Εξοικείωση με το απευκταίο

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Καλόν είναι, για να μην έχουμε αυταπάτες, να εξοικειωθούμε με την ιδέα πως αν θέλουμε να κρατήσουμε την ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μια στρατιωτική κλιμάκωση με την Τουρκία είναι στη σφαίρα του δυνατού. Και πως μόνοι θα υπερασπιστούμε τη χώρα.

Ο τίτλος του κειμένου προδίδει ότι το ενδεχόμενο της στρατιωτικής κλιμάκωσης θέλουμε να είναι το απευκταίο. Αλλά όχι το εξοβελιστέο.

Βεβαίως, υπάρχουν πολλά περιθώρια αναζήτησης διπλωματικής λύσης. Αλλά τα περιθώρια κάποτε τελειώνουν όταν έχεις να κάνεις με έναν επίμονο και πολεμοχαρή γείτονα.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει όλα τα διπλωματικά μέσα ή περιορίζεται  σε ό,τι της επιτρέπεται. Για παράδειγμα, ήταν ανεξήγητη η κυβερνητική διαρροή για ενόχληση της Αθήνας από τη δήλωση Αναστασιάδη ότι η Κύπρος θα προσπαθήσει να ανασταλεί η να διακοπεί η τελωνειακή Ένωση Ε.Ε. – Τουρκίας. Έχουν στην Αθήνα, ακόμη, την εντύπωση πως αν δεν πονέσει η Τουρκία θα κάνει σε κάτι πίσω;

Η χώρα πληρώνει την αβελτηρία των πολιτικών της ηγεσιών που δεν φρόντισαν να την θωρακίσουν. Ούτε και τώρα στη θωράκισή της είναι ο νους τους. Να καβατζάρουν θέλουν και μετά, έχει ο θεός. Στα γνώριμα βήματα ενός κατεστημένου που κατέστησε την Ελλάδα ενδοχώρα της πρωτεύουσάς της.

Οι στιγμές, όμως, είναι κρίσιμες.

Μακάρι οι διπλωματικές κινήσεις να αποδώσουν. Αλλά τα μηνύματα αποφασιστικότητας πρέπει να σταλούν.

Για λόγους ευεξήγητους ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ ταυτίζεται σε όλα με τον τούρκο ομόλογό του Ταγίπ Ερντογάν. Ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας του, όπως φαίνεται απο την αντίθεση όλων των αμερικανικών θεσμών προς τον πρόεδρο και, όπως αποκαλύπτεται από όσα ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζόν Μπόλτον γράφει στο βιβλίο του.

Είναι ανατριχιαστικό πόσο ευάλωτη ήταν η υπερδύναμη. Ήρκεσε η βούληση και το προσωπικό συμφέρον ενός προέδρου της για να αμφισβητηθεί ο ηγεμονικός ρόλος της και να αποκαλυφθούν τα σημάδια μιας προϊούσας παρακμής.

Δεν είναι, όμως, αυτό θετικό. Όταν λείπει ο ρυθμιστικός παράγων της παγκόσμιας ισορροπίας, αναδύονται διάφοροι τοπικοί χωροφύλακες που αναζητούν ρόλο στη γειτονιά τους. Η Τουρκία είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Η οποία έφθασε στο σημείο να παίζει και τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Ποιο είναι το ατού της; Προετοιμάστηκε καλά, διαμόρφωσε μια στρατηγική, καθόρισε την τακτική της και έδειξε επιμονή και αποφασιστικότητα στις διεκδικήσεις της. Το ακριβώς αντίθετο από ότι η Ελλάδα.

Η στάση Τράμπ βλάπτει και τα ελληνικά συμφέροντα, όσο ο Ερντογάν ενθαρρύνεται στην θάλασσα της Κύπρου, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Λιβύη.

Ο Ερντογάν αν επιχειρήσει αυτά που εξήγγειλε κατά των ελληνικών συμφερόντων θα το κάνει όσο διαρκεί η προεδρία Τράμπ για να έχει την προεδρική αμερικανική υποστήριξη.

