηκε από το JPSS (Joint Polar Satellite System) της NOAA, μια συνεργατική αποστολή της NOAA και της NASA. Η εικόνα δείχνει μια τεράστια, στροβιλιζόμενη μάζα νεφών που εκτείνεται από τον ανατολικό Καναδά έως την Καραϊβική. Το όργανο VIIRS (Visible Infrared Imaging Radiometer Suite) του JPSS βοηθά στον προσδιορισμό του τύπου και της φάσης των νεφών της καταιγίδας. Οι κίτρινες και πορτοκαλί περιοχές υποδηλώνουν πυκνά, υψηλά νέφη πάγου, ενώ οι πράσινες και γαλαζοπράσινες περιοχές δείχνουν θερμότερα νέφη.
Το σύστημα αυτό αναπτύχθηκε στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες στις 10 Φεβρουαρίου, φέρνοντας χιονοπτώσεις στο Texas Panhandle, πριν κινηθεί βορειοανατολικά μέσω της κοιλάδας του Οχάιο και προς την Ανατολική Ακτή. Στις 13 Φεβρουαρίου, εξελίχθηκε σε nor’easter, προκαλώντας ισχυρές χιονοπτώσεις στις πολιτείες του Μέσου Ατλαντικού και της Βορειοανατολικής ακτής, με διακοπές ρεύματος, καθυστερήσεις πτήσεων και κλείσιμο σχολείων. Οι δορυφορικές εικόνες έντονων καταιγίδων παρέχουν κρίσιμα δεδομένα σε πραγματικό χρόνο για την ανάπτυξη, την πορεία και την ένταση των συστημάτων κακοκαιρίας, βελτιώνοντας τις προγνώσεις και τους χρόνους απόκρισης των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πορεία τους.
Εικόνα και κείμενο: Cooperative Institute for Research in the Atmosphere στο Colorado State University (CSU/CIRA) και National Oceanic and Atmospheric Administration – National Environmental Satellite Data & Information Service (NOAA/NESDIS)
nor’easter = μεγάλης κλίμακας καταιγίδα που πλήττει κυρίως τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ
Αύγουστος – Η λίμνη Pyramid σε άνθηση.
Πυκνές ζώνες γαλαζοπράσινων φυκών, γνωστών και ως κυανοβακτήρια, στροβιλίζονταν στα νερά της λίμνης Pyramid τον Οκτώβριο του 2024. Η λίμνη αυτή, στη δυτική Νεβάδα, παρουσιάζει ανθίσεις σχεδόν κάθε χρόνο, ορισμένες από τις οποίες παράγουν τοξίνες που μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες σε ανθρώπους και ζώα. Δορυφορικά όργανα, όπως εκείνο που κατέγραψε αυτή την εικόνα στο πλαίσιο της κοινής αποστολής Landsat της NASA και της Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ (U.S. Geological Survey), μπορούν να ανιχνεύσουν τις πράσινες χλωροφυλλικές χρωστικές των φυκών. Όταν παρατηρείται απότομη αύξηση που υποδηλώνει ανθοφορία, τα δορυφορικά δεδομένα βοηθούν τους διαχειριστές αναψυχής και τις υπηρεσίες υδάτινων πόρων να καθορίσουν πού πρέπει να εστιάσουν τους ελέγχους ποιότητας νερού, ώστε να εκδίδουν έγκαιρες προειδοποιήσεις για κολυμβητές και σκάφη, όταν αυτό είναι απαραίτητο.
Εικόνα και κείμενο: NASA Earth Observatory / Landsat
Σεπτέμβριος – Το στεμματοσκόπιο της φύσης.
Η Σελήνη αποκλείει το έντονο φως του Ήλιου, αποκαλύπτοντας μια ματιά στο στέμμα του αμέσως μετά την ολικότητα στο Ντάλας του Τέξας, τη Δευτέρα 8 Απριλίου 2024. Τα φωτεινά ροζ χαρακτηριστικά που διακρίνονται εδώ, γνωστά ως ηλιακές προεξοχές, είναι πίδακες πλάσματος που εκτείνονται από την επιφάνεια του Ήλιου και γίνονται ορατοί κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης. Τα λεγόμενα «χάντρες του Bailey» εμφανίζονται ως λευκές λωρίδες φωτός, καθώς οι ακτίνες του Ήλιου περνούν μέσα από κοιλάδες στην επιφάνεια της Σελήνης.
Η ολική ηλιακή έκλειψη διέσχισε ένα στενό τμήμα της Βόρειας Αμερικής, με επιστήμονες και πολίτες-επιστήμονες να συλλέγουν δεδομένα κατά μήκος της ζώνης ολικότητας, προκειμένου να βοηθήσουν τους ερευνητές να μελετήσουν το εσώτατο τμήμα του ηλιακού στέμματος, το οποίο είναι ορατό μόνο κατά τη διάρκεια ολικών εκλείψεων. Τα δεδομένα αυτά προσφέρουν πληροφορίες για θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με το πώς η θερμότητα και η ενέργεια μεταφέρονται από τον Ήλιο προς το ηλιακό σύστημα, επηρεάζοντας τον άνθρωπο και την τεχνολογία στην πορεία τους.
Εικόνα και κείμενο: NASA / Keegan Barber
Οκτώβριος – Να καλλιεργούμε τολμηρά εκεί όπου δεν έχει καλλιεργηθεί κανείς πριν.