Αν όλα αυτά ισχύουν και αποτύχουν οι διπλωματικές προσπάθειες να πειστεί ο Ερντογάν να σταματήσει τις προκλήσεις (ακόμη και κλιμάκωση πιέσεων μέσω της αναστολής τελωνειακής ένωσης Τουρκίας- Ε.Ε.που είναι το ύστατο διπλωματικό μέσο να πειστεί ο τούρκος πρόεδρος), τότε, δυστυχώς, η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει μόνη την Τουρκία.

Αν εκεί οδηγηθούν τα πράγματα και αν εκτιμηθεί, βασίμως, πως η επίσημη Ουάσιγκτον, όπως εκφράζεται δια του προέδρου της, υποστηρίξει την Τουρκία, τότε θα πρέπει να γίνει σαφές πως οτιδήποτε θα δυσχεράνει τις επιχειρήσεις της Ελλάδας (π.χ. βάσεις) θα τεθεί εκτός λειτουργίας, (όπως έκανε το ’87 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και πως την επόμενη ημέρα τίποτε δεν θα είναι ίδιο με την προηγούμενη.

Καλοί οι συναισθηματισμοί, εκτιμητέες οι σχέσεις με ΗΠΑ αλλά προέχει η ακεραιότητα της χώρας και το συμφέρον του λαού της.

Δεν θα επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος (π.χ. έξοδος από το ΝΑΤΟ) αλλά θα υπάρξει αποστασιοποίηση απο τις ΗΠΑ. Φθάνει η εγκατάλειψη και η προδοσία της Κύπρου. Ας το έχουν υπόψη στην Ουάσιγκτον.

Οι συμμαχίες και συνεργασίες έχουν νόημα όταν αποδίδουν.

Όχι όταν καθιστούν τους ελληνικούς θεσμούς υποσύνολα στην εξυπηρέτηση άλλων.

Αλλά και στο διπλωματικό στυλ διακρίνεται μια ανωριμότητα, όπως διαφαίνεται από τον τρόπο προσέγγισης της Αιγύπτου.

Οι παρακλήσεις στην εξωτερική πολιτική είναι σημεία αδυναμίας και εξευτελισμού. Χρειάζεται μεγαλύτερη αξιοπρέπεια απέναντι στην Αίγυπτο. Αν θέλουν καλώς, αν δεν θέλουν, εκεί που συμπίπτουμε. Ο Σίσυ θα βρει τον μπελά του με τον Ερντογάν.

Η κυβερνητική προσέγγιση για τμηματική ΑΟΖ με την Αίγυπτο είναι λανθασμένη.

Υπάρχουν άλλες προσεγγίσεις περισσότερο ωφέλιμες με την Αίγυπτο.

Το πρόβλημα με το Κάϊρο είναι ότι δεν θέλει να αναγνωρίσει πλήρη επήρεια στα νησιά (περιλαμβανομένου του Καστελόριζου) διότι αν συμφωνήσει ΑΟΖ με Τουρκία παίρνει μερικές χιλιάδες τ.χ. περισσότερα απο ό,τι με την Ελλάδα.

Μια πρόταση στην Αίγυπτο θα μπορούσε να είναι η εξής.

Να αναγνωρίσει πλήρη επήρεια στα νησιά, να οριοθετηθεί η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου με αυτό το δεδομένο και κατόπιν η Ελλάδα, έχοντας κυριαρχικά δικαιώματα στην ΑΟΖ που θα της κατακυρωθεί, να συμφωνήσει με την Αίγυπτο την εκμετάλλευση (η συνεκμετάλλευσή τους) απο το Κάϊρο. Δηλαδή, η Αίγυπτος να ωφεληθεί οικονομικά και η Ελλάδα γεωπολιτικά. Και στο υπέδαφος και στην αλιεία

Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για αμφίβολη οικονομική ωφέλεια, ενώ η γεωπολιτική είναι προφανής.

Τέλος, χρειάζεται ενίσχυση ο πυρήνας που διαμορφώνει τις διπλωματικές κινήσεις και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και νέοι θεσμοί που θα διαμορφώνουν και θα υλοποιούν την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας και ασφάλειας.

 

spot_img

7 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Συνέχεια του άρθρου σας ”Για να γίνει σαφές” το παρόν άρθρο σας ,αγαπητέ κ.Σαββίδη ,αλλά φρονώ πως επειδή μέχρι τώρα δεν αποφασίσαμε-ή δεν το διαλαλούμε-να βγάλουμε το ”μαχαίρι από το θηκάρι”αυτήν την σαφή πολιτική μας με ποιον τρόπο θα ”την περάσουν” προς την μεγάλη σύμμαχό μας κλπ.κλπ οι διπλωμάτες μας και να γίνουμε πιστευτοί ;;; .
    Μπορεί άραγε κάποιος άλλος πρωθυπουργός μας να κάνει τις δηλώσεις του αειμνήστου Καραμανλή στις 16 Αυγούστου 1974 ,που κατεχώρισα και στο άρθρο σας ”για να γίνει σαφές”;;.
    Φρονώ επίσης ότι ”αν δεν αναποδογυρίσουμε το τραπέζι και με απειλή του λάθους του 1974 -τώρα με τις Βάσεις” ,δεν θα μας πάρουν στα σοβαρά.
    Τέλος δεν κάναμε και ρηματική δήλωση στον Κύπριο Πρόεδρο κ.Αναστασιάδη ,για τις δηλώσεις του είς βάρος της Τουρκίας ,που νομίζω -χρόνια τώρα- ”δεν πάει ούτε για κατούρημα”, χωρίς να ενημερώσει τον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό.
    Πάντα τα φαινόμενα απατούν ,διότι άλλα λέγονται και άλλα γίνονται και τούμπαλιν.

  2. Την πολιτική της χώρας την χαράσσουν οι πολιτικοί και την εκτελούν οι κρατικοί λειτουργοί ,βλέπε και διπλωμάτες. Να μην φοβόμαστε να το λέμε μήπως και θίξουμε προσφιλή μας κόμματα
    Την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ την “πληρώνουμε ” μέχρι σήμερα.
    Η ούτως αποκαλούμενη σύμπλευση της Κυπριακής πολιτικής ηγεσίας με την Ελληνική είναι εν πολλοίς ,μύθος, βλέπε πολιτική ισότητα, εκ περιτροπής προεδρία κλπ κλπ

    • Αυτή η θεατρινίστικη “αποχώρησή” μας (sic) από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ, κίνηση άνευ ουσίας, μόνο τον γέλωτα τής Συμμαχίας προκάλεσε. Κράτησε 6 χρόνια και μετά γυρίσαμε με την ουρά στα σκέλια. Δεν ήμασταν/είμαστε Γαλλία, βλέπετε.

  3. Επειδή, μάλλον, δεν έγινε αντιληπτό το άρθρο προτείνει να μην κάνουμε την κίνηση εξόδου απο το ΝΑΤΟ. Αλλά να το εργαλειοποιήσουμε, όπως η Τουρκία.

  4. Δυστυχώς, ως φαίνεται, η ελληνική πολιτική ηγεσία εξακολουθεί με εκνευριστικό τρόπο να ερμηνεύει την τουρκική εξωτερική πολιτική ως προσπάθεια εκτόνωσης της εσωτερικής κατάστασης. Το ίδιο πράττουν και τα περισσότερα ΜΜΕ.
    Είναι ωστόσο ζωτικής σημασίας η επίγνωση της εισαγωγής του άρθρου, ότι δηλαδή η σύγκρουση με την τουρκία:

    1ον δεν είναι μόνο στο χέρι μας να αποτραπεί,

    2ον οφείλει να αποτελεί στοιχείο της γενικής φιλοσοφίας του κράτους μας.