Για να φτάσουν πιο μακριά και να παραμείνουν περισσότερο στο διάστημα, οι αστροναύτες θα χρειαστούν βιώσιμες πηγές διατροφής. Η Διεύθυνση Βιολογικών και Φυσικών Επιστημών της NASA διεξάγει έρευνες για το πώς διαφορετικά φυτά προσαρμόζονται στις σκληρές συνθήκες του διαστήματος, έρευνες που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν την ανάπτυξη μελλοντικών διαστημικών καλλιεργειών.
Η εικόνα αυτού του φυτικού κυττάρου του Brachypodium distachyon, ενός είδους αγρωστώδους συγγενικού με το σιτάρι και τη βρώμη, δημιουργήθηκε με μικροσκόπιο που φωτίζει τα κύτταρα ώστε να παράγονται έντονα χρώματα. Τα πράσινα ινίδια είναι κυτταρικά συστατικά που ονομάζονται μικροσωληνίσκοι, ενώ τα ματζέντα σώματα είναι χλωροπλάστες. Η έρευνα αυτή πραγματοποιήθηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό από το 2021 έως το 2025, στο πλαίσιο των πειραμάτων Advanced Plant Experiments (APEX)-07 και -09.
Εικόνα και κείμενο: Utilization & Life Sciences Office, Kennedy Space Center της NASA
Νοέμβριος – Στενές συναντήσεις με αστεροειδείς.
Στις 20 Απριλίου 2025, το διαστημόπλοιο Lucy της NASA κατέγραψε αυτή την εικόνα του αστεροειδούς Donaldjohanson, καθώς διέσχιζε την κύρια ζώνη αστεροειδών στον δρόμο προς τους τελικούς του προορισμούς: τους Τρωικούς αστεροειδείς του Δία. Οι αστεροειδείς, τα βραχώδη κατάλοιπα που σχηματίστηκαν κατά τη γέννηση του ηλιακού μας συστήματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τις απαρχές των πλανητών και άλλων μικρών σωμάτων.
Ο Donaldjohanson θεωρούνταν ότι είχε σχηματιστεί από τη σύγκρουση δύο μικρότερων σωμάτων, γνωστή ως «διπλό σώμα επαφής», όμως το παράξενο σχήμα της σύνδεσης μεταξύ των δύο λοβών υποδηλώνει μια πιο σύνθετη γεωλογία, την οποία οι επιστήμονες μπορούν πλέον να μελετήσουν λεπτομερώς χάρη στα δεδομένα που συνέλεξαν τα όργανα του Lucy. Το διαστημόπλοιο Lucy πήρε το όνομά του από τα απολιθωμένα λείψανα της Lucy, ενός από τους πρώτους ανθρώπινους προγόνους, που ανακαλύφθηκαν από τον ανθρωπολόγο Donald Johanson, από τον οποίο πήρε το όνομά του και ο αστεροειδής. Αυτή είναι η δεύτερη συνάντηση του Lucy με αστεροειδή της κύριας ζώνης. Το Lucy είναι η πρώτη διαστημική αποστολή προς τους Τρωικούς αστεροειδείς και τα δεδομένα που θα συλλέξει θα προσφέρουν νέα γνώση για τις απαρχές του ηλιακού μας συστήματος.
Εικόνα και κείμενο: Goddard Space Flight Center της NASA / Southwest Research Institute (SwRI) / Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (APL)
Δεκέμβριος – Αστροναύτες πετούν μέσα από κόκκινο σέλας.
Τα έντονα κόκκινα σέλατα είναι εξαιρετικά σπάνια και εμφανίζονται μόνο κατά περιόδους ισχυρής ηλιακής δραστηριότητας, όταν φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο συγκρούονται με άτομα οξυγόνου σε ύψος περίπου 200 χιλιομέτρων ή και μεγαλύτερο πάνω από τη Γη. Τον Οκτώβριο του 2024, σφοδρές γεωμαγνητικές καταιγίδες προκάλεσαν εντυπωσιακές εμφανίσεις του βόρειου σέλατος, ορατές από ασυνήθιστα χαμηλά γεωγραφικά πλάτη στη Γη.
Στο διάστημα, το σέλας αιφνιδίασε τους αστροναύτες της NASA Don Pettit και Matthew Dominick στις 10 Οκτωβρίου, όταν συνειδητοποίησαν ότι πετούσαν μέσα σε ένα κοσμικό πέλαγος βαθύτατου κόκκινου χρώματος. «Ο Ήλιος ρεύεται και η ατμόσφαιρα κοκκινίζει», δήλωσε ο Pettit, ο οποίος τράβηξε αυτή τη φωτογραφία από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. «Εντυπωσιακό όχι μόνο από τη Γη, αλλά και από την τροχιά». Το Γραφείο Ανάλυσης Διαστημικού Καιρού Moon to Mars της NASA εντόπισε την πηγή αυτού του σέλατος σε μια ηλιακή έκλαμψη κατηγορίας X1.8 που εκπέμφθηκε στις 9 Οκτωβρίου. Τέτοιες ισχυρές καταιγίδες ενέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο πρόκλησης ζημιών, καθιστώντας τα σέλατα που προκύπτουν κρίσιμο αντικείμενο μελέτης για τους επιστήμονες.
Ο Pettit σχολίασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Έμοιαζε σαν ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός να είχε συρρικνωθεί σε μικροσκοπική κλίμακα και να είχε τοποθετηθεί μέσα σε μια φωτεινή επιγραφή νέον. Δεν πετούσαμε πάνω από το σέλας· πετούσαμε μέσα στο σέλας».
Φωτογραφία και κείμενο: Φωτογραφία από τον συμμετέχοντα στο πρόγραμμα Spritacular της NASA Nicolas Escurat · Κείμενο: Miles Hatfield