    Μπορεί τώρα αυτό να φαντάζει τυχοδιωκτικό, ωστόσο εάν στο μέλλον αποκτήσουμε πραγματική και όχι μόνο παρασιτική τάξη θα αντιληφθούμε αμέσως, ότι η τουρκία δεν επιδιώκει απλά την δική της εξέλιξη, ανάπτυξη και πρόοδο, αλλά αποτρέπει παράλληλα και την δική μας!

  5. Να θυμίσουμε ότι πέραν της από αίώνων εθνικής πρακτικής η υποχρέωση μας να αμυνθούμε του πατρίου εδάφους είναι Συνταγματική επιταγή για τους εκάστοτε πρωθυπουργούς μας -μετά την πρωθυπουργική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας από το 1986- αλλά αυτή αναγνωρίζεται και ως δικαίωμα από το άρθρο 5 του ΟΗΕ ,στο οποίο εν πολλοίς βασίζουμε και την στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου μας μετά το 1974.
    Είναι εντυπωσιαιακό ότι θεωρούμε την έξοδό μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ του 1974 ως ΛΑΘΟΣ – και αυτό μόνο για τα στρατιωτικά μας συμφέροντα (δεν ελαττώθηκε Πατρίδα)- μάλλον γιατί δεν θέλουμε να αν αναγνωρίσουμε ότι ήταν η μοναδική υπερήφανη απάντηση πρωθυπουργού μας στο ”δις εξαμαρτείν” των συμμάχων μας από τις 20 Ιουλίου ,όταν είχε αποκατασταθεί η Δικαιική τάξη σε Ελλάδα στις 24 Ιουλίου και στην Κύπρο με τον Πρόεδρο της Βουλής Κληρίδη και όταν οι δυνάμενοι είχαν υποσχεθεί να τιθασεύσουν τον Αττίλα .
    Με τέτοια λογική οι ”πρωτομάστορεςς” και οι σκηνοθέτες της Συμφωνίας των Πρεσπών θεωρούν λάθος όχι μόνον το Βουκουρέστι το 2008 ,αλλά και τα 27 χρόνια χρόνια που πέρασαν μέχρι να επιτευχθεί αυτή η Συμφωνία,που εκφράζει κατ’αυτούς τον πολιτικό ρεαλισμό
    Αλλά ,άγαπητοί, μου όλα τα ΟΧΙ -και στην ατομική μας ζωή-έχουν συνέπειες και δε είναι πολιτικώς ρεαλιστικά ,αλλά όπως έγραψε και ο Καβάφης μας , εάν επαναλαμβάνονταν οι ίδιες καταστάσεις το ίδιο λάθος θα έκαμνε όχι μόνο ο Καραμανλής ,αλλά ΟΛΟΙ οι πρωθυπουργοί ,αν ήθελαν να είναι συνεχιστές του ενδόξου ιστορικού παρελθόντος μας ,γιαυτό και δεν επανέρχονταν σαυτό το ”λάθος” και όσο ζούσε ο”λαθέψας” και μετά ,εκτός από τους ορκισμένους-υπάρχουν από τότε ουκ ολίγοι- αντικαραμανλικούς από ο 1961 ,αλλά κυρίως κατά την Δικτατορία.
    Τους ακούγαμε ,τους διαβάζαμε κυρίως στην 10ετία το 1970 ,αλλά η Ιστορία και οι Έλληνες αυτόν κατέγραψαν ως σωτήρα της Ελλάδος το 1974 και της αποδεκτής -σχεδόν απ’ολους μας πια- Ευρωπαικής πορείας της .
    Μακάρι να ”ξαναφτύσουμε” όσους και τώρα μας ”περιγελούν”με κανένα ”λανθασμένο” κλείσιμο των Βάσεων και καμία ζημιά των συμφερόντων τους ,κάτι που θαυμάζουμε πως κάνει η Τουρκία .
    ”Υπέρ την νίκην η Δόξα”,όπως στο Κούγκι ,την Αραπίτσα ,το Μεσολόγγι , το Αρκάδι και το ΟΧΙ του 1940.

Leave a Reply to Επισκέπτης Ακύρωση απάντησης

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα